ฤทธิ์สุราปลุกกำหนัด NC20+

ตอนที่ 10

“ เออ นายท่านข้ามีเรื่องมารายงาน ” ไปรุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดและก้มหน้าลง

“ ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด ”

“ ข้าไม่ได้คิดไรขอรับ ”

“เจ้านี้ มีอะไรก็ว่ามา ”

“ ข้าไปค้นในหอตำราของเผ่า มีตำราเล่มนึงกล่าวถึงการที่ปีศาจถูกผนึกมานานอาจทำให้พลังปราณถูกปิดบังไว้ ในตำราเล่มนั้น ได้บอกถึงวิธีที่จะดึงพลังกับมาขอรับ ”

“ เอาตำรามาให้ข้าดู ”

“ นี้ขอรับ ” ไปรุ่ยส่งตำราเก่าๆ เล่มนั้นให้ เฉาเฟิงรับมารีบเปิดอ่านอย่างตั้งใจสีหน้าเคร่งเครียด

ตำราเล่มนี้กล่าวไว้ว่า เมื่อถูกผนึกกักขังไว้เป็นเวลานาน คล้ายกับการถูกแช่แข็ง อาจทำให้พลังจากต้นจิตและเส้นลมปราณถูกสกัดกักไว้ด้วย

วิธีที่เปิดมันออกคือใช้โลหิตของคนที่สร้างผนึกนั้นขึ้นมา เผื่อประโลมต้นจิตและทลายเส้นลมปราณที่ถูกสกัดกั้นไว้

วิธีที่สองคือใช้พิษเงือกแต่เป็นวิธีที่อันตรายที่สุดผู้ใช้ต้องเป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากๆ เมื่อพิษเงือกเข้าสู่ร่างกายแล้วจะทำลายเส้นลมปราณทั้งหมดผู้ใช้ต้องรีบใช้พลังจากต้นจิตขับพิษเงือกออกและสร้างเส้นลมปราณใหม่ขึ้นมา ถ้าผิดพลาดหรือไม่ทันการผู้รับพิษเงือกเข้าไปจะตายได้

“ แต่เทพสงครามเย่วหมีที่สร้างผนึกมาได้ตายไปแล้ว จึงไม่สามารถใช้โลหิตตามวิธีแรกได้ ” ไปรุ่ยกล่าว

“เหลือวิธีที่สอง” เฉาเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเงียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความกังวล

“แต่มันอันตรายมากนะขอรับ”

“ข้าไม่มีทางเลือกอื่น ใช้วิธีนี้แหละ "

"งั้นข้าจะไปเอาพิษเงือกมาให้นายท่านเอง และมีอีกเรื่องขอรับ”

“ว่ามา”

“ตั้งแต่ท่านราชาปีศาจกลับมาพวกผ่องพี่น้องเผ่าปีศาจเริ่มทยอยเดินทางกลับเข้าเผ่ากันมากขึ้น อีกทั้งยังมีปีศาจรุ่นใหม่ๆ มากขึ้นด้วยขอรับ ข้าคิดว่าท่านราชา น่าจะไปปรากฎตัวพบปะราษฎรสร้างขวัญและกำลังใจให้ชาวบ้านขอรับ ”

“ข้ารู้เเล้ว อีกสองชัวยามข้าจะไปที่กลางเมือง ”

“ขอรับ”

เมื่อถึงเวลา เฉาเฟิงและไป่รุ่ย พร้อมด้วยองครักษ์อีกหกนายและนางกำนัลอีกนิดหน่อย เดินทางออกไปกลางเมื่อ ขณะเดินออกจากวังปีศาจนั้นชีเหนียงก็เห็นเข้าพอดี จึงให้ผ้าคลุมหน้าและแอบเดินตามมาปะปนกับพวกนางกำนัล แต่นั้นหาพ้นสายตาของราชาปีศาจ เขามองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าร่างบางนั้นคือนางแต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น

ในที่สุดชีเหนียงก็เดินพ้นกำแพงวังปีศาจออกมาได้ ระหว่างทางนั้น พบเจอพวกปีศาจที่เดินไปเดินมาเพียงไม่กี่ตนเท่านั้น ถนนที่ว่างเปล่า บรรยากาศเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แค่มองดูก็รู้ว่าปีศาจพวกนี้ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดไปวันแล้ววันเล่า

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็ถึงกลางเมือง ดูก็รู้ว่าที่นี้เคยรุ่งเรืองมากแค่ไหน แต่บัดนี้ร้านค้าหรือตลาดถูกปิดบ้านเรือนแลดูทรุดโทรม

