Tumitibok nang masakit ang ulo ko. Itim. Lahat itim. Nanginginig ang daliri ko habang pilit kinapa ang paligid.“Dominic?” mahinang tawag ko, pero walang sagot.Tahimik. Nakabibingi. Parang multo lang ang naririnig kong hininga ko.Biglang—CRASH!Napalingon ako. Putol ang ilaw pero may liwanag mula sa pinto. Punit ang kurtina. Amoy sunog. Amoy panganib.Kinapa ko ang baril. Nasa bulsa pa. Mabuti.Tumakbo ako. Walang ingay. Walang alinlangan.Bawat hakbang, parang pako sa dibdib.Takot? Oo.Pero galit? Mas matindi.Dapat matapos na ’to.Pumasok ako sa isa pang silid. May projector. May timer.00:58… 00:57…“Tangina.”Biglang may nagsalita sa speaker. Boses ni Noah. Kalma. Mapanganib.“Time’s ticking, Ava. You chose the wrong side.”Humigpit ang hawak ko sa baril. Hindi ko alam kung nasaan siya, pero ramdam ko ang presensya niya. Parang bawat dingding, mata niya.Binuksan ko ang susunod na pinto—BOOM!Sumambulat ang usok. Napatakbo ako pabalik, humahabol ang init. Sumigaw ang tenga ko.
Hindi ko alam kung paano kami nakalabas. Usok. Apoy. Sigawan ng bawat tibok ng puso ko. Hinila ko si Dominic, kahit halos buhatin ko na siya. Wala nang ingay wala na si Noah. Pero ramdam ko pa rin ang presensya niya, gaya ng bangungot na ayaw gumising. Pagdating namin sa labas, bagsak kami pareho sa damuhan. Dumating ang backup ni Dominic, huli na. Sobrang huli na. “Hold still,” utos ng medic habang inaasikaso ang sugat ni Dominic. Pero ako, hindi makagalaw. Hawak ko pa rin ang USB. At ang folder. “Ava!” sigaw ni Lucas, lumalapit, may benda sa ulo. “Okay ka lang?!” Tumango lang ako. Pero hindi ako okay. Subject Zero. Ako ’yun. Sumakay kami sa van. Habang nasa biyahe, dumukot ako ng tablet mula sa compartment. Isinaksak ko ang USB. Nanginig ang daliri ko habang naglo-load ang data. ACCESSING FILES… “Password-protected,” bulong ko. Tumipa ako ng ilang code. Memorya ng dati kong trabaho sa field. Override command. External decrypt. PASSWORD ACCEPTED. Bumungad ang mga file
“Shit!” Nag-aalab ang katawan ko sa adrenaline. Hindi ko na kayang isipin si Dr. Voss. Kailangan kong kumilos. “Tumakbo!” sigaw ni Lucas. Pero hindi pa kami tapos hindi kami ligtas. Mabilis kaming kumilos. Ang mga laser sights, parang mata ng demonyo, sumusunod sa bawat galaw namin. Dumaan kami sa isang madilim na sulok, tinamaan kami ng debris mula sa pader. Hindi kami tumigil—si Lucas paatras habang bumabaril. “Dali! Takbo!” Tinignan ko ang cellphone. Live ping may kalaban sa likod. Saan kami pupunta? Ang tunnel, sobrang sikip! “Bilis! May paparating na sasakyan!” sigaw ko. Huminto sandali, binangga ang isa sa mga kalaban. Boom! Biglang sumabog ang pader. Wala na akong oras magtakip. Ang naririnig ko lang ay ang malalakas at mabilis na yapak. “Lapit na tayo!” sigaw ko kay Lucas. Pero—“BOOM!” Sumabog ang isa pang sasakyan sa likod namin. “Shit! Kalaban, Lucas!” sigaw ko. “Ang dami nila!” Bumangon kami, tumakbo. Pero may humarang—si Dr. Voss. “Tama na,” malamig ang boses niya
Isang malakas na pagsabog! “Dominic!” sigaw ko habang sumabog ang salamin sa kanan. Tinabig ko siya pababa. Basag. Usok. Sakit sa tenga. Nanginginig ang buong paligid. "Takbo!" utos niya. Hindi ko na inisip kung saan. Basta ang alam ko, may tama ako sa braso. Mainit. Mahapdi. Pero wala ‘kong oras para damhin ‘yon. Isa pang putok sa likod. Napayuko kami. Hinila niya ako papasok sa sirang hallway. "Tangina nila!" hingal kong mura. "Wala na silang pakialam kung sino ang tamaan!" “Exactly. Kaya dapat unahan natin sila.” Bumunot ako ng baril. Basang-basa na ng dugo ang kamay ko. Hindi ko na alam kung kaninong dugo. Baka akin. Baka kalaban. Baka kay Lucas. Nasaan si Lucas?! “Lucas!” sigaw ko. Wala. Mabilis kaming kumilos. Kaliwa. Kanan. Isang kalaban sa unahan. Hindi na ako naghintay. Bang! Diretso sa noo. Bagsak. Hindi ako nanginginig. Hindi na. “Ava, look—door, 10 o’clock!” sigaw ni Dominic. Tumakbo kami. Pero may humarang. Lalaki. Maskara. Baril. Hindi ako nagdalawang-isip.
Madilim. Mausok. Mabigat ang bawat hinga. Dumapa kami sa sahig ng basement, habol ang hininga. Tumutulo ang dugo sa gilid ng ulo ni Dominic. Ako, nanginginig ang kamay. Wala na kaming bala. Wala na kaming oras. Pero buhay pa kami. “Okay ka lang?” tanong ni Dominic, hingal. “Hindi ko alam,” sagot ko. “Pero buhay pa ‘ko.” Hinawi ko ang buhok sa mukha ko. Namumula ang mata ko, hindi lang sa usok kundi sa sakit. “Lucas,” bulong ko. Tahimik si Dominic. Tumitig lang. “Hindi ko inakalang siya...” sabi ko, pilit pinipigilan ang panginginig ng boses. “Ginamit niya ang tiwala mo.” “Ginamit niya ako,” putol ko. “Para saan? Para makaramdam ