บทที่ 9 พี่น้องตระกูลต้องห้าม (2)

ทางด้านคฤหาสน์หลังใหญ่ มีลูกน้องมากหน้าหลายตาต่างยืนเฝ้ายาม ที่น่าตระหนกตกใจยิ่งไปกว่านั้น คือพวกเขาเหล่านั้น ต่างเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ ใครกันนะที่มีอิทธิพลกับเหล่าตำรวจได้ถึงเพียงนี้ 

"เป็นไงครับ คุณนักสืบพอใจไหม" น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วสงบเยือกเย็น เผยให้เห็นบุรุษผู้นั้นที่สวมชุดสูตรสีแดงสด ราวกับเลือด 

"จะมีใคร ที่รู้ใจผมดีเท่ากับคุณหลุยได้อีกละครับ ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้น เมื่อเขาสำรวจเงินในกระเป๋า พร้อมปิดมันลงต่อหน้าผู้ที่ฉีกยิ้มตรงมุมปากอย่างเอือมระอา ก่อนจะปิดกระเป๋าลง พร้อมลุกขึ้นยืน ก้มหัวเล็กน้อย

"จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน" นักสืบผู้นั้นพูดขึ้นก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง

"ถุ้ย!! พวกหมารับใช้ แค่ใช้เงินนิดหน่อย ก็เชื่องซะไม่มี น่าเบื่อ.." หลุยพูดขึ้นก่อนจะเอนพิงตนบนโซฟาหรู ด้วยความเหนื่อยหน่าย 

"คุณหลุยครับ ที่ให้ผมสืบได้เรื่องแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิทยื่นซองสีน้ำตาลให้เขา ภายในมีภาพถ่ายมากมาย 

"ฉันหาจุดอ่อนแกเจอแล้ว..." ก่อนจะวางภาพถ่ายของชาไทยลงบนโต๊ะ เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย อย่างมีเลคนัย 

หลุยได้ย้อนนึกภาพในอดีตที่แสนจะเจ็บปวด เมื่อตนสูญเสียแม่อันเป็นที่รัก อีกทั้งเป็นครอบครัวเดียวที่เขามี นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงไม้เก่าๆ ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำลงมา 

"แม่ฮ่ะ แม่ฮ่ะ " เสียงเรียกหาจากลูกน้อยทำให้เธอพยุงตัวขึ้นมาด้วยสุดแรงกำลังที่มี  ก่อนจะหยิบซองเอกสารบางอย่างใต้หมอนใบเก่าส่งให้ลูกน้อยด้วยรอยยิ้มเจือจางปรากฏบนใบหน้าขาวซีดอย่างผู้สิ้นหวัง แค่คิดว่าตนไม่อาจมีชีวิตต่อ แม้เพียงผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ ก็เจ็บปวดไปทั้งใจ  

"ไปตามที่อยู่ที่แม่เคยบอก ยืนซองนี้ให้เขา แล้วลูกจะได้อยู่ที่นั่นแฮร่กๆๆ" อาการไออย่างรุนแรง เธอพยายามปกปิดของเหลวสีแดงที่ออกมาจากปากด้วยโรคมะเร็งปอดระยะสุดท้าย มันได้พรากเวลาอันแสนอบอุ่นของเธอไปจนหมดสิ้น ภาวนาให้บุคคลนั้นยอมรับเขา แค่นี้เธอก็ตายตาหลับแล้ว

"ฮื้อ  ฮื้อ แม่ต้องไปกับผมด้วย แม่ครับ แม่...ฮื้ออือ..แม่!!!" ไร้เสียงตอบรับจากผู้เป็นแม่ ที่นอนแน่นิ่งไปอย่างไม่มีวันตื่นขึ้นมามองหน้าเขาอีกต่อไป 

"ใกล้จะสำเร็จแล้วครับแม่ ผมจะทำให้พวกมันเจ็บปวด มากกว่าที่เราเคยเจอ" น้ำใสที่เอ่อล้นตรงของตา เมื่อมองภาพวาดของผู้เป็นแม่ ย้ำเตือนความเจ็บช้ำ ที่มาพร้อมกับความคับแค้นใจ ไฟร้อนที่ปะทุอยู่ในภายในใจ กำลังจะระเบิดออกมา ในอดีตเขาไม่เคยคิดที่ทำร้ายใคร เพียงขออยู่ในมุมของตนเอง จนกระทั่งได้รู้ความจริงที่เขาผู้นั้นปกปิดไว้มานานนับสิบปี 

ชาไทยเดินวนไปวนมาเพื่อหาวิธีออกไปจากที่นี้ ก่อนที่เขาผู้นั้นจะกลับมา ตนไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะต้องเจอกับอะไรอีก เพราะเท่าตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรที่เขาต้องการแล้ว จะอยู่หรือไป ก็ไม่ต่างอะไร สู้หนีออกไป เพื่อเริ่มต้นการฝึกงานใหม่ ยังจะดีเสียกว่า ต้องทนเสียเวลากับคนอย่างเขา

"ชาไทย" เสียงที่คุ้นเคยทำให้ชาไทยยิ้มกว้างอย่างมีความหวังอีกครั้ง 

"พี่เชน.." ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปสวมกอดด้วยความดีใจที่สุด นอกจากพ่อของเขาแล้ว เชนคือพี่ชายที่เขาเคารพนับถือที่สุด เป็นผู้มีพระคุณยิ่ง เพราะเชนได้ช่วยชีวิตพ่อของตนในอุบัติเหตุครั้งนั้น 

