Novels by Chocolate lily

บทที่ 4“พี่พาไปอาบน้ำ” จู่ ๆ เขาก็ช้อนเอาร่างบางมาอุ้มไว้ แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ“พี่เก้า…” มินนี่ตกใจร้องเรียกเขาเสียงหลง แต่ก็ไม่มีแรงที่จะขัดขืนแล้ว จึงปล่อยให้เขาอุ้ม เธอมาจนถึงห้องน้ำ ภายในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เขาอุ้มเธอเดินเข้าไปในอ่างที่มีน้ำอุ่นเตรียมไว้อยู่เเล้ว มินนี่นั่งกอดเข่า ในอ่างที่ระดับน้ำอยู่แค่อก ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน เธอพึงได้สังเกตแผงอกและมัดกล้ามหน้าท้องของหมอเก้า เขาคงชอบออกกำลังกายหนักน่าดูร่างกายถึงได้หนากำยำกล้ามเป็นมัด ๆ ขนาดนี้ “จ้องพี่อีกแล้วนะครับ”มินนี่ตกใจจึงรีบเบี่ยงสายตาไปมองทางอื่น ก่อนจะนึกได้แล้วหันกลับมา“เมื่อกี้นี้พี่พูดว่าอะไรนะคะ” “อืม…เสียวใช่ไหม หอยของเธอตอดเก้าน้อยของพี่แรงมาก” เขาพ่นคำพูดลามกแกล้งเธอ“ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวตกใจกับคำพูดของเขา ไม่คิดเลยว่าพี่หมอเก้าที่เธอแอบชอบ ดูภายนอกเป็นคนเงียบขรึมดูเย็นชา จะเป็นคนหื่นแบบนี้ มินนี่ยกมือขึ้นฟาดไปที่อกเขาทันที แต่หมอเก้ารีบจับมือเธอเอาไว้ และแนบมันไว้ที่อก “พี่ชอบเธอมินนี่” น้ำเสียงแน่วแน่ และสายตาที่จริงจังมองลึกเข้าไปในตาคู่สวยที่กำลังสั่นไหว “มินนี่ไม่เห็นเคยรู้” “ก็รู้แล

บทที่ 3 “ซี้ด…พี่จะทำอะไร” มินนี่รู้สึกเสียว ๆ สยิวบริเวณรูสวาทเธอจึงชันกายขึ้นมาดูว่าเขาทำอะไรกับส่วนนั่น“พี่…เก้า” หญิงสาวถึงกับตาโต ท่อนเนื้อขนาดใหญ่นี้มันเกือบจะเท่าข้อมือเธอเลย มินนี่เสียววูบวาบไปหมดทั้งตัวเมื่อปลายหัวหยกสีชมพูของเขาถูไถอยู่ที่ติ่งเสียวของเธอ “ครับ…ข้างล่างนี้ก็เก้าครับ” น้ำเสียงแหบพร่าโน้มลงมากระซิบที่ข้างหู แต่มินนี่ยังคงนิ่งเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาจ้องมองแต่ลำเอ็นขนาดใหญ่หัวสีชมพูของหมอเก้า เธอรู้สึกว่ารูสวาทของเธอมันขมิบและมีน้ำฉ่ำเยิ้มออกมา โดยที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้เลย และร่างกายของเธอมันต้องการที่จะปลดปล่อย“มินนี่ มินนี่ จ้องของพี่ทำไมครับ” เข้าเอ่ยเรียกเธออยู่หลายครั้งจนหญิงสาวหลุดออกจากภวังค์แล้วหันมาสบตาเขา“พี่ถามว่ามินนี่ว่าจ้องของพี่ทำไม” “ขะ..ของพี่” เธอทวนทำถาม“ใช่เก้าน้อยของพี่” “เก้า..น้อย…ที่ไหนกันคะ มันใหญ่ขนาดนั้น” เธอเอ่ยน้ำเสียงสั่น ชายหนุ่มได้แต่อมยิ้มที่มุมปาก นึกขำกับท่าทีของเธอ“ปลดกระดุมเสื้อให้พี่หน่อย” “ไม่ค่ะ” เธอตวัดสายตาเอ่ยทวง“อย่าดื้อสิ” หมอเก้าเลือนมือไปล็อกต้นคอเธอเอาไว้ โน้มใบหน้าลงไปจูบเธออีกครั้ง ริมฝีปากหนาจ

