Hindi ko alam kung paano kami nakalabas. Usok. Apoy. Sigawan ng bawat tibok ng puso ko. Hinila ko si Dominic, kahit halos buhatin ko na siya. Wala nang ingay wala na si Noah. Pero ramdam ko pa rin ang presensya niya, gaya ng bangungot na ayaw gumising. Pagdating namin sa labas, bagsak kami pareho sa damuhan. Dumating ang backup ni Dominic, huli na. Sobrang huli na. “Hold still,” utos ng medic habang inaasikaso ang sugat ni Dominic. Pero ako, hindi makagalaw. Hawak ko pa rin ang USB. At ang folder. “Ava!” sigaw ni Lucas, lumalapit, may benda sa ulo. “Okay ka lang?!” Tumango lang ako. Pero hindi ako okay. Subject Zero. Ako ’yun. Sumakay kami sa van. Habang nasa biyahe, dumukot ako ng tablet mula sa compartment. Isinaksak ko ang USB. Nanginig ang daliri ko habang naglo-load ang data. ACCESSING FILES… “Password-protected,” bulong ko. Tumipa ako ng ilang code. Memorya ng dati kong trabaho sa field. Override command. External decrypt. PASSWORD ACCEPTED. Bumungad ang mga file
“Shit!” Nag-aalab ang katawan ko sa adrenaline. Hindi ko na kayang isipin si Dr. Voss. Kailangan kong kumilos. “Tumakbo!” sigaw ni Lucas. Pero hindi pa kami tapos hindi kami ligtas. Mabilis kaming kumilos. Ang mga laser sights, parang mata ng demonyo, sumusunod sa bawat galaw namin. Dumaan kami sa isang madilim na sulok, tinamaan kami ng debris mula sa pader. Hindi kami tumigil—si Lucas paatras habang bumabaril. “Dali! Takbo!” Tinignan ko ang cellphone. Live ping may kalaban sa likod. Saan kami pupunta? Ang tunnel, sobrang sikip! “Bilis! May paparating na sasakyan!” sigaw ko. Huminto sandali, binangga ang isa sa mga kalaban. Boom! Biglang sumabog ang pader. Wala na akong oras magtakip. Ang naririnig ko lang ay ang malalakas at mabilis na yapak. “Lapit na tayo!” sigaw ko kay Lucas. Pero—“BOOM!” Sumabog ang isa pang sasakyan sa likod namin. “Shit! Kalaban, Lucas!” sigaw ko. “Ang dami nila!” Bumangon kami, tumakbo. Pero may humarang—si Dr. Voss. “Tama na,” malamig ang boses niya
Isang malakas na pagsabog! “Dominic!” sigaw ko habang sumabog ang salamin sa kanan. Tinabig ko siya pababa. Basag. Usok. Sakit sa tenga. Nanginginig ang buong paligid. "Takbo!" utos niya. Hindi ko na inisip kung saan. Basta ang alam ko, may tama ako sa braso. Mainit. Mahapdi. Pero wala ‘kong oras para damhin ‘yon. Isa pang putok sa likod. Napayuko kami. Hinila niya ako papasok sa sirang hallway. "Tangina nila!" hingal kong mura. "Wala na silang pakialam kung sino ang tamaan!" “Exactly. Kaya dapat unahan natin sila.” Bumunot ako ng baril. Basang-basa na ng dugo ang kamay ko. Hindi ko na alam kung kaninong dugo. Baka akin. Baka kalaban. Baka kay Lucas. Nasaan si Lucas?! “Lucas!” sigaw ko. Wala. Mabilis kaming kumilos. Kaliwa. Kanan. Isang kalaban sa unahan. Hindi na ako naghintay. Bang! Diretso sa noo. Bagsak. Hindi ako nanginginig. Hindi na. “Ava, look—door, 10 o’clock!” sigaw ni Dominic. Tumakbo kami. Pero may humarang. Lalaki. Maskara. Baril. Hindi ako nagdalawang-isip.