"เป็นอย่างไร เจ้ารองมันทำอะไรเราหรือเปล่า" ชาไทยยิ้มกว้าง หากบอกไปว่าตนถูกน้องร้องของพี่ขืนใจ คงจะทะเลาะกันใหญ่โตเป็นแน่

"ปะ..เปล่าครับ "

"แน่นะ...ไม่ได้มีอะไรปิดบังพี่นะ" เขาถามย้ำอีกครั้ง แต่ท่าทีอันหนักแน่นของอีกคน ทำให้ตนเชื่อในสิ่งที่ชาไทยพูด 

"ครับ แต่ต้องการออกไปจากที่นี่นะครับ"

"ไปสิ...อั้ยเซทท์มันยังไม่ทิ้งนิสัยเด็กน้อยน่ะ เข้าใจมันหน่อยนะ เรากลับบ้านไปหาพ่อเถอะ ทางนี้พี่จัดการเอง" ท่าทางที่จริงใจของเขาทำให้ชาไทยซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง

"เอ่อ...แล้วเรื่อง..." 

"ไม่ต้องเป็นห่วง ไว้งานเลี้ยงนักธุรกิจชั้นนำที่กำลังจะจัดขึ้นเดือนหน้าที่โรงแรม นายก็แสดงฝีมือให้เต็มที่ ถึงมันจะเอาแต่ใจ แต่มันยึดความจริง และความถูกต้องเป็นหลัก พี่เชื่อ..นายทำได้ สู้ โอเค!"

เชนยิ้มกว้างจนตาปิดเมื่อมองชายหนุ่มตรงหน้าที่ตนเอ็นดูยิ่งกว่าน้องชายเสียอีก จนไม่แน่ใจตัวเองว่า คิดแค่น้องหรือมากกว่านั้นกันแน่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเมื่อนึกว่าเขาเป็นคู่หมั้นของน้องชายตน หัวใจเหมือนมีเข็มนับร้อยคอยทิ่มแทง ให้เจ็บปวด เก็บอาการเอาไว้ และนั้นคือเหตุผลที่เขาตัดสินใจไปฮ่องกง เพื่อไม่ให้เรื่องร้ายเกิดขึ้น

"ไปเถอะ พี่ไปส่ง" เชนยื่นมือให้เขาเพียงหวังนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะจับมือชายคนที่ตนแสนจะทะนุถนอม

"พวกนายกลับไปได้ "

"เอ่อ..." 

"นี้คือคำสั่ง" เชนย้ำด้วยแววตาอันหนักแน่น 

"ครับ!" 

ประตูห้องปิดลง ชาไทยยืนมองหน้าประตู  ทันใดนั้นภายในใจของเขาห่อเหี่ยวอย่างไร้เหตุผลที่อยากจะเข้าใจ  หากเขาผู้นั้นกลับมาไม่พบตน จะเป็นเช่นไร เขาจะขุ่นเคืองใจ หรือเฉยเมยกันน่ะ จะเป็นห่วง หรือกระวนกระวายใจบ้างไหม คำถามนานาเกิดขึ้นมา  แม้ว่าตนจะใกล้ถึงบ้านแล้วก็ตาม 

ทางด้านเซทท์ที่เตรียมของกินมากมาย ซึ่งเป็นของโปรดชาไทยทั้งสิ้น เผยรอยยิ้มกว้างอย่างลืมตน เขาหลบยิ้มเมื่อมองไปยังเบื้องบนอย่างใจจดใจจ่อ รู้สึกว่าลิฟต์มันช่างเคลื่อนไหวช้ากว่าทุกวันที่ผ่านมา แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าคนที่รออยู่นั้น ทำไมน่ะ! หยุดยิ้มไม่ได้เลย

"ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่เชียวน่ะ!!" กวินอดที่จะแซวเพื่อนรักไม่ได้ เพราะอาการเหล่านี้ยากพบเจอ โดยเฉพาะจากประธานสายโหดอย่างเขา 

"อะไร ใครยิ้ม ไม่มี....กวนนะเราน่ะ"

"เฮ่อ เฮ่อเสียงสูงนะเนี่ย......"กวินเลขาคู่ใจของเขา บัดนี้ยิ้มเยาะอย่างชอบใจ เพราะรู้ใจผู้เป็นนายเสียทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่เล็ดลอดสายตาอันเฉียบคมอย่างเขาได้ 

"อั้ย วิน เดี๋ยวโดน" ชายหนุ่มค้อนเพื่อนเพื่อกลบเกลื่อนความเป็นจริงที่ซ่อนเอาไว้ 

ติ๊ง!! 

เมื่อลิฟต์เปิดออก ชายหนุ่มรีบเดินตรงดิ่งไปยังห้องของตน เขาขมวดคิ้วสูงเมื่อพบความผิดปกติที่เกิดขึ้น 

"พวกมันหายไปไหน ชาไทย!!! "

ชายหนุ่มฉุดคิดได้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า ก่อนจะรีบใส่รหัสผ่านเข้าห้อง ข้าวของในกำมือหล่นลงพื้น อย่างไร้สติควบคุม เมื่อพบเพียงความว่างเปล่า ชายหนุ่มรีบเดินค้นหาทั่วทุกมุมห้อง แต่ไร้ซึ่งวี่แววของเขา ความกังวล ความห่วงใย และความเจ็บปวดเริ่มก่อตัวขึ้น ชายหนุ่มตระหนักได้แล้วว่า  ณ ช่วงเวลานี้ที่ไม่มีเขา มันทรมานแค่ไหน...

"นายกำลังทำร้ายฉัน" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งเพื่อนสนิทที่ยืนมองเขาด้วยความสงสัย