บทที่ 2 “พี่ทนไม่ไหวแล้วขอชิมน้ำหอยเธอหน่อยนะมินนี่” หมอเก้าไม่รอให้เธอตอบ ใบหน้าหล่อคมจมูกโด่ง ซุกหน้าลงที่กลางหว่างขา เขาใช้ปลายลิ้นอุ่นตวัดเลียน้ำหวานที่ฉ่ำเยิ้มออกมาจากรูสวาทของเธอ “อู้ววว…พี่หมอเก้า….อ๊ะ..อย่า….” มินนี่อยากจะร้องห้ามแต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม ขาของเธอแยกออกอย่างอัตโนมัติ ใบหน้าสวยผงกหัวขึ้นมามอง เธอเห็นเขากำลังเลียหอยของเธออย่างเอร็ดอร่อย“ซี้ด…พี่หมอบะ..เบาหน่อยค่ะ” ปลายลิ้นของหมอเก้าเลียไปโดนก้อนเจ้าปัญหาที่เธอเจ็บ แต่เพราะเป็นลิ้นนุ่ม ๆ มันเลยกลายเป็นความเสียวมากกว่านิ้วใหญ่ยังคงบดคลึงที่ติ่งเสียวของเธอไม่หยุด เขาทำเสียงเหมือนกำลังซดของอร่อยอยู่อย่างไงอย่างงั้น จากนั้นจึงได้ละมือออกมา จับต้นขาเธอไว้แน่นเหมือนกลัวว่าหญิงสาวจะหนีเขาเลือนขึ้นมาใช่ริมฝีปากดูดที่ติ่งเสียวจนร่างบางดิ้นพล่าน“อร๊ายยย พี่หมอ อ๊ะ..อ๊ะ..หยุดก่อน อู่ววว ซี้ด” เสียงหวานร้องครางกระเส่า เอวเล็ก ๆ เริ่มแอ่นร่อนตามจังหวะที่เขาดูด“ทะ..ทำไมมันรู้สึกเหมือนจะปวดฉี่ ซี้ด” หญิงสาวหายใจหอบ“ปล่อยออกมาเลย รู้สึกอะไรอย่ากลั้นเอาไว้” หมอเก้ารู้ดีว่าเธอไม่ได้ปวดฉี่เธอแค่กำลังจะเสร็จ และนี้คงเป็นการถึงจ

บทที่ 1“คือ…” มินนี่หญิงสาวใบหน้าหวานรูปร่างอวบอิ่มอายุสิบเก้าปี เธอยืนอ้ำอึ้งอยากที่จะพูดบางอย่าง“เป็นอะไรมินนี่” หมอเก้าชายหนุ่มรูปร่างใหญ่กำยำอายุแก่กว่าเธอถึงแปดปี ยืนเท้าแขนที่ประตูก้มมองมินนี่ ลูกติดของแม่เลี้ยง ที่แต่งงานกับพ่อของเขามาได้เกือบสิบปีแล้ว“พี่หมอเก้าคะ…มินนี่มีปัญหานิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวเขินอายนิดหน่อยที่จะบอกปัญหาแก่เขา“อยู่บ้านเรียกชื่อพี่เฉย ๆ ก็ได้” เขาเอ่ยบอกเธอ สายก้มต่ำมองคนตัวเล็กกว่าบิดกายไปมาท่าทางแปลก ๆ“ตกลงเป็นอะไรมินนี่” เขาถามย้ำเพราะพึงจะออกเวรมาตอนนี้รู้สึกง่วงมาก ๆ“คือ..มินนี่รู้สึกว่ามันมีก้อน ๆ แปลก ๆ มินนี่ไม่กล้าไปหาหมอที่โรงพยาบาล”“ก้อนอะไร…ตรงไหน”“ตรง…นี้” หญิงสาวชี้ไปที่จุดกลางกายสาวอย่างเขินอาย“ตรง…ตรงนั้นของเธอเหรอ” เขาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ“ค่ะ มันเจ็บเวลามินนี่เดิน” เธอก้มหน้าอธิบาย“พ่อพี่กับแม่เธอไปไหน” หมอหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบ“ไปงานเลี้ยงค่ะ กลับดึก ๆ”“งั้นเข้ามาก่อนสิ”ชายหนุ่มเปิดประตูกว้าง ๆ ให้หญิงสาวได้เดินเข้ามา จากนั้นจึงบอกให้เธอไปนั่งบนเตียง ตัวเขาลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามเธอ“เรามาคุยกันก่อน”“คะ…คุยอะไรคะ”“สอบถามอาก

