บทที่ 8 พี่น้องตระกูลต้องห้าม (1)

อากาศยามเช้าที่สดใส หลังจากที่ผ่านค่ำคืนอันเร่าร้อนระหว่างเขาทั้งคู่ เซทท์ผู้ซึ่งเสร็จกิจสมดั่งใจหมายปอง กลับทิ้งผมไว้ให้นอนเดียวดายภายในห้องนอน เสมือนว่าเรื่องราวระหว่างเราในคืนนั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"อีกสองสามวัน นายถึงจะกลับไปทำงานได้"

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล พร้อมรอยยิ้มกว้างถึงตาอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบหุบยิ้มลงทันที เมื่อสัมผัสได้ว่าในห้องนั้นไม่ได้แค่พวกเขาสองคน

"มองอะไร ไปได้แล้ว" เสียงสูงที่ส่อพิรุธมากขึ้นทำให้อีกคนยิ่งสงสัยว่าพลาดเรื่องราวอะไรไป

"ครับนาย เชอะ! ต้องมีอะไรแน่นอน" กวินเหลือบมามองชาไทยก่อนยิ้มแป้นให้เขาอย่างสดใส ประตูปิดลง เหมือนยกภูเขาออกจากอก

"เฮ่อ..." เสียงถอนหายใจดังขึ้น ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ในใจ ว่าตนต้องหลบหนีออกไปที่นี่ก่อนฟ้าจะมืดเมื่อได้โอกาสเขาก็ตรงดิ่งไปยังประตูที่อยู่เบื้องหน้าตนเพียงไม่กี่ก้าว รอยยิ้มสดใสฝุดขึ้นมา ดวงด้วยความสุขท่วมท้น เมื่อคิดว่าตนได้เป็นอิสระจากเขา มโนภาพถึงการเริ่มต้นใหม่ที่ดีกว่า หนีออกไปจากวงจรอันโหดร้าย จากผู้ที่ขึ้นชื่อ ว่าเป็นคู่หมั้นตน แม้ว่าจะเสียทั้งตัวและเวลาไป แต่ก็ยังดีกว่าใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคากลับผู้ที่ไม่เห็นค่าของตน

ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ใบหน้าที่ยิ้มร่าก็หุบลงอย่างเร็ว หยุดชะงักมองบุรุษชุดดำสองคนที่ยืนเฝ้าตรงอย่างกลับหุ่นยนต์ แววตาที่มองมานั้นปกปิดไว้ด้วยแว่นตาสีดำ สีหน้าเรียบเฉยดูน่ากลัวยิ่งนัก

"จะไปไหนหรือครับ"

"จะออกไปซื้อของสักหน่อย"

"มีคำสั่งห้าม! ไม่ให้ คุณชาไทย ออกจากห้อง ฝากผมซื้อให้ได้ครับ"ชายชุดดำคนที่หนึ่งพูดขึ้น

"ใช่ครับ จนกว่าจะได้รับอนุญาตจากคุณเซทท์ครับ คุณถึงจะออกไปได้" ชายชุดดำคนที่สองเสริมขึ้น เหมือนทั้งคู่จะเป็นฝาแฝดกัน เพราะใบหน้าที่เหมือนกัน น้ำเสียงที่ดุดันนั้นยิ่งทำให้ชาไทยรีบ กรู่เข้าห้องอย่างรวดเร็ว

"ร้ายนักนะ!!!" ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจก่อนพลุบหน้าลงบนโซฟา อย่างเหนื่อยหน่าย ไร้หนทางหนี จำใจต้องก้มหน้าอดทนอยู่ที่นี่ต่อไป

ทางด้านห้องครัว ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาเตรียมอาหารมื้อเย็น

"เฮ่อ... ขอให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปด้วยดีด้วยเถิด" เชฟหมวยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล

"ก็นะ หากอั้ยหมอนั้นไม่รนหาที่ตาย ก็คงผ่านไปด้วยดีและครับ พี่หมวย" ผู้ชายเชฟพูดขึ้นด้วยสีหน้ายียวนใจ

"ทำให้แขกคนสำคัญของพวกเราไม่พอใจอีก แม่จะสับเป็นชิ้นๆเลยคอยดู" เชฟหมวยชูมีดอีโต้ขึ้นด้วยความคับแค้นใจ

"เบาได้เบา " เชฟอารท์เตือนสติผู้เป็นภรรยาด้วยสีหน้าท่าทางที่เย็นชา

"ค้าา คนดีของสังคม" น้ำเสียงที่ประชดประชันทำให้เชฟอารท์เผยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย

แขกคนสำคัญที่ว่า เป็นใครไปไม่ได้นั่นคือ' สามพี่น้องตระกูลต้องห้าม ' เป็นแกนนำสำคัญในการทำธุรกิจอสังหาริมทัพย์ กิจการโรงแรม สินค้านำเข้าและส่งออก อื่นๆ อีกมากมายถือว่านักธุรกิจแนวหน้าของประเทศ การประชุมจะเกิดขึ้นเป็นประจำทุกสามเดือน

ภายในห้องอาหารส่วนตัวระดับวีไอพีเท่านั้น เผยให้บุรุษสามคนที่นั่งรวมวงเพื่อปรึกษาหารือ เกี่ยวกับหน้าที่การงานในส่วนที่ตนรับผิดชอบ

"ไงเซน ช่วงนี้ธุรกิจนำเข้าเป็นไงบ้าง" บุรุษผู้ที่นั่งกอดอกอย่างสง่าผ่าเผย เป็นน้องเล็กของตระกูลพิทักษ์เมฆา อันที่จริงเป็นสายเลือดตระกูลที่เก่าแก่ของคุณแม่ดารา ที่เป็นทายาทคนเดียวของพิทักษ์เมฆา หลังจากที่ท่านจากไป ผู้เป็นพ่อก็ได้สั่งห้ามไม่ให้ใครเอ่ยชื่อตระกูลของภรรยาตนอีกต่อไป เหตุผลที่ว่านั้น ก็ได้ตายไปพร้อมกับท่าน โดยไม่มีใครรู้ความเป็นมาที่แท้จริง

"ระดับผมเสียอย่างต้องผ่านไปด้วยดีอยู่แล้ว แล้วพี่เซทท์ละครับ ได้ข่าวว่าช่วงนี้เต๊าะเด็กฝึกงานอยู่เหรอ หึหึ" สีหน้าแววตาเรียบเฉยทำเอาผู้เป็นพี่อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะขยับตัวยื่นหน้าหล่อเข้ามาใกล้น้องชายผู้แสนจะเย็นชา

"ช่างแสนรู้นะเรา สายพันธุ์ไหนล่ะ ฮึ!" เขายิ้มเจื่อนเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตนไว้

"สายพันธุ์เดียวกับ...พี่ไงครับ " เซนยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อยทำเอาผู้เป็นพี่คนโตได้นั่งกลั้นขำ ถึงแม้จะต่อสู้กันด้วยริมฝีปาก แต่ทว่าเซทท์ก็ไม่เคยชนะน้องชายคนเล็กได้เลยสักครั้ง

"แล้วพี่เชนละครับ เมื่อไหร่จะเจอคนถูกใจสักที ธุรกิจที่ฮ่องกงก็กำลังไปได้สวยนี่" เซทท์พินหน้ากลับไปถามพี่คนโตเมื่อรู้ว่าตนไม่อาจแสดงท่าทีก้าวร้าวใส่น้องชายสุดที่รักได้

"ฮ่าฮ่า แกก็ รีบ รีบ แต่งงานซะซิ ฮึ! รออะไรอยู่ฮ่ะ! อั้ยน้องรัก" ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตรงไปยังน้องทั้งสอง กอดคอพวกเขาไว้พร้อมรอยยิ้มกว้างถึงตา แค่เพียงมองตาพวกเขาก็รู้ใจกัน ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีสักครั้งที่พวกเขาจะทะเลาะกัน ถึงจะน้อยใจกันบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นทำร้ายสายเลือดเดียวกัน

......เสียงปรบมือดังขึ้น...

