“Late ka,” bungad ko habang papasok si Dominic, suot ang basang coat.“Traffic. At umuulan ulit,” sagot niya, inalok ang kapeng hawak.Tinanggap ko. “Salamat.”Tahimik kaming naglakad papunta sa conference room. Wala nang tensyon, pero hindi rin kami kampante. Para kaming bagong kasosyo—kabisado ang bigat ng nakaraan, pero parehong handang mag-adjust.Sa loob, tinutukan namin ang pagbawi sa kompanya. Isa-isang nire-review ang mga pangalan ng dating tauhang kasabwat sa panlilinlang.“Si Ramirez,” sabi ko, tinuturo ang file. “Hindi ko na mapagkakatiwalaan.”“Tinatanggal ko na siya bukas,” mabilis na sagot ni Dominic.Nagkatinginan kami.Mabilis. Walang diskusyon. May tiwala na.---Pagsapit ng hapon, sabay kaming umalis ng opisina. Hindi kami nag-usap sa sasakyan, pero hindi rin awkward. May musika lang sa radyo—old jazz na hindi ko inaasahang gusto rin pala niya.“Gusto mo ba ng dinner?” tanong niya, pagkahinto sa tapat ng isang maliit na restaurant.“Hindi romantic dinner, ha?”“Hin
“Ready ka na?” tanong ni Dominic habang nagsusuklay ako sa salamin.“Hmm. Hindi ko alam kung para sa meeting o sa bagong simula.”“Pareho,” sagot niya. “Pero wala kang kailangang patunayan kundi sa sarili mo.”Hindi ko na siya sinagot. Pero sa likod ng salamin, nakita ko ang sarili kong hindi na kasing takot gaya dati.Pagdating sa opisina, tuloy-tuloy ang gawain—review ng accounts, paglimos ng tiwala sa investors, pagbubuo ng sistema. Hindi lang sa kompanya, kundi sa relasyon naming dalawa.“Okay ka pa?” bulong niya habang sabay kaming tumitingin sa isang spreadsheet.“Hindi ko pa alam kung paano magiging okay. Pero hindi na ako sumusuko.”Tumango siya.“Sapat na ’yon para sa ngayon.”---Lunch break. Hindi siya nag-aya. Hindi rin ako nagpaalam. Pero sa cafeteria, nagkita pa rin kami.“Wala ka pang kain?” tanong ko.“Hindi ko masabing wala akong gana. Pero kung ikaw ang kasama ko, baka magka-gana na ulit.”Umupo ako sa tapat niya. Tahimik. Pero may kasunduan sa pagitan ng bawat subo
Pagpasok ko sa opisina, may bago sa pakiramdam. Wala nang bigat sa dibdib. Wala na ring kaba sa bawat yapak. Tahimik lang. Pero matatag. “Ma’am Ava, ready na po ang documents para sa investor call,” sabi ni Lea, isa sa mga pinakamatagal kong staff. “Good. Please bring them to the boardroom. I’ll be there in five.” Tumango siya. Sa gilid ng paningin ko, natanaw ko si Dominic. Hindi siya lumapit. Pero ngumiti siya—‘yung tipong suportado ka, kahit walang salita. --- Sa meeting, klaro ang tinig ko. Diretso ang mga mata. Sa bawat tanong, may sagot. Sa bawat duda, may plano. At sa bawat saglit, alam kong pinapanood niya ako. Pagkatapos ng meeting, lumapit siya. Tahimik kaming naglakad palabas ng boardroom. “Impressive,” bulong niya. “Hindi ako bumalik para lang magalingan. Bumalik ako para bumangon.” Tumango siya. “At nakatayo ka na.” --- Gabi. Sa unit, tahimik kaming naghapunan. Walang candles. Walang music. Pero may katahimikang hindi awkward. “Naalala mo ba ‘yung una natin