บทที่ 7“เดี๋ยว ๆ จะพาลิลลี่ไปไหน”“ไปทำพิธีไล่ผี..แบบเมื่อคืนนี้ไง” “ไล่ผี..เมื่อคืนนี้” ร่างสวยนึกไปถึงปลัดขิกท่อนใหญ่……“เดี๋ยว ๆ พี่สิงห์นี้ยังเย็นอยู่เลยนะ พิธีไล่ผีต้องทำตอนเที่ยงคืนไม่ใช่เหรอ” บุญสิงห์ยังคงเดินจูงมือเธอไม่หยุด จนถึงห้องนอน “ผีขี้โกหกตัวนี้ไม่ต้องรอให้ถึงเที่ยงคืนหรอก” พ่อหมอหนุ่มรวมร่างเล็กเข้ามาประชิดอก กระซิบบอกเธอที่ข้างใบหู“พี่รู้เหรอว่าลิลลี่โกหกแม่กับยายว่ามีผีสิงอยู่”“.....” เขาพยัก“ก็ลิลลี่รู้ว่าพี่พูดโกหกไม่ได้ ลิลลี่เลยพูดเอง หรืออยากให้ลิลลี่กลับไป” เธอพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดเขา “ไม่มีทาง” “อุ๊บ!” บุญสิงห์ใช่ปากประกบจูบปิดปากลิลลี่ทันที ริมฝีปากหนาบดจูบอย่างหนักหน่วง ลิลลี่เผยอริมรับจูบของเขาอย่างเต็มใจ ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่ม แลกลิ้นกันพัวพัน ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลัง เสื้อที่เธอสวมอยู่ถูกถลกขึ้นเหนือศีรษะ ชายหนุ่มปลดเสื้อชั้นในของเธอออก ปลายลิ้นร้อนรีบลงไปละเลงสองเต้าอวบอิ่ม“อืมมม” ร่างระหงตัวอ่อนระทวยเพราะลิ้นร้อน ๆ ของเขา ปลายลิ้นสากตวัดลิ้นเลียยอดถันสีชมพูที่ชูชันแข็งเป็นไต เขาขบเม้นดูดดุนจนจุกสวยของเธอบวมเป่งบุญสิงห์ดันร่างบางเด

บทที่ 6สองร่างนอนกอดก่ายจวบจนฟ้าสาง บุญสิงห์ตื่นก่อน เขาตื่นเช้าตรู่เหมือนเช่นเคย มองดูร่างเล็กของลิลลี่ที่ยังคงหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเข้า “พ่อหมอ” เสียงลูกศิษย์ของเขาเอ่ยเรียกบุญสิงห์อยู่หน้าห้อง “เออ…ข้าได้ยินแล้ว” เขาตอบรับก่อนจะคลายอ้อมกอดแล้วลุกออกไปทำกิจวัตรส่วนตัวจนเรียบร้อย และออกมานั่งที่โถงกลางบ้าน ก็พบเจอกับชาวบ้านหลายคนที่มาจากอีกหมู่บ้านใกล้ ๆ นี้มาของให้เขาช่วยเหมือนเช่นเคยอยู่ก่อนแล้ว แต่วันนี้เขากะว่าจะปิดตำหนัก จัดการคุยกับยายแจ๋วและน้าสมศรีแม่ของลิลลี่สักหน่อย เขาไม่อยากให้ลิลลี่จากไปแต่เมื่อมีคนมาขอความช่วยเหลือตรงหน้า บุญสิงห์จึงไม่อาจจะปฏิเสธได้ “ผัวฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้จ๊ะพ่อหมอ กลางค่ำกลางคืนไม่หลับไม่นอนค่อยแต่จะเดินออกนอกบ้าน มันบอกว่ามีคนมาเรียก แต่ฉันก็ไม่เห็นมีใครเลย” บุญสิงห์มองตรงไปยังร่างชายอีกคน ที่นั่งอยู่ด้านหลังหญิงที่กำลังพูดอยู่ ใบหน้าซูบซีด ร่างกายผอมเหมือนหนังหุ้มกระดูก“มันไปทอดแหตกปลาให้ที่ที่เขาหวง เจ้าของเขาไม่ยอมเลยจะเอาชีวิตผัวเอ็งไป” พ่อหมอหนุ่มเอ่ยบอก สร้างเสียงฮือฮาให้คนที่นั่งอยู่ ขนลุกขนชันกันไปหมด “ทำยังไงดีล่ะพ่อหมอ ฉันยังไม่

ตอนพิเศษ สี่ปีผ่านไปทั้งสามเผ่าต่างอยู่กันอย่างสงบสุข แต่จะมีอยู่สถานที่หนึ่ง "ท่านอา" "ท่านอาหลิงเฮ่อต้องให้ข้าก่อน" "ท่านอา ให้นางไปก่อนก็ได้ขอรับข้าเป็นผู้ชาย ที่แข็งแกร่งย่อมต้องเสียสละให้สตรีก่อน" เสียงเจือยแจ้วขององค์ชายปีศาจน้อยวัยสามขวบกว่านามว่า " ลู่เฟย" "ใช่เจ้าค่ะท่านอา ต้องให้ข้าก่อนสิเจ้าค่ะ" เสียงองค์หญิงปีศาจน้อย "ลู่เอิน" จอมเอาแต่ใจ ปีศาจน้อยฝาแฝดชายหญิง วัยสามขวบกว่า ๆ ตัวอ้วนกลมแก้วยุ้ย น่ารักน่าชังตามติดหลิงเฮ่อที่มีศักดิ์เป็นอา ตลอดเพราะหลิงเฮ่อเลี้ยงมาตั้งเเต่เล็กค่อยตามใจและชอบหาของเล่นแปลก ๆ มาให้เจ้าปีศาจน้อยทั้งสอง "พอแล้วไม่ต้องแยกกัน อามีสองอัน นี้!! เห็นไหม" "เย้ เย้" เย้ เย้" เสียงปีศาจน้อยทั้งสองร้องอย่างดีใจ และเล่นอย่างสนุกสนาน หลิงเฮ่อใช้มือบีบแก้มเด็กทั้งสองเบา ๆ อย่างเอ็นดู "เจ้าก้อนแป้งของอา อาให้เล่นอีกหนึ่งชั่วยาม เสร็จเเล้วเราจะมาฝึกวิชาต่อจากเมื่อวาน ถ้าวันนี้ฝึกก้าวหน้าอาจะพาไปเที่ยวเผ่ามนุษย์" "เย้ เย้ ข้าอยากไปขอรับ" ลู่เฟยกระโดดร่างที่ตุ้ยนุ้ยดีใจ "อยากไปเดี๋ยวเจ้าต้องตั้งใจฝึกนะ" "ขอรับ" "ลู่เอิน เจ้าไม่อยาก

