Semua Bab เมื่อฉันกลายเป็นเมียบ้าของมาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

คฤหาสน์ตระกูลเวสิกาแอ๊ด~“ไงยัยหนูใหญ่ ลุงอุตส่าห์มาหาทั้งทีไม่คิดจะออกไปต้อนรับหน่อยเหรอ” สุวัตน์ ลุงแท้ๆ ของ นารัน หรือ นารัน เวสิกา อายุ 40 ปี ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่เธอก็เป็นถึงหัวหน้าตระกูลเวสิกาคนปัจจุบันและยังเป็นหนึ่งในคนที่จะได้เข้ารับการโหวตเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียฝั่งทิศพายัพ“คุณลุงมีอะไรคะ?” นารันไม่ชอบสายตาญาติคนนี้ของตัวเองเลย ตัวเธอน่ะเสียพ่อแม่และน้องสาวไปตั้งแต่ 20 ปีก่อน ทั้งที่พ่อของเธอต้องการแค่ชีวิตที่แสนสงบสุขกับครอบครัวแต่พอรู้ว่าจะมีการเปลี่ยนมือผู้นำกลับถูกปองร้ายจนเสียชีวิต มีเพียงเธอที่วันนั้นรอดตายเพราะนัดชายหนุ่มคนรักเลยไม่ถูกเผาไปพร้อมทุกคน หลังจากที่ไม่เหลือใครในครอบครัวปู่ก็รับเธอมาเลี้ยงดู ระหว่างที่ถูกปู่ดูแลเธอก็คอยตามสืบเรื่องการตายของครอบครัวแต่ดูเหมือนว่าจะยากกว่าที่คิด จนกระทั่งเมื่อ 5 ปีที่แล้วปู่เธอเสีย ทุกคนก็ดูเปลี่ยนไปจนน่าสงสัยไปหมด ยิ่งตอนที่รู้ว่าเธอกลายเป็นผู้นำตระกูลสายตามองมาก็เปลี่ยนไปราวกับว่าจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ อย่างเช่นตอนนี้“หลานคิดดีแล้วเหรอที่จะเข้าร่วมการคัดเลือกหัวหน้าครั้งนี้ ความจริงหลานส่งคนอื่น...อย่างศรัณไปไม่ดีกว่าเหรอ”

Dararai Hospitel (7 ปีต่อมา) “เด็กน้อย...ถ้าเรายังไม่ตื่นอีกหลังจากนี้ไปเฮียจะไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเราได้แล้วนะ” [เสียงของใครกันนะ ทำไมฟังดูอ่อนโยนจัง] น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนพูดแผ่วเบาใกล้ๆ หญิงสาวที่กำลังหลับใหลเป็นเจ้าหญิงนิทรามาเกือบ 7 ปี เขาพยายามมากที่จะยื้อเธอไว้ด้วยเครื่องมือทางการแพทย์........“อืออออ”เสียงเปล่งออกมาจากลำคออย่างเหนื่อยล้าของร่างผอมแห้งที่หลับใหลราวกับเจ้าหญิงนิทราอยู่บนเตียงผู้ป่วยมาหลายปี ในที่สุดก็ยอมขยับตัวสักทีเปลือกตาที่ปิดสนิทมานานค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแต่กว่าสายตาของเธอจะปรับสภาพรับแสงและมองเห็นได้ชัดก็ใช้เวลาหลายนาทีเลย “คุณคะนี่มันก็หลายปีแล้วจะยื้อไว้ทำไม อีกอย่างฟื้นขึ้นมาทำอย่างกลับมันจะหายบ้า รีบให้หมอถอดเครื่องช่วยพวกนี้ออกก็ตายแล้วไหม จะเสียเงินทำไมปีละเป็นล้านเพื่อช่วยคนไม่ประโยชน์” “จะทำแบบนั้นได้ยังไงนิ่มก็เป็นลูกสาวผมคนหนึ่งเหมือนกัน” พจน์ รีบแสดงท่าทางไม่พอใจใส่ เพียงพร ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของตัวเอง [น่ารำคาญจริงๆ ใครมาพูดแถวนี้]

ตกดึกของวันนั้น หญิงสาวที่เป็นคนไข้ตื่นขึ้นมาในยามวิกาล เธอลุกขึ้นเดินลงจากเตียงแล้วตรงมาหาแม่นมก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆ คนหลับเบามือมากที่สุด ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง“ดีนะที่เป็นรุ่นไม่ใหม่มาก ไม่งั้นคงใช้ไม่เป็นแน่”นารันกดค้นหาข้อมูลก่อนจะเข้าอีเมลตัวเองที่ไม่ได้ใช้มาเกือบ 7 ปี ดีนะที่บัญชียังไม่ถูกปิดใช้บริการไปถึง Veehaiyai@gmalh.comฉันรู้เรื่องการตายของนารันเมื่อ 7 ปีก่อน ถ้าอยากรู้เพิ่มเติมมาเจอกันที่ดาดฟ้า Dararai Hospitel พรุ่งนี้มาเจอกันตอนบ่ายโมงห้ามสายเด็ดขาดหวังว่าวีคงจะยังใช้อีเมลอยู่และเข้าอ่านมันนะเพราะทั้งสองแอคเคาท์มีเพียงเธอกับวีเท่านั้นที่รู้ ถ้าเขาได้อ่านมันคงจะมาเจอเธอแน่ๆ หลังจากนั้นเธอก็ลบทุกอย่างออกจากโทรศัพท์นมสาแล้วเดินเอากลับไปวางไว้ที่เดิม“ขอโทษนะนมสา พรุ่งนี้หลับไปสักพักก่อน”เธอเปิดลิ้นชักแล้วหยิบยาเม็ดนอนหลับเล็กๆ ออกมา เพราะนมสาเล่าอาการที่เธอเดินออกจากห้องพักคนเดียว หมอเลยให้ยามาหนึ่งเม็ดเพิ่มเมื่อวาน แต่เธอไม่ได้กินเลือกที่จะแอบเก็บไว้เผื่อต้องใช้และก็ได้ใช้มันจริง............“คุณหนูนอนรอนมอยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวนมขอเข้าห้อง

