“Shit!” Nag-aalab ang katawan ko sa adrenaline. Hindi ko na kayang isipin si Dr. Voss. Kailangan kong kumilos. “Tumakbo!” sigaw ni Lucas. Pero hindi pa kami tapos hindi kami ligtas. Mabilis kaming kumilos. Ang mga laser sights, parang mata ng demonyo, sumusunod sa bawat galaw namin. Dumaan kami sa isang madilim na sulok, tinamaan kami ng debris mula sa pader. Hindi kami tumigil—si Lucas paatras habang bumabaril. “Dali! Takbo!” Tinignan ko ang cellphone. Live ping may kalaban sa likod. Saan kami pupunta? Ang tunnel, sobrang sikip! “Bilis! May paparating na sasakyan!” sigaw ko. Huminto sandali, binangga ang isa sa mga kalaban. Boom! Biglang sumabog ang pader. Wala na akong oras magtakip. Ang naririnig ko lang ay ang malalakas at mabilis na yapak. “Lapit na tayo!” sigaw ko kay Lucas. Pero—“BOOM!” Sumabog ang isa pang sasakyan sa likod namin. “Shit! Kalaban, Lucas!” sigaw ko. “Ang dami nila!” Bumangon kami, tumakbo. Pero may humarang—si Dr. Voss. “Tama na,” malamig ang boses niya
Isang malakas na pagsabog! “Dominic!” sigaw ko habang sumabog ang salamin sa kanan. Tinabig ko siya pababa. Basag. Usok. Sakit sa tenga. Nanginginig ang buong paligid. "Takbo!" utos niya. Hindi ko na inisip kung saan. Basta ang alam ko, may tama ako sa braso. Mainit. Mahapdi. Pero wala ‘kong oras para damhin ‘yon. Isa pang putok sa likod. Napayuko kami. Hinila niya ako papasok sa sirang hallway. "Tangina nila!" hingal kong mura. "Wala na silang pakialam kung sino ang tamaan!" “Exactly. Kaya dapat unahan natin sila.” Bumunot ako ng baril. Basang-basa na ng dugo ang kamay ko. Hindi ko na alam kung kaninong dugo. Baka akin. Baka kalaban. Baka kay Lucas. Nasaan si Lucas?! “Lucas!” sigaw ko. Wala. Mabilis kaming kumilos. Kaliwa. Kanan. Isang kalaban sa unahan. Hindi na ako naghintay. Bang! Diretso sa noo. Bagsak. Hindi ako nanginginig. Hindi na. “Ava, look—door, 10 o’clock!” sigaw ni Dominic. Tumakbo kami. Pero may humarang. Lalaki. Maskara. Baril. Hindi ako nagdalawang-isip.
Madilim. Mausok. Mabigat ang bawat hinga. Dumapa kami sa sahig ng basement, habol ang hininga. Tumutulo ang dugo sa gilid ng ulo ni Dominic. Ako, nanginginig ang kamay. Wala na kaming bala. Wala na kaming oras. Pero buhay pa kami. “Okay ka lang?” tanong ni Dominic, hingal. “Hindi ko alam,” sagot ko. “Pero buhay pa ‘ko.” Hinawi ko ang buhok sa mukha ko. Namumula ang mata ko, hindi lang sa usok kundi sa sakit. “Lucas,” bulong ko. Tahimik si Dominic. Tumitig lang. “Hindi ko inakalang siya...” sabi ko, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses. “Ginamit niya ang tiwala mo.” “Ginamit niya ako,” putol ko. “Para saan? Para makaramdam ng kapangyarihan?” Tumalikod ako. Hindi ko kayang tumingin kay Dominic. “Ava…” “Wala akong pinagsisihan sa ginawa ko,” tuloy ko. “Pero hindi ko alam kung paano ko matutunaw ‘to.” “Hindi mo kailangang tunawin. Gawin mo lang kung anong kailangan.” Lumingon ako sa kanya. Sugatan siya. Pagod. Pero matatag pa rin ang titig niya. “Gusto ko siyang
