บทที่ 2 เป็นงานหน่อย

[Navin’s part]

“กูบอกมึงแล้วว่าให้จัดการตั้งแต่เนิ่นๆ ยังจะปล่อยให้มันเป็นหนามตำใจมึงอยู่ได้ เป็นไงล่ะ ต้องถึงมือกูอีกตามเคย”

ผมมาที่นี่เพื่อจะฟังมันบ่นอย่างนั้นสินะ ตลอดทั้งวันผมต้องเจอกับปัญหามากมายกับธุรกิจที่ลงทุนอยู่ กะว่าจะมาหาพี่ชายฝาแฝดเพื่อผ่อนคลายสมองสักหน่อย แต่ดันมาเจอมันสวดตั้งแต่ทางเข้ายันบนห้องก็ยังไม่หยุด เอาอะไรยัดปากดี น่ารำคาญฉิบหาย

“แล้วนี่นะถ้ามึงไม่ออกหน้าสักครั้ง ไอ้ปู่นั่นก็จะเอาเรื่องที่มึงเรียนไม่จบแพทย์ประจำบ้านเหี้ยอะไรนั่นมาเล่นมึงไม่เลิก เป็นกูนะเอาปืนเป่าหัวไปตั้งนานแล้ว”

คามินทร์ว่าพลางยกเหล้าขึ้นมาจิบด้วยความหงุดหงิด มันก็อย่างนี้ ใจร้อนกับทุกอย่างจนทำให้งานเกือบพังหลายครั้ง ก่อนมาที่นี่เราก็ไปงานเลี้ยงเปิดตึกของโรงพยาบาลเดิมที่ผมเคยไปทำงานช่วงใช้ทุน ด้วยความที่ผู้หลักผู้ใหญ่ท่านยังคงนึกถึงผมในฐานะ นายแพทย์นาวินทร์ คัลเลน หมอหนุ่มไฟแรงที่เมื่อก่อนเป็นที่รักและเอ็นดูของอาจารย์หมอและเพื่อนๆ พี่ๆ หมอในวงการ แต่ด้วยเหตุการณ์สะเทือนใจระหว่างศึกษาแพทย์เฉพาะทางด้านหัวใจ ทำให้ผมเลือกจะล้มเลิกแล้วมาเปิดโรงพยาบาลโดยไม่แตะงานด้านการรักษาอีกเลย

เพราะอย่างนั้นเลยมีหลายคนเรียกผมว่า ไอ้หมอกะหลั่ว[1] จนผมตัดรำคาญด้วยการไม่ออกไปพบปะผู้คนอยู่นาน แต่สุดท้ายแล้วก็พบว่าปัญหามันมาหาผมถึงที่ได้อยู่ดี

“เย็นให้เป็นบ้างเหอะว่ะ เพราะมึงเป็นอย่างนี้ไงย่าถึงแทบจะยกทุกอย่างให้ไอ้คินทร์ จะเหลือตกมาถึงเราเท่าไหร่”

พูดถึงภาคินทร์ พี่ชายฝาแฝดคนโตแล้วคามินทร์ก็เบะปากด้วยความหมั่นไส้ ไอ้สองคนนี้ไม่ถูกกันมาตั้งแต่สมัยเป็นทารกทั้งที่แชร์ท้องแม่เดียวกันมาตั้งแต่แรกเกิด ด้วยความที่ภาคินทร์นั้นเป็นพี่คนโต ตั้งแต่ในท้องก็ได้รับสารอาหารมากกว่าชาวบ้าน เลยสมองดีเรียนก็เก่ง ทำอะไรก็เป็นเลิศไปหมด เทียบกับคามินทร์ที่เป็นน้องชายซึ่งอายุห่างกันสักสิบนาทีได้ เรียกว่าฟ้ากับเหวยังน้อยไป

เรียนไม่ดี กีฬาไม่ได้ ทำตัวมีปัญหาจนถูกเรียกผู้ปกครองไม่เว้นแต่ละวัน ย่านี่สุดจะทนกับคนอย่างมันจนต้องส่งไปเรียนไกลถึงอเมริกาเพื่อตัดปัญหา ผลก็คือ ไปสร้างวีรกรรมไว้ที่นู่นจนออกข่าวทางทีวีใหญ่โต

‘หลานชายคนรองตระกูลคัลเลน พาเพื่อนจัดปาร์ตี้ในบ้านเช่า สุดท้ายทำเละเทะจนซ่อมคืนไม่ได้ ต้องทุบทำใหม่ทั้งหลัง’

งามหน้าดีไหมล่ะ พี่ชายฝาแฝดคนนี้ของผม

แต่จะไปว่าคามินทร์มันก็ไม่ได้ เพราะผมเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกัน แค่แอบเลวแบบเงียบๆ บวกกับยังพอเรียนเก่งอยู่บ้างย่าเลยไม่ได้มาอะไรมากนัก แต่จะหนักไปทางปั้นหลานรักให้เป็นท่านประธานรุ่นต่อไปเสียมากกว่า

“จะว่าไปย่าก็เรียกมึงเข้าไปหลายครั้งแล้วนะ ไม่พ้นพูดเรื่องแต่งงานอีกแน่ๆ ดีใจด้วยนะไอ้สอง”

มันพูดพร้อมกับตบบ่าผมเบาๆ แต่ไม่ใช่ให้กำลังใจนะครับ แบบนี้น่ะเรียกเยาะเย้ย ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าวันหนึ่งที่ย่าอยากให้หลานชายแต่งงานกับหลานสาวของเพื่อนเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจแล้วหวยจะมาออกที่ผม แทนที่จะเป็นไอ้ภาคินทร์หลานรัก นี่คงเห็นว่ารายนั้นกำลังกิ๊กกั๊กอยู่กับคุณหนูบ้านคุณหญิงระเบียบเพื่อนอีกคนของท่านแน่ๆ เลยเอาทุกอย่างโยนมาที่ผมแทน

ไอ้เรื่องแต่งงานน่ะไม่มีปัญหาหรอก เพียงแต่คนที่อยากให้แต่งน่ะเด็กเกินไปหน่อย รู้สึกว่าจะอายุแค่ 21 เองมั้ง ผมปีนี้ก็ 32 แล้วนะครับ ให้เอาเด็กขนาดนั้นคงไม่ไหว

“กูอุตส่าห์มาหามึงมาผ่อนคลายสมอง นี่เหรอที่มึงเตรียมไว้ต้อนรับ พูดให้กูเครียดไม่มีพักเนี่ย”

จิบเหล้าไปก็หลายอึก ไม่เห็นจะมีเด็กสักคนเข้ามา ลูกค้าวีไอพีแบบไหนวะเนี่ย

“เออๆ ใจเย็น นั่นไงมานู่นแล้ว”

ทันใดนั้นประตูห้องก็ได้เปิดออก เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่อายุไม่ได้ห่างจากผมมากนัก คนนี้ผมค่อนข้างที่จะคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี เพราะเป็นผู้จัดการที่คามินทร์เคยพูดถึงว่าแซ่บนักแซ่บหนา

แต่จะรู้ว่าแซ่บได้ยังไงถ้าไม่ได้ลอง งั้นเธอคนนี้ก็คงเป็นหนึ่งในสต๊อกสาวๆ ของคามินทร์อย่างไม่ต้องสงสัย

“สวัสดีค่ะคุณคามินทร์ คุณนาวินทร์” หญิงสาวทักทายพร้อมรอยยิ้มหวาน ทว่าคล้อยหลังเธอกลับมีหญิงสาวอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย

ในทีแรกผมไม่ได้สนใจเธอมากนักเพราะมัวแต่เอาเหล้าเข้าปาก ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้น เห็นใบหน้าที่แสนคุ้นเคยหัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นมาทันที

ใบหน้าจิ้มลิ้มแก้มป่องๆ เหมือนตุ๊กตาบลายธ์ เรือนผมสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนเล็กน้อยมัดครึ่งหัวทิ้งปอยแบบที่เธอชอบทำ ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสแบบนี้ เป็นเธอไม่ผิดแน่ๆ เพียงแต่ทำไมเธอถึงขึ้นมาอยู่ตรงนี้ ไม่ทำงานอยู่ข้างล่าง

“หวานพาน้องดามาค่ะ น้องน่ารัก ทำงานเก่งมากเลยนะคะ”