Madilim. Mausok. Mabigat ang bawat hinga. Dumapa kami sa sahig ng basement, habol ang hininga. Tumutulo ang dugo sa gilid ng ulo ni Dominic. Ako, nanginginig ang kamay. Wala na kaming bala. Wala na kaming oras. Pero buhay pa kami. “Okay ka lang?” tanong ni Dominic, hingal. “Hindi ko alam,” sagot ko. “Pero buhay pa ‘ko.” Hinawi ko ang buhok sa mukha ko. Namumula ang mata ko, hindi lang sa usok kundi sa sakit. “Lucas,” bulong ko. Tahimik si Dominic. Tumitig lang. “Hindi ko inakalang siya...” sabi ko, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses. “Ginamit niya ang tiwala mo.” “Ginamit niya ako,” putol ko. “Para saan? Para makaramdam ng kapangyarihan?” Tumalikod ako. Hindi ko kayang tumingin kay Dominic. “Ava…” “Wala akong pinagsisihan sa ginawa ko,” tuloy ko. “Pero hindi ko alam kung paano ko matutunaw ‘to.” “Hindi mo kailangang tunawin. Gawin mo lang kung anong kailangan.” Lumingon ako sa kanya. Sugatan siya. Pagod. Pero matatag pa rin ang titig niya. “Gusto ko siyang
“Ava!” Sigaw iyon ni Lucas, pero hindi ko na alam kung dapat pa ba akong tumingin. Tumakbo ako sa kaliwa, kasama si Dominic. Sumunod ang putok ng baril. Isa. Dalawa. Tatlo. “Left side! Cover!” sigaw niya habang hinihila ako sa isang bakal na haligi. Tumalsik ang bala sa dingding. Tumama ang init sa pisngi ko. “Wala na tayong bala!” sigaw ko. “Then use your rage,” sagot niya. Tinutok niya ang patalim sa isa sa mga lumalapit. Isang saksak. Isang kalaban ang bumagsak. Gumulong ako sa sahig, kinuha ang baril ng nahulog. May natirang isang bala. Isa lang. Tumingin ako kay Lucas. Nakatutok pa rin siya. Pero nanginginig na ang kamay niya. “Lucas!” sigaw ko. Napalingon siya. Halos sabay ang galaw namin. “Don’t make me do this,” bulong niya. “Then don’t,” sagot ko. Tumingin siya kay Voss, na nakatayo sa itaas ng bakal na hagdanan, parang isang hari sa gitna ng pagkasira. “Tapos na ito, Voss!” sigaw ni Dominic. “Tapos?” Tumawa si Voss. “Hindi pa ito nagsisimula.” Mula sa dilim,
Pinagmasdan ko ang kontratang nakalatag sa harapan ko. Isang papel na may nakasulat na kasunduan simple, diretso, at walang lusot. Isang pirma lang, at magbabago na ang buhay ko. Napalunok ako.Sa kabilang dulo ng lamesa, nakaupo si Dominic Velasco ang lalaking pumilit sa akin sa sitwasyong ito. Tahimik lang siyang nakamasid, pero ang presensya niya ay parang anino ng panganib na bumabalot sa buong silid. Ang malamlam niyang mga mata ay puno ng misteryo, at ang bahagyang ngiti sa labi niya ay tila nagbabadya ng isang laro kung saan siya lang ang mananalo."This is it, Ava. Wala nang atrasan.""You look nervous,"aniya,ang boses niya’y mababa at puno ng kumpiyansa. "Are you having second thoughts, Ava?"Napalunok ulit ako. Oo. Pero wala akong ibang pagpipilian. Huminga ako nang malalim at itinuwid ang likod ko. Hindi ako pwedeng magpakita ng kahinaan. Hindi sa harap ng isang tulad niya. "Of course not,"sagot ko, pinipilit gawing matatag ang boses ko. Kinuha ko ang panulat at mara
Dahan-dahan kong inikot ang tingin sa loob ng penthouse. Napakalawak ng espasyo, puno ng modernong kasangkapan at mamahaling dekorasyon. Pero kahit gaano ito kaganda, hindi ko mapigilang maramdaman ang bigat sa dibdib ko parang isang ginintuang hawla na hindi ko alam kung kailan ko matatakasan. Tahimik akong naglakad papunta sa floor-to-ceiling window. Mula rito, tanaw ko ang buong lungsod mga ilaw, sasakyan, at mga taong patuloy lang sa buhay nila. Samantalang ako? Nakatayo sa isang lugar na hindi akin, sa isang buhay na hindi ko alam kung paano ko haharapin. "I made sure everything you need is here." Napapitlag ako nang marinig ko ang boses ni Dominic sa likuran ko. Napakabilis ng tibok ng puso ko, hindi ko alam kung dahil sa kaba o sa epekto ng presensya niya. Hindi ako lumingon. "At kung may kailangan akong wala rito?" Naramdaman ko ang paglapit niya. Kahit hindi ko siya nakikita, ramdam ko ang init ng katawan niya sa likuran ko. "Then tell me," sagot niya sa maba
Bago pa ako makagalaw, lumapit si Dominic. Mabagal, pero sigurado parang isang predator na alam nang wala nang kawala ang biktima. Ang pintuan sa likuran niya ay nanatiling bukas, pero pakiramdam ko, kahit anong gawin ko, hindi ako makakatakas. Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. Mapanuri. Para bang sinusukat niya kung hanggang saan ang kaya kong itago. "Hindi ka sumagot," aniya, bahagyang tumaas ang isang kilay. "Hindi mo ba ako na-miss?" Hindi ko alam kung anong mas dapat kong katakutan ang presensya niyang masyadong malapit o ang epekto ng boses niyang tila dinisenyo para guluhin ang utak ko. "Hindi kita kailangang ma-miss," sagot ko, pilit pinatatatag ang boses ko. "You never really left." Isang mapanganib na ngiti ang gumuhit sa labi niya. "Smart answer." Pero ang susunod niyang ginawa hindi ko inaasahan Bigla siyang lumapit pa. Masyadong malapit. Napalunok ako. "Ano'ng gusto mong laro ngayon, Ava?" bulong niya, mababa, halos lumulutang sa pagitan
“Ava!” Sigaw iyon ni Lucas, pero hindi ko na alam kung dapat pa ba akong tumingin. Tumakbo ako sa kaliwa, kasama si Dominic. Sumunod ang putok ng baril. Isa. Dalawa. Tatlo. “Left side! Cover!” sigaw niya habang hinihila ako sa isang bakal na haligi. Tumalsik ang bala sa dingding. Tumama ang init sa pisngi ko. “Wala na tayong bala!” sigaw ko. “Then use your rage,” sagot niya. Tinutok niya ang patalim sa isa sa mga lumalapit. Isang saksak. Isang kalaban ang bumagsak. Gumulong ako sa sahig, kinuha ang baril ng nahulog. May natirang isang bala. Isa lang. Tumingin ako kay Lucas. Nakatutok pa rin siya. Pero nanginginig na ang kamay niya. “Lucas!” sigaw ko. Napalingon siya. Halos sabay ang galaw namin. “Don’t make me do this,” bulong niya. “Then don’t,” sagot ko. Tumingin siya kay Voss, na nakatayo sa itaas ng bakal na hagdanan, parang isang hari sa gitna ng pagkasira. “Tapos na ito, Voss!” sigaw ni Dominic. “Tapos?” Tumawa si Voss. “Hindi pa ito nagsisimula.” Mula sa dilim,
Madilim. Mausok. Mabigat ang bawat hinga. Dumapa kami sa sahig ng basement, habol ang hininga. Tumutulo ang dugo sa gilid ng ulo ni Dominic. Ako, nanginginig ang kamay. Wala na kaming bala. Wala na kaming oras. Pero buhay pa kami. “Okay ka lang?” tanong ni Dominic, hingal. “Hindi ko alam,” sagot ko. “Pero buhay pa ‘ko.” Hinawi ko ang buhok sa mukha ko. Namumula ang mata ko, hindi lang sa usok kundi sa sakit. “Lucas,” bulong ko. Tahimik si Dominic. Tumitig lang. “Hindi ko inakalang siya...” sabi ko, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses. “Ginamit niya ang tiwala mo.” “Ginamit niya ako,” putol ko. “Para saan? Para makaramdam ng kapangyarihan?” Tumalikod ako. Hindi ko kayang tumingin kay Dominic. “Ava…” “Wala akong pinagsisihan sa ginawa ko,” tuloy ko. “Pero hindi ko alam kung paano ko matutunaw ‘to.” “Hindi mo kailangang tunawin. Gawin mo lang kung anong kailangan.” Lumingon ako sa kanya. Sugatan siya. Pagod. Pero matatag pa rin ang titig niya. “Gusto ko siyang
Isang malakas na pagsabog! “Dominic!” sigaw ko habang sumabog ang salamin sa kanan. Tinabig ko siya pababa. Basag. Usok. Sakit sa tenga. Nanginginig ang buong paligid. "Takbo!" utos niya. Hindi ko na inisip kung saan. Basta ang alam ko, may tama ako sa braso. Mainit. Mahapdi. Pero wala ‘kong oras para damhin ‘yon. Isa pang putok sa likod. Napayuko kami. Hinila niya ako papasok sa sirang hallway. "Tangina nila!" hingal kong mura. "Wala na silang pakialam kung sino ang tamaan!" “Exactly. Kaya dapat unahan natin sila.” Bumunot ako ng baril. Basang-basa na ng dugo ang kamay ko. Hindi ko na alam kung kaninong dugo. Baka akin. Baka kalaban. Baka kay Lucas. Nasaan si Lucas?! “Lucas!” sigaw ko. Wala. Mabilis kaming kumilos. Kaliwa. Kanan. Isang kalaban sa unahan. Hindi na ako naghintay. Bang! Diretso sa noo. Bagsak. Hindi ako nanginginig. Hindi na. “Ava, look—door, 10 o’clock!” sigaw ni Dominic. Tumakbo kami. Pero may humarang. Lalaki. Maskara. Baril. Hindi ako nagdalawang-isip.
“Shit!” Nag-aalab ang katawan ko sa adrenaline. Hindi ko na kayang isipin si Dr. Voss. Kailangan kong kumilos. “Tumakbo!” sigaw ni Lucas. Pero hindi pa kami tapos hindi kami ligtas. Mabilis kaming kumilos. Ang mga laser sights, parang mata ng demonyo, sumusunod sa bawat galaw namin. Dumaan kami sa isang madilim na sulok, tinamaan kami ng debris mula sa pader. Hindi kami tumigil—si Lucas paatras habang bumabaril. “Dali! Takbo!” Tinignan ko ang cellphone. Live ping may kalaban sa likod. Saan kami pupunta? Ang tunnel, sobrang sikip! “Bilis! May paparating na sasakyan!” sigaw ko. Huminto sandali, binangga ang isa sa mga kalaban. Boom! Biglang sumabog ang pader. Wala na akong oras magtakip. Ang naririnig ko lang ay ang malalakas at mabilis na yapak. “Lapit na tayo!” sigaw ko kay Lucas. Pero—“BOOM!” Sumabog ang isa pang sasakyan sa likod namin. “Shit! Kalaban, Lucas!” sigaw ko. “Ang dami nila!” Bumangon kami, tumakbo. Pero may humarang—si Dr. Voss. “Tama na,” malamig ang boses niya
Hindi ko alam kung paano kami nakalabas. Usok. Apoy. Sigawan ng bawat tibok ng puso ko. Hinila ko si Dominic, kahit halos buhatin ko na siya. Wala nang ingay wala na si Noah. Pero ramdam ko pa rin ang presensya niya, gaya ng bangungot na ayaw gumising. Pagdating namin sa labas, bagsak kami pareho sa damuhan. Dumating ang backup ni Dominic, huli na. Sobrang huli na. “Hold still,” utos ng medic habang inaasikaso ang sugat ni Dominic. Pero ako, hindi makagalaw. Hawak ko pa rin ang USB. At ang folder. “Ava!” sigaw ni Lucas, lumalapit, may benda sa ulo. “Okay ka lang?!” Tumango lang ako. Pero hindi ako okay. Subject Zero. Ako ’yun. Sumakay kami sa van. Habang nasa biyahe, dumukot ako ng tablet mula sa compartment. Isinaksak ko ang USB. Nanginig ang daliri ko habang naglo-load ang data. ACCESSING FILES… “Password-protected,” bulong ko. Tumipa ako ng ilang code. Memorya ng dati kong trabaho sa field. Override command. External decrypt. PASSWORD ACCEPTED. Bumungad ang mga file
Tumitibok nang masakit ang ulo ko. Itim. Lahat itim. Nanginginig ang daliri ko habang pilit kinapa ang paligid.“Dominic?” mahinang tawag ko, pero walang sagot.Tahimik. Nakabibingi. Parang multo lang ang naririnig kong hininga ko.Biglang—CRASH!Napalingon ako. Putol ang ilaw pero may liwanag mula sa pinto. Punit ang kurtina. Amoy sunog. Amoy panganib.Kinapa ko ang baril. Nasa bulsa pa. Mabuti.Tumakbo ako. Walang ingay. Walang alinlangan.Bawat hakbang, parang pako sa dibdib.Takot? Oo.Pero galit? Mas matindi.Dapat matapos na ’to.Pumasok ako sa isa pang silid. May projector. May timer.00:58… 00:57…“Tangina.”Biglang may nagsalita sa speaker. Boses ni Noah. Kalma. Mapanganib.“Time’s ticking, Ava. You chose the wrong side.”Humigpit ang hawak ko sa baril. Hindi ko alam kung nasaan siya, pero ramdam ko ang presensya niya. Parang bawat dingding, mata niya.Binuksan ko ang susunod na pinto—BOOM!Sumambulat ang usok. Napatakbo ako pabalik, humahabol ang init. Sumigaw ang tenga ko.
