Semua Bab Trapped by a Dangerous Billionaire's Love: Bab 51 - Bab 60

Hindi ko pa rin kayang mag-angat ng ulo habang magkasama kami ni Dominic sa loob ng private suite niya. Bawat hakbang namin ay may bigat, bawat tunog sa paligid ay parang echo ng mga tanong na walang kasagutan. Sa gitna ng pagkabigla, naglalaban sa loob ko ang galit, takot, at sakit. Hindi ko pa rin matanggap ang sinabi niyang—"Ginamit kita... Ava, I’m sorry."Bumuntong-hininga siya, ang mga kamay niya mahigpit na nakatangan sa gilid ng mesa. Kita sa mukha niya ang matinding pagsisisi. Pero mas mabigat ang nararamdaman ko sa loob.“I didn’t mean to hurt you…” sabi niya, ang tinig niya malalim at puno ng lungkot. Pero bawat salitang iyon ay parang tinik na tumusok sa dibdib ko. Pati ang mga mata niya—naglalaman ng kalungkutang hindi ko maipaliwanag.Bakit parang habang nakatingin ako sa kanya, may pader na unti-unting tumataas sa pagitan namin?Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Hindi ko alam kung anong klaseng pagmamahal ito. Kung pagmamahal pa ba talaga ito. Lahat ng ito... nags

CRACK! Sumabog ang isa pang ilaw sa hallway. Glass shards flew—mainit, matulis. Napasinghap ako at agad na yumuko, kumapit sa braso ni Dominic. “Takbo, Ava!” sigaw niya, habang pinaputukan ang direksyon ng silweta. BANG! BANG! “Wala siyang tinamaan!” bulong ko, hinila ko ang sleeve niya. “Panic room, Dom!” Tumango siya, pero bago pa kami makakilos, may dalawang lalaki pang lumitaw mula sa magkabilang gilid ng hallway—parehong naka-black tactical gear. “Ano ‘to, coordinated attack?” Dominic cursed under his breath. Miguel came crashing from the other side, hawak ang isang basag na lampstand na parang makeshift weapon. “Ava! Sa kanan, may daanan papuntang basement!” “Covered na ‘yun! May dalawang armadong bantay!” sigaw niya habang binangga ang isa sa mga kalaban. Nagkalapit kami ni Dominic sa isang kwarto—library. Binuksan niya agad ang pinto, hinila ako papasok. “Barikada natin!” utos niya. Magkakasunod naming itinulak ang mga bookshelf. Hinihingal kami, pawis na pawis.

Sumabog ang stun grenade sa loob ng ventilation shaft, kumalat ang nakakasilaw na liwanag at makapal na usok. Kumirot ang tenga ko sa biglaang tunog, habang ang paligid ay lumabo, parang nilamon ng ulap na kulay abo. Napahawak ako sa dingding ng shaft, kumakapa sa dilim habang ang puso ko'y humahagibis. May narinig akong ungol—malalim, puno ng sakit. Dominic. “Ava! Kailangan nating umalis ngayon!” sigaw ni Miguel mula sa likuran, tinatakpan ang ilong habang hinahanap ang daan palabas. “Nandito siya, Miguel! Sugatan siya!” pasigaw kong sagot habang pinipilit hanapin ang silweta ni Dominic sa kumakapal na usok. Lumuhod ako sa sahig at kinapa ang katawan sa unahan. Mainit. Basa ng dugo ang sahig. Nang mahawakan ko ang balikat niya, napaigtad siya sa sakit—pero buhay siya. Napahigpit ang hawak ko. “Dominic, I’m here. Hindi kita iiwan.” “Go… Ava, go,” bulong niya, halos hindi marinig sa ingay ng alarms sa background. “You have to go.” Pinilit kong itayo siya, pero bumigat ang kata

Tahimik ang paligid, pero ang utak ko, parang orasan na may sirang tunog—paulit-ulit, walang tigil. 2:32AM. Tatlumpu’t walong minuto na lang. Luminga ako sa paligid ng kwarto—pareho pa rin. Walang tao, walang tunog maliban sa tunog ng bentilasyon sa kisame. Pero may nagbago… ako. Hindi na ako parehas ng Ava kahapon. At kung totoo man ang nakita kong sulat, ito na ang tanging pagkakataon ko. “Trust only the Blue.” Tumayo ako mula sa sulok ng kama. Sinubukan kong paikutin ang wrist ko. Masakit, pero kaya na. Pinag-aralan ko ang mga screws sa bakal na cuffs, gamit ang pinakatalim na bahagi ng pagkain tray na kiniskis ko buong araw sa sahig. Kung may camera man, sigurado akong alam na nilang may binabalak ako. Pero bahala na. Ang hindi nila alam—sanay na akong mabuhay sa pagitan ng tiwala at takot. 2:41AM. May tunog ng paa sa labas. Tumigil ako. Hinigpitan ko ang hawak sa tray, tinago ito sa likod. Click. Bumukas ang pinto. Pumasok ang isang babae—nakaputing coat, may dala lang

Tahimik ang paligid pero ang ingay sa utak ko ay parang kulog. Ang countdown sa device na hawak ko ay patuloy sa pagbibilang… 02:47...02:46...02:45. Tumunog ang alarm sa loob ng kwarto. Ilang segundo pa at maaaring sumabog ang buong lugar—o baka may iba pang mas malala. “Dominic!” sigaw ko, hawak pa rin ang device. “Ano bang nangyayari?” Hindi siya sumagot. Sa halip, nilapitan niya ako at marahang hinawakan ang braso ko. “Makinig ka, Ava,” bulong niya. “Wala na tayong oras. Sa likod ng painting sa kanan, may secret exit. Dumeretso ka roon. Sundin mo ang daan. At kahit anong mangyari, huwag kang lumingon.” “Paano ka?” tanong ko. “Hindi kita iiwan dito.” Ngumiti siya ng mapait. “Hindi na ito tungkol sa ‘kin. Ang mahalaga, makaligtas ka.” 02:22...02:21... Biglang may sumabog na pinto. Dalawang tauhan ni Voss ang pumasok, armado. “TUMAKBO KA NA, AVA!” sigaw ni Dominic. Pero bago pa ako makagalaw, humarang siya sa harap ko at sinugod ang mga lalaki. Nagsimula ang putukan. Tumil