“Dominic,” tawag ko habang naglalakad kami pauwi mula sa bookstore.“Hmm?” sagot niya, hindi tumitingin, pero alam kong nakikinig.“May gusto akong itanong.”“Tanong na may kasunod na ‘wag kang magagalit’ o tanong na diretsuhan lang?”Napangiti ako. “Diretsuhan.”Tumigil siya sa ilalim ng ilaw sa kanto. Lumingon sa akin, seryoso.“Bakit ngayon mo lang ako pinayagang makita kung sino ka talaga?”Tahimik siya. Ilang segundo ang lumipas bago siya sumagot.“Dahil ngayon lang ako handang makita kung sino rin talaga ako.”**Pagkauwi namin, hindi na kami naghiwalay agad. Umupo kami sa couch, may hawak na tig-isang mug ng tsaa, tahimik lang, pero parehong alerto sa presensyang kasama.“May isa pa akong tanong,” bulong ko habang pinaglalaruan ang hawakan ng mug.“Shoot.”“May mga bagay ba sa pagitan natin na hindi mo pa rin kayang sabihin?”Tumitig siya sa akin. Hindi ako umiwas.“Meron. Pero hindi dahil ayokong sabihin. Kundi dahil hindi ko pa kayang bitawan.”Tumango ako. “Naiintindihan k
Hindi ko alam kung alin ang mas malakas—ang tibok ng puso ko o ang lagapak ng kamay ni Dominic sa mesa.“Who gave you the file?” His voice was low, controlled, pero ramdam ko ang galit sa ilalim.“I should be asking you the same thing,” sagot ko habang nakatitig sa mga mata niyang puno ng pagdududa.Binuksan niya ang drawer at inihagis sa harap ko ang isang envelope. Nakilala ko agad—ang confidential na file na hawak ni Lauren kahapon. The same file I thought I hid well.“Ava, don’t play games with me. Only three people had access to this—me, you, and Lauren. And I already confronted her.”“Then maybe you should confront yourself next,” I snapped. “Baka naman ikaw ang nagbigay para subukin ako.”Sumikip ang panga niya. Tumayo siya, lumapit sa akin. “So now you think I’m sabotaging you?”“I don’t know, Dominic! Lahat ng taong pinagkakatiwalaan ko, biglang may itinatago!”Umiling siya, lumapit pa, halos magdikit na ang mukha namin. “Do you really think I’d risk everything just to mes
Tumitibok pa rin nang malakas ang puso ko habang yakap ko si Dominic sa loob ng helicopter. Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya, habang si Lucas ay nakaupo sa tapat namin, may hawak na baril at alertong nakatanaw sa labas. “Hold on, Dominic,” bulong ko habang pinipisil ang kamay niya. “Don’t you dare give up on me.” Napapikit siya, umungol ng mahina. “I’m still here,” mahina niyang sabi. “You didn’t leave…” “I never will,” sagot ko agad, nilunok ang luha. Umiikot na ang helicopter, paangat sa madilim na langit. Mula sa itaas, kita ko ang mga ilaw ng mansion—at ang mga sasakyang nakapark sa paligid. “They wanted you dead,” bulong ko. “But they’re not winning tonight.” Lucas leaned forward. “Dalawang chopper ang humabol pero nakaiwas tayo. Pero hindi pa tapos ‘to.” “Tinatarget pa rin tayo?” tanong ko. “Hindi lang ikaw. Si Dominic ang target.” Nagkatinginan kami ni Lucas. “Bakit siya?” tanong ko, mahigpit ang boses ko. Lucas hesitated. “There’s something you don’t kn
Hindi ko pa rin kayang mag-angat ng ulo habang magkasama kami ni Dominic sa loob ng private suite niya. Bawat hakbang namin ay may bigat, bawat tunog sa paligid ay parang echo ng mga tanong na walang kasagutan. Sa gitna ng pagkabigla, naglalaban sa loob ko ang galit, takot, at sakit. Hindi ko pa rin matanggap ang sinabi niyang—"Ginamit kita... Ava, I’m sorry."Bumuntong-hininga siya, ang mga kamay niya mahigpit na nakatangan sa gilid ng mesa. Kita sa mukha niya ang matinding pagsisisi. Pero mas mabigat ang nararamdaman ko sa loob.“I didn’t mean to hurt you…” sabi niya, ang tinig niya malalim at puno ng lungkot. Pero bawat salitang iyon ay parang tinik na tumusok sa dibdib ko. Pati ang mga mata niya—naglalaman ng kalungkutang hindi ko maipaliwanag.Bakit parang habang nakatingin ako sa kanya, may pader na unti-unting tumataas sa pagitan namin?Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Hindi ko alam kung anong klaseng pagmamahal ito. Kung pagmamahal pa ba talaga ito. Lahat ng ito... nags
Hindi pa rin tumigil ang kaba sa dibdib ko mula nang marinig ko ang pangalan ni Victor Velasco.Nakaupo ako sa gilid ng leather couch, habang si Dominic ay tahimik na nakatayo sa tapat ng bintana, nakatingin sa madilim na cityscape. Ilang oras na kaming magkasama sa silid, pero ni isa sa amin ay walang lakas ng loob na magsalita muna.Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.Ang isip ko’y gulo-gulo pa rin. Paano ko pagkakatiwalaan ang isang lalaking umamin na ginamit ako? Pero heto rin ako, nakaupo pa rin sa tabi niya, nakikinig sa mga salitang hindi ko alam kung totoo o kung bahagi lang ng isang mas malaking kasinungalingan.“Hindi ko alam kung tama bang nandito pa rin ako,” mahinang sabi ko.“Pero isang bahagi ng puso ko… gustong maintindihan ka.”Lumingon si Dominic sa’kin. Hindi ko alam kung anong hinahanap niya sa mga mata ko—kapatawaran, pag-unawa, o pag-asa.“Ava…” Tumigil siya, huminga ng malalim.“Gusto kong sabihin ang lahat. Pero may mga bagay na… kahit ako, hirap akong har
Tahimik ang paligid, ang hangin ay malamig at ang mga puno ay parang nagmamasid sa akin mula sa dilim. Hawak ko ang maliit na device na iniabot sa akin ni Natalie, at kahit hindi ko pa ito binubuksan, nararamdaman ko na may matinding misteryo sa likod nito.“Ava…” Boses ni Natalie, maingat ang tono. “Kailangan mong magtiwala sa ‘kin. Si Dominic… may dahilan kung bakit ako nandito.”Hindi ko siya tinitigan. Ang utak ko’y punong-puno ng katanungan, pero may isang bagay na mas mahalaga kaysa sa lahat ng ‘yon. Si Dominic. Hindi ko kayang maghintay na hindi alam kung ano ang nangyari sa kanya.“Bakit mo ‘to binigay?” tanong ko, ang kamay ko’y nanginginig habang pinipilit ko muling i-focus ang mata ko sa device. “Ano ang laman nito?”Ngumiti si Natalie, pero may kalungkutan sa mga mata niya. Inabot niya ang device sa akin, at siya na ang nagplano kung paano ito bubuksan. Hinintay ko lang na maganap ang lahat ng iyon. Kailangan ko ng sagot.Pinindot niya ang isang button. Biglang nagliwanag
Tahimik ang paligid pero ang ingay sa utak ko ay parang kulog. Ang countdown sa device na hawak ko ay patuloy sa pagbibilang… 02:47...02:46...02:45. Tumunog ang alarm sa loob ng kwarto. Ilang segundo pa at maaaring sumabog ang buong lugar—o baka may iba pang mas malala. “Dominic!” sigaw ko, hawak pa rin ang device. “Ano bang nangyayari?” Hindi siya sumagot. Sa halip, nilapitan niya ako at marahang hinawakan ang braso ko. “Makinig ka, Ava,” bulong niya. “Wala na tayong oras. Sa likod ng painting sa kanan, may secret exit. Dumeretso ka roon. Sundin mo ang daan. At kahit anong mangyari, huwag kang lumingon.” “Paano ka?” tanong ko. “Hindi kita iiwan dito.” Ngumiti siya ng mapait. “Hindi na ito tungkol sa ‘kin. Ang mahalaga, makaligtas ka.” 02:22...02:21... Biglang may sumabog na pinto. Dalawang tauhan ni Voss ang pumasok, armado. “TUMAKBO KA NA, AVA!” sigaw ni Dominic. Pero bago pa ako makagalaw, humarang siya sa harap ko at sinugod ang mga lalaki. Nagsimula ang putukan. Tumil