ตอนที่ 38 เฉาเฟิงกลับมาถึงเผ่าปีศาจ ไป่รุ่ยจึงจัดการทำแผลให้เจ้านาย ที่เอาแต่นิ่งเงียบใบหน้าเรียบเฉย ตั้งแต่ออกมาจากเผ่าเทพแล้ว "นายท่านบาดแผลไม่ลึกมากขอรับ" "ข้ารู้แล้วเจ้าออกไปเถอะ" "ขอรับ" ชายหนุ่มตอบองค์รักษ์ด้วยน้ำเสียงเงียบเฉยที่คนฟังแล้วก็ดูออกว่า เขากำลังโศกเศร้าอยู่ ไป่รุ่ยจึงปล่อยให้เฉาเฟิงได้อยู่คนเดียวก่อน ทว่าขณะที่ออกมาจากห้องบรรทม ก็พบกับครอบครัวของชีเหนียงที่มาไถ่ถามถึงชีเหนียงด้วยความเป็นห่วง ไป่รุ่ยได้แต่อึกอักไม่กล้าที่จะตอบ จึงเกิดเสียงเอะอะขึ้น ราชาปีศาจได้ยินดังนั้น เขาก็เปิดประตูออกมา "นางปลอดภัยดี เดี๋ยวข้าจะพาไปพบนาง" (พาครอบครัวนางไปนางอาจจะจำอะไรได้) เฉาเฟิงคิดในใจ เหตุการณ์เอะอะเมื่อครู่นี้จึงสงบลง เฉาเฟิงเลยเดินไปหาหลิงเฮ่อต่อ ก็เจอกับเฟยอวี่พอดี "นายท่านหลิงเฮ่อ ฟื้นแล้วขอรับ" เฟยอวี่แจ้งเฉาเฟิงด้วยความดีใจ เฉาเฟิงได้ยินดังนั้นจึงรีบเดินให้เร็วขึ้น เมื่อเปิดประตูเข้าไป เฉาเฟิงก็เห็นคนที่พึ่งจะฟื้นยืนอยู่ จึงรีบเดินไปประคองส่งกับไปยังเตียงนอน "ท่านพี่ข้าหายแล้ว" "หายแล้วก็อย่าขยับมากเดี๋ยวแผลจะปริออกได้" "ขอรับ ข้ารู้แล

ตอนที่ 37 เผ่าเทพซีฮ่าวกลับถึงเผ่าเทพ รีบไปรายงานต่อองค์เง็กเซียนทันที ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไป เทพสงครามเยวหมีนางก็เดินสวนออกมา "ท่านเทพสงครามเยว่หมี" ซีฮ่าวเอ่ยเรียกสตรีที่ดูท่าทางองอาจเบื้องหน้า นอกจากรูปร่างหน้าตา ก็คือบุคลิกที่สามารถดูออกได้ว่านางคือคนละคนกัน "เจ้าคือเทพสองครามซีฮ่าว ข้าจะไปพักที่ตำหนักเจ้า ขอตัวก่อน" นางพูดจบก็เดินกลับไปทันที ซีฮ่าวได้รายงานเรื่องราวต่าง ๆ แก่องค์เง็กเซียนทั้งหมดอย่างถี่ถ้วน รวมถึงเรื่องที่หญิงมนุษย์คนนั้นก็คือเทพสงครามเย่วหมี "นางเล่าให้ข้าฟังทุกอย่างแล้ว นางจำทุกอย่างได้แม้ตอนที่เป็นเศษเสี้ยวดวงจิต" "ขอรับ แต่หญิงคนนั้น นางคือคนรักของราชาปีศาจเฉาเฟิงขอรับ" "......" องค์เง็กเซียนไม่ได้กล่าวอันใดออกมา ได้แต่เอามือลูบเครายาวๆ และยิ้มออกมา ซีฮ่าวกลับมายังตำหนัก ได้พบกับเทพสงครามเยว่หมี จึงได้พูดคุยกัน เยว่หมีจึงได้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ มากมายรวมถึงหลิงเฮ่อ น้องชายของราชาปีศาจที่ตามหาดวงจิตนางเพื่อปลดผนึก "แล้วตอนนี้ชีเหนียงนางตายแล้วหรือขอรับ" "นางก็อยู่นี้ไง" เยว่หมี่ใช้นิ้วชี้จิ้มมาที่ตนเอง ใบหน้าซีฮ่าวบงบอกถึงความงุน

