Semua Bab สูตรรักฉบับท่านประธานจอมโหด: Bab 11 - Bab 20

ศาลาสีขาวดูสะอาดตาที่ตั้งสง่าใกล้ริมแม่น้ำ เสียงเรือแล่นผ่านไปมา แต่กลับไม่ส่งผลต่อผู้ที่นั่งเหม่อลอย แหงนหน้ามองไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่ ภายในใจนั้นคงล่องลอยไปไกล สุดห้วงคำนึงถึงเหตุการณ์ร้ายที่ตนพบเจอ แม้ว่าการกระทำทั้งหมดคือความจริงใจที่ตนมอบให้ แต่เหมือนว่า เขาผู้นั้นไม่เคยจดจำตนเองได้เลย แม้สักเสี้ยววินาทีเดียว"โอ๊ย!! " เสียงเด็กน้อย ใบหน้าขาวผ่อง ราวกับเด็กผู้หญิงบวกกับผมที่ยาวประบ่า ทำให้ผู้ที่พบเจอต่างคิดว่า เขาคือ เด็กผู้หญิง ล้อรถจักรยานยังคงหมุนติ้วๆ พร้อมเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเด็กอื่นๆ ที่ไม่ชอบตน "สมน้ำหน้า! ฮ่าฮ่า " กลุ่มเด็กรีบปั่นจักรยานออกไป ทิ้งไว้เพียงเขาที่ก้มมองบาดแผลตรงฝ่ามือ "เลือดออก ต้องห้ามเลือดไว้ก่อน..." เด็กหนุ่มที่ดูโตกว่าเขามาก ปฐมพยาบาลบาดแผลด้วยการนำผ้าเช็ดหน้าสีดำของตน มาห้ามเลือดให้เขา ภายใต้ความเงียบสงบของทั้งคู่"ขอบคุณฮ่ะพี่..." เด็กน้อยหน้าจิ้มลิ้ม พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม สายตายังคงจ้องมองเด็กชายที่ทำแผลให้ตน ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยากจะคาดเดาอารมณ์ได้ "........""นี้ฮะผ้าเช็ดหน้าของผม...แลกกันนะ"รอยยิ้มที่สดใส พร้อมแววตาไร้เดียงสา ทำเอาเด็กชายตะลึงอยู

ความกว้างของคฤหาสน์บวกกับห้องมากมายที่สลับซับซ้อน ทำให้เซทท์ต้องเสียเวลาเดินสำรวจเพื่อค้นหาชาไทย อีกทั้งลูกน้องที่แน่นหนาคอยเดินล่าตระเวน ยามวิกาลเช่นนี้ก็ยังมิวายมีลูกร้องยืนเฝ้าอีกแม้ว่าเซทท์จะแอบซุ่มโจมตีปิดจ๊อบไปบ้างแล้ว แต่คนนับสิบทำให้เขาเสียเวลาเข้าไปอีก ทางด้านหลุยเองก็เริ่มจะระแคะระคายใจขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ทว่าเขายิ้มตรงมุมปากเพียงเล็กน้อยอย่างมีเลขนัย"นายเอาไปหมอนั่นมา แล้วตามฉันไปห้องใต้ดิน""ครับนาย" ก่อนที่เขาจะเดินลงไปทำยังห้องใต้ดินที่กว้างขวางพอสมควร "มึงต้องตายทั้งเป็น เหมือนที่ฉันต้องเจอ อั้ยเซทท์!!.."หลุยพูดขึ้น ฉายแววตาดุดันดั่งเปลวเพลิง ทุกครั้งที่ตนนึกถึงอดีต อดีตที่แสนจะเจ็บปวด ยิ่งเวลานานเท่าไหร่ยิ่งฝังลึกลงไปในใจเท่านั้น ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก็มาถึงภาพเด็กน้อยวัยเพียง 7 ขวบ กำลังโอบกอดเอกสารสำคัญที่ได้จากผู้เป็นแม่ ผู้ซึ่งนอนซมด้วยพิษไข้ และโรคร้ายภายในบ้านเช่าเล็กๆ เขาวิ่งตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ที่ตนคุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี เพียงหวังว่าสิ่งนี้ที่ได้รับมอบหมายมาสามารถช่วยชีวิตแม่ของตนได้ เท้าเล็กๆยังคงย้ำเท้าสุดกำลัง มุ่งหน้าไปตามถนนเปลี่ยวๆ ไร้เสียงสว่าง

