ตอนที่ 10 นิ่มคนใหม่

ตระกูลอนันท์พิบูรวงศ์ษา

ปัง!! 

มือใหญ่ตีลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ทำให้ลูกน้องคนสนิททั้ง 2 คน ถึงกับสะดุ้งเพราะดูจากท่าทางแล้วพวกเราคงไม่รอด

“มันจะมีหมอเทวดาที่ไหนทำเรื่องแบบนั้นได้”

พายุกำมือเข้าหากันแน่นเพราะห่วงความปลอดภัยของนิ่ม หลังจากตัวเองกลับมาจากคุยงานก็ได้รับรายงานว่านิ่มถูกพาไปรักษาโรคออทิสติก มันจะมีหมอเทวดาที่ไหนทำได้แบบนั้นแถมขอเวลาแค่ 3 เดือน เขาพยายามที่จะสอบถามคุณหญิงย่าแต่ท่านก็ไม่ยอมบอก จะให้เขาเอากฎมาเฟียไปบีบเอาคำตอบเหมือนลูกน้องก็ไม่ได้เพราะท่านก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่เขาเคารพ อีกอย่างปู่ที่ตายไปก็แจ้งไว้ชัดเจนว่าคนของตระกูลอัครสกูลวงศ์จะถูกละเว้นความผิดทั้งหมด

“พวกมึงไปหานักสืบสายนอกส่งเข้าไปมาทิศอื่น ในเมื่อกูหาเขตตัวเองไม่เจอก็แปลว่านิ่มถูกไอ้หมอลวงโลกคนนั้นพาไปถิ่นแน่” 

“ครับบอส!!” แม็กกับคานตอบรับพร้อมกัน ดูท่าทางถ้าพวกเขายังไม่มีข่าวคราวของคุณหนูนิ่มอาจจะหัวหลุดออกจากบ่ากันเลยก็ได้ 

พายุถอนหายใจยาวด้วยความหงุดหงิดหลังจากลูกน้องทั้งสองคนเดินออกจากห้องไปทำงานตามที่เขาสั่ง เป็นเพราะเขาติดธุระเลยกลับมาช้ากว่ากำหนด ถ้าเขากลับมาเวลาเดิมก็คงไม่มีใครพานิ่มไปได้ หวังว่าเขาจะเจอเธอเร็วที่สุด

.............

Mano Hotel (3 เดือนต่อมา) 

“ยัยหนูของแม่สวยมากเลย เชื่อแม่ยังไงอีเด็กปัญญาอ่อนนั่นก็ไม่มีทางมาหรอก” 

เพียงพรพูดอย่างมีความสุขหลายเดือนมานี้ตั้งแต่ได้ข่าวว่าหนามที่คอยตำใจเธอมาหลายปีหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เธอก็มีความสุขมากและวันนี้ยิ่งมีความสุขที่สุดเพราะเป็นวันหมั้นของสองตระกูล ถ้าอีเด็กนั่นไม่โผล่มายังไงงานนี้ลูกสาวของเธอก็ต้องได้เข้าพิธีแทนในฐานะลูกสาวเพียงคนเดียว 

ต้องขอบคุณแม่สามีของเธอที่เชื่อเรื่องปัญญาอ่อนของหมอจอมลวงโลกว่าจะรักษาอีเด็กปัญญาอ่อนคนนั้นได้ ป่านนี้มันคงถูกหลอกไปฆ่าตายแล้ว

“แต่แม่คะ เรามามีความสุขแบบนี้จะดีเหรอ ทั้งที่ทุกคนต่างว้าวุ่นใจเรื่องการหายไปของพี่นิ่ม อีกอย่างน้ำรู้สึกผิดจัง” 

ถึงจะถามแบบนั้นตอนนี้หัวใจของน่านน้ำกลับรู้สึกมีความสุข เพียงแค่คิดว่าตัวเองจะได้เข้าพิธีกับชายที่แอบรักมาตลอดก็ใจเต้นแรงแล้ว

“มันคือสิทธิ์ของลูกตั้งแต่แรกทำไมต้องรู้สึกผิด อีเด็กนั่นต่างหากที่มันเกิดมาขวางความสุขลูก”

“คุณทำยังไงดีนิ่มยังไม่มาเลย” พจน์เดินเข้าห้องพักที่ถูกจัดเตรียมไว้ด้วยท่าทางร้อนรนใจเพราะเมื่อกี้ตัวเองเพิ่งไปเจอกับว่าที่ลูกเขยมาแทบจะฆ่าทุกคนในงานเลยก็ได้