Tahimik sa loob ng kwarto. Ang tanging tunog na naririnig ko ay ang mabilis na pintig ng puso ko, at ang malalim na hininga ni Dominic. Sobrang tahimik, parang naghihintay ng pinakamalupit na pagbagsak. Nasa harap ko siya, at parang ang bigat ng bawat segundo na lumilipas. “Pinaglaruan mo ba ako, Dominic?” tanong ko, binitiwan ko ang bawat salitang parang may lason. “Lahat ng ito—lahat ng pinagdaanan ko—wala ba talagang halaga sa’yo?” Ang mga mata ni Dominic ay walang kibo. Hindi siya gumagalaw, at parang ang bigat ng katawan niya sa harap ko. Wala siyang sinasabi, at para bang ang sagot niya ay nakatago sa isang lugar na ayaw niyang ipakita. “Ava, please…” Ang boses niya, halos isang bulong. “Hindi ko kayang sagutin ang mga tanong mo.” Tumigil siya, pero alam ko na nararamdaman niya ang sakit ng mga salitang ipinaparamdam ko sa kanya. Hinaplos ko ang aking pisngi at tumingin sa kanya, hindi ko kayang magpatawad, ngunit parang gusto ko na ring marinig mula sa kanya ang lahat n
Tahimik ang paligid, pero ang utak ko, parang orasan na may sirang tunog—paulit-ulit, walang tigil. 2:32AM. Tatlumpu’t walong minuto na lang. Luminga ako sa paligid ng kwarto—pareho pa rin. Walang tao, walang tunog maliban sa tunog ng bentilasyon sa kisame. Pero may nagbago… ako. Hindi na ako parehas ng Ava kahapon. At kung totoo man ang nakita kong sulat, ito na ang tanging pagkakataon ko. “Trust only the Blue.” Tumayo ako mula sa sulok ng kama. Sinubukan kong paikutin ang wrist ko. Masakit, pero kaya na. Pinag-aralan ko ang mga screws sa bakal na cuffs, gamit ang pinakatalim na bahagi ng pagkain tray na kiniskis ko buong araw sa sahig. Kung may camera man, sigurado akong alam na nilang may binabalak ako. Pero bahala na. Ang hindi nila alam—sanay na akong mabuhay sa pagitan ng tiwala at takot. 2:41AM. May tunog ng paa sa labas. Tumigil ako. Hinigpitan ko ang hawak sa tray, tinago ito sa likod. Click. Bumukas ang pinto. Pumasok ang isang babae—nakaputing coat, may dala lang
Nagmulat ako ng mata sa loob ng madilim na silid. Walang bintana. Amoy kemikal. Tahimik, pero ramdam mo ang bigat ng presensyang nagmamasid sa dilim.May nakakabit sa aking pulsuhan—metal cuffs. At sa harap ko, isang mesa. Sa ibabaw, may dalawang baso ng tubig. Isa’y malamig. Isa’y may bahid ng dugo.Then the voice came. Pamilyar. Malamig.“Did you sleep well, Ava?”Napalingon ako. Doon siya—Dr. Voss, nakaupo sa kabilang dulo ng mesa, waring kalmado pero may matang punong-puno ng delusyonal na kapangyarihan.“Nasaan si Dominic?” tanong ko agad, pinipilit maging matatag ang boses.Ngumiti siya. Walang emosyon. Parang robot na sanay magsinungaling.“Alive. For now. But that depends... on you.”Sumikip ang dibdib ko. Hindi ako pwedeng bumigay. Hindi ngayon.“What do you want from me?”Tumayo siya, naglakad sa paligid ko, parang buwitre.“I want the real you, Ava. Not the girl who pretends to be brave. Gusto ko yung Ava na magpapakatotoo. The one I designed to break.”Napalunok ako.“You
Sumabog ang stun grenade sa loob ng ventilation shaft, kumalat ang nakakasilaw na liwanag at makapal na usok. Kumirot ang tenga ko sa biglaang tunog, habang ang paligid ay lumabo, parang nilamon ng ulap na kulay abo. Napahawak ako sa dingding ng shaft, kumakapa sa dilim habang ang puso ko'y humahagibis. May narinig akong ungol—malalim, puno ng sakit. Dominic. “Ava! Kailangan nating umalis ngayon!” sigaw ni Miguel mula sa likuran, tinatakpan ang ilong habang hinahanap ang daan palabas. “Nandito siya, Miguel! Sugatan siya!” pasigaw kong sagot habang pinipilit hanapin ang silweta ni Dominic sa kumakapal na usok. Lumuhod ako sa sahig at kinapa ang katawan sa unahan. Mainit. Basa ng dugo ang sahig. Nang mahawakan ko ang balikat niya, napaigtad siya sa sakit—pero buhay siya. Napahigpit ang hawak ko. “Dominic, I’m here. Hindi kita iiwan.” “Go… Ava, go,” bulong niya, halos hindi marinig sa ingay ng alarms sa background. “You have to go.” Pinilit kong itayo siya, pero bumigat ang kata