น้ำหวาน คนที่เข้ามาคนแรกแนะนำหญิงสาวอีกคนด้วยความภาคภูมิใจ เพราะผมเป็นคนรีเควสว่าขอไม่ใช่เด็กที่ทำงานชั้นวีไอพีขึ้นไป เนื่องจากบนชั้นนี้นั้นมีการบริการเรื่องอย่างว่าแก่แขก ผมที่แค่อยากได้เด็กมาชงเหล้าไม่ต้องการเบียดเบียนเวลาหากินของสาวๆ เหล่านั้น

แต่ไม่คิดว่าคนที่ถูกพามาจะเป็นคนคุ้นหน้า เธอคือเด็กสาวที่แม่มารักษาตัวที่โรงพยาบาลของผมเมื่อสามเดือนก่อน มักจะเห็นวิ่งเข้าวิ่งออกตึกที่ผมทำงานเสมอๆ ทว่าคงมีแค่ผมที่คุ้นหน้า เพราะเธอดูจะจำผมไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

อีกอย่างที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตา ก็เพราะผมเป็นคนฝากเธอเข้าทำงานที่นี่ด้วยตัวเอง โดยที่เธอไม่รู้เรื่องนั้นด้วยซ้ำ

“มาๆๆ คนนี้เด็กใหม่เหรอทำไมผมไม่เคยเห็น”

คามินทร์ที่รู้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นใครกลับทำเป็นไม่รู้จัก มันเขยิบไปเล็กน้อยเพื่อให้โซฟาที่เราทั้งคู่นั่งอยู่มีที่ว่างตรงกลางมากพอสำหรับสามคน หลังจากนั้นหญิงสาวที่ถูกแนะนำตัวว่าชื่อ น้องดา ได้เดินเข้ามานั่งยังที่ว่างของโซฟาตัวแอลตัวนี้ด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ แต่น้ำหวานกลับไม่ได้เข้ามานั่งด้วย

“ไม่ใหม่ค่ะ แต่น้องขึ้นมาจากชั้นล่าง ไม่ได้อยู่ในโซนวีไอพี” พูดจบเธอก็หันไปพูดกับอีกคน “สวัสดีคุณคามินทร์กับคุณนาวินทร์สิจ๊ะ”

“สะ...สวัสดีค่ะ”

เธอคนนั้นยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม ทว่ากลับเอาปลายนิ้วชี้วางหว่างคิ้ว ส่วนนิ้วโป้งจรดปลายจมูก สายตาที่มองมานั้นทำให้ผมต้องลอบกลืนน้ำลายเพื่อไล่ความอึดอัดนี้ออกไป มันรู้สึกเหมือนเป็นตาแก่มาหลอกอึ๊บเด็กน่ะครับ บ้าเอ๊ย ใครใช้ให้ไหว้แขกเหมือนไหว้อาม่าอากงแบบนั้น เด็กนี่ไม่ได้เรื่องเลย

ทว่าไอ้คามินทร์กลับชอบใจ ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยใส่น้องใหญ่เลย

“มานั่งใกล้ๆ พี่สิครับคนสวย”

คามินทร์ตบที่นั่งข้างตัวพลางส่งยิ้มให้ เรื่องผู้หญิงนี่ไม่ต้องบอกกันเลยเนอะ รู้งานทุกอย่างทำเซียนเหมือนเรียนมา แต่เรื่องอื่นนี่แม่ง...

“งั้นให้น้องดาดูแลทั้งคู่ไปนะคะ หวานขอไปดูแลห้องอื่นๆ ก่อน”

“อืมๆ ตามสบาย”

หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าหวานได้ออกจากห้องนี้ไปแล้ว เหลือเพียงผม คามินทร์และเธอคนนี้ซึ่งก็นั่งตัวลีบๆ อยู่ตรงกลางระหว่างเราทั้งคู่ ท่าทางเหมือนลูกแมวตกน้ำทำให้ผมเผลอมองจนละสายตาไม่ได้ ไม่ใช่เพราะหลงนะครับ แต่แค่อยากรู้ว่าเธอจะทำยังไงต่อเท่านั้น

ปกติผมมักจะเห็นเธอในภาพของสาวน้อยกตัญญูดูแลแม่ที่เป็นผู้ป่วยมะเร็งเป็นอย่างดี พอมาอยู่ในคราบสาวกลางคืนแบบนี้ยอมรับเลยว่าสวยจนละสายตาไม่ได้จริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องพยายามพูดกับตัวเอง เด็กเว้ยไอ้วินทร์ นี่มันเด็ก

“น้องดาปกติดื่มอะไรครับ เห็นบอกว่าไม่เคยรับแขก ชงเหล้าเป็นไหมเอ่ย?” คามินทร์ถามอย่างอารมณ์ดี

“เป็นค่ะ ดาทำได้หมดเลย” เธอตอบกลับตาใส ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วของเราทั้งคู่มาคีบน้ำแข็งใส่ และเริ่มผสมมิกเซอร์อย่างชำนิชำนาญ ก็ถือว่าเป็นงานอยู่พอสมควร

ระหว่างที่รอหญิงสาวชงเหล้าให้ผมเองก็หยิบมือถือขึ้นมาหวังจะเล่นแก้เบื่อสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าจู่ๆ ประตูที่ถูกปิดไปก่อนหน้านี้จะถูกเปิดกลับเข้ามาอีกครั้ง ทว่าด้วยฝีมือของผู้ชายชุดดำที่ผมจำได้ว่าเป็นคนของคามินทร์ ไม่ใช่หญิงสาวที่ออกไปก่อนหน้านี้

“ยะ...แย่แล้วครับนาย” ชายคนนั้นพูดเสียงหอบ

“อะไรของมึงวะไอ้นี่ ตกใจหมด”

“ของที่เราสั่งจากเรือขนส่ง...ที่มาจากจีน ถูกทำลายหมดเลยครับ”

“อะไรนะ!!”

คามินทร์ลุกพรวดขึ้นทันที เล่นเอาหญิงสาวที่นั่งข้างมันถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ต้องเป็นพวกไอ้หมานั่นแน่ๆ แม่งเอ๊ย!”

“เอ่อ...มันชื่อ วูล์ฟ ครับนาย”

“กูรู้แล้ว ไม่ต้องมาสอน!”

ผมนั่งมองภาพนั้นพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี ไม่เคยเห็นคามินทร์โมโหกับตาตัวเองมาก่อน ต่อให้เป็นน้องชายฝาแฝดของมัน แต่ด้วยไลฟ์สไตล์ที่ต่างกันทำให้ไม่ค่อยได้เห็นสันดานดิบกันเท่าไหร่ เอาวะ อย่างน้อยวันนี้หงุดหงิดเรื่องคนแก่ในงานเลี้ยงแต่ก็คุ้ม

“ยิ้มอะไรของมึงไอ้หมอ อยากโดนตีนกูหรือไง?”

“อ้าว ไหงมาลงที่กูล่ะ ไปๆๆ จะไปไหนก็ไป รำคาญ”

“เออ กูขอไปจัดการแม่งก่อน เสร็จแล้วก็กลับเอง ไม่ส่งนะ”

“เออ”

คามินทร์ออกไปแล้ว ตอนนี้มันได้ทิ้งบรรยากาศที่น่าอึดอัดเอาไว้ในห้องนี้ ผมหยิบเหล้าในแก้วตัวเองขึ้นมาจิบไปพลางๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ถึงผมจะไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อหาสาวๆ มาดูแลก็เถอะ แต่แบบนี้มันน่าอึดอัดเกินไปไหม

“คุณมองหนูตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มีอะไรอยากให้ทำหรือเปล่าคะ?”

หญิงสาวชุดแดงที่นั่งตรงข้ามผมถามด้วยแววตาใสซื่อ เธอดูไม่เหมือนกับหญิงสาวที่ทำงานในสถานบริการเลยสักนิด แม้ว่าจะสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกัน ทำสิ่งเดียวกัน...

ผมคงไม่ได้กำลังสงสารในชีวิตของเธอจนเผลอมองเธอต่างออกไปหรอกนะ ในที่สุดผมก็ต้องสลัดความคิดไร้สาระพวกนั้นออกไปจากหัว ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ

“แล้วนี่...ทำอะไรเป็นบ้างล่ะเรา”

[End Navin’s part]

[1] กะหลั่ว ทำตัวไร้สาระ ไม่เข้าตา กระจอกงอกง่อย บ้างก็ใช้แทนคำว่า เลว เป็นคำแสลง