Semua Bab ดวงใจราชาปีศาจ: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 140,000 ปีก่อน บนโลกนี้มี เผ่ามนุษย์ เผ่าเทพ เผ่าปีศาจ เผ่ามนุษย์ ผู้อ่อนแอที่สุด อยู่ท่ามกลางระหว่างเผ่าเทพและเผ่ามารที่กำลังทำสงครามกัน เกิดความสูญเสียมากมายขนานับราชาปีศาจเฉาเฟิง ผู้นำเผ่าปีศาจนำทัพปีศาจนับแสนนาย บุกสวรรค์ที่เผ่าเทพอาศัยอยู่ เผชิญหน้าสู่รบเผ่าเทพ ซึ่งนำทัพด้วยเทพสงครามเย่วหมี การทำสงครามสู่รับกันอยากรุนแรงและกินเวลายาวนานต่างฝ่ายต่างสูญเสีย เผ่ามนุษย์ได้รับผลกระทบอย่างหนักชาวบ้านอดอยากล้มตาย แผ่นดินแห้งแล้ง ต้นไม้ไร้ดอกออกผล ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป เผ่ามนุษย์ต้องสูญสิ้นเป็นแน่ องค์เง็กเซียน ทรงทราบถึงความลำบากยากแค้นของเผ่ามนุษย์ ผู้อยู่ท่ามกลางระหว่าง 2 เผ่า จึงสั่งการให้เทพสงครามเย่วหมี รีบเร่งทำศึกให้จบโดยเร็วไม่เช่นนั้นความสูญเสียจะเพิ่มขึ้นแน่นอน"ท่านเทพสงครามเย่วหมี เราขอให้ท่านจงรีบเร่งทำศึกกำจัดราชาปีศาจเฉาเฟิงที่โหดร้ายและพวกทหารของเผ่าปีศาจนั้นให้หมดสิ้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด จงทำให้สุดความสามารถของท่าน เราเชื่อว่าท่านทำได้ เหล่าทวยเทพจงไปช่วยกันกำกัดเผ่าปีศาจให้สิ้นสาก !!" "รับด้วยเกล้า ข้าจะต้องเอาชนะและกำจัด พวกผองเผ่าปีศาจให้หมดสิ้นเจ้าค่ะ"

ตอนที่ 3 ท่ามกลางฝุ่นผงกระจัดกระจายมากมายในโถงถ้ำนั้น ราชาปีศาจเฉาเฟิง ผู้ซึ่งถูกผนึกโดยเทพสงครามเมื่อหลายหมื่นปีก่อน ได้หลุดพ้นออกสู่โลกนี้อีกครั้งพร้อมเปลวไฟโลกันต์ลุกรายล้อมอยู่รอบตัวเขา “ ในที่สุดข้าก็ได้ออกจากผนึกนี้สักที “ ทันที่ที่จบประโยชน์ราชาปีศาจก็ระเบิดพลังออกไปอย่างสุดแรง แผ่นดินเกิดสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งป่าเขา ทั่วฟ้ามืดครึ้มลมพัดแรงดังพายุเข้า ไม่นานนักก็สงบลง เค้ามองไปที่กลุ่มคนตรงด้านหน้าพบหนึ่งคนตรงนั้นมีตราสัญลักษ์รูปจันทร์เสี้ยวที่มีแต่เผ่าปีศาจเท่านั้นที่จะมองเห็น มันคือตราสัญลักษ์ของเผ่ามนุษย์ที่ทำข้อตกลงเป็นข้ารับใช้ให้กับเผ่าปีศาจ และสามารถของอะไรก็ได้หนึ่งครั้งตลอดช่วงชีวิตของมนุษย์ เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนราชาปีศาจเฉาเฟิงพุ่งตัวเป็นลำแสงสีน้ำเงิน มาหยุดตรงหน้าชีเหนียง สตรีผู้ที่มีตราพระจันทร์เสี้ยวอยู่บนต้นคอ “ เจ้าช่างภักดียิ่งนัก ข้ารับใช้ของข้า ข้าจะให้รางวัลเจ้า” “คุณ....คุณ เป็นใครทำไม่ถึงออกมาจากหลังก้อนหินนั้น ” “ ข้าคือราชาปีศาจเฉาเฟิง ราชาแห่งเผ่าปีศาจ เจ้าข้ารับใช้เจ้าทำเช่นไรถึงปลดผนึกให้ข้าออกมาได้ ” “ ข้ารับใข้..... อะไร บ้าเปล่านี้ และคุณ

