Semua Bab เมื่อฉันกลายเป็นเมียบ้าของมาเฟีย: Bab 21 - Bab 30

”หยุด!!” คราวนี้เป็นพจน์เป็นฝ่ายตะคอกเสียงดัง ทั้งที่เมื่อกี้ยังทำตัวไม่สนใจอะไรอยู่เลย “พักที่นี่แหละในเมื่อมาแล้วจะวุ่นวายกลับไปทำไมอีก”“คุณ!!”“เพียงพรเธออยากให้ฉันซวยเหรอ”เพราะช่วงนี้ธุรกิจของเขาค่อนข้างมีปัญหาเลยต้องพึ่งลูกเขยประคับประคอง ขืนอีกฝ่ายรู้ว่าเขาไล่ลูกสาว...ไม่สิคู่หมั้นของตัวเองออกจากบ้านมีหวังถูกเฉือดแน่'ผมจะบอกคุณอาไว้หนึ่งอย่างนะครับ ตั้งแต่นาทีที่นิ่มหมั้นกับผมแล้วเธอคือคนของตระกูลอนันท์พิบูรวงศ์ษาและยังจะเป็นนายหญิงคนต่อไปของหัวหน้าทิศบูรพาถ้าจะทำอะไรก็ช่วยรักษาหน้าผมหน่อย'นี่คือคำเตือนหลังจากจัดงานหมั้นระหว่างลูกสาวคนโตกับพายุเสร็จเพราะแบบนั้นหลายเรื่องเขาเลยไม่กล้ายื่นมือเข้าไปช่วย แม้กระทั่งเรื่องที่นิ่มจะไปอยู่ต่างประเทศเขายังไม่กล้าที่จะคัดค้าน“งั้นแปลว่าหนูนิ่มอยู่ที่นี่ต่อได้ใช่ไหมคะ”“ได้! แต่แกต้องไปอยู่ที่ห้องเดิมของแก อย่าโผล่หน้าออกมาให้ฉันเห็น”“ห้องเดิม”ความทรงจำของห้องนอนมืดๆ คับแคบยิ่งกว่ารูหนูผุดเข้ามาในหัว เธอก็อยากจะหาห้องอื่นแต่ในความทรงจำที่มีดูเหมือนว่าห้องนั้นจะเป็นจุดสอดแนมที่ดีได้เลย“ได้ค่ะ ความจริงหนูนิ่มพักที่ไหนก็ได้ขอแค่ได้อย

Dararai Hospitel“หนูนิ่มเป็นอะไรหรือเปล่า”พายุที่รู้ข่าวว่ามีการลอบวางยาพิษจนมีคนต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนที่คนรายงานบอกว่าเป็นหญิงสาวเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าจะเป็นนิ่ม แต่พอมีเห็นเธอนั่งไม่ได้เจ็บปวดอะไรเขาก็อดโล่งใจไม่ได้“เฮียพายุ!! มาแล้วเหรอคะ หนูนิ่มกลัวจังเลย” นิ่มสวมกอดคนที่ยื่นตรงหน้าตัวเอง พายุที่เห็นแบบนั้นก็คิดว่าเธอคงจะหวาดกลัวเลยลูบผมนุ่มเพื่อปลอบโยน “เฮียคุณน้ำจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ? หนูนิ่มเป็นห่วงจังเลย”“คุณน้ำ? น้องน้ำไม่เป็นอะไรหรอกครับหนูนิ่ม ดูเหมือนว่าจะพามาหาหมอทัน”“หนูนิ่มจำได้ เลือด...เลือดเต็มตัวคุณน้ำเลย”ถึงจะเป็นแค่การแสดงละครแต่นิ่มก็โล่งใจ ที่อย่างน้อยหญิงสาวไม่ได้เป็นอะไรมาก ยังไงเรื่องนี้น่านน้ำก็ไม่ได้เป็นคนก่อแม้จะมารับกรรมแทนแม่ของเธอก็เถอะ“พายุหลานมาเยี่ยมน้องเหรอ” พจน์ที่สังเกตเห็นชายหนุ่มก็รีบเดินตรงมาหาเพราะกลัวว่าลูกสาวคนโตจะพูดอะไรแปลกให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด“ครับ เมื่อกี้ผมถามหมอแล้วเห็นว่าน้องดื่มยาพิษเข้าไป ทำไมที่บ้านถึงมีเหตุการณ์แบบนี้ได้ครับ”“นั่นสิคะคุณพ่อแล้วก็เป็นวันที่หนูนิ่มกลับบ้านด้วย”คำพูดของลูกสาวทำให้พจน์ถึงต้องชะงักส่วนพายุก็มองมาที