"อั้ยวิน!!""เรียกพี่สิครับ เดียวตีเลย""รนหาที่ตายนักนะ!." น้ำเสียงดุดันตะโกนออกไป เปลวไฟปะทุขึ้นภายในใจ เมื่อหลุยพบว่าชายหนุ่มตรงหน้า ไม่ใช่ชาไทย แต่กับกลายเป็น 'กวิน' ชายหนุ่มเพียงผู้เดียวที่กล้ากวนประสาทตนได้ถึงเพียงนี้"ฮ่าฮ่า...ทำไงได้ละ มันไม่มีทางเลือกนะ" ชายหนุ่มยิ้มจนตาปิด เพื่อแก้เขิน และกวนโอ๊ยชายหนุ่มตรงหน้า"สถานการณ์เช่นนี้ ยังคิดจะมาตลกอีก ช่างรนหาที่ตายชัดๆ" หลุยขบกรามแน่น "พี่ว่าเราคุยดีดีกันได้นะ อย่างไรพี่ก็เป็นเพื่อนพี่ชายเรานะ ฮึ!" กวินทำสีหน้าอ้อนวอน "ดี!!!" หลุยทำสัญญาณให้ลูกน้องปิดจ๊อบเขาซะ"เด็กดื้อ!!! อุ๊บ.." ชายหนุ่มตะโกนออกไปอย่างเผลอตัว "ผมอยู่นี่!! " ชาไทยปรากฏตัวขึ้น ชายหนุ่มเดินออกมาจากด้านหลังของผู้เป็นพ่อ สวมเสื้อยืดสีขาว และกางเกงยีน ไม่ทันระวังตัว ใครบางคนวิ่งเข้ามาตน พร้อมรอยยิ้มกว้างจนแก้มปริ ก่อน กระชากร่างสูงเพรียวมาโอบกอดไว้ ด้วยความคลั่งรักเมียตนเอง โดยไม่แคร์สายตาทุกคู่ ที่จับจองมายังเขาทั้งสอง ก็คนมันรัก เกินจะหักห้ามใจได้อีกต่อไป"อะไรของคุณเซทท์ ผมยังไม่หายโกรธเลยนะ""พี่ยอมให้ลงโทษทั้งตัว และใจเลยครับ..." เซทท์กระซิบเบาๆ อย่างกับเด็กน

~ชาไทย~ นายคือ ผู้ชนะ! ชนะใจตัวเองกาลเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ แต่ที่แน่นอนคือ ณ ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าโรงแรมสุดหรู ยังคงมีสถานะเป็นได้แค่เด็กฝึกงานเท่านั้น แม้จะผ่านเรื่องราวเลวร้ายมาไม่นาน แต่ยังภาวนาในใจเสมอว่า ขอให้ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน ผมคงทำได้แค่คิดเท่านั้น ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ นั่นคือเวลาเพียงอีกไม่กี่วัน ผมก็จะหลุดพ้นจากการเป็นนักศึกษาฝึกงานในสถานที่แห่งนี้สักที คิดไว้แล้วว่า ชีวิตหลังจากนี้ผมจะรักตัวเองให้มากขึ้น เพื่อลืมคนที่ทิ้งให้ผมจัดการความรู้สึกเจ็บปวดด้วยตนเอง ไม่แม้แต่จะโทรหา หรือส่งข้อความมา ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งที่ผมเป็นฝ่ายถูกกระทำเสียมากกว่า หรือแท้จริงแล้วความรู้สึกของเขาไม่มั่นคงพอ ที่ผ่านมามันเป็นแค่เกมระหว่างพวกเขาที่หลอกใช้ผมเป็นเครื่องมือ เพื่อปรับความเข้าใจกันแน่ ยิ่งผมคิดมากเท่าไหร่ ยิ่งทรมานใจมากเท่านั้น ณ ทุกช่วงเวลานี้ มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมอยากได้คำตอบจากเขาผู้นั้น แต่ทว่าเขากลับหายไป เหมือนผมไร้ตัวตนสำหรับเขา 'ในใจของคนผู้นั้น มีผมบ้างหรือเปล่า'"น้องชาไทย!!" เสียงเชฟหมวยดังขึ้นทำให้ทุกคนวิ่งกรู่กันเข้าม

ค่ำคืนที่เงียบสงบ บนท้องถนนมีผู้คนสัญจรอันน้อยนิด แสงไฟสลัวที่ส่องแสงสว่าง ให้มองเห็นเส้นทางข้างหน้า หากแต่ว่าบรรยากาศช่างครึ้มฟ้าครึ้มฝนช่างเป็นใจ ในยามนี้ชายหนุ่มยังคงเดินทางเท้าอยู่เพียงลำพัง ด้วยท่าทีที่เหม่อเลย เพราะใจนั้นไม่อยู่กลับเนื้อกลับตัวเสียแล้ว ทั้งที่ไมากี่ย่างก้าวก็จะถึงบ้าน ยังดีที่ยังพอมีสติรับรู้ได้ว่าเบื้องหน้าตน คือบ้านตนเอง บ้านในอดีตที่เคยอยู่พร้อมหน้ากันอย่างอบอุ่น ประตูรั้วถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ชาไทยเดินตรงดิ่งเข้าบ้าน โดยที่ไม่ทันได้ปิดประตูรั้วให้เรียบร้อย หากชายหนุ่มลองหันกลับไปมองด้านหลังสักนิด จะพบว่าผู้เป็นพ่อกำลังยืนมองตน ด้วยแววตาที่เป็นห่วง "กลับมาแล้วครับ" น้ำเสียงเอ่ยขึ้นเพียงแผ่วเบา ไม่ทันสนใจสายตาคู่หนึ่งที่เป็นกังวลใจ มองลูกชายที่เดินเข้าห้องไป อย่างคนไร้สติ "ย..ยังไม่ทานข้าวเลย เฮ่อ..." พ่อเก่งรีบนั่งลงอย่างช้าๆ ก่อนจะครุ่นคิดอะไรในใจ สายตามองไปนอกบ้าน ประตูรั้วที่เปิดอ้าไว้ ทำให้ตนลุกขึ้นเดินไปปิดมัน แต่ทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อพบว่ามีรถที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีแล่นผ่านไป"เฮ่อ!...เราทำเกินไปหรือเปล่านะ?" พ่อเก่งบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แววตาแปรเปลี่ยน