ตอนที่ 5 "ราชาปีศาจ เป็นท่านจริง ๆ ด้วย" ปีศาจจิ้งจอกแดงสองตัวผัวเมีย คุกเข่าเอามือสองทั้งสองข้างแตะที่หน้าผากก้มคาราวะ ให้กับราชาปีศาจเฉาเฟิงด้วยความดีใจ "ท่านราชา ท่านกับมาแล้ว พวกเราดีใจยิ่งนัก ในที่สุดท่านก็ออกมากจากผนึกได้แล้ว หลายหมื่นปีมานี้ไม่มีท่านอยู่พวกเราต่างลำบากกันยิ่งนัก" "ลุกขึ้นเถอะ ข้าแค่จะถามอะไรพวกเจ้าหน่อย" "ถามมาได้เลยครับ กระผมยินดีตอบทุกอย่าง " " ทำไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่ เผ่ามนุษย์" "เรื่องนี้ตั้งแต่ที่ท่านราชาถูกผนึก เผ่าปีศาจไร้ที่พึงพิง พวกเราต่างหาวิธีเอาชีวิตรอด จึงต้องมาแฝงกายอยู่ปะปนกับพวกมนุษย์ เพราะทรัพยากรของเผ่ามนุษย์มีมากมายพื้นดินอุดมสมบูรณ์มีพืชพันธ์ธัญญาหารให้พวกกระผมได้ทำมาหากินตลอดทั้งปีครับ" "แล้วที่เผ่าปีศาจล่ะ" "ปัจจุบันนี้ที่เผ่าปีศาจกลายเป็นที่แห้งแล้ง เพราะพวกเผ่าเทพได้ทำม่านอาคมกั้นเขตแดนขวางแม่น้ำศักดิ์สิทธิเอาไว้" "แต่แม่น้ำศักดิ์สิทธินี้เป็นของเผ่าปีศาจมาตั้งแต่สมัยบรรพกาล พวกเผ่าปีศาจจะดำรงอยู่ได้พวกเราต้องอาศัยน้ำในแม่น้ำศักดิ์สิทธินั้น" "ใช่ขอรับ หลายหมื่นปีก่อนที่จะเกิดสงครามใหญ่ครั้งนั้น ผมแบะพ่อแม่พวกเราอาศัยอยู่แถบเ

ตอนที่ 7 เทพสงครามซีฮ่าว ได้กลับไปรายงานต่อองค์เง็กเซียน เรื่องที่เจอตัวราชาปีศาจเฉาเฟิง ที่เผ่ามนุษย์นั้น จากการที่ได้ต่อสู่กัน ราชาปีศาจเฉาเฟิงไม่มีพลังใดเลย ข้างกายเขายังมีสตรีที่เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งอยู่ด้วย และที่ราชาปีศาจทำลายผนึกออกมาได้นั้นยังคงเป็นปริศนาอยู่ เมื่อทราบดังนั้นจึงให้ เทพสงครามค่อยจับตาดูราชาปีศาจเฉาเฟิงไว้ก่อน เขาคงจะไม่ทำอะไรผลีผลามตอนนี้ และยังต้องสืบเรื่องที่ผนึกถูกทำลายนั้นต่อไป เพราะไม่มีทางที่ราชาปีศาจจะทำลายผนึกออกมาเองได้ จะต้องมีใครที่รู้วิธีแล้วช่วยเขาไว้เป็นแน่ ณ เผ่าปีศาจ เมื่อเท้าเหยียบย่างเข้ามายังวังปีศาจที่เฉาเฟิงเคยอาศัยอยู่ ที่นี้ดูทรุดโทรม แต่ยังคงสภาพพออยู่ได้และยังมีปีศาจอาศัยอยู่บ้าง พื้นดินดูแห้งแล้งไร้พืชพันธ์ ท้องฟ้าหม่นหมอง เฉาเฟิงยืนมองอยู่หน้าวังครู่หนึ่ง นึกภาพไปเมื่อหลายหมื่นปีก่อนครั้งที่เขายังอยู่ ถึงที่นี้ถึงจะเป็นเผ่าปีศาจ แต่สภาพแวดล้อมเมื่อก่อนนั้นพื้นดินอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพันธ์ต้นไม้นานาชนิด สัตว์เล็ก สัตว์ใหญ่ ปีศาจทุกตัวอยู่กันอย่างสงบสุข ก่อนจะเกิดสงครามเพราะพวกเผ่าเทพที่ค่อยรุกรานขมเหง และยังมาขวางยึดครองแม่น้ำศ

"ข้าจะนอนแล้ว เจ้าออกไปได้แล้ว ” “ จะให้ออกไปไหนนี้ห้องข้า ” “ อ่าว แล้วเจ้าจะนอนตรงไหน ” “ หยุดพูด แล้วนอนสะ ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ ” ด้วยร่างกายที่ยังอ่อนเพลีย นางจึงหลับไปอย่างง่ายดาย และเฉาเฟิงก็ยังคงนั่งมองนางอยู่ไม่ลุกไปไหน ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม“อือออ” สายตาคมจ้องไปที่ร่างบางที่อยู่ๆ เกิดนอนกระสับกระส่ายครางเสียง อือ ออกมา “อือออ” ชายหนุ่มจึงลุกไปดูนางใกล้ๆ เขาเอือมมือไปเตะแก้มและหน้าผากของนาง “ตัวร้อนมากเลย ใครอยู่ข้างนอกบ้างเข้ามาหน่อย” นางกำนัลที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้ามา เฉาเฟิงสั่งให้เอายา เตรียมน้ำและผ้ามาเช็คตัวให้นาง“พวกเจ้าเช็คตัวให้นางก่อน เสร็จแล้วเรียกข้า”“ เจ้าค่ะ ” เฉงเฟิงออกมายืนรออยู่ด้านหน้าห้องของตนเอง เขาเดินไปเดินมาคิดในใจถ้าตนเองใช้พลังได้ คงจะช่วยให้นางหายไข้ได้แล้ว "เช็คตัวเสร็จแล้วเจ้าค่ะ" "ส่งยามาให้ข้า" เฉงเฟิงรับยามาจากนางกำนัลเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งลงที่ขอบเตียงสังเกตสีหน้าที่ซีดเซียว นอนหลับตา กระสับกระส่ายตัวสั่นคิ้วขมวดด้วยอาการไข้ขึ้น "ชีเหนียง กินยาก่อน" เขาเรียกนางเบา ๆ ค่อยๆใช้ช้อนป้อนยานาง แต่ไม่สำเร็จชีเหนียงนางหันหน้าไปมาจนชน