ทั้งหมดมาถึงใจกลางเมือง เริ่มมีพวกปีศาจเดินล้อมเข้ามาจากทุกสารทิศเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนมองไปสุดลูกตา เสียงคุยกันจ้อกแจ้กดังไปทั่ว เมื่อเฉาเฟิงเดินขึ้นไปบนแท่นใจกลางเมืองนั้น

ทุกสิ่งเงียบลงทันที ทุกคนต่างพร้อมใจกันคุกเข่า เอามือทั้งสองแตะหน้าผาก และก้มลงจนหัวติดพื้น และเป้งเสียงออกมาพร้อมกัน

“คาราวะราชาปีศาจเฉาเฟิง คาราวะราชาปีศาจเฉาเฟิง” 

“ข้าราชาปีศาจเฉาเฟิง วันนี้ข้ากลับมายืนอยู่ต่อหน้าทุกคนได้ ที่ผ่านพวกพี่น้องเผ่าปีศาจทุกคนมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก ท้อแท้ต่อความพ่ายแพ้ครอบครัวพลาดพลาดจากสงครามครั้งนั้น แต่นับจากนี้ไปข้าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับพวกเผ่าเทพที่มันมารุกรานข่มเหง ข้าจะนำแม่น้ำศักดิ์ของเผ่าเรากลับมาให้จงได้ ”

ชีเหนียงที่ปะปนกับนางกำนัลได้ยินเฉาเฟิงพูดดังนั้น และมองไปยังพวกปีศาจด้านหน้า ดูแววตาพวกเขาช่างหน้าสงสาร ถึงพวกนี้จะเป็นปีศาจก็จริงแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทำไมพวกคนผ่าเทพถึงทำแบบนี้

เมื่อเฉาเฟิงพูดจบเขาก็เดินลงไปด้านล่างเพื่อพบปะประชาชนของเขา ชีเหนียงซึ่งมองอยู่ก็คิดในใจว่า ภายนอกเขาดูโหด เย็นชา จริงๆ แล้วเฉาเฟิงก็มีมุมที่น่ารักและอ่อนโยนเยอะอยู่

“อยากรู้จังแม่น้ำศักดิ์สิทธ์นั้นอยู่ที่ไหน” นางเอ่ยออกมาลอยๆ แต่นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินพอดี จึงตอบนางไปว่า แม่น้ำศักดิ์สิทธิอยู่ทางทิศเหนือ เดินตามลำธารแห้งๆ นั้นไป ครึ่งชั่วยามก็ถึง นางจึงบอกนางกำนัลตนนั้นว่าอยากไปดูให้เห็นกับตาสักหน่อย

“อย่าไปเลยเจ้าค่ะ แถวนั้นคนเผ่าเทพยึดครอง ถ้าเกิดไปเจอมันจะจับตัวไปเป็นเชลย ดีไม่ดีมันอาจฆ่าเราทิ้งนะเจ้าคะ อันตรายมาก ”

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าดูไกล ๆ ไม่เข้าไปใกล้หรอก ”

ชีเหนียงนางหันมองซ้ายมองขวาหาจังหวะเดินเลี่ยงออกไป โดยไม่สนใจเสียงห้ามของนางกำนัลผู้นั้น และเฉาเฟิงก็รับรู้ได้ว่านางกำลังปลีกตัวเดินออกไป

ชีเหนียงเดินตามลำธารมาขึ้นเรื่อยๆ พบปะปีศาจบ้าง แต่ไม่เยอะเท่าไร ระหว่างทางเดินนางมองลำธารใหญ่แห่งนี้ที่น้ำแห้งขอด มองเห็นพื้นดินแตกระแหง พลางคิดในใจเพราะไม่มีน้ำผู้คนถึงอยู่ไม่ได้

นางเดินต่อไปสักพักเห็นหมู่บ้านอยู่ไม่ไกล ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าอยู่รำไร จึงรีบเดินต่อเมื่อถึงทางเข้าหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ จู่ๆ ก็มีชายสามสี่คน เอามีดมาจ่อนางไว้

นางตกใจเป็นอย่างมาก พยายามบอกปีศาจพวกนั้นว่าตนเองเป็นนางกำนัลมาจากวังปีศาจ แต่เพราะบนตัวนางมีกลิ่นไอมนุษย์ พวกนั้นจึงคิดว่านางโกหก จึงจับนางไว้

แต่ทันใดนั้นเองเฉาเฟิง ก็ปรากฎตัวขึ้นร้องห้ามพวกปีศาจพวกนั้นไว้

"ปล่อยนางก่อน นั้นเมียข้าเอง พวกเราพึงจะกับเข้าเผ่ามา เมียข้ายังไม่คุ้นชินทางจึงเดินหลงมาที่นี้ "