ตอนที่ 35 "ข้ารักเจ้า" นางพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เเล้วทุกอย่างก็มืดสนิท ชีเหนียงรู้สึกว่าตัวนางเองยืนอยู่ที่ไหนสักแห่ง มันว่างเปล่าไปหมด "นี้ข้าตายแล้วใช่ไหม" นางพูดคนเดียวแล้วทรุดเข่านั่งลงกับพื้น น้ำตาเริ่มรินไหลออกมา ไหล่บางสั่นไหวสะอื้นไห้ นึกภาพดวงตาที่แดงกร่ำของเฉาเฟิงเมื่อครู่นี้ได้ดี ท่ามกลางความเงียบในที่มืดแห่งนั้นนอกจากเสียงร่ำไห้ กับมีเสียงฝีเท้าคนเดินใกล้เข้ามา จนมาหยุดอยู่เบื้องหน้านาง ชีเหนียงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง "ท่าน…" "รอข้า" สิ้นคำพูดนางทุกอย่างสว่างจ้า ร่างโชกเลือดของชีเหนียงจู่ๆ ก็ลอยขึ้นมาพร้อมปราณพลังหมุนอยู่รอบกาย บาดเเผลที่โดนแทงนั้นเริ่มจางหายไป เสื้อผ้าอาภรณ์เปลี่ยนใหม่กลายเป็นชุดประจำตัวของนาง "เทพสงครามเย่วหมี" นางชูกระบี่ขึ้นฟ้าฉับพลันเกิดสายฟ้าวิ่งไปมาอยู่ที่ปลายดาบ นางฟาดกระบี่ใส่มารทั้งสอง จนเกิดแสงสว่างวาบไปทั่ว เมื่อเเสงสว่างนั้นดับลง มารทั้งสองเจ็บปวดราวถูกทัณฑ์อัคนีสักร้อยสาย นางหันใบหน้ามาทางราชาปีศาจ "ใช้ พลังไฟโกันต์ของเจ้าเเผดเผามันให้สิ้นซาก" เฉาเฟิงไม่รอช้าปล่อยพลังไฟโลกันต์ทำลายล้างไอมารและแผดเผาจื่อหยา

ตอนที่ 36 ฮวนชินค่อยๆ ลุกเขารวบรวมพลังทั้งหมดยกกระบี่ขึ้น อาศัยจังหวะที่เฉาเฟิงกำลังต่อสู่อยู่ไม่ทันได้สังเกต พุ่งกระบี่เข้าหาเฉาเฟิงทันที "ระวัง !!" เป็นจังหวะเดียวกับที่ซีฮ่าว เห็นฮวนชินพุ่งกระบี่ไปด้วยความเร็ว เขาจึงตระโกนอย่างสุดเสียง แต่จากจุดที่ซีฮ่าวอยู่ไกลจากตรงนั้นมากนักจึงไปขวางฮวนชินไม่ทัน หลิงเฮ่อเห็นเข้าพอดีจึงรีบเอาตัวเข้ามารับกระบี่แทน กระบี่ของฮวนชินแทงทะลุอกของหลิงเฮ่อทันที เฉาเฟิงเห็นหลิงเฮ่อถูกแทงต่อหน้าต่อตา เขาตกใจเป็นอย่างมาก รีบเข้าไปรับตัวหลิงเฮ่อเอาไว้แล้วใช้ไฟโลกันต์ฟาดใส่ฮวนชินเต็ม ๆ ซีฮ่าวจึงรีบมาต่อสู่ขัดขวางมารจื่อหยางต่อ "หลิงเฮ่อ !! หลิงเฮ่อ " เฉาเฟิงประคองเรียกน้องชายไม่หยุดปาก เลือดสดๆ เริ่มไหลทะลักออกจากบาดแผล พร้อมกับสติที่ใกล้จะเลือนลาง "ท่านพี่ข้าไม่เป็นไร" น้ำเสียงแผ่วเบาที่เล็ดลอดผ่านริมฝีปากที่ปนเลือดออกมา รอยยิ้มที่อ่อนแรงลง ส่งให้พี่ชายที่ตนรักและเคารพ "เจ้าต้องไม่เป็นอะไร เชื่อพี่ " เฉาเฟิงปลอบใจหลิงเฮ่อ ขณะที่เฟยอวี่องค์รักษ์ของหลิงเฮ่อมาถึงพอดี "ดูแลน้องข้าให้ดี" เฉาเฟิงออกคำสั่งต่อเฟยอวี่ เขาลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกไปสู่ต่อ

