All Chapters of ดีลลับ หมอมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

[Navin’s part]ทรายแก้ว กฤตินันทสกุล ลูกสาวคนเดียวของ ภูดิน อธิบดีมหาวิทยาลัยเอกบูรพา ผู้ที่ได้รับการคัดเลือกจากผู้ถือหุ้นส่วนใหญ่ว่ามีความเหมาะสม แต่คนเดียวที่ไม่ได้ลงชื่อในครั้งนี้คือ ผมทั้งที่หุ้นส่วนใหญ่ที่สุดของที่นี่คือผมเอง แต่กลับไม่เคยได้มีโอกาสมีส่วนร่วมในการประชุมเลยสักครั้งเดียว เมื่อก่อนผมไม่ได้สนใจเพราะแค่มีชื่อเป็นผู้ถือหุ้น แต่ส่วนใหญ่ย่าจะเข้ามาดูแลมากกว่า แต่เรื่องที่มีคนถูกไล่ออกเพราะมีปัญหากับลูกสาวอธิบดี เป็นเรื่องเร่งด่วนที่ผมต้องเข้าไปจัดการด้วยตัวเอง“ขออนุญาตครับท่านผอ.”จาเรด คนของคามินทร์ที่ผมยืมตัวมาเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ ก่อนหน้านี้ผมสั่งให้เขาไปติดต่อที่มหา’ลัยเพื่อจัดการประชุมขึ้นมาให้ แต่ไม่คิดว่าจะกลับมาเร็วขนาดนี้“ว่าไง”“เรื่องที่คุณดานิกาถูกไล่ออก ทางอธิบดีแจ้งว่ายังไม่ได้เซ็นอนุมัติครับ แต่ได้ชื่ออาจารย์ที่ยื่นเรื่องมาแล้ว”ทำงานได้รวดเร็วสมเป็นคนของคามินทร์ นอกจากจะได้เรื่องแล้วยังได้ประวัติของอาจารย์คนที่ว่ามาด้วย“อาจารย์สมศรี สอนด้านการออกแบบเสื้อผ้าและตัดเย็บ เป็นคนที่ดุและชอบพูดจาไม่สุภาพกับนักศึกษา โดยเฉพาะเด็กที่ไม่ได้มีทุนทรัพย์มากมาย เน

คอนโดที่เขาส่งโลเคชั่นมาให้กำลังทำให้ฉันถึงกับอ้าปากค้าง พอเปิดประตูเข้ามาด้วยคีย์การ์ดที่เขาฝากไว้หน้าเคาน์เตอร์ สภาพห้องนี่แทบจะทำให้ฉันไม่กล้าขยับตัวออกจากตรงนี้เลย กลัวว่าจะเผลอทำอะไรแตกหรือหล่นเข้า ไม่อย่างนั้นฉันคงจะหาเงินมาชดใช้ไม่ไหวตั้งแต่ห้องที่ดูกว้างจนไม่รู้ว่าจะเดินดูรอบในวันนี้หรือเปล่า ตัวห้องนั้นตกแต่งด้วยโทนสีเทาขาว ผนังทุกด้านต่างก็มีการตกแต่งอย่างมีเอกลักษณ์และไม่ล้าสมัย บนผนังมีโคมไฟระย้าที่ทำเลียนแบบกิ่งไม้ให้ความรู้สึกสบายใจเมื่อได้มองทว่าสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ คือไม่รู้ว่าตอนนี้คุณกระต่ายอยู่ที่ไหน เขาจะยังอยู่ในนี้หรือเปล่า แล้วตั้งใจนัดฉันมาทำอะไรกลางวันแสกๆ แบบนี้กันแน่“มีผ้าปิดตาวางอยู่ในกล่องเหนือชั้นรองเท้า เอาผูกตาแล้วเดินเข้ามา”จู่ๆ ก็มีเสียงพูดดังมาจากข้างในห้องทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งเฮือก ไม่คิดว่าเขาจะส่งเสียงมาโดยไม่ยอมแม้แต่จะโผล่หน้ามาให้เห็น ฉันเดินไปยังชั้นวางรองเท้าตามที่เขาว่า ก่อนจะพบกับถุงกระดาษของแบรนด์หรูสีส้มที่ใส่ของที่เขาว่าเอาไว้ในนั้นนี่มัน...ผ้าเช็ดหน้านี่นา ของแพงซะด้วย แค่จะให้ผู้หญิงปิดหน้าเข้ามาหาตัวเองก็ต้องใช้ของแบรนด์เ