ZRRRT!Sparks flew sa labas ng panic room habang tinutunaw ng welding torch ang bakal na pinto. Amoy sunog na metal. Pulang ilaw lang ang nagbibigay-liwanag sa paligid.“Three minutes tops bago mabuksan ‘to,” sabi ni Miguel, nakatutok ang baril sa pinto.Dominic checked his rifle. “Ava, reload ka pa ba?”“May isa pa akong clip,” sagot ko, nanginginig ang kamay pero matatag ang boses.“Magtutulungan tayo. Kung may lalabas, i-drop agad,” utos ni Dominic.Pero ang boses sa phone ay bumaon pa rin sa isip ko.“One of you will betray the others.”Tumitig ako kay Miguel. Siya rin, nakatingin sa akin. Hindi kami nagsalita, pero ramdam ko ang tensyon. Maging si Dominic ay lumingon-lingon—alerto.BOOM!Isang bahagi ng pinto ang bumigay. Pumasok ang usok. May mga yabag. Mabilis. Coordinated.Miguel fired.BANG! BANG! BANG!Tatlong lalaki ang bumagsak. Pero may kasunod pa. Mas marami.“Dom, tunnel!” sigaw ko.Tumakbo siya sa panel. Binuksan ang hatch. Nasa ilalim lang ng reinforced flooring—isan
CRACK! Sumabog ang isa pang ilaw sa hallway. Glass shards flew—mainit, matulis. Napasinghap ako at agad na yumuko, kumapit sa braso ni Dominic. “Takbo, Ava!” sigaw niya, habang pinaputukan ang direksyon ng silweta. BANG! BANG! “Wala siyang tinamaan!” bulong ko, hinila ko ang sleeve niya. “Panic room, Dom!” Tumango siya, pero bago pa kami makakilos, may dalawang lalaki pang lumitaw mula sa magkabilang gilid ng hallway—parehong naka-black tactical gear. “Ano ‘to, coordinated attack?” Dominic cursed under his breath. Miguel came crashing from the other side, hawak ang isang basag na lampstand na parang makeshift weapon. “Ava! Sa kanan, may daanan papuntang basement!” “Covered na ‘yun! May dalawang armadong bantay!” sigaw niya habang binangga ang isa sa mga kalaban. Nagkalapit kami ni Dominic sa isang kwarto—library. Binuksan niya agad ang pinto, hinila ako papasok. “Barikada natin!” utos niya. Magkakasunod naming itinulak ang mga bookshelf. Hinihingal kami, pawis na pawis.
Hindi pa rin tumigil ang kaba sa dibdib ko mula nang marinig ko ang pangalan ni Victor Velasco.Nakaupo ako sa gilid ng leather couch, habang si Dominic ay tahimik na nakatayo sa tapat ng bintana, nakatingin sa madilim na cityscape. Ilang oras na kaming magkasama sa silid, pero ni isa sa amin ay walang lakas ng loob na magsalita muna.Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.Ang isip ko’y gulo-gulo pa rin. Paano ko pagkakatiwalaan ang isang lalaking umamin na ginamit ako? Pero heto rin ako, nakaupo pa rin sa tabi niya, nakikinig sa mga salitang hindi ko alam kung totoo o kung bahagi lang ng isang mas malaking kasinungalingan.“Hindi ko alam kung tama bang nandito pa rin ako,” mahinang sabi ko.“Pero isang bahagi ng puso ko… gustong maintindihan ka.”Lumingon si Dominic sa’kin. Hindi ko alam kung anong hinahanap niya sa mga mata ko—kapatawaran, pag-unawa, o pag-asa.“Ava…” Tumigil siya, huminga ng malalim.“Gusto kong sabihin ang lahat. Pero may mga bagay na… kahit ako, hirap akong har