ตอนที่ 34 รุ่งเช้าวันใหม่ชีเหนียง ตื่นขึ้นมาด้วยความเมื่อยขบไปทั่วร่างกายพร้อมร่องรอยรักสีกุหลาบที่ชายหนุ่มทิ้งไว้บนเนินอกอิ่มทั้งสองข้าง นางหันมองหาคนที่นอนข้าง ๆ แต่พบกับความว่างเปล่า "เขาหายไปไหนนะ นี้ยังเช้าอยู่เลย" นางลุกจากเตียงนอนชำระร่างกายจนสะอาดเลือกสวมอารมณ์ชุดใหม่สีหวานขับผิวเนียนแลดูงดงาม ชีเหนียงออกจากห้องเดินตามหาเฉาเฟิงจนมาถึงโถงว่าการ "ไปไหนนะ ไหนบอกให้ข้าอยู่ในสายตา แต่ตัวเองดันหายไป" นางเดินเข้ามาในโถงว่าการกับพบแต่ความว่างเปล่า มีทหารปีศาจเฝ้าอยู่แค่สองคน นางกำลังจะเอ่ยถาม แต่แล้วกับได้ยินเสียงฝีเท้าคนกำลังเดินเข้ามา นางจึงหันไปทางต้นเสียงนั้น "พี่ชีเหนียง" เสียงเจ้าแฝดอาฉี อาเฟย ที่กำลังเดินเข้ามาหานาง โดยด้านหลังของทั้งสองยังมีลุงเกาที่กำลังเดินมาอีกคน "ลุงเกา อาฉี อาเฟย มาได้ยังไง"ชีเหนียงเอ่ยเรียกทั้งสามคนด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขแฝงไปด้วยความคิดถึง ทั้งสองฝ่ายเดินเข้าหากันจนถึงตัวก็กอดกันกลมและถามสารทุกข์สุขดิบตามปกติเหมือนที่เคยทำ"นี้มากันได้ยังไง""ก็สัตว์ปีศาจของพี่เฉาเฟิงไง" ชีเหนียงมองตามมือที่อาเฟยชี้ไปที่ทหารปีศาจคนหนึ่งที่พึงเดินตามหลั

ในที่สุดวันแต่งงานก็มาถึง งานแต่งงานของชาวินและพัชชา จัดขึ้นที่รีสอร์ตแสนรักของเขา ชาวินสั่งให้ตกแต่งสถานที่เต็มไปด้วยมวลดอกไม้นานาชนิด แขกที่มาร่วมงานต่างชื่นชมกันไม่ขาดปาก ว่าที่นี่บรรยากาศดีและสวยมากจริง ๆ รูปพรีเวดดิ้งถูกตั้งประดับทั่วทุกมุม ผู้คนที่มาร่วมงานแค่ดูรูปก็แสนจะอิจฉาเพราะดูก็รู้ว่าเจ้าบ่าวคงจะคลั่งรักเจ้าสาวมากแน่ ๆ“พี่น้ำสวยมากเลยค่ะ” อรอินเข้ามาในห้องแต่งตัว มองเธออย่างชื่นชม“ขอบใจจ้ะหนูอิน” พัชชายิ้มแย้ม“ทำไมพี่น้ำชอบเรียกอินว่าหนูอินเหมือนคุณพาทิศ…” หญิงสาวน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อพูดถึงพาทิศ หลังจากที่กลับมาจากเกาะดอกไม้เธอมักจะนึกถึงเขาตลอด“ขอโทษที่จ๊ะ มันติดปาก”สองสาวพูดคุยกัน แต่พัชราภาสังเกตได้ว่าอรอินคอยชะเง้อมองประตูตลอด แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร เพราะรู้อยู่แก่ใจแล้วแค่รอให้อรอินเอ่ยมาเอง“ทำไมดนตรียังมาไม่ถึงอีกคะเนี้ย” พูดไปก็ชะเง้อไป“รอดนตรีหรือพ่อของดนตรีอยู่คะ” พัชชาภาแซวอย่างรู้ทัน“ไม่..ไม่ใช่สักหน่อยพี่น้ำ อินถามถึงดนตรีค่ะ” อรอินเขินจนมือไม้อยู่ไม่สุข หยิบกระโปรงมาบิดไปมาแก้เขิน“ใกล้ถึงเวลาแล้วค่ะ อรอินรีบเปลี่ยนเรื่องคุย”อรอินช่วยพัชชาภาให้ยืนขึ้น