[Danica’s part]ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งและพบว่าข้างนอกนั่นฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ภายในห้องคอนโดที่ก่อนหน้านี้ฉันได้เห็นเพียงเสี้ยวเดียวของมัน ทว่าตอนนี้กลับไร้ผ้าเช็ดหน้าปกปิดดวงตาเอาไว้ ฉันมองไปรอบๆ ห้องด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น ที่นี่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เน้นสีดำ เทา และขาวเป็นหลัก ตัวผนังนั้นก็ทาด้วยสีเทาเข้ม แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของฉันก็คือผนังที่ทำนูนขึ้นมาเป็นรูปมังกรสีทองบริเวณตรงข้ามกับปลายเตียง มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกจะว่าไป เขาเป็นคนเอาผ้าปิดตาฉันออกอย่างนั้นเหรอ นั่นก็แสดงว่าเขาคงออกไปจากห้องนี้แล้วสินะฉันพาตัวเองลงจากเตียงเพื่อจะไปหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋าเหนือชั้นวางรองเท้า ทว่าเพียงแค่ขยับตัว ทั้งร่างก็เจ็บร้าวไปหมดจนต้องนั่งพักสักครู่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ฉันทำกับเขา แต่ทำไมร่างกายมันยังเจ็บเหมือนครั้งแรกไม่มีผิด ครั้งนั้นฉันต้องฝืนอย่างมากเพื่อจะกลับไปหาแม่ที่โรงพยาบาล แต่ครั้งนี้ฉันไม่ต้องรีบขนาดนั้นเพราะมีพี่แพรวาดูแลให้แล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีเวลานอนต่ออีกหน่อย ที่ด้านนอกนั่นฟ้าเริ่มมืดแล้ว ฉันเองต้องรีบไปทำงานไม่อย่างนั้นโดนเจ๊น้ำหวาน

[Danica’s part]‘ฉันจะรอเปิดประตูก่อนเที่ยงคืน ถ้ามาช้ากว่านั้นโดนปรับสามหมื่น เข้าใจตรงกันนะ’คำพูดของเขาทำให้ฉันยืนหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ที่หน้าห้อง เพราะตอนนี้เวลาก็เที่ยงคืนสามสิบนาทีแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจากคอนโดของเอแคลร์มาที่นี่จะใช้เวลานานขนาดนี้ แม้ว่าลุงคนขับจะเร่งให้แล้วเพราะกลัวแฟนฉัน (ในความคิดแก) โกรธ แต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดีมะเหมียวดานิกา : มาถึงหน้าห้องแล้วนะคะฉันส่งข้อความไปบอกเขาร่วมห้านาทีแล้ว แต่พบว่าเขาอ่านแล้วไม่ตอบ ตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นรัวเหมือนเด็กที่กลัวความผิด คิดไม่ออกเลยว่าถ้าเข้าไปแล้วจะโดนอะไรบ้างหรือว่าฉันจะหนีไปตอนนี้เลยดี“จะเปิดประตูแล้วนะ ปิดตาเอาไว้”เสียงชายหนุ่มดังมาจากข้างในห้องพร้อมกับลูกบิดที่ค่อยๆ ขยับอย่างช้าๆ คราวนี้ไม่ได้มีอะไรมาปิดตาฉันเอาไว้ ทว่าฉันกลับหลับตาตามคำสั่งของเขาอย่างไม่รีรอภายใต้ความมืดมีเสียงประตูถูกเปิดออกหลังจากที่ฉันได้หลับตาลง หลังจากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้จนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ลมหายใจของฉันเป่ารดบางสิ่งจนสะท้อนกลับมาที่ใบหน้าของตัวเอง บ่งบอกว่าเขาอยู่ใกล้มากๆ ใกล้จนฉันได้กลิ่นกายที่มีกลิ่นเหงื่ออยู่จางๆ และมีกลิ่นแ

ในที่สุดฉันก็ได้ที่อยู่ของพี่แพรมาแล้ว เธอเองก็อาศัยอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนี้เอง ที่นี่เป็นแฟลตเก่าๆ ตั้งอยู่ในตรอก ซึ่งทางเข้าไปนั้นค่อนข้างเปลี่ยวจนเสียวสันหลังเลยทีเดียว ฉันบอกให้คุณลุงรถแท็กซี่รอยู่หน้าปากซอยเพราะไม่อยากเรียกรถคันอื่น ซึ่งคุณลุงก็ยอมรอด้วยความใจดีชั้น 3 ห้อง 321ฉันขึ้นไปตามที่อยู่ที่ได้แอบจดมาจากใบประวัติของพี่แพรวาในห้องคุณนาวินทร์ทันที ทางเดินขึ้นเองก็หลอนไม่ต่างจากถนนทางเข้าเลยแม้แต่น้อย ด้วยความที่ตัวตึกทั้งเก่าและไฟก็ไม่ได้ติดทุกดวงเลยทำให้บรรยากาศวังเวงราวกับไม่มีคนอยู่ แต่ยังดีที่มีราวตากผ้าแขวนอยู่หน้าห้องบางห้อง ทำให้รู้สึกใจชื้นว่ามีคนอยู่บ้างเมื่อมาถึงหน้าห้องของพี่แพรฉันเองก็มองหมายเลขห้องให้แน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะเคาะประตูเรียกคนที่อยู่ข้างในก๊อก ก๊อก“พี่แพรวา อยู่ไหมคะ?”ไม่มีเสียงใครตอบกลับมา ฉันจึงทำท่าจะเคาะซ้ำอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันจะได้เคาะประตูก็เปิดออกจนฉันตกใจชักมือกลับแทบไม่ทัน“มาหาใคร”คนข้างในที่เปิดออกมาเป็นชายร่างกำยำคนหนึ่งที่ฉันคิดว่าคงเป็นสามีของพี่แพร สีหน้าของเขานั้นแสดงอาการไม่พอใจอยู่หน่อยๆ ทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเพรา