Semua Bab สูตรรักฉบับท่านประธานจอมโหด: Bab 1 - Bab 10

เซทท์ บอส ~โรงเเรมชื่อดังระดับห้าดาว~ ร่างสูงโปร่ง สวมชุดสูตรสีน้ำตาล เนกไทสีส้มสด ที่กำลังย่างก้าวเข้ามาในโรงแรม อย่างสง่าผ่าเผยด้วยความมั่นอกมั่นใจเกินร้อย พร้อมเลขาคนสนิทที่เดินตามหลังเขาทุกฝีก้าว แววตามุ่งมั่นตั้งใจจับจ้องมายังพนักงานสาวสวยสองคนที่กำลังยืนเขินอาย เพราะรัศมีแห่งความหล่อเท่ ดูโก้เก๋มีระดับของผู้เป็นนาย เขาหยุดเดินอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเพ่งมองไปยังหล่อนทั้งสองด้วยแววตาเย็นชา "ไม่ผ่าน ไล่เธอออกไปซะ" "ครับท่านประธาน" "ฮ่ะ..ฉันโดยไล่ออกเหรอเนี่ย ฮื้อๆไม่นะ ขอโทษค่ะ ท่านประธาน ฮื้อฮื่อ อึก!" พนักงานสาวสวยยืนมองตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างงุนงง โอบกอดเพื่อนสาวด้วยความผิดหวังและเสียใจ โดยไม่ทราบสาเหตุว่าตนทำผิดอะไร เลขาส่วนตัวมองพนักงานสาวที่ถูกไล่ออกเพียงเพราะแต่งตัวไม่เป็นไปตามกฎระเบียบของโรงแรมที่ระบุไว้ในข้อ 69 ว่า 'ห้ามทาเล็บมือสีแดง'เพราะท่านประธานไม่ชอบ! "ขอโทษนะครับ ห้ามทาเล็บมือสีแดง อืม! ไปฝ่ายการเงิน รับเงินเดือนชดเชยสามเดือนซะนะครับ"เลขากระซิบเบาๆ พร้อมพยักหน้าด้วยความเห็นใจ แต่ตนก็ไม่สามารถช่วยอะไรหล่อนได้ "ฮื้อๆ ได้โปรดช่วยด้วยซิคะ คุณเลขา" "......

"ชาไทยจำไว้นะลูก กลยุทธ์ที่หนึ่งของการทำอาหาร คือทำอาหารด้วยจิตวิญญาณแห่งความใส่ใจต่อผู้ทานอย่างใจจริง" "อย่างไรครับ" เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปีกำลังมองแม่ด้วยแววตาสงสัย "ไม่ยากเลย อันดับแรกเราต้องรู้เสียก่อนว่า คนผู้นั้นชอบอาหารประเภทไหน สองรสชาติแบบไหนที่เขาจดจำเราไปตลอดชีวิต สามสำคัญที่สุดคือความใส่ใจต่อผู้ทาน ลองใช้หัวใจในการทำอาหาร เพราะนั่นจะทำให้เราเป็นเชฟที่ดีได้ เชื่อแม่ซิ ต้าวชาไทยของแม่^^ " รอยยิ้มสดใสของแม่ยังคงตราตรึงใจ เพราะนั่นคือรอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่มอบให้ชายหนุ่ม และนั่นคือวิธีที่ชาไทยนำมาใช้ในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ หากวันนี้ชายหนุ่มไม่เข้าไปถามความต้องการของคุณวอร์เทอร์ถึงในห้องน้ำ แม้มันจะพิลึกไปหน่อย แต่ด้วยความจริงใจของชายหนุ่ม ทำให้เกิดความเอ็นดู ชาไทยจึงได้รู้ว่าคุณวอร์เทอร์ปวดฟันมาก สเต๊กเนื้อฝีมือเชฟหมวยมันทำให้เขาปวดฟันจนไม่สามารถขบเคี้ยวได้เลย หลังที่ปวดฟันมาได้สักพัก บวกกับตัวเขาเองก็ไม่ชอบหาหมอฟันเท่าไหร่ จึงทำให้ทรมานขนาดนี้ งดอาหารจานโปรดอย่างสเต๊กเนื้อมันทำคุณวอร์เทอร์ทรมานใจยิ่งนัก ดังนั้นชายหนุ่มจึงทำให้เนื้ออ่อนนุ่ม และขบเคี้ยวได้โดยไม่ปวดฟันอีกต่อ