“Ava!” Sigaw iyon ni Lucas, pero hindi ko na alam kung dapat pa ba akong tumingin. Tumakbo ako sa kaliwa, kasama si Dominic. Sumunod ang putok ng baril. Isa. Dalawa. Tatlo. “Left side! Cover!” sigaw niya habang hinihila ako sa isang bakal na haligi. Tumalsik ang bala sa dingding. Tumama ang init sa pisngi ko. “Wala na tayong bala!” sigaw ko. “Then use your rage,” sagot niya. Tinutok niya ang patalim sa isa sa mga lumalapit. Isang saksak. Isang kalaban ang bumagsak. Gumulong ako sa sahig, kinuha ang baril ng nahulog. May natirang isang bala. Isa lang. Tumingin ako kay Lucas. Nakatutok pa rin siya. Pero nanginginig na ang kamay niya. “Lucas!” sigaw ko. Napalingon siya. Halos sabay ang galaw namin. “Don’t make me do this,” bulong niya. “Then don’t,” sagot ko. Tumingin siya kay Voss, na nakatayo sa itaas ng bakal na hagdanan, parang isang hari sa gitna ng pagkasira. “Tapos na ito, Voss!” sigaw ni Dominic. “Tapos?” Tumawa si Voss. “Hindi pa ito nagsisimula.” Mula sa dilim,
Pagkabukas ng emergency exit, malamig na hangin agad ang sumalubong sa amin. Parang sinampal ako ng realidad buhay pa kami. Pero hindi ibig sabihin ligtas na kami. “Don’t stop,” utos ni Dominic, hawak pa rin ang pulso ko. Masakit ang balikat ko. May gasgas sa binti. Parang may apoy sa dibdib ko hindi ko alam kung takot, galit, o gutom para sa hustisya. O baka lahat. Tumakbo kami sa likod ng isang delivery truck, parehong hinihingal. Huminga ako nang malalim, pero parang hindi sapat. Sa tenga ko, umaalingawngaw pa rin ang putok ng baril. Ang sigaw ni Lucas. “Lucas…” bulong ko, parang dasal. “He made a choice,” sagot ni Dominic. “And we don’t even know if he’s alive.” Tumingin ako sa kanya. “You don’t care?” “Don’t,” sagot niya agad, malamig pero may pahiwatig ng sakit. “I care too much. That’s why I’m still here.” Tahimik. Pero sa likod ng katahimikan, bumubulong ang multo ng mga huling salita mula sa radio: “There’s another one inside.” May isa pa. Isa pang traydor.
Project Lazarus.A. Castillo.Ako.Parang sumabog ang mundo ko sa isang linya. Ang pangalan ko highlighted, marked.Hindi ako makahinga. Hindi ako makagalaw.“Ako?” bulong ko. “Bakit ako?”Walang sagot si Dominic. Nakatitig lang. Malalim. Mapanood. Parang sinusuri kung bibigay na ako.Hinampas ko ang table. “Anong klaseng laro ‘to? Bakit pangalan ko ang nandun?!”“Ava—”“Sabihin mo!” sigaw ko. “Alam mo ba ‘to?! Alam mo ba na ako ang target?!”Tumayo siya. Dahan-dahan. Pero may tensyon sa bawat galaw.“Hindi kita nilaro.”Tumawa ako. Mapait. “Lahat kayo manlalaro. Santiago. Diego. Ikaw.”Naglalaban ang utak at puso ko. Takot. Galit. Pagkamuhi.Bawat alaala ang kontrata, ang kasal, ang mga halik, ang mga pangakong pabulong lahat ngayon may tanong.“To be eliminated,” bulong ko. “Yun ang ibig sabihin ng Project Lazarus, ‘di ba?”Tumango siya. Mabigat. “Yes.”“Then what the hell am I still doing alive?”Tahimik. Pero hindi miron si Dominic. Lumapit siya. Mabilis. Walang babala. Hini
Si Aliyah ang unang tumayo. Ang mga sugat niya ay malalim, at ang dugo'y patuloy sa pag-agos. Hindi ko siya pwedeng pabayaan.“Ava... hindi ko na kaya,” mahina niyang sambit, halos wala nang lakas.“Huwag mong sabihin ’yan, Aliyah. Hindi ka pwedeng sumuko,” sagot ko, sinusubukang ayusin ang kanyang posisyon, ngunit ramdam ko ang bigat ng sitwasyon.“Kailangan kita,” pakiusap niya, ang mata'y puno ng takot at panghihina.Habang tinutulungan ko siyang maglakad, naririnig ko ang mga papalapit na hakbang ng mga tauhan ni Dominic. Walang oras. Kailangan naming makalabas.