“Ready ka na?” tanong ni Dominic habang nagsusuklay ako sa salamin.“Hmm. Hindi ko alam kung para sa meeting o sa bagong simula.”“Pareho,” sagot niya. “Pero wala kang kailangang patunayan kundi sa sarili mo.”Hindi ko na siya sinagot. Pero sa likod ng salamin, nakita ko ang sarili kong hindi na kasing takot gaya dati.Pagdating sa opisina, tuloy-tuloy ang gawain—review ng accounts, paglimos ng tiwala sa investors, pagbubuo ng sistema. Hindi lang sa kompanya, kundi sa relasyon naming dalawa.“Okay ka pa?” bulong niya habang sabay kaming tumitingin sa isang spreadsheet.“Hindi ko pa alam kung paano magiging okay. Pero hindi na ako sumusuko.”Tumango siya.“Sapat na ’yon para sa ngayon.”---Lunch break. Hindi siya nag-aya. Hindi rin ako nagpaalam. Pero sa cafeteria, nagkita pa rin kami.“Wala ka pang kain?” tanong ko.“Hindi ko masabing wala akong gana. Pero kung ikaw ang kasama ko, baka magka-gana na ulit.”Umupo ako sa tapat niya. Tahimik. Pero may kasunduan sa pagitan ng bawat subo
Pagpasok ko sa opisina, may bago sa pakiramdam. Wala nang bigat sa dibdib. Wala na ring kaba sa bawat yapak. Tahimik lang. Pero matatag. “Ma’am Ava, ready na po ang documents para sa investor call,” sabi ni Lea, isa sa mga pinakamatagal kong staff. “Good. Please bring them to the boardroom. I’ll be there in five.” Tumango siya. Sa gilid ng paningin ko, natanaw ko si Dominic. Hindi siya lumapit. Pero ngumiti siya—‘yung tipong suportado ka, kahit walang salita. --- Sa meeting, klaro ang tinig ko. Diretso ang mga mata. Sa bawat tanong, may sagot. Sa bawat duda, may plano. At sa bawat saglit, alam kong pinapanood niya ako. Pagkatapos ng meeting, lumapit siya. Tahimik kaming naglakad palabas ng boardroom. “Impressive,” bulong niya. “Hindi ako bumalik para lang magalingan. Bumalik ako para bumangon.” Tumango siya. “At nakatayo ka na.” --- Gabi. Sa unit, tahimik kaming naghapunan. Walang candles. Walang music. Pero may katahimikang hindi awkward. “Naalala mo ba ‘yung una natin
“Dominic,” tawag ko habang naglalakad kami pauwi mula sa bookstore.“Hmm?” sagot niya, hindi tumitingin, pero alam kong nakikinig.“May gusto akong itanong.”“Tanong na may kasunod na ‘wag kang magagalit’ o tanong na diretsuhan lang?”Napangiti ako. “Diretsuhan.”Tumigil siya sa ilalim ng ilaw sa kanto. Lumingon sa akin, seryoso.“Bakit ngayon mo lang ako pinayagang makita kung sino ka talaga?”Tahimik siya. Ilang segundo ang lumipas bago siya sumagot.“Dahil ngayon lang ako handang makita kung sino rin talaga ako.”**Pagkauwi namin, hindi na kami naghiwalay agad. Umupo kami sa couch, may hawak na tig-isang mug ng tsaa, tahimik lang, pero parehong alerto sa presensyang kasama.“May isa pa akong tanong,” bulong ko habang pinaglalaruan ang hawakan ng mug.“Shoot.”“May mga bagay ba sa pagitan natin na hindi mo pa rin kayang sabihin?”Tumitig siya sa akin. Hindi ako umiwas.“Meron. Pero hindi dahil ayokong sabihin. Kundi dahil hindi ko pa kayang bitawan.”Tumango ako. “Naiintindihan k
