Semua Bab ดีลลับ หมอมาเฟีย: Bab 21 - Bab 30

[Danica’s part]เจ็บจังเลย...ความรู้สึกที่ฉันรับรู้เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งคือความเจ็บปวดที่ร้าวตั้งแต่ช่องท้องไปจนถึงกลางหลัง ฉันถูกมัดปากเอาไว้ด้วยผ้าเน่าๆ ที่มีกลิ่นเหม็นจนอยากจะอ้วก ทั้งข้อมือและข้อเท้าของฉันถูกเชือกมัดเอาไว้แน่น ทุกจังหวะการขยับตัวทำให้เชือกเสียดสีกับผิวจนเกิดเป็นแผล แต่ยิ่งฉันพยายามไม่ขยับ ความร้อนของภายในห้องนี้ก็ทำให้เหงื่อไหลใส่แผลจนแสบไปหมดมันเจ็บจังเลย...แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหนตอนนี้เป็นเวลากลางคืนที่ทุกอย่างมืดสนิท ทว่ามีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาจากข้างนอกทำให้พอเห็นได้บ้าง เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบกับโกดังเก็บสินค้าเก่าๆ ที่จะพังแหล่มิพังแหล่ ข้าวของมากมายที่กองเอาไว้นั้นมีฝุ่นหนาเตอะบ่งบอกว่าไม่มีใครเข้ามาในนี้นานมากๆ แล้ว และในนี้ก็ยังมีหญิงสาวที่อยู่ในสภาพเดียวกับฉันอีกสองสามคน ฉันลองมองๆ ดูแล้วไม่มีพี่แพรวาอยู่ในนี้“ฮึก...ฮือออ”หนึ่งในคนที่ถูกจับเอาไว้ด้วยกันเริ่มสะอื้นไห้ออกมาทีละคน ยิ่งทำให้บรรยากาศตรงนี้หดหู่ยิ่งกว่าเดิม ฉันมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนก พยายามตั้งสติให้ได้แม้ว่าในใจจะทั้งหวาดกลัวและสั่นไหวก็ตามแม่ขา...ใครก็ได้ ช่วยหนูด้วย...ทว่ายิ่งฉันขยับ

[Danica’s part]‘ถ้าฉันเป็นใครสักคนในชีวิตจริงของเธอ...เธอจะเกลียดฉันไหม?’ ทั้งที่ผ่านเรื่องความเป็นความตายมาขนาดนั้น ทั้งที่ฉันก็ยังไม่ลืมเรื่องน่ารังเกียจที่พวกนั้นทำไว้บนร่างกาย แต่ความคิดฉันกลับนึกถึงเพียงชายหนุ่มในหน้ากากกระต่ายคนนั้น...ในตอนที่คุณนาวินทร์อุ้มฉันออกมาจากตรงนั้น มือของฉันกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น ทว่าในตอนที่ซบหน้าลงกับไหล่ของเขา สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นรอยสักที่หน้าอกข้างซ้าย ซึ่งไม่ควรมีเลยในคนที่เป็นหมอความทรงจำในวันที่ฉันเห็นร่างกายของเขา เห็นรอยสักที่อยู่ตรงนั้นเต็มสองตา ทุกอย่างมันประกอบกันทำให้สมองฉันมึนเบลอไปหมด รอยสักของคุณกระต่ายอยู่ข้างเดียวกับหัวใจ แต่ของคุณคามินทร์อยู่ข้างขวา และคุณนาวินทร์มีรอยสักแบบเดียวกันแต่เป็น...ข้างซ้ายทั้งที่ตลอดมาฉันภาวนาให้เป็นเขามาตลอด แต่พอทุกอย่างมันเริ่มชัดเจนขึ้น ฉันกลับสับสนยิ่งกว่าเดิม ในขณะที่กระแสน้ำอุ่นไหลผ่านร่างลงมาอย่างเอื่อยเฉื่อย ความอุ่นของมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกสบายขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เพราะใบหน้าของฉันมันร้อนจากข้างใน ร้อนจนแทบจะแข่งกับน้ำอุ่นได้อยู่แล้ว“อ้ากกกกก”ในที่สุดฉันก็กรีดร้องออกมาด้วยความรู้สึกอัด

[Danica’s part]“ไหนคะ บอกหนูหน่อยว่าที่คิดอยู่เมื่อกี้คือเรื่องอะไรเอ่ย”เมื่อเข้ามาในห้องได้ฉันก็ถามเขาเสียงใส แต่ไม่คิดว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้า กลับถูกเขาจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว“พี่วินทร์คะ...”ฉันได้แต่ปิดเปลือกตาลงขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ความรู้สึกอุ่นและนุ่มนิ่มเหมือนกับมาชเมลโล่แสนหวานกำลังดึงฉันเข้าสู่อ้อมกอดของเขาดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ตัวเลยว่ากระดุมเสื้อถูกมือหนาปลดออกไปตั้งแต่ตอนไหน“พี่วินทร์คะ นี่มัน...หน้าประตู...”“ตรงนี้แหละดี ใครเปิดเข้ามาจะได้ปิดทัน”“แต่ว่า...อ๊ะ...”ความร้อนแรงทวีขึ้นเมื่อเขาเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาที่เนินอก เสื้อชั้นในที่โอบอุ้มทรวงอกเอาไว้ถูกเขาดึงขึ้นไปกองที่ด้านบนเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่ปลายยอดอกจะถูกเลียจนความเสียวซ่านส่งผ่านไปถึงท้องน้อย ฉันแทบจะยืนพิงกับประตูกระจกฝ้าของห้องเขาอยู่แล้ว หากไม่ติดว่ามีมือของเขาโอบหลังประคองเอาไว้อยู่“ไปที่โซฟาไหม” เสียงกระเส่ากระซิบแหบพร่าที่ข้างใบหู รับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ห้ามไม่อยู่แล้วของเขา และฉันเองก็ไม่อยากขัด จึงได้เดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายทว่าเพียงแค่เอนหลังลงไป กลับมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาก๊อก

สองสามวันมานี้อาการแม่ดีขึ้นมากๆ ดีขึ้นจนพยาบาลพาออกไปรับลมชมวิวด้านนอกได้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็ยังไม่ไว้ใจที่จะทิ้งแม่ไว้คนเดียว หอบผ้าหอบผ่อนกลับมานอนกับแม่เหมือนเดิม“เย็นนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าจะเย็นมาก ข้างนอกฝนตกด้วย ไปหาเช่าห้องนอนเถอะลูก ที่นี่ไม่มีผ้าห่มหนาๆ เลย”แม่ละสายตาจากทีวีมาบอกฉันซึ่งกำลังเตรียมที่นอนบนโซฟาของโรงพยาบาล จะว่าไปผ้าห่มที่ฉันมีมันก็บางจริงๆ ตอนนี้เริ่มจะเข้าหน้าหนาวแล้วทำให้ฉันต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ เพื่อให้ตัวเองอุ่น แต่ก็ยังไม่มากพอเมื่อกรมอุตุบอกว่าอุณหภูมิจะลดลงถึง 12 องศาเห็นฉันถึงเป็นวัวสู้งานอย่างนี้ฉันก็ไม่ชอบอากาศหนาวหรอกนะ มันน่าหงุดหงิดที่ไม่ว่าจะห่มผ้าท่าไหนก็ไม่อุ่นซะที จนฉันเคยเอาผ้าห่มพันเหมือนศพก็ทำมาแล้ว แต่พอไม่ปิดหน้าก็มีทางลมเข้า พอปิดหน้าก็หายใจไม่ออก ห่มทั้งตัวก็ร้อนเท้า พอเอาเท้าออกก็กลัวผีดึงอีก ไม่มีความสมดุลสักอย่างแต่ไม่เป็นไร ครั้งนี้ฉันมีตัวช่วย“หนูไปยืมผ้าห่มได้ค่ะ แม่รอหนูตรงนี้ก่อนนะคะ”“แม่จะไปไหนได้ล่ะลูก ว่าแต่ไปยืมที่ไหน?”ฉันไม่ได้ตอบแม่แต่กลับเปิดประตูออกมาจากห้องในทันที เป้าหมายของฉันคือห้องของพี่วินทร์ เขาบอกฉัน

[Danica’s part]“เล่าได้ไหมว่าทำไมพี่วินทร์ถึงเลิกเป็นหมอ”ในเมื่อชิดภูบังคับให้ฉันต้องกลับมาเรียน ฉันเองก็จะใช้เขานี่แหละเป็นฐานข้อมูลใหญ่ ช่วงนี้ฉันคิดมากเรื่องที่เขาพูดมาวันนั้น เพราะฉะนั้นเขาต้องรับผิดชอบ“จะอยากรู้ไปทำไม ไหนบอกคบกัน ก็ไปถามเฮียเองดิ”“จะเล่าไหม ไม่เล่าฉันกลับ”ฉันทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนี้จริงๆ จนเข้าต้องลุกขึ้นมาดึงฉันกลับที่เดิม“อะๆๆๆ เล่าก็เล่า แต่อย่าไปหาถามเฮียนะ เรื่องนี้ความลับของตระกูล เหยียบเอาไว้เลย”“ถ้านายเล่าให้ฉันฟังก็ไม่เป็นความลับแล้วสิ”“งั้นไม่ฟัง?”“ฟัง!!!”เพราะความรั้นของฉันและความคันปากของเขา ทำให้ชิดภูเริ่มเล่าเรื่องของพี่ชายตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ ฉันฟังเขานานมากๆ จับใจความได้ว่าเมื่อก่อนแม่ของทั้งสามแฝดแต่งงานเข้ามาโดยที่ไม่ได้รับความยินยอมจากย่า เนื่องจากพ่อของพวกเขามีคู่หมั้นที่ทางบ้านหาให้อยู่แล้ว แต่ด้วยความรักทั้งคู่เลยตัดสินใจแต่งงานและหนีไปด้วยกัน ทำให้ย่าโกรธมากๆหลังจากนั้นไม่กี่ปี ทั้งสองคนก็กลับมาบ้านพร้อมลูกแฝดสาม ทำให้ย่าเริ่มคลายความโกรธลงบ้างเพราะทั้งรักทั้งหลงหลาน แต่ความโกรธเกลียดนั้นก็ไม่ได้หายไป“เมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้