“Hurry, Ava,” bulong ni Aliyah. “Papalapit na sila.”Pag-ikot namin palabas ng silid, nakita ko ang pinto. Tumakbo kami, ngunit sa bawat hakbang, ang alingawngaw ng mga kalaban ay lumalapit. Wala nang oras para mag-isip.Tumingin ako kay Aliyah.“Si Lucas… siya ang susi.”Ang pangalan niya'y tila kuryente sa katawan ko. Hindi lang si Dominic ang may tinatago. Si Lucas, may mga sikreto rin siyang kailangang mabunyag.Pagda
Mabilis kaming tumakbo palabas ng tunnel. Ang dilim sa paligid, parang s********p ng lakas ko, binabalot ang mga desisyon ko sa takot at galit. "Aliyah, kaya mo pa?" tanong ko habang tumatakbo kami sa madilim na warehouse. “H-hindi na,” sagot niya, hingal na hingal. “Hindi ko na kaya.” "Walang oras para huminto," sagot ko at tinulungan siyang maglakad. Si Lucas, tahimik, mabilis. Hindi namin alam ang plano niya, pero wala na kaming ibang pagpipilian kundi sumunod. Lumabas kami sa warehouse, at nandiyan na si Diego. Tahimik na nakaupo sa isang silya, parang alam na ang mangyayari. "Diego," tawag ko, galit na galit. “Ano'ng ginagawa mo dito?” Ngumiti siya ng malamig, walang emosyon. “Ava, alam mo ba kung gaano karaming buhay ang nawasak ng mga galaw ni Dominic?” tanong niya. “Ngayon, ang tanong: gusto mong tapusin ito, o patuloy mong sundan ang mga pekeng pangako?” Hindi ko na kayang magpigil. “Pekeng pangako? Si Dominic ang may kasalanan, hindi ikaw!” sagot ko, galit. “Ta
Tahimik ang paligid, pero ang utak ko, parang orasan na may sirang tunog—paulit-ulit, walang tigil. 2:32AM. Tatlumpu’t walong minuto na lang. Luminga ako sa paligid ng kwarto—pareho pa rin. Walang tao, walang tunog maliban sa tunog ng bentilasyon sa kisame. Pero may nagbago… ako. Hindi na ako parehas ng Ava kahapon. At kung totoo man ang nakita kong sulat, ito na ang tanging pagkakataon ko. “Trust only the Blue.” Tumayo ako mula sa sulok ng kama. Sinubukan kong paikutin ang wrist ko. Masakit, pero kaya na. Pinag-aralan ko ang mga screws sa bakal na cuffs, gamit ang pinakatalim na bahagi ng pagkain tray na kiniskis ko buong araw sa sahig. Kung may camera man, sigurado akong alam na nilang may binabalak ako. Pero bahala na. Ang hindi nila alam—sanay na akong mabuhay sa pagitan ng tiwala at takot. 2:41AM. May tunog ng paa sa labas. Tumigil ako. Hinigpitan ko ang hawak sa tray, tinago ito sa likod. Click. Bumukas ang pinto. Pumasok ang isang babae—nakaputing coat, may dala lang
Nagmulat ako ng mata sa loob ng madilim na silid. Walang bintana. Amoy kemikal. Tahimik, pero ramdam mo ang bigat ng presensyang nagmamasid sa dilim.May nakakabit sa aking pulsuhan—metal cuffs. At sa harap ko, isang mesa. Sa ibabaw, may dalawang baso ng tubig. Isa’y malamig. Isa’y may bahid ng dugo.Then the voice came. Pamilyar. Malamig.“Did you sleep well, Ava?”Napalingon ako. Doon siya—Dr. Voss, nakaupo sa kabilang dulo ng mesa, waring kalmado pero may matang punong-puno ng delusyonal na kapangyarihan.“Nasaan si Dominic?” tanong ko agad, pinipilit maging matatag ang boses.Ngumiti siya. Walang emosyon. Parang robot na sanay magsinungaling.“Alive. For now. But that depends... on you.”Sumikip ang dibdib ko. Hindi ako pwedeng bumigay. Hindi ngayon.“What do you want from me?”Tumayo siya, naglakad sa paligid ko, parang buwitre.“I want the real you, Ava. Not the girl who pretends to be brave. Gusto ko yung Ava na magpapakatotoo. The one I designed to break.”Napalunok ako.“You