“ป่านนี้มันตายไปแล้วคุณ ยังจะรอทำไม”

“อย่ามาแช่งหลานฉันนะแม่เพียงพร” อรวรรณที่เดินตามมาติดๆ รีบปรามลูกสะใภ้

“คุณหญิงแม่! ก็พรพูดความจริงนิคะ อีกอย่างก็เป็นคุณหญิงแม่เองไม่ใช่เหรอคะ ที่ส่งยัยนิ่มไปตาย”

“แก! โอ๊ยยย” 

เพราะรู้ดีว่าตัวเองคือต้นเหตุการณ์หายไปของหลานสาว เธอเลยรู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมา

“คุณแม่” พจน์ตกใจกับอาการของแม่จะเข้าไปประคอง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีคนใหม่เข้ามา

“คุณย่า!!”

เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างหญิงชราสูงวัยจะทรุดลงแต่ดีที่มีแขนมาประคองจากด้านหลังไว้ พอทุกคนเห็นว่าเป็นใครก็ต่างพากันเบิกตาขึ้นกว้างด้วยความตกใจ

“นิ่ม!!”

“คุณย่าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวหนูนิ่มพาไปนั่งพักค่ะ”

“หนูนิ่มกลับมาหาย่าแล้วเหรอลูก”

ความผิดบาปในใจตลอด 3 เดือนค่อยๆ หายไปเมื่อเห็นหลานสาวที่หายไปหลายเดือนกลับมาอีกครั้งอย่างปลอดภัย

“หนูขอโทษจริงๆ นะคะคุณย่าที่มาช้า หนูยังไม่ค่อยชินกับการจราจรเท่าไหร่” นิ่มประคองร่างของย่าไปนั่งโซฟาใกล้ๆ 

“นิ่ม!! ลูกหายไปไหนมา” พจน์ถามเสียงดัง

“อ่า~ ไว้ค่อยถามหลังจบงานดีกว่าไหมคะคุณพ่อ ตอนนี้ถ้าเราเข้าพิธีช้าจะยุ่งนะคะ”

“นั่นสิ...เดี๋ยวนะ!! นิ่มหายบ้าแล้วเหรอ” 

เป็นอีกครั้งที่พจน์ต้องถามขึ้นเสียงดัง นอกจากเขาแล้วยังมีเพียงพรกับน้ำน่านที่อึ้งกับการพูดตอบโต้ราวกับคนปกติ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เวลาจะพูดตอบแต่ละคำต้องคิดอยู่นาน

“อ่อใช่ค่ะ! แล้วค่อยคุยกันนะคะไหนชุดเข้าพิธี”

“ไม่ได้!! แกจะเข้าพิธีไม่ได้!!” เพียงพรตะคอกเสียงดัง 

“ทำไมคะคุณแม่ ทำไมนิ่มถึงจะเข้าพิธีไม่ได้” นิ่มมองไปที่เพียงพรโดยไม่มีแววตาหวาดกลัวเลยสักนิด เป็นเพียงพรซะอีกที่รู้สึกอึดอัดแปลก

“ใครเป็นแม่แก!! อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ อีเด็กที่เกิดจากแม่คนรับใช้ที่ปีนขึ้นเตียงจับผัวคนอื่นแบบแกไม่มีสิทธิ์เรียกฉันว่าแม่” 

“หึ งั้นป้า...โอ๊ะ! ไม่สิ งั้นคุณนายช่วยบอกเหตุผลที่นิ่มจะเข้าพิธีไม่ได้หน่อยได้หรือเปล่า...คะ”

“อีบ้า!! แกกล้าดียังไง”

“พี่นิ่มอย่าพูดแบบนั้นกับคุณแม่สิคะ มันดูไม่สุภาพเลย” น่านน้ำรีบเข้ามาห้ามนิ่ม

“ฮ่า ๆ งั้นอะไรคือคำว่าสุภาพเหรอน้องน่านน้ำ การที่เอาชุดเข้าพิธีหมั้นของพี่สาวไปใส่เองคือสุภาพใช่ไหม”

“หนูน้ำรีบถอดชุดให้พี่เขาเถอะลูก” อรวรรณพูดแทรกขึ้น

“คุณหญิงแม่ น้ำต่างหากที่ควรเป็นคนเข้าพิธีวันนี้”

ปัง!! ยังไม่ทันที่ที่จะได้ตอบโต้อะไรต่อ ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกอย่างแรง ร่างสูงเดินตรงมาหาคนตัวเล็กที่หายไปตั้งหลายเดือนด้วยความห่วงใยก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด การกระทำของพายุทำให้ทุกคนต่างพากันอึ้ง แม้จะรู้ว่าชายหนุ่มเอ็นดูนิ่มเป็นพิเศษแต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขนาดนี้

