Semua Bab Trapped by a Dangerous Billionaire's Love: Bab 41 - Bab 50

Mabilis kaming tumakbo palabas ng tunnel. Ang dilim sa paligid, parang s********p ng lakas ko, binabalot ang mga desisyon ko sa takot at galit. "Aliyah, kaya mo pa?" tanong ko habang tumatakbo kami sa madilim na warehouse. “H-hindi na,” sagot niya, hingal na hingal. “Hindi ko na kaya.” "Walang oras para huminto," sagot ko at tinulungan siyang maglakad. Si Lucas, tahimik, mabilis. Hindi namin alam ang plano niya, pero wala na kaming ibang pagpipilian kundi sumunod. Lumabas kami sa warehouse, at nandiyan na si Diego. Tahimik na nakaupo sa isang silya, parang alam na ang mangyayari. "Diego," tawag ko, galit na galit. “Ano'ng ginagawa mo dito?” Ngumiti siya ng malamig, walang emosyon. “Ava, alam mo ba kung gaano karaming buhay ang nawasak ng mga galaw ni Dominic?” tanong niya. “Ngayon, ang tanong: gusto mong tapusin ito, o patuloy mong sundan ang mga pekeng pangako?” Hindi ko na kayang magpigil. “Pekeng pangako? Si Dominic ang may kasalanan, hindi ikaw!” sagot ko, galit. “Ta

Tumigil kami sa harap ng isang abandonadong hotel sa gilid ng siyudad. Madilim, tahimik. Pero alam naming naroon siya.“Sure ka bang nandito si Diego?” tanong ni Dominic, hawak ang baril.“Positive,” sagot ko. “Ito ang huling base niya. Lahat ng daan palabas, na-block na rin.”Tiningnan niya ako.“Ready ka na ba talaga sa mangyayari?”“Matagal na akong handa,” sagot ko, binuksan ang pinto ng kotse. “Ngayon, tapusin na natin ’to.”---Pagkapasok namin, sumalubong ang katahimikan. Ang bawat hakbang, may echo. Sa likod namin, nakaabang ang mga tauhan ni Lucas, pero kami ni Dominic ang mauunang pumasok. Gusto namin siyang harapin.Sa ikatlong palapag, may bumukas na pinto.“Ava,” malamig na boses. Si Diego.Lumabas siya sa hallway, nakangiti, may hawak na remote.“Tamang-tama ang dating,” aniya. “Naghihintay na ako.”“Give it up, Diego,” sigaw ko. “Lahat ng sikreto mo labas na. The media knows. The police knows.”Tumawa siya.“Alam mo bang luma na ’yang style na ’yan? Kahit may ebiden

“Late ka,” bungad ko habang papasok si Dominic, suot ang basang coat.“Traffic. At umuulan ulit,” sagot niya, inalok ang kapeng hawak.Tinanggap ko. “Salamat.”Tahimik kaming naglakad papunta sa conference room. Wala nang tensyon, pero hindi rin kami kampante. Para kaming bagong kasosyo—kabisado ang bigat ng nakaraan, pero parehong handang mag-adjust.Sa loob, tinutukan namin ang pagbawi sa kompanya. Isa-isang nire-review ang mga pangalan ng dating tauhang kasabwat sa panlilinlang.“Si Ramirez,” sabi ko, tinuturo ang file. “Hindi ko na mapagkakatiwalaan.”“Tinatanggal ko na siya bukas,” mabilis na sagot ni Dominic.Nagkatinginan kami.Mabilis. Walang diskusyon. May tiwala na.---Pagsapit ng hapon, sabay kaming umalis ng opisina. Hindi kami nag-usap sa sasakyan, pero hindi rin awkward. May musika lang sa radyo—old jazz na hindi ko inaasahang gusto rin pala niya.“Gusto mo ba ng dinner?” tanong niya, pagkahinto sa tapat ng isang maliit na restaurant.“Hindi romantic dinner, ha?”“Hin

Pagpasok ko sa opisina, may bago sa pakiramdam. Wala nang bigat sa dibdib. Wala na ring kaba sa bawat yapak. Tahimik lang. Pero matatag. “Ma’am Ava, ready na po ang documents para sa investor call,” sabi ni Lea, isa sa mga pinakamatagal kong staff. “Good. Please bring them to the boardroom. I’ll be there in five.” Tumango siya. Sa gilid ng paningin ko, natanaw ko si Dominic. Hindi siya lumapit. Pero ngumiti siya—‘yung tipong suportado ka, kahit walang salita. --- Sa meeting, klaro ang tinig ko. Diretso ang mga mata. Sa bawat tanong, may sagot. Sa bawat duda, may plano. At sa bawat saglit, alam kong pinapanood niya ako. Pagkatapos ng meeting, lumapit siya. Tahimik kaming naglakad palabas ng boardroom. “Impressive,” bulong niya. “Hindi ako bumalik para lang magalingan. Bumalik ako para bumangon.” Tumango siya. “At nakatayo ka na.” --- Gabi. Sa unit, tahimik kaming naghapunan. Walang candles. Walang music. Pero may katahimikang hindi awkward. “Naalala mo ba ‘yung una natin

Hindi ko alam kung alin ang mas malakas—ang tibok ng puso ko o ang lagapak ng kamay ni Dominic sa mesa.“Who gave you the file?” His voice was low, controlled, pero ramdam ko ang galit sa ilalim.“I should be asking you the same thing,” sagot ko habang nakatitig sa mga mata niyang puno ng pagdududa.Binuksan niya ang drawer at inihagis sa harap ko ang isang envelope. Nakilala ko agad—ang confidential na file na hawak ni Lauren kahapon. The same file I thought I hid well.“Ava, don’t play games with me. Only three people had access to this—me, you, and Lauren. And I already confronted her.”“Then maybe you should confront yourself next,” I snapped. “Baka naman ikaw ang nagbigay para subukin ako.”Sumikip ang panga niya. Tumayo siya, lumapit sa akin. “So now you think I’m sabotaging you?”“I don’t know, Dominic! Lahat ng taong pinagkakatiwalaan ko, biglang may itinatago!”Umiling siya, lumapit pa, halos magdikit na ang mukha namin. “Do you really think I’d risk everything just to mes