Semua Bab Trapped by a Dangerous Billionaire's Love: Bab 31 - Bab 40

Tumitibok nang masakit ang ulo ko. Itim. Lahat itim. Nanginginig ang daliri ko habang pilit kinapa ang paligid.“Dominic?” mahinang tawag ko, pero walang sagot.Tahimik. Nakabibingi. Parang multo lang ang naririnig kong hininga ko.Biglang—CRASH!Napalingon ako. Putol ang ilaw pero may liwanag mula sa pinto. Punit ang kurtina. Amoy sunog. Amoy panganib.Kinapa ko ang baril. Nasa bulsa pa. Mabuti.Tumakbo ako. Walang ingay. Walang alinlangan.Bawat hakbang, parang pako sa dibdib.Takot? Oo.Pero galit? Mas matindi.Dapat matapos na ’to.Pumasok ako sa isa pang silid. May projector. May timer.00:58… 00:57…“Tangina.”Biglang may nagsalita sa speaker. Boses ni Noah. Kalma. Mapanganib.“Time’s ticking, Ava. You chose the wrong side.”Humigpit ang hawak ko sa baril. Hindi ko alam kung nasaan siya, pero ramdam ko ang presensya niya. Parang bawat dingding, mata niya.Binuksan ko ang susunod na pinto—BOOM!Sumambulat ang usok. Napatakbo ako pabalik, humahabol ang init. Sumigaw ang tenga ko.

“Shit!” Nag-aalab ang katawan ko sa adrenaline. Hindi ko na kayang isipin si Dr. Voss. Kailangan kong kumilos. “Tumakbo!” sigaw ni Lucas. Pero hindi pa kami tapos hindi kami ligtas. Mabilis kaming kumilos. Ang mga laser sights, parang mata ng demonyo, sumusunod sa bawat galaw namin. Dumaan kami sa isang madilim na sulok, tinamaan kami ng debris mula sa pader. Hindi kami tumigil—si Lucas paatras habang bumabaril. “Dali! Takbo!” Tinignan ko ang cellphone. Live ping may kalaban sa likod. Saan kami pupunta? Ang tunnel, sobrang sikip! “Bilis! May paparating na sasakyan!” sigaw ko. Huminto sandali, binangga ang isa sa mga kalaban. Boom! Biglang sumabog ang pader. Wala na akong oras magtakip. Ang naririnig ko lang ay ang malalakas at mabilis na yapak. “Lapit na tayo!” sigaw ko kay Lucas. Pero—“BOOM!” Sumabog ang isa pang sasakyan sa likod namin. “Shit! Kalaban, Lucas!” sigaw ko. “Ang dami nila!” Bumangon kami, tumakbo. Pero may humarang—si Dr. Voss. “Tama na,” malamig ang boses niya

Madilim. Mausok. Mabigat ang bawat hinga. Dumapa kami sa sahig ng basement, habol ang hininga. Tumutulo ang dugo sa gilid ng ulo ni Dominic. Ako, nanginginig ang kamay. Wala na kaming bala. Wala na kaming oras. Pero buhay pa kami. “Okay ka lang?” tanong ni Dominic, hingal. “Hindi ko alam,” sagot ko. “Pero buhay pa ‘ko.” Hinawi ko ang buhok sa mukha ko. Namumula ang mata ko, hindi lang sa usok kundi sa sakit. “Lucas,” bulong ko. Tahimik si Dominic. Tumitig lang. “Hindi ko inakalang siya...” sabi ko, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses. “Ginamit niya ang tiwala mo.” “Ginamit niya ako,” putol ko. “Para saan? Para makaramdam ng kapangyarihan?” Tumalikod ako. Hindi ko kayang tumingin kay Dominic. “Ava…” “Wala akong pinagsisihan sa ginawa ko,” tuloy ko. “Pero hindi ko alam kung paano ko matutunaw ‘to.” “Hindi mo kailangang tunawin. Gawin mo lang kung anong kailangan.” Lumingon ako sa kanya. Sugatan siya. Pagod. Pero matatag pa rin ang titig niya. “Gusto ko siyang

Pagkabukas ng emergency exit, malamig na hangin agad ang sumalubong sa amin. Parang sinampal ako ng realidad buhay pa kami. Pero hindi ibig sabihin ligtas na kami. “Don’t stop,” utos ni Dominic, hawak pa rin ang pulso ko. Masakit ang balikat ko. May gasgas sa binti. Parang may apoy sa dibdib ko hindi ko alam kung takot, galit, o gutom para sa hustisya. O baka lahat. Tumakbo kami sa likod ng isang delivery truck, parehong hinihingal. Huminga ako nang malalim, pero parang hindi sapat. Sa tenga ko, umaalingawngaw pa rin ang putok ng baril. Ang sigaw ni Lucas. “Lucas…” bulong ko, parang dasal. “He made a choice,” sagot ni Dominic. “And we don’t even know if he’s alive.” Tumingin ako sa kanya. “You don’t care?” “Don’t,” sagot niya agad, malamig pero may pahiwatig ng sakit. “I care too much. That’s why I’m still here.” Tahimik. Pero sa likod ng katahimikan, bumubulong ang multo ng mga huling salita mula sa radio: “There’s another one inside.” May isa pa. Isa pang traydor.

Si Aliyah ang unang tumayo. Ang mga sugat niya ay malalim, at ang dugo'y patuloy sa pag-agos. Hindi ko siya pwedeng pabayaan.“Ava... hindi ko na kaya,” mahina niyang sambit, halos wala nang lakas.“Huwag mong sabihin ’yan, Aliyah. Hindi ka pwedeng sumuko,” sagot ko, sinusubukang ayusin ang kanyang posisyon, ngunit ramdam ko ang bigat ng sitwasyon.“Kailangan kita,” pakiusap niya, ang mata'y puno ng takot at panghihina.Habang tinutulungan ko siyang maglakad, naririnig ko ang mga papalapit na hakbang ng mga tauhan ni Dominic. Walang oras. Kailangan naming makalabas.“Hurry, Ava,” bulong ni Aliyah. “Papalapit na sila.”Pag-ikot namin palabas ng silid, nakita ko ang pinto. Tumakbo kami, ngunit sa bawat hakbang, ang alingawngaw ng mga kalaban ay lumalapit. Wala nang oras para mag-isip.Tumingin ako kay Aliyah.“Si Lucas… siya ang susi.”Ang pangalan niya'y tila kuryente sa katawan ko. Hindi lang si Dominic ang may tinatago. Si Lucas, may mga sikreto rin siyang kailangang mabunyag.Pagda