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า มันทำอะไรหนูนิ่มหรือเปล่าบอกเฮียมา เดี๋ยวเฮียจะไปฆ่ามันเอง”

 [โถ่~พ่อหนุ่มเลือดร้อนจะไปฆ่าเขาแต่แค่สืบว่าเธออยู่ไหนยังไม่เลย ก็นะทิศประจิมใช่ว่าใครจะเข้าเขตแดนไปได้ง่ายๆ นิ] 

“หนูนิ่มไปได้เป็นอะไรเลยค่ะ” 

คำพูดที่ดูฉะฉานของคนตรงหน้าทำให้พายุชะงัก ก่อนที่เขาจะมองดวงตาสีน้ำตาลสวย ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงไม่กล้าจ้องเขากลับแบบนี้

“ใช่หนูนิ่มจริงๆ เหรอ” 

สายตาพายุตอนนี้เต็มไปด้วยความกดดัน นิ่มที่เห็นก็ชะงักเล็กน้อยถ้าไม่ใช่เธอที่เห็นสายตาแบบนี้จากพวกเสือ สิงห์ในแก๊งก่อนตายคงมีผวาบ้างแหละ

“แปลกนะคะที่นิ่มได้ยินคำถามแบบนี้ออกจากปากเฮียพายุ...ถ้าเฮียคิดว่าไม่ใช่หนูนิ่มตัวจริง งั้นก็ยกเลิกงานวันนี้ได้นะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นคือ...” พายุถึงกับต้องถอนหายใจยาว นี่เขาถูกข่มขู่จากคนตรงหน้าอยู่งั้นเหรอ

“เจ้านายครับใกล้ถึงฤกษ์ของพิธีหมั้นแล้ว” คานพอมองนาฬิกาข้อมือก็รีบเข้ามาเตือน

“ไปเรียกช่างแต่งหน้ากับเอาชุดใหม่มาให้คุณหนูเปลี่ยน”

คำสั่งของพายุเหมือนจะเป็นเด็ดขาดเพราะไม่มีใครกล้าคัดค้านอีก นิ่มเองก็พอใจไม่น้อยตอนที่เธอหายไปเกือบ 3 เดือนเริ่มหาข้อมูลต่างๆ ทั้งเรื่องนิ่มและเรื่องของตัวเอง 

นิ่มเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลอัครสกูลวงศ์ ซึ่งตระกูลนี้มีสัญญากันในรุ่นปู่เมื่อสองตระกูลมีลูกคนโตต่างเพศให้ทั้งสองมีสัญญาหมั้นหมายทันที ความจริงนิ่มต้องเข้าพิธีหมั้นตั้งนานแล้วแต่เพราะมีโรคทางด้านสติปัญญาครอบครัวเลยเลื่อน ระหว่างนั้นก็ไม่มีการเข้ารับการรักษาโรคนี้เลย เธอคิดว่าคนเป็นพ่อกับแม่เลี้ยงคงจะอายเลยเลือกให้นิ่มคนเดิมเป็นไปตามเวรกรรม ส่วนเรื่องของเธอหลังการตายมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะมากจนคิดไม่ถึงเลย

 [ขอใช้อำนาจของหัวหน้าทิศบูรพาที่ยิ่งใหญ่ในการแก้แค้นหน่อยแล้วกัน] 

หลังจากนั้นนิ่มก็ถูกพาไปแต่งเนื้อ แต่งตัวพอเสร็จก็ถูกพาไปเข้าพิธีดูเหมือนว่าผู้มาร่วมงานครั้งนี้จะแปลกใจไม่น้อยที่นิ่มตรงหน้าไม่มีอาการเหมือนคนสติไม่ดีอีก 

ภายในพิธีทุกคนต่างงุนงงเมื่อรู้ว่าหญิงสาวหายดี หลายคนได้แต่เก็บความขุ่นมัวไว้ในใจเพราะต่างอยากให้นิ่มไม่โผล่มาที่งานเพื่อแผนในอนาคตตัวเองจะได้ดำเนินต่อ แต่ตอนนี้แผนกลับพังไม่เป็นท่าเพียงเพราะเด็กที่หายบ้าคนนี้กลับมาเป็นปกติ แม้ว่าจะไม่พอใจยังไงก็ได้แค่ยิ้มตอบรับและแสดงความยินดี