Sumabog ang stun grenade sa loob ng ventilation shaft, kumalat ang nakakasilaw na liwanag at makapal na usok. Kumirot ang tenga ko sa biglaang tunog, habang ang paligid ay lumabo, parang nilamon ng ulap na kulay abo. Napahawak ako sa dingding ng shaft, kumakapa sa dilim habang ang puso ko'y humahagibis. May narinig akong ungol—malalim, puno ng sakit. Dominic. “Ava! Kailangan nating umalis ngayon!” sigaw ni Miguel mula sa likuran, tinatakpan ang ilong habang hinahanap ang daan palabas. “Nandito siya, Miguel! Sugatan siya!” pasigaw kong sagot habang pinipilit hanapin ang silweta ni Dominic sa kumakapal na usok. Lumuhod ako sa sahig at kinapa ang katawan sa unahan. Mainit. Basa ng dugo ang sahig. Nang mahawakan ko ang balikat niya, napaigtad siya sa sakit—pero buhay siya. Napahigpit ang hawak ko. “Dominic, I’m here. Hindi kita iiwan.” “Go… Ava, go,” bulong niya, halos hindi marinig sa ingay ng alarms sa background. “You have to go.” Pinilit kong itayo siya, pero bumigat ang kata
ZRRRT!Sparks flew sa labas ng panic room habang tinutunaw ng welding torch ang bakal na pinto. Amoy sunog na metal. Pulang ilaw lang ang nagbibigay-liwanag sa paligid.“Three minutes tops bago mabuksan ‘to,” sabi ni Miguel, nakatutok ang baril sa pinto.Dominic checked his rifle. “Ava, reload ka pa ba?”“May isa pa akong clip,” sagot ko, nanginginig ang kamay pero matatag ang boses.“Magtutulungan tayo. Kung may lalabas, i-drop agad,” utos ni Dominic.Pero ang boses sa phone ay bumaon pa rin sa isip ko.“One of you will betray the others.”Tumitig ako kay Miguel. Siya rin, nakatingin sa akin. Hindi kami nagsalita, pero ramdam ko ang tensyon. Maging si Dominic ay lumingon-lingon—alerto.BOOM!Isang bahagi ng pinto ang bumigay. Pumasok ang usok. May mga yabag. Mabilis. Coordinated.Miguel fired.BANG! BANG! BANG!Tatlong lalaki ang bumagsak. Pero may kasunod pa. Mas marami.“Dom, tunnel!” sigaw ko.Tumakbo siya sa panel. Binuksan ang hatch. Nasa ilalim lang ng reinforced flooring—isan
CRACK! Sumabog ang isa pang ilaw sa hallway. Glass shards flew—mainit, matulis. Napasinghap ako at agad na yumuko, kumapit sa braso ni Dominic. “Takbo, Ava!” sigaw niya, habang pinaputukan ang direksyon ng silweta. BANG! BANG! “Wala siyang tinamaan!” bulong ko, hinila ko ang sleeve niya. “Panic room, Dom!” Tumango siya, pero bago pa kami makakilos, may dalawang lalaki pang lumitaw mula sa magkabilang gilid ng hallway—parehong naka-black tactical gear. “Ano ‘to, coordinated attack?” Dominic cursed under his breath. Miguel came crashing from the other side, hawak ang isang basag na lampstand na parang makeshift weapon. “Ava! Sa kanan, may daanan papuntang basement!” “Covered na ‘yun! May dalawang armadong bantay!” sigaw niya habang binangga ang isa sa mga kalaban. Nagkalapit kami ni Dominic sa isang kwarto—library. Binuksan niya agad ang pinto, hinila ako papasok. “Barikada natin!” utos niya. Magkakasunod naming itinulak ang mga bookshelf. Hinihingal kami, pawis na pawis.
