บทที่ 16 คาดโทษ

[Danica’s part]

ฉันถูกคุณนาวินทร์ลากตัวออกมายังทางออกด้านหลังสำหรับพนักงานซึ่งจะเชื่อมไปที่ลานจอดรถ เขาไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว จนกระทั่งมือที่จับแขนฉันอยู่นั้นเริ่มแน่นขึ้นฉันรู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหว เลยได้แต่ร้องบอกให้เขาหยุด

“โอ๊ย คุณหมอ หนูเจ็บนะ!!!”

เขาได้ยินเสียงฉันจึงได้คลายมือออกหลวมๆ พอแค่ให้ฉันไม่เจ็บจนเกินไป ทว่าก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ

“คิดจะทำอะไรของเธอ”

ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่าไม่พอใจฉันอย่างมาก ฉันทำอะไรผิด หรือว่าจะด่าฉันเรื่องที่หาเรื่องทรายเมื่อกี้

นั่นสินะ พวกเขาเหมือนจะรู้จักกันด้วยนี่ มันคงไม่แปลกที่เขาจะโมโหถ้าฉันไปหาเรื่องลูกค้าของพี่ชายเขา ซ้ำทรายยังเป็นคนที่เขารู้จัก หรือที่ยิ่งไปกว่านั้น บางทีเขาอาจจะกำลังกิ๊กกั๊กกับทรายอยู่ก็ได้ ส่วนฉันก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่เป็นอะไรไม่รู้ในชีวิตเขา

“เงียบทำไม ไม่ได้ยินที่ถามหรือไง”

“หนูไม่ได้เงียบค่ะ แค่ไม่รู้จะตอบอะไร”

ไม่รู้ว่าฉันกำลังเป็นอะไรกันแน่ ทั้งที่ฉันกำลังโมโหเรื่องของทรายจนไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอย่างอื่น ทว่าพอคิดถึงเรื่องที่เขาโมโหฉันเพราะไปว่าทราย จู่ๆ ก้อนสะอื้นก็จุกขึ้นมาที่ลำคอจนพูดไม่ออก ขอบตา