Kinabukasan, parang ang bigat ng ulo ko. Kailangan ko ng kape.Diretso ako sa paborito kong café, hoping na sana ma-wash away ang weird vibes mula kagabi. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ang saya ko, pero parang may mga tanong akong hindi ko kayang sagutin.Pagpasok ko sa café, may nakita akong familiar na mukha.“Luna!” Tawag ni Ethan.Napatingin ako.“Ethan?” tanong ko, parang di makapaniwala.Nakangiti siya.“Hindi ba’t ikaw ‘yung type na masarap ang kape dito?”“Baka,” sagot ko,“pero hindi ibig sabihin noon gusto ko mag-coffee date.”“Doon tayo sa counter.” He led the way.“Ano’ng order mo?”Nagkibit-balikat ako.“Same as usual na lang.”Habang naghihintay, ramdam ko pa rin ang awkwardness. Parang may tinatago siya parang hindi ko siya kilala, kahit pa ilang beses na kaming nagkita.Binigay niya ang kape ko.“Cheers?”“Cheers,” sagot ko, kahit na parang may something na hindi ko kayang i-ignore.Naglakad kami patungong mesa at naupo. Tahimik. May mga pagkakataong gusto ko
BANG! Parang pumunit sa hangin ang putok. Agad kaming napayuko. “Baba!” sigaw ng lalaki sa driver's seat, ang boses niya hindi nagpakita ng kaba. Hinila ako ni Dominic pababa sa upuan. Sumabog ang bintana sa kanan. Sumingit ang malamig na hangin at alikabok. “Trap ‘to,” bulong ko, nanginginig ang kamay kong may hawak sa baril. Bumukas ang pinto sa likod. Mga yabag. Mabilis. Marami sila. “Cover me,” utos ni Dominic habang binuksan ang kabilang pinto. Tumalilis kami palabas ng kotse, gumapang sa damuhan. Ang mga putok sunod-sunod, parang ulan ng bala sa paligid namin. “Galing sa kanan!” sigaw ko habang lumalapit ang mga anino. Humandusay kami sa putikan. Mabigat ang hangin, parang dinudurog ang dibdib ko sa kaba. “Tumatakbo sila!” sigaw ng isa mula sa likod. Hinila ako ni Dominic. “Kaliwa! May alley!” Tumakbo kami, lumiko sa madilim na kanto ng abandonadong gusali. Ang paligid, parang multong patay na lugar basag na bintana, sirang pinto, at dingding na puno ng graffiti. “
Tumakbo kami ni Dominic sa madilim na pasilyo, ang katawan niyang halos hindi na matibay, pero pinipilit ko siyang dalhin. Hindi ko siya kayang iwan hindi ngayon.“Ava…” bulong niya, ang bawat salita’y parang naglalaban laban sa paghinga.“Hindi kita bibitawan,” sagot ko, ang mga mata ko puno ng takot at determinasyon. Hindi ako titigil.Bumangon ako ng mabilis, pilit ko siyang inaakay. Pagdungaw ko sa hallway, narinig ko ang putok ng baril isang mabilis na sigaw mula kay Jacob. Hindi ko na naramdaman ang sakit ko, ang banta ng mga kalaban, ang sakit ng katawan ko tanging ang sigaw ni Jacob ang naririnig ko.“JACOB!” sigaw ko. Ang boses ko, puno ng takot at galit, pero hindi na siya sumagot.Mabilis ang mga hakbang ko, pero ang mga mata ko’y hindi matanggal kay Jacob. Tumumba siya. Ang dugo ay dumaloy mula sa katawan niya.Hindi ko na kaya. Tumigil ako sandali, ang puso ko’y tumigil. “Jacob…” Pero walang sagot. Ang sakit ay tumagos sa aking katawan, isang pakiramdam ng pagkatalo, ng