2 ชั่วโมงผ่านไป "ตามที่ผมระบุไว้ ส่งเอกสารมาอีกครั้ง เลิกประชุมได้" "ว่าแต่ทำไมสีหน้านายดูกังวลอะไรอยู่ มีอะไรหรือเปล่า" กวินสั่งเกตเห็นท่าทางที่กระวนกระวายของเพื่อนรักที่ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน "วันนี้มีพนักงานไปเอาอาหารแช่แข็งในห้องเย็นหรือเปล่า?" "ไม่นะ! เห็นว่าเอาวัตถุดิบเข้าห้องครัวทุกสุดสัปดาห์ ว่าแต่นายถามทำไม เกิดอะไรขึ้น" "........" ปึง!! เก้าอี้ถูกเท้าแกร่งเต๊ะเข้าสุดแรงอย่างไร้สติ ทำเอาอนาวินที่กำลังยื่นนิ่งอ้าปากค้างเหวอด้วยความตกตะลึง ในท่าทีที่ดูร้อนรนของเพื่อนรัก เซทท์วิ่งสุดชีวิต โดยมีกวินวิ่งไล่หลังตามมาติดๆ ลูกค้าและพนักงานในโรงแรมต่างจับจ้องมายังบุรุษทั้งสอง "นายนั่งวิน กลับไป ฉันรีบ" "เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฮ่ะ!! " "อย่าถามมาก ไว้อธิบายคราวหลัง" เซทท์ขับรถ เหยียบคันเร่งสุดฤทธิ์เพื่อหวังให้ถึงจุดหมายโดยเร็วที่สุด ภายในใจกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ชายหนุ่มพยายามควานหามือถือเพื่อติดต่อพนักงานที่โรงแรม ทว่าไม่มีใครรับสายเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดแทบหายใจไม่ออก "โธ่โว้ย!!!!" ภายใต้เหตุการณ์เลวร้ายที่เขาเป็นผู้สร้างขึ้นเองกลับมือ สร้างความรู

ด้วยอารมณ์โทสะที่ท่วมท้นภายใต้ความหื่นกระหายที่คืบคลานเข้ามาอย่างไร้เหตุผล มันได้ปลุกสัญชาตญาณนักล่า ให้ฟื้นคืนชีพกลับมาอีกครั้ง หลังจากหลับใหลไปนานแสนนาน ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในครานั้น แม้ว่าความรู้สึกส่วนลึกภายในใจกำลังขัดแย้งกัน แต่สุดท้ายแล้วเซทท์ก็เลือกที่จะลิ้มรสน้ำชาไทย อยากรู้นักว่ารสชาตินั้นจะเป็นเช่นไรกัน ชายหนุ่มตึงแขนสองข้างไว้ด้วยแววตาแสนจะเย็นชา ยากจะคาดเดาอารมณ์ได้"จ...จะ นายกำลังจะทำอะไรนะ!" ชาไทยรับรู้ได้ถึงภัยอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตน สองเท้าค่อยขยับหนีอย่างเชื่องช้า"เดี๋ยวก็รู้" เสียงกระซิบอันแผ่วเบาทำให้หัวใจดวงนี้หวาดหวั่นอย่างไม่เคยเป็น ก่อนที่ร่างอันบางเบาจะถูกผู้เป็นนายอุ้มด้วยแขนแกร่งแววตาคู่น้อยเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง ที่จู่ๆตัวเองก็ถูกพาดกับไหล่กว้างได้อย่างง่ายดาย "คุณเซทท์ ปล่อยผมเถอะ!คุณจะทำอะไรกันแน่..." น้ำเสียงที่สั่นเครือราวกับลูกนก ไม่อาจจะยับยั้งสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่วินาทีนี้ได้เลย ตุ๊บ!!ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงนุ่มด้วยแรงอันหนักหน่วง รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่นหลังของตน"อะไรวะเนี่ย..." น้ำเสียงเบ่งออกมาเมื่อร่างกายถูกกะแทรกกั

ทางด้านคฤหาสน์หลังใหญ่ มีลูกน้องมากหน้าหลายตาต่างยืนเฝ้ายาม ที่น่าตระหนกตกใจยิ่งไปกว่านั้น คือพวกเขาเหล่านั้น ต่างเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ ใครกันนะที่มีอิทธิพลกับเหล่าตำรวจได้ถึงเพียงนี้ "เป็นไงครับ คุณนักสืบพอใจไหม" น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วสงบเยือกเย็น เผยให้เห็นบุรุษผู้นั้นที่สวมชุดสูตรสีแดงสด ราวกับเลือด "จะมีใคร ที่รู้ใจผมดีเท่ากับคุณหลุยได้อีกละครับ ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้น เมื่อเขาสำรวจเงินในกระเป๋า พร้อมปิดมันลงต่อหน้าผู้ที่ฉีกยิ้มตรงมุมปากอย่างเอือมระอา ก่อนจะปิดกระเป๋าลง พร้อมลุกขึ้นยืน ก้มหัวเล็กน้อย"จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน" นักสืบผู้นั้นพูดขึ้นก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง"ถุ้ย!! พวกหมารับใช้ แค่ใช้เงินนิดหน่อย ก็เชื่องซะไม่มี น่าเบื่อ.." หลุยพูดขึ้นก่อนจะเอนพิงตนบนโซฟาหรู ด้วยความเหนื่อยหน่าย "คุณหลุยครับ ที่ให้ผมสืบได้เรื่องแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิทยื่นซองสีน้ำตาลให้เขา ภายในมีภาพถ่ายมากมาย "ฉันหาจุดอ่อนแกเจอแล้ว..." ก่อนจะวางภาพถ่ายของชาไทยลงบนโต๊ะ เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย อย่างมีเลคนัย หลุยได้ย้อนนึกภาพในอดีตที่แสนจะเจ็บปวด เมื่อตนสูญเสียแม่อันเป็นที่รัก อีกท