"ช่างเป็นภาพที่น่าอิจฉาเสียจริง น้อยใจจังที่ พวกพี่ พี่ ลืมไปแล้วว่า มีน้องชายบุญธรรมอยู่อีกคน" บุรุษร่างสูงโปร่ง สวมชุดสูตรสีแดงสะดุดตา แต่ทว่าใบหน้าเต็มไปด้วยความเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ เดาใจได้ยาก 'หลุย'คือ ชื่อของเขาผู้ที่เข้ามาในตระกูลด้วยความจงใจของใครบางคน

"นายหน้าตายซะขนาดนั้น ใครจะกล้าลืมลง" เซทท์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยียวนกวนใจบุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เขาผู้ไม่เคยไว้วางใจในตัวน้องชายบุญธรรมผู้นี้เลย

"โถ่ โถ่ พี่เซทท์ละก็ ยังคงไม่เอ็นดูผมเหมือนเดิมสินะครับ แต่ไม่เป็นหรอก น้องคนนี้ชินละ!" ชายหนุ่มนั่งลงด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูดีไม่แพ้พี่ชายทั้งสาม แม้จะต่างกันเพียงสายเลือด

"เอาล่ะ เอาล่ะ วันนี้เราปรึกษาหาหรือกันเรื่องธุรกิจในฮ่องกง ตอนนี้กำลังไปได้สวย จนพี่ต้องบินไปมาปล่อยขึ้น ซึ่งพี่คิดว่ามันคงเสียเวลาไปไม่น้อย ดังนั้นพี่จะไปอยู่ที่ฮ่องกงสักระยะ รอให้ทุกอย่างเข้าที่กว่านี้หน่อย พี่ถึงจะกลับมาดูแลธุรกิจที่นี่" เชนพูดขึ้นด้วยแววตาที่ดูกังวล ทั้งสามมองหน้าเหมือนรู้จุดประสงค์ที่เชนต้องการ

"พี่...."

"พี่ต้องการให้พวกเราช่วยดูแลธุรกิจของพี่ที่นี่ใช่ไหมครับ" เซทท์ไม่รอช้ารีบพูดขึ้นตัดหน้าหลุย

"ใช่!!"

ชายหนุ่มทั้งสี่คน จัดได้ว่าเป็นเศรษฐีอายุน้อยร้อยล้านระดับแนวหน้าของประเทศ แม้จะเป็นเรื่องดี แต่เรื่องร้ายก็คือการสร้างศัตรูทางด้านธุรกิจไว้มากมาย กี่ครั้งแล้วที่พวกเขากำจัดออกไปจนพ้นทาง หากมาดีพวกเขายินดีต้อนรับอย่างจริงใจ หากมาร้ายพวกเขาพร้อมทำลาย แถมยังกัดไม่ปล่อยอีก แต่ยิ่งพวกเขาคิดจะโต้ตอบศัตรูมากขึ้นเท่าไหร่ ศัตรูเหล่านั้นก็ยิ่งเหมือนดอกเห็ดที่ผุดขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวไปกว่า ศัตรูที่แอบซุ่มหลังดอกเห็ดพวกนั้น คอยบงการ แล้วจับตาดูพวกเขาอยู่ทุกอย่างก้าว

ตอนนี้พวกมันคงคิดจะเริ่มแผนการใหญ่ เพื่อทำลายล้างเลือดเนื้อเชื้อสายตระกูลในตำนานอย่าง 'พิทักษ์เมฆา' ให้มลายหายไปตลอดกาล