ชายพวกนั้นเห็นเฉาเฟิง ก็รู้ว่าเขาเป็นปีศาจ เพราะมีกลิ่นไอปีศาจอยู่บนตัว แต่ไม่รู้ว่าคือราชาของพวกเขาเพราะที่นี้อยู่ห่างไกล จากในเมืองมากนัก พวกนั้นจึงปล่อยตัวชีเหนียง เมื่อนางหลุดพ้นเเล้วจึงรีบวิ่งไปหลับที่หลังเฉาเฟิงทันที

" พวกเจ้าสองผัวเมีย คงเดินทางกันมาไกลสินะ นี้ก็จะค่ำเเล้ว พวกเจ้าเข้าไปพักใน้หมู่บ้านกันก่อนเถอะ เดี๋ยวให้คนนำเข้าไป "

"ดีเหมือนกัน งั้นข้าขอตัวก่อน "

เฉาเฟิงและชีเหนียงจึงตามปีศาจชายคนหนึ่งเข้ามาในหมู่บ้าน   "ทำไมไม่บอกว่าข้าเป็นน้องสาวล่ะ ทำไม่ต้องบอกว่าเป็นเมียเจ้าด้วย "

 ชีเหนียงพูดกระซิบเพราะกลัวว่าคนนำทางตรงหน้าจะได้ยิน

"ถ้าบอกว่าเจ้าเป็นน้องสาว ใครจะเชื่อ "

"เหตุใดถึงไม่เชื่อล่ะ" นางยังคงถามต่อ 

" กลิ่นไอมนุษย์ จากตัวเจ้าไง ปีศาจที่ไหนจะมีน้องสาวเป็นมนุษย์ "

" ก็จริงของเจ้า แล้วพวกปีศาจนี้ไม่รู้เหรอว่าเจ้าคือราชาของพวกเค้า "

" ไม่น่าจะรู้กันหรอก ที่นี่อยู่ห่างไกลจากในเมืองมากนัก และข้าก็ไม่อยู่ตั้งหลายหมื่นปี "

" แล้ว.. อุ้ย!! " ทางเดินค่อนข้างมืดนางจึงเดินสดุดก้อนหิน แต่ดีที่เฉาเฟิงรวบตัวนางไว้ได้ทันไม่งั้นคงหน้าคม่ำไป

"หยุดพูดแล้วเดินดีๆ" เฉาเฟิงทำหน้าดุใส่นาง

เดินเข้ามาไม่ไกล หมู่บ้านแห่งนี้มีบ้านอยู่ไม่ค่อยเยอะนักอยู่กระจัดกระจายกันออกไป ชายปีศาจตนนั้นเดินนำเข้ามายังบ้านหลังหนึ่ง แล้วจัดแจงที่พักให้ทั้งสองคน

"เจ้าสองคนพักที่บ้านนี่เถิด บ้านหลังนี้ตอนนี้ไม่มีผู้อยู่ เจ้าพักได้ตามสบาย ถ้าหิวก็เดินออกไปกลางหมู่บ้านที่นั้นมีพวกหญิงเฒ่าอยู่ นางจะเอาของกินให้เจ้าเอง "

เมื่อกล่าวจบเขาก็เดินออกไป

" ขอบคุณนะคะ "

ชีเหนียงนางเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้อง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ที่ภายนอกดูทรุดโทรมแต่ภายในนั้นดูสะอาดสะอ้าน นางสะดุดตากับเตียงนอนเล็ก ๆ นั้น

" เตียงนั้นเล็กมากเลย น่าจะนอนได้แค่คนเดียว "

" ใช่ มันนอนได้แค่คนเดียว "

เฉาเฟิงกล่าว เขาเดินผ่านนางไปแล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงนั้น เขาหันมาทางนางแล้วพูดว่า

" ส่วนเจ้านอนข้างล่าง " พร้อมชี้นิ้วไปที่พื้น

" นี้ เจ้า " ชีเหนียงทำหน้าบึงบ่นอุบ

" เจ้ามันจอมปีศาจ "

" ก็ถูกของเจ้า "

เขาเถียงกับมาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ นางจึงกระทืบเท้าเดินออกจากห้องไป

" อารมณ์เสีย ไปหาอะไรกินดีกว่า " แล้วนางมุ่งหน้าไปกลางหมู่บ้านนั้น

  เฉาเฟิงเห็นนางเดินออกไปสักครู่หนึ่งแล้วยังไม่กลับเข้ามา จึงลุกขึ้นจากเตียงเดินออกมาดูภายนอก กับไม่เจอเขาคิดว่านางคงไปหาอะไรกินแน่ๆ จึงเดินมุ่งไปยังที่นั้นทันที