พาทิศพาอรอินเดินออกมา บริเวณริมชายหาด ทั้งสองเดินเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ ด้านนอกเกาะพอมองออกไปสุดขอบฟ้าเวลานี้มันช่างดูมืดมนไปหมด อรอินทรุดกายลงนั่งกับพื้นทรายมองเหม่อออกไปไกล“เป็นอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถาม“อินเหนื่อย” เธอตอบเขาออกไป แต่พาทิศรู้ดีว่าเธอกำลังเศร้าอยู่ ถึงจะยินดีกับคู่ของชาวิน ลึก ๆ เธอก็คงเสียใจไม่น้อยที่ชาวินนั้นหมั้นกับเธอแต่ไม่เคยรักเธอเลย แต่ยังถือว่าเธอเป็นคนดีมีน้ำใจคนหนึ่ง ที่ยังรู้สึกเห็นอกเห็นใจคนอื่น ยอมถอยตัวออกมา“มานี้” พาทิศก้มลงไปดึงแขนเธอ“โอ๊ย..ไม่เดินแล้วอินจะนั่งตรงนี้”เมื่อเห็นเธอดื้อดึงไม่ยอมลุก พาทิศจึงโน้มตัวไปช้อนร่างของเธอขึ้นมาอุ้มไว้ แล้วเดินลงน้ำทะเล“ว๊าย คุณ ๆ ๆ จะทำอะไรปล่อยฉันนะ หยุด ๆ ๆ อินไม่อยากโดนน้ำ”ตุ๊ม!! เสียงร่างเล็กตกน้ำ เพราะพาทิศโยนเธอลงไป อรอินรีบลุกขึ้นยืน สภาพเปี้ยกไปทั้งตัวผมเผ้ายุ่งเหยิง“นี้..เล่นอะไรเนี้ย” อรอินตั้งหลักได้ก็พลักพาทิศอย่างแรง แต่กลับเป็นเธอที่หงายหลังลงน้ำทะเลไปอีก“ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ” พาทิศหัวเราะลั่นอรอินยืนตั้งหลักในน้ำได้อีกครั้ง จ้องมองชายหนุ่มหาวิธีเอาคืนหญิงสาวแกล้งเดินหนีสวนเขา ได้จังหวะก็กระโดดขี่หลังพา

เธอแหวกม่านผ้า แทรกตัวจนมายืนอยู่ไม่ไกลด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตาจ้องมองมัดกล้ามนั่นอย่างลืมตัว“จะมองอีกนานไหมครับ”พรึ่บ! เสียงสะบัดผ้า พร้อมกับละอองน้ำที่กระเด็นไปโดนตัวหญิงสาว ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ ดวงตาโตหวัดมองใบหน้าชายเจ้าของหุ่นล่ำนั้น“คุณพาทิศ…” เมื่อรู้ว่าเผลอมองชายหนุ่ม หญิงสาวก็เขินอาย เธอรีบเบี่ยงสายตาไปทางอื่นทันที“ผมถามว่าจะมองอีกนานไหม จะได้ไปยืนใกล้ ๆ ให้มอง” พาทิศก้าวขาเข้ามาประชิดตัวหญิงสาว เธอตกใจสะดุ้งจึงรีบหันกลับมา มือเล็กยกขึ้นดันหน้าท้องที่เป็นรอนกล้ามนั้นไว้“ปะ..เปล่าอินไม่ได้มอง” เธอตอบน้ำเสียงสั่น มือยังคงดันหน้าท้องของพาทิศไว้ หัวใจดวงเล็ก ๆ เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาพาทิศยิ้มขำเบา ๆ กับท่าทางเขินอายของเธอ“ขำอะไร ถอยออกไปก่อนสิคะ”“ก็นึกว่าอยากมองใกล้ ๆ” ชายหนุ่มเย้าแหย่“ไม่ใช้สักหน่อยอินแค่จะมาถาม..”“เรื่องอะไรครับ”“พี่น้ำค่ะ พี่น้ำอยู่ที่นี่ใช่ไหม”พาทิศกล่าวถอยหลังหนึ่งก้าว“ถามหาน้องสาวผมทำไม คุณหนูอินกับนายชาวินเป็นคู่หมั้นก็กำลังจะแต่งงานกันแล้วไม่ใช่หรือครับ”“ไม่ใช่ค่ะ อิน…อินกับพี่วินเราถอนหมั้นกันแล้ว พี่วินเสียใจมากและรู้สึกผิด

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป พัชชาพาและดนตรีมาอยู่ที่กระบี่กับพาทิศ และเธอก็พึงจะรู้ว่าพี่ชายของเธอนั้นเป็นเจ้าของเกาะแห่งนี้ มีทั้งรีสอร์ตและฟาร์มหอยมุก เป็นเกาะที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ทำเงินได้มหาศาลพาทิศจึงได้เล่าให้เธอฟังว่า เจ้าของเกาะคนก่อนเป็นผู้มีพระคุณของเขา เมื่อหลายปีก่อน หลังจากแยกทางกับแม่ของดนตรี พาทิศเอาดนตรีมาฝากไว้ที่หญิงพาทิศระหกระเหิน หนีกลุ่มคนที่มีปัญหากันในครั้งนั้น จนมาถึงกระบี่และได้เจอกับเจ้าของเกาะที่ชรามากแล้ว เขาได้ช่วยเหลือพาทิศไว้และดูแลเหมือนเป็นลูกชายพาทิศยังเล่าว่าชายชราคนนี้เสียลูกชายเพียงคนเดียวด้วยโรคประจำตัว เขาเลยใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตลอด และเมื่อพาทิศได้มาอยู่กับชายเจ้าของเกาะ ชายชราคนนั้นได้สั่งสอนทุกเรื่องให้พาทิศพาทิศจึงได้เริ่มช่วยเขาดูแลกิจการของเกาะ และได้ริเริ่มพัฒนาส่วนต่าง ๆ ของเกาะนี้ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวอีกด้วย ต่อมาชายชราคนนี้ได้เสียชีวิตลงด้วยโรคประจำตัวของเขา ก่อนจากไปชายชรา ยังได้ยกเกาะและกิจการทั้งหมดให้พาทิศ…“คนเราไม่สายที่จะเปลี่ยนแปลง น้ำดีใจนะที่พี่เปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้น”“พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าชีวิตนี้จะได้รับอะไรดี ๆ แบบนี้ แล

“น้องดนตรีก็กลับไปแล้วค่ะ คุณพ่อน้องขอพาน้องกลับเลย คุณหมอดูอาการแล้วจึงให้กลับได้ค่ะ พึ่งจะออกไปเมื่อครู่นี้เองนะคะ”ชาวินได้ฟังดังนั้นจึงได้รีบวิ่งออกมาหน้าโรงพยาบาล สวนกับแม่ของเขาและอรอินพาดีชาวินวิ่งแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้นจนถึงลานจอดรถ ชายหนุ่มหยุดวิ่งพักหายใจหอบเขาหมุนไปรอบ ๆ เพื่อมองหา ในที่สุดเห็นร่างบางที่คุ้นเคยเธอกำลังขึ้นรถโดยมีพาทิศปิดประตูให้ พอเห็นดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งตามไปทันที อีกไม่ถึงสิบเมตรก็จะถึงแล้ว แต่พาทิศก็ขับรถออกไปก่อนเสียก่อนชาวินทรุดเข่าลงนั่งหายใจหอบอีกแค่เอื้อมมือเท่านั้น…. เท่านั้นเอง …คิดได้ดังนั้นพาทิศจึงรีบกลับมาที่รถ เจอแม่ของเขากับอรอินอยู่พอดี จึงได้พากันกลับไปที่รีสอร์ท เพื่อหวังว่าจะเจอพัชชาภาอยู่ที่นั่นก่อนหน้านั้น หลังจากชาวินไปคุยกับคุณหญิงนิภา พาทิศจึงขอเข้าไปดูลูกชายตนพยาบาลได้นำทางเขาเข้าไป จึงพบกับพัชชาภาเธออยู่ที่นี่ก่อนแล้วเมื่อเห็นสภาพน้องสาว หน้าตาดูอิดโรยที่ยังมี หน้าผากมีผ้าแปะแผล คราบเลือดแห้งกรังยังติดอยู่ที่เสื้ออยู่เลย พาทิศใจไหววูบไหนจะลูกไหนจะน้องสาว ชายหนุ่มเดินไปลูบหัวลูกชาย เด็กน้อยก็ส่งยิ้มให้อย่างร่าเริงตามประสา“ดนตรี

“คุณน้ำค่ะ เธอไม่มาด้วยเหรอคะ”“น้ำเธอมาด้วยครับ แต่ถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินเหมือนกัน” ปกรณ์หันมาตอบแทนชาวิน“ใช่ค่ะ เคสที่เข็นเข้าไปเมื่อครู่ คุณน้ำเธอเป็นลมแล้วหัวไปกระแทกกับก่อนหิน” พยาบาลที่ขอข้อมูลกับปกรณ์ หันไปบอกพี่พยาบาลอีกคน“ฝากดูน้ำหน่อยนะครับ พักนี้เธอเป็นลมบ่อย ๆ” ชาวินเอ่ยบอกพยาบาลไป“ได้ค่ะ รบกวนทุกคนรออยู่ด้านนอกนะคะตอนนี้ถึงมือหมอแล้วคนไข้ต้องปลอดภัยแน่นอนค่ะ”ทั้งสามคนจึงมานั่งรออยู่ด้านนอก เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วประตูห้องฉุกเฉินก็ยังไม่ถูกเปิดออกมาเสียที่ชาวินใจจดจ่ออยู่ที่ประตูไม่วางตา อรอินก็เดินไปเดินมาด้วยความเป็นห่วง ต่อมาปกรณ์จำต้องกลับไปก่อนเพราะมีงานที่ต้องทำต่อผ่านมาพักใหญ่ ๆ เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิด และมีพยาบาลเดินออกมา ชาวินกับอรอิน จึงรีบเดินไปหาทันที ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบ“เคสแพ้อาหารของน้องดนตรี ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะคะ เดี๋ยวให้ยาหมดขวดแล้ว พักฟื้นดูอาการสักหน่อยถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็กลับบ้านได้ค่ะ”“ครับ” “ค่ะ” ชาวินกับอรอินถึงกับโล่งอก“คุณหมอเคยกำชับกับคุณอาของน้องไปแล้วนะคะ ว่ามีอาหารอะไรบ้างที่น้องห้ามทาน” พยาบาลเอ่ยทวงติ่ง“ผมขอโทษคร