“ที่นี่เป็นเขตของทิศพายัพผมต้องลงไปแจ้งเรื่องก่อนนะครับ”คานนั่งข้างคนขับรถพูดรายงานเจ้านายที่นั่งอยู่เบาะด้านหลังเพราะกฎกลางทุกทิศได้ระบุไว้ว่าการเดินทางของหัวหน้าทิศแต่ละคนจะเดินเข้าพื้นที่ทิศอื่นต้องแจ้งล่วงหน้าเพื่อกันการถูกลอบฆ่าทั้งสองฝ่าย“เร็วๆ ถ้ามันไม่ให้ผ่านก็เปิดศึกซะ”พายุตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูว้าวุ่นใจ ตอนนี้เขาแทบจะบ้าอยู่แล้วเพียงแค่ลูกน้องมารายงานว่าสัญญาณจีพีเอสของคู่หมั้นมาปรากฏอยู่ในเขตของคนอื่นเขาก็แทบจะเป็นบ้า ยิ่งเธอไม่อ่านข้อความ โทรศัพท์ก็ไม่รับ มันยิ่งทำให้เขากังวลว่าเธอตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า ทำไมกันนะ! ยิ่งเขาพยายามที่จะให้เธอออกห่างจากเรื่องร้ายๆ เจ้าตัวก็เหมือนจะยิ่งอยากเข้าไปใกล้เรื่องที่ไปนอนค้างบ้านพ่อตัวเองเหมือนกัน ตอนนี้นิ่มไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนที่จะไม่สามารถประเมินสถานการณ์ได้ว่าที่ไหนอันตราย ที่ไหนไม่อันตราย แต่ว่าทั้งๆ รู้ทำไมถึงได้ก้าวขาเข้าไปหาไม่หยุดตอนนี้เขาแทบจะไม่รู้จักนิ่มที่อยู่ข้างๆ กายเลย แต่ถึงแบบนั้นเธอก็เป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาหัวใจเต้นแรงได้“ทางฝั่งนี้อนุญาตแล้วครับ แต่พวกมันขอยึดปืนพวกเราไว้” คานที่เดินออกไปเจรจากลับมาพร้อม

บรรยากาศของยามดึก ท้องฟ้าตอนนี้มืดสนิทมีเพียงแสงของดวงดาวริบหรี่ ลมหนาวเย็นปะทะผิวกายแต่ก็ไม่ได้ทำให้คนยืนอยู่ระเบียงท้าลมหนาวแม้แต่น้อย“เป็นไรครับทำไมดูใจลอยจัง” เสียงทุ้มของคนที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องนอนเห็นร่างเล็กยืนเหม่อตรงระเบียงเลยเดินเข้ามากอดจากด้านหลัง ก่อนจะกระซิบถามเบาๆ ข้างหู“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ” “เสร็จแล้วครับ แต่หนูยังไม่ตอบเฮียเลยทำไมถึงเหม่อแบบนั้น”“แค่คิดอะไรเพลินนะคะ”“บอกเฮียได้ไหมว่าเรื่องอะไร”พายุจับคนในอ้อมกอดพลิกมาเผชิญหน้ากับตัวเอง ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเธอดูเครียดและคิดมากต่างจากปกติ“ไม่มีอะไรค่ะ”“ทำไมต้องปิดบังด้วยครับ...ถึงตอนนี้หนูนิ่มจะเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากแต่ก็ไม่ใช่ว่าเฮียจะดูไม่ออกว่าหนูกำลังมีเรื่องคิดมากอยู่นะ” มือใหญ่แตะลงบนแก้มนุ่มก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ย“แล้วเฮียชอบหนูนิ่มตอนนี้หรือว่าชอบหนูนิ่มคนเดิมคะ?”ถ้าถามว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ก็คือเรื่องนี้แหละ ยิ่งเธอรู้ตัวว่าชอบ...ไม่สิต้องบอกว่ารักเขาเข้าแล้วเธอก็ยิ่งกลัว กลัวว่าความรู้สึกที่เขามีให้ตอนนี้มันเป็นแค่ของนิ่มคนเดิม ไม่ใช่นิ่มคนนี้“ทำไมถึงถามแบบนั้นครับ ไม่ว่าจะนิ่มคนไหนเฮีย

PY Condominuim“ไม่มีอะไรจะพูดกับเฮียหน่อยเหรอครับ...หนูนิ่มคนใหม่”คำพูดที่แสนเย็นชาทำให้คนที่ฟังได้แต่นั่งถอนหายใจยาว หลังจากเหตุการณ์ในห้องน้ำจบลงพายุก็สั่งให้ลูกน้องมาเก็บกวาดทุกอย่างที่จะไม่สาวถึงตัวเธอ แล้วเขาก็พาเธอออกมาจากงานทันทีเพราะดูเหมือนว่าศรันจะเริ่มแผนที่วางไว้ ความวุ่นวายเลยเกิดขึ้น“คุณต้องการให้ฉันตอบเรื่องไหนคะ”นิ่มเลือกที่จะเปลี่ยนสรรพนามการเรียกระหว่างเธอกับเขาเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ค่อยชอบให้เธอเป็นนิ่มอีก แต่สิ่งที่เธอคิดกับตรงข้ามกับพายุมาก ยิ่งเธอทำตัวห่างเหินเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม“อยากบอกเรื่องไหนละครับ” แม้จะไม่ชอบใจความห่างเหินที่เธอมอบให้แต่เขาก็พยายามข่มความหงุดหงิดตัวเองเอาไว้“คุณถามว่าฉันไม่ใช่นิ่ม ใช่หรือเปล่าคะ...คำตอบคือใช่ค่ะ!”พายุชะงักเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วก้าวขาจากจุดที่ตัวเองยืนไปหาเธอ“ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”“ตั้งแต่ที่ตื่นมาในโรงพยาบาล...ฉันก็ไม่ใช่หนูนิ่มของคุณอีก” เธอเลือกที่จะหยุดพูดแล้วหันมองปฏิกิริยาเขา แต่สีหน้าท่าทางของคนตรงหน้าเธอก็ช่างดูยากเหลือเกิน “ฉันชื่อนารันเป็นคนของตระกูลเวสิกา”“ตระกูลเวสิกางั้นเหรอ”“