เมื่อเดินมาถึงบริเวณกลางหมู่บ้าน เขาพบกองไฟอยู่ตรงกลางลาน มีทั้งปีศาจทั้งหญิงชายและเด็กนั่งรายล้อมเพื่อรับความอบอุ่นจากกองไฟ เมื่อเขามองหาคนที่ตามหา เเค่แวบเดียวก็พบนางแล้ว

เขาเห็นนางนั่งอยู่ท่ามกลางพวกปีศาจหญิงสาวใบหน้าของนางยิ้มแย้มหัวเราะดูสนุกสนาน เขายืนมองนางอยู่สักครู่สายตานางก็มาสบตากันพอดี

ชีเหนียงเมื่อเห็นเฉาเฟิงยืนมองอยู่ ก็โบกมือขึ้นทักทาย แต่เขากับทำท่าทีแสร้งมองไปทางอื่น

นางนึกในใจนี้เขามองไม่เห็น นางจริงหรือ จึงลุกขึ้นยืนแต่นางเซเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินมาถึงตัวเฉาเฟิง

" เจ้ามองไม่เห็นข้าหรือไง" น้ำเสียงยานคางของนางที่เอ่ยคล้ายอาการของคนเมา

" เจ้า กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว " เฉาเฟิงทำหน้าดุใส่นาง

ชีเหนียงเงยหน้ามองคนตัวสูง ด้วยดวงตาที่ฉ่ำวาว

ปีศาจสาวพวกนั้นจึงเดินตามมา

" นี้สามีเจ้าสินะ รูปงามไม่เบาเลย "

"ใช่ที่ไหน เขาคือราชาปีศาจ เขาใจร้ายมากเลยนะ" พวกปีศาจสาวต่างหัวเราะคิกคักกัน

" ภรรยาท่านนางตลกดีนะเจ้าคะ " หนึ่งในปีศาจสาวเอ่ยขึ้น เฉาเฟิงถอนหายใจ

"กลับเถอะ เจ้าเมามากเลยนะ "

เขาจับมือนางไว้หมายจะดึงกลับห้อง แต่นางขืนไว้แล้วนั่งลงดื่มสุรากับพวกปีศาจสาวต่อ

ชีเหนียงนางกำลังจะยกจอกสุราเข้าปาก แต่เฉาเฟิงกลับแย่งจอกสุราในมือนางกระดกเข้าปากรวดเดียว เมื่อเขาได้ลิ้มรสสุรานี้ก็พบว่า มันคือสุราหมักจากดอกไม้ปีศาจที่แรงมากและมีฤทธิปลุกกำหนัด และยิ่งนางเป็นมนุษย์ธรรมดาคงทนฤทธิ์สุรานี่ไม่ไว้แน่

" นางดื่มไปเยอะแค่ไหน "

"ก ากว่าๆ เจ้าค่ะ "

เฉาเฟิงเชยคางนางให้เงยหน้าขึ้นมา สีหน้าดูแดงระเรื่อ เเววตาที่นางมองเขาช่างหวานหยดย้อย ริมฝีปากแห้งผาก

ตัวนางเองเริ่มรู้สึกภายในกายมันร้อนวูบวาบ ขนกายลุกชันอย่างบอกไม่ถูก

"ชีเหนียง กับเถอะ เจ้าเมามากแล้ว" 

เฉาเฟิงจับต้นแขนนางทั้งสองข้างและพยุงนางลุกขึ้น และประคองนางออกมา เดินมาได้ไม่ไกลจู่ ๆนางก็ตัวอ่อนปวกเปียกขาอ่อนหมดแรงเดิน

" ข้าเดินไม่ไว้ " นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามาก เขาเห็นท่านางคงเดินไม่ไว้เพราะฤทธิสุราจึงอุ้มนางขึ้นมาในท่าเจ้าสาว และเขาไม่อยากจะคิดถึงเหตุการณ์ต่อจากนี้เลย

"ทำไมร้อนจัง ข้าร้อน " นางใช้มือลูบเนื้อตัวไปมา

"เจ้าอยู่นิ่งๆ หน่อย อย่าดิ้น "

พอถึงห้องพักเขาวางนางลงบนเตียงนอน เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้า นางยังคงดิ้นไปมาดึงทึงเสื้อผ้าออก เฉาเฟิงรวมข้อมือทั้งสองข้างขึ้นไว้เหนือหัวนาง อีกมือใช้ผ้าเช็คเหงือให้

"ไม่ได้การแล้ว"

เสื้อผ้านางเปี้ยกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เฉาเฟิงตตัดสินใจอุ่มนางขึ้นมาและเดินมายังบริเวณห้องอาบน้ำ ภายในห้องตรงกลางมีอ่างขนาดใหญ่ เขาจึงวางตัวนางลง....