Hindi pa rin tumigil ang kaba sa dibdib ko mula nang marinig ko ang pangalan ni Victor Velasco.Nakaupo ako sa gilid ng leather couch, habang si Dominic ay tahimik na nakatayo sa tapat ng bintana, nakatingin sa madilim na cityscape. Ilang oras na kaming magkasama sa silid, pero ni isa sa amin ay walang lakas ng loob na magsalita muna.Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.Ang isip ko’y gulo-gulo pa rin. Paano ko pagkakatiwalaan ang isang lalaking umamin na ginamit ako? Pero heto rin ako, nakaupo pa rin sa tabi niya, nakikinig sa mga salitang hindi ko alam kung totoo o kung bahagi lang ng isang mas malaking kasinungalingan.“Hindi ko alam kung tama bang nandito pa rin ako,” mahinang sabi ko.“Pero isang bahagi ng puso ko… gustong maintindihan ka.”Lumingon si Dominic sa’kin. Hindi ko alam kung anong hinahanap niya sa mga mata ko—kapatawaran, pag-unawa, o pag-asa.“Ava…” Tumigil siya, huminga ng malalim.“Gusto kong sabihin ang lahat. Pero may mga bagay na… kahit ako, hirap akong har
Hindi ko pa rin kayang mag-angat ng ulo habang magkasama kami ni Dominic sa loob ng private suite niya. Bawat hakbang namin ay may bigat, bawat tunog sa paligid ay parang echo ng mga tanong na walang kasagutan. Sa gitna ng pagkabigla, naglalaban sa loob ko ang galit, takot, at sakit. Hindi ko pa rin matanggap ang sinabi niyang—"Ginamit kita... Ava, I’m sorry."Bumuntong-hininga siya, ang mga kamay niya mahigpit na nakatangan sa gilid ng mesa. Kita sa mukha niya ang matinding pagsisisi. Pero mas mabigat ang nararamdaman ko sa loob.“I didn’t mean to hurt you…” sabi niya, ang tinig niya malalim at puno ng lungkot. Pero bawat salitang iyon ay parang tinik na tumusok sa dibdib ko. Pati ang mga mata niya—naglalaman ng kalungkutang hindi ko maipaliwanag.Bakit parang habang nakatingin ako sa kanya, may pader na unti-unting tumataas sa pagitan namin?Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Hindi ko alam kung anong klaseng pagmamahal ito. Kung pagmamahal pa ba talaga ito. Lahat ng ito... nags
Tumitibok pa rin nang malakas ang puso ko habang yakap ko si Dominic sa loob ng helicopter. Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya, habang si Lucas ay nakaupo sa tapat namin, may hawak na baril at alertong nakatanaw sa labas. “Hold on, Dominic,” bulong ko habang pinipisil ang kamay niya. “Don’t you dare give up on me.” Napapikit siya, umungol ng mahina. “I’m still here,” mahina niyang sabi. “You didn’t leave…” “I never will,” sagot ko agad, nilunok ang luha. Umiikot na ang helicopter, paangat sa madilim na langit. Mula sa itaas, kita ko ang mga ilaw ng mansion—at ang mga sasakyang nakapark sa paligid. “They wanted you dead,” bulong ko. “But they’re not winning tonight.” Lucas leaned forward. “Dalawang chopper ang humabol pero nakaiwas tayo. Pero hindi pa tapos ‘to.” “Tinatarget pa rin tayo?” tanong ko. “Hindi lang ikaw. Si Dominic ang target.” Nagkatinginan kami ni Lucas. “Bakit siya?” tanong ko, mahigpit ang boses ko. Lucas hesitated. “There’s something you don’t kn
Hindi ko alam kung alin ang mas malakas—ang tibok ng puso ko o ang lagapak ng kamay ni Dominic sa mesa.“Who gave you the file?” His voice was low, controlled, pero ramdam ko ang galit sa ilalim.“I should be asking you the same thing,” sagot ko habang nakatitig sa mga mata niyang puno ng pagdududa.Binuksan niya ang drawer at inihagis sa harap ko ang isang envelope. Nakilala ko agad—ang confidential na file na hawak ni Lauren kahapon. The same file I thought I hid well.“Ava, don’t play games with me. Only three people had access to this—me, you, and Lauren. And I already confronted her.”“Then maybe you should confront yourself next,” I snapped. “Baka naman ikaw ang nagbigay para subukin ako.”Sumikip ang panga niya. Tumayo siya, lumapit sa akin. “So now you think I’m sabotaging you?”“I don’t know, Dominic! Lahat ng taong pinagkakatiwalaan ko, biglang may itinatago!”Umiling siya, lumapit pa, halos magdikit na ang mukha namin. “Do you really think I’d risk everything just to mes