“คุณหนู! นมสาขอโทษนะคะ”สาที่เพิ่งตื่นจากการนอนพอรู้สึกตัวเธอก็รีบกลับมาหาคุณหนูตัวเองทันที ดีนะที่พอเข้ามาเจอพายุเลยโล่งใจหน่อย“นมสาตื่นแล้วเย้ๆ” นิ่มตบมือตัวเองด้วยความดีใจ ในสายตาพายุกับนมสานิ่มดูบริสุทธิ์ทั้งร่างกายและจิตใจ “เดี๋ยวเฮียขอคุยกับนมสาก่อนได้หรือเปล่าครับ”“ค่า~”พอได้รับคำอนุญาตทั้งคู่ก็เดินปลีกตัวออกไปยืนคุยกันไม่ไกลมากนัก“ที่นมสาขอร้องให้ผมช่วยพูดเรื่องย้ายนิ่มไปบ้านคุณหญิงย่า ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะครับ” ความจริงเรื่องนี้นมสาขอร้องเขามาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ตอนที่นิ่มตกน้ำและกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา“จริงเหรอคะ!! ดีจริง ๆ ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีเลย นมน่าจะขอร้องให้คุณพายุออกหน้าตั้งนานแล้ว”“ไม่หรอกครับ อีกอย่างสถานะตอนนั้นต่อให้ออกหน้าใครก็คงไม่มีคนยอมทำตาม” คำว่าอำนาจมันน่ากลัวก็แบบนี้แหละ ตั้งแต่เขาขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าอยู่เหนือทุกคน ทุกอย่างก็พลิกจากหลังมือเป็นหน้ามือทันที “แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นนมก็ต้องขอบคุณแทนคุณหนู คุณพายุดีกับคุณหนูมาก ทั้งที่ทางนี้ไม่เคยทำอะไรให้เลยมีแต่รับ”“ไม่เลย...ผมต่างหากที่รับจากน้องมามากแล้ว” พายุพูดพร้อมกับมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตีย

3 วันต่อมาคนป่วยที่กำลังนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงมองหญิงสูงวัยดูน่าเกรงขามตรงหน้า คนนี้นะเหรอ คุณหญิงอรวรรณ อัครสกูลวงศ์ ความทรงจำเกี่ยวกับท่านในจิตใต้สำนึกของนิ่มน้อยมากจนเธอ อาจจะเพราะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันด้วย“คุณหนูของนมสวัสดีคุณหญิงย่าสิคะ” สารีบบอกเมื่อเห็นว่านิ่มจ้องย่าไม่วางตา“สวัสดีค่าคุณย่า” นิ่มยกมือสองข้างประกบเข้าหากันแล้วยิ้มกว้าง“ไหว้พระเถอะหนูนิ่ม หมดเคราะห์หมดโศกนะลูก” อรวรรณลูบหัวหลานสาวอย่างอ่อนโยน แม้ว่าเธอจะมีแม่เป็นแค่คนใช้ที่พยายามปีนขึ้นเตียงเจ้านายเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น แต่เด็กที่เกิดมาก็ไม่รู้เรื่องด้วยอีกอย่างคงเป็นกรรมที่ติดตัวมาถึงทำให้นิ่มไม่เหมือนกับคนทั่วไป แล้วแบบนี้คนแก่แบบเธอยังจะจงเกลียดจงชังหลานได้อีกเหรอ“วันนี้กลับบ้านกับย่านะลูกไปอยู่ด้วยกัน อยากอยู่กับย่าไหม”“อยู่กับคุณย่า นิ่มอยากอยู่กับคุณย่าเย้ๆ” นิ่มปรบมือรัวๆ อย่างดีใจ ทำเอาคนที่มองอยู่ต่างพากันยิ้มตามหลังจากนั้นหมอก็เข้ามาตรวจอาการนิ่มอีกรอบก่อนจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ พอทุกอย่างเรียบร้อยคุณหญิงย่าก็พาเธอกับนมสากลับทันทีโดยมีแม็กคอยคุ้มกันอยู่ตลอดเวลาจนถึงคฤหาสน์หลังใหญ่คฤหาสน์เก่าตระกูล