บทที่ 27 ทำไมถึงชอบ?

สองสามวันมานี้อาการแม่ดีขึ้นมากๆ ดีขึ้นจนพยาบาลพาออกไปรับลมชมวิวด้านนอกได้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็ยังไม่ไว้ใจที่จะทิ้งแม่ไว้คนเดียว หอบผ้าหอบผ่อนกลับมานอนกับแม่เหมือนเดิม

“เย็นนี้พยากรณ์อากาศบอกว่าจะเย็นมาก ข้างนอกฝนตกด้วย ไปหาเช่าห้องนอนเถอะลูก ที่นี่ไม่มีผ้าห่มหนาๆ เลย”

แม่ละสายตาจากทีวีมาบอกฉันซึ่งกำลังเตรียมที่นอนบนโซฟาของโรงพยาบาล จะว่าไปผ้าห่มที่ฉันมีมันก็บางจริงๆ ตอนนี้เริ่มจะเข้าหน้าหนาวแล้วทำให้ฉันต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ เพื่อให้ตัวเองอุ่น แต่ก็ยังไม่มากพอเมื่อกรมอุตุบอกว่าอุณหภูมิจะลดลงถึง 12 องศา

เห็นฉันถึงเป็นวัวสู้งานอย่างนี้ฉันก็ไม่ชอบอากาศหนาวหรอกนะ มันน่าหงุดหงิดที่ไม่ว่าจะห่มผ้าท่าไหนก็ไม่อุ่นซะที จนฉันเคยเอาผ้าห่มพันเหมือนศพก็ทำมาแล้ว แต่พอไม่ปิดหน้าก็มีทางลมเข้า พอปิดหน้าก็หายใจไม่ออก ห่มทั้งตัวก็ร้อนเท้า พอเอาเท้าออกก็กลัวผีดึงอีก ไม่มีความสมดุลสักอย่าง

แต่ไม่เป็นไร ครั้งนี้ฉันมีตัวช่วย

“หนูไปยืมผ้าห่มได้ค่ะ แม่รอหนูตรงนี้ก่อนนะคะ”

“แม่จะไปไหนได้ล่ะลูก ว่าแต่ไปยืมที่ไหน?”

ฉันไม่ได้ตอบแม่แต่กลับเปิดประตูออกมาจากห้องในทันที เป้าหมายของฉันคือห้องของพี่วินทร์ เขาบอกฉัน