Hindi ko alam kung alin ang mas malakas—ang tibok ng puso ko o ang lagapak ng kamay ni Dominic sa mesa.“Who gave you the file?” His voice was low, controlled, pero ramdam ko ang galit sa ilalim.“I should be asking you the same thing,” sagot ko habang nakatitig sa mga mata niyang puno ng pagdududa.Binuksan niya ang drawer at inihagis sa harap ko ang isang envelope. Nakilala ko agad—ang confidential na file na hawak ni Lauren kahapon. The same file I thought I hid well.“Ava, don’t play games with me. Only three people had access to this—me, you, and Lauren. And I already confronted her.”“Then maybe you should confront yourself next,” I snapped. “Baka naman ikaw ang nagbigay para subukin ako.”Sumikip ang panga niya. Tumayo siya, lumapit sa akin. “So now you think I’m sabotaging you?”“I don’t know, Dominic! Lahat ng taong pinagkakatiwalaan ko, biglang may itinatago!”Umiling siya, lumapit pa, halos magdikit na ang mukha namin. “Do you really think I’d risk everything just to mes
Tumitibok pa rin nang malakas ang puso ko habang yakap ko si Dominic sa loob ng helicopter. Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya, habang si Lucas ay nakaupo sa tapat namin, may hawak na baril at alertong nakatanaw sa labas. “Hold on, Dominic,” bulong ko habang pinipisil ang kamay niya. “Don’t you dare give up on me.” Napapikit siya, umungol ng mahina. “I’m still here,” mahina niyang sabi. “You didn’t leave…” “I never will,” sagot ko agad, nilunok ang luha. Umiikot na ang helicopter, paangat sa madilim na langit. Mula sa itaas, kita ko ang mga ilaw ng mansion—at ang mga sasakyang nakapark sa paligid. “They wanted you dead,” bulong ko. “But they’re not winning tonight.” Lucas leaned forward. “Dalawang chopper ang humabol pero nakaiwas tayo. Pero hindi pa tapos ‘to.” “Tinatarget pa rin tayo?” tanong ko. “Hindi lang ikaw. Si Dominic ang target.” Nagkatinginan kami ni Lucas. “Bakit siya?” tanong ko, mahigpit ang boses ko. Lucas hesitated. “There’s something you don’t kn
Hindi ko pa rin kayang mag-angat ng ulo habang magkasama kami ni Dominic sa loob ng private suite niya. Bawat hakbang namin ay may bigat, bawat tunog sa paligid ay parang echo ng mga tanong na walang kasagutan. Sa gitna ng pagkabigla, naglalaban sa loob ko ang galit, takot, at sakit. Hindi ko pa rin matanggap ang sinabi niyang—"Ginamit kita... Ava, I’m sorry."Bumuntong-hininga siya, ang mga kamay niya mahigpit na nakatangan sa gilid ng mesa. Kita sa mukha niya ang matinding pagsisisi. Pero mas mabigat ang nararamdaman ko sa loob.“I didn’t mean to hurt you…” sabi niya, ang tinig niya malalim at puno ng lungkot. Pero bawat salitang iyon ay parang tinik na tumusok sa dibdib ko. Pati ang mga mata niya—naglalaman ng kalungkutang hindi ko maipaliwanag.Bakit parang habang nakatingin ako sa kanya, may pader na unti-unting tumataas sa pagitan namin?Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Hindi ko alam kung anong klaseng pagmamahal ito. Kung pagmamahal pa ba talaga ito. Lahat ng ito... nags
Hindi pa rin tumigil ang kaba sa dibdib ko mula nang marinig ko ang pangalan ni Victor Velasco.Nakaupo ako sa gilid ng leather couch, habang si Dominic ay tahimik na nakatayo sa tapat ng bintana, nakatingin sa madilim na cityscape. Ilang oras na kaming magkasama sa silid, pero ni isa sa amin ay walang lakas ng loob na magsalita muna.Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.Ang isip ko’y gulo-gulo pa rin. Paano ko pagkakatiwalaan ang isang lalaking umamin na ginamit ako? Pero heto rin ako, nakaupo pa rin sa tabi niya, nakikinig sa mga salitang hindi ko alam kung totoo o kung bahagi lang ng isang mas malaking kasinungalingan.“Hindi ko alam kung tama bang nandito pa rin ako,” mahinang sabi ko.“Pero isang bahagi ng puso ko… gustong maintindihan ka.”Lumingon si Dominic sa’kin. Hindi ko alam kung anong hinahanap niya sa mga mata ko—kapatawaran, pag-unawa, o pag-asa.“Ava…” Tumigil siya, huminga ng malalim.“Gusto kong sabihin ang lahat. Pero may mga bagay na… kahit ako, hirap akong har
Pinagmasdan ko ang kontratang nakalatag sa harapan ko. Isang papel na may nakasulat na kasunduan simple, diretso, at walang lusot. Isang pirma lang, at magbabago na ang buhay ko. Napalunok ako.Sa kabilang dulo ng lamesa, nakaupo si Dominic Velasco ang lalaking pumilit sa akin sa sitwasyong ito. Tahimik lang siyang nakamasid, pero ang presensya niya ay parang anino ng panganib na bumabalot sa buong silid. Ang malamlam niyang mga mata ay puno ng misteryo, at ang bahagyang ngiti sa labi niya ay tila nagbabadya ng isang laro kung saan siya lang ang mananalo."This is it, Ava. Wala nang atrasan.""You look nervous,"aniya,ang boses niya’y mababa at puno ng kumpiyansa. "Are you having second thoughts, Ava?"Napalunok ulit ako. Oo. Pero wala akong ibang pagpipilian. Huminga ako nang malalim at itinuwid ang likod ko. Hindi ako pwedeng magpakita ng kahinaan. Hindi sa harap ng isang tulad niya. "Of course not,"sagot ko, pinipilit gawing matatag ang boses ko. Kinuha ko ang panulat at mara
Hindi pa rin tumigil ang kaba sa dibdib ko mula nang marinig ko ang pangalan ni Victor Velasco.Nakaupo ako sa gilid ng leather couch, habang si Dominic ay tahimik na nakatayo sa tapat ng bintana, nakatingin sa madilim na cityscape. Ilang oras na kaming magkasama sa silid, pero ni isa sa amin ay walang lakas ng loob na magsalita muna.Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.Ang isip ko’y gulo-gulo pa rin. Paano ko pagkakatiwalaan ang isang lalaking umamin na ginamit ako? Pero heto rin ako, nakaupo pa rin sa tabi niya, nakikinig sa mga salitang hindi ko alam kung totoo o kung bahagi lang ng isang mas malaking kasinungalingan.“Hindi ko alam kung tama bang nandito pa rin ako,” mahinang sabi ko.“Pero isang bahagi ng puso ko… gustong maintindihan ka.”Lumingon si Dominic sa’kin. Hindi ko alam kung anong hinahanap niya sa mga mata ko—kapatawaran, pag-unawa, o pag-asa.“Ava…” Tumigil siya, huminga ng malalim.“Gusto kong sabihin ang lahat. Pero may mga bagay na… kahit ako, hirap akong har
Hindi ko pa rin kayang mag-angat ng ulo habang magkasama kami ni Dominic sa loob ng private suite niya. Bawat hakbang namin ay may bigat, bawat tunog sa paligid ay parang echo ng mga tanong na walang kasagutan. Sa gitna ng pagkabigla, naglalaban sa loob ko ang galit, takot, at sakit. Hindi ko pa rin matanggap ang sinabi niyang—"Ginamit kita... Ava, I’m sorry."Bumuntong-hininga siya, ang mga kamay niya mahigpit na nakatangan sa gilid ng mesa. Kita sa mukha niya ang matinding pagsisisi. Pero mas mabigat ang nararamdaman ko sa loob.“I didn’t mean to hurt you…” sabi niya, ang tinig niya malalim at puno ng lungkot. Pero bawat salitang iyon ay parang tinik na tumusok sa dibdib ko. Pati ang mga mata niya—naglalaman ng kalungkutang hindi ko maipaliwanag.Bakit parang habang nakatingin ako sa kanya, may pader na unti-unting tumataas sa pagitan namin?Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Hindi ko alam kung anong klaseng pagmamahal ito. Kung pagmamahal pa ba talaga ito. Lahat ng ito... nags
Tumitibok pa rin nang malakas ang puso ko habang yakap ko si Dominic sa loob ng helicopter. Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya, habang si Lucas ay nakaupo sa tapat namin, may hawak na baril at alertong nakatanaw sa labas. “Hold on, Dominic,” bulong ko habang pinipisil ang kamay niya. “Don’t you dare give up on me.” Napapikit siya, umungol ng mahina. “I’m still here,” mahina niyang sabi. “You didn’t leave…” “I never will,” sagot ko agad, nilunok ang luha. Umiikot na ang helicopter, paangat sa madilim na langit. Mula sa itaas, kita ko ang mga ilaw ng mansion—at ang mga sasakyang nakapark sa paligid. “They wanted you dead,” bulong ko. “But they’re not winning tonight.” Lucas leaned forward. “Dalawang chopper ang humabol pero nakaiwas tayo. Pero hindi pa tapos ‘to.” “Tinatarget pa rin tayo?” tanong ko. “Hindi lang ikaw. Si Dominic ang target.” Nagkatinginan kami ni Lucas. “Bakit siya?” tanong ko, mahigpit ang boses ko. Lucas hesitated. “There’s something you don’t kn
Hindi ko alam kung alin ang mas malakas—ang tibok ng puso ko o ang lagapak ng kamay ni Dominic sa mesa.“Who gave you the file?” His voice was low, controlled, pero ramdam ko ang galit sa ilalim.“I should be asking you the same thing,” sagot ko habang nakatitig sa mga mata niyang puno ng pagdududa.Binuksan niya ang drawer at inihagis sa harap ko ang isang envelope. Nakilala ko agad—ang confidential na file na hawak ni Lauren kahapon. The same file I thought I hid well.“Ava, don’t play games with me. Only three people had access to this—me, you, and Lauren. And I already confronted her.”“Then maybe you should confront yourself next,” I snapped. “Baka naman ikaw ang nagbigay para subukin ako.”Sumikip ang panga niya. Tumayo siya, lumapit sa akin. “So now you think I’m sabotaging you?”“I don’t know, Dominic! Lahat ng taong pinagkakatiwalaan ko, biglang may itinatago!”Umiling siya, lumapit pa, halos magdikit na ang mukha namin. “Do you really think I’d risk everything just to mes
“Dominic,” tawag ko habang naglalakad kami pauwi mula sa bookstore.“Hmm?” sagot niya, hindi tumitingin, pero alam kong nakikinig.“May gusto akong itanong.”“Tanong na may kasunod na ‘wag kang magagalit’ o tanong na diretsuhan lang?”Napangiti ako. “Diretsuhan.”Tumigil siya sa ilalim ng ilaw sa kanto. Lumingon sa akin, seryoso.“Bakit ngayon mo lang ako pinayagang makita kung sino ka talaga?”Tahimik siya. Ilang segundo ang lumipas bago siya sumagot.“Dahil ngayon lang ako handang makita kung sino rin talaga ako.”**Pagkauwi namin, hindi na kami naghiwalay agad. Umupo kami sa couch, may hawak na tig-isang mug ng tsaa, tahimik lang, pero parehong alerto sa presensyang kasama.“May isa pa akong tanong,” bulong ko habang pinaglalaruan ang hawakan ng mug.“Shoot.”“May mga bagay ba sa pagitan natin na hindi mo pa rin kayang sabihin?”Tumitig siya sa akin. Hindi ako umiwas.“Meron. Pero hindi dahil ayokong sabihin. Kundi dahil hindi ko pa kayang bitawan.”Tumango ako. “Naiintindihan k
Pagpasok ko sa opisina, may bago sa pakiramdam. Wala nang bigat sa dibdib. Wala na ring kaba sa bawat yapak. Tahimik lang. Pero matatag. “Ma’am Ava, ready na po ang documents para sa investor call,” sabi ni Lea, isa sa mga pinakamatagal kong staff. “Good. Please bring them to the boardroom. I’ll be there in five.” Tumango siya. Sa gilid ng paningin ko, natanaw ko si Dominic. Hindi siya lumapit. Pero ngumiti siya—‘yung tipong suportado ka, kahit walang salita. --- Sa meeting, klaro ang tinig ko. Diretso ang mga mata. Sa bawat tanong, may sagot. Sa bawat duda, may plano. At sa bawat saglit, alam kong pinapanood niya ako. Pagkatapos ng meeting, lumapit siya. Tahimik kaming naglakad palabas ng boardroom. “Impressive,” bulong niya. “Hindi ako bumalik para lang magalingan. Bumalik ako para bumangon.” Tumango siya. “At nakatayo ka na.” --- Gabi. Sa unit, tahimik kaming naghapunan. Walang candles. Walang music. Pero may katahimikang hindi awkward. “Naalala mo ba ‘yung una natin
“Ready ka na?” tanong ni Dominic habang nagsusuklay ako sa salamin.“Hmm. Hindi ko alam kung para sa meeting o sa bagong simula.”“Pareho,” sagot niya. “Pero wala kang kailangang patunayan kundi sa sarili mo.”Hindi ko na siya sinagot. Pero sa likod ng salamin, nakita ko ang sarili kong hindi na kasing takot gaya dati.Pagdating sa opisina, tuloy-tuloy ang gawain—review ng accounts, paglimos ng tiwala sa investors, pagbubuo ng sistema. Hindi lang sa kompanya, kundi sa relasyon naming dalawa.“Okay ka pa?” bulong niya habang sabay kaming tumitingin sa isang spreadsheet.“Hindi ko pa alam kung paano magiging okay. Pero hindi na ako sumusuko.”Tumango siya.“Sapat na ’yon para sa ngayon.”---Lunch break. Hindi siya nag-aya. Hindi rin ako nagpaalam. Pero sa cafeteria, nagkita pa rin kami.“Wala ka pang kain?” tanong ko.“Hindi ko masabing wala akong gana. Pero kung ikaw ang kasama ko, baka magka-gana na ulit.”Umupo ako sa tapat niya. Tahimik. Pero may kasunduan sa pagitan ng bawat subo
“Late ka,” bungad ko habang papasok si Dominic, suot ang basang coat.“Traffic. At umuulan ulit,” sagot niya, inalok ang kapeng hawak.Tinanggap ko. “Salamat.”Tahimik kaming naglakad papunta sa conference room. Wala nang tensyon, pero hindi rin kami kampante. Para kaming bagong kasosyo—kabisado ang bigat ng nakaraan, pero parehong handang mag-adjust.Sa loob, tinutukan namin ang pagbawi sa kompanya. Isa-isang nire-review ang mga pangalan ng dating tauhang kasabwat sa panlilinlang.“Si Ramirez,” sabi ko, tinuturo ang file. “Hindi ko na mapagkakatiwalaan.”“Tinatanggal ko na siya bukas,” mabilis na sagot ni Dominic.Nagkatinginan kami.Mabilis. Walang diskusyon. May tiwala na.---Pagsapit ng hapon, sabay kaming umalis ng opisina. Hindi kami nag-usap sa sasakyan, pero hindi rin awkward. May musika lang sa radyo—old jazz na hindi ko inaasahang gusto rin pala niya.“Gusto mo ba ng dinner?” tanong niya, pagkahinto sa tapat ng isang maliit na restaurant.“Hindi romantic dinner, ha?”“Hin
“Simula ulit?” tanong ni Dominic, hawak ang tasa ng kape, nakaupo sa tapat ko.“Tingin mo ba madali ’yon?” balik ko, malamig ang tono pero hindi na galit.Umiling siya. “Hindi. Pero gusto kong subukan. Ng totoo.”Tahimik ako. Binuksan ko ang folder ng mga bagong kaso. “Kung totoo, kailangan mo akong samahan sa gulo, hindi lang sa ginhawa.”“Gagawin ko,” sagot niya agad.“Tama na ang mga salitang magaganda. Simulan mo sa gawa.”Tumayo siya, lumapit sa akin. “Tell me what to do, Ava.”Tiningnan ko siya. Hindi na siya ’yung lalaking sanay mag-utos. Hindi na siya ang dominador. Ngayon, nag-aalok siya ng kapantayan.“Simulan mo sa pagiging tapat. Sa lahat.”Tumango siya. “Walang sikreto. Kahit gaano kasakit.”Tumayo ako, lumapit sa bintana. Tahimik ang paligid, pero ang puso ko hindi na gano’n kabigat.“Then you stay. But no more lies, Dominic. No more games.”“Deal,” sagot niya, parang sinelyohan ang isang kontrata.---Sa mga sumunod na araw, magkasama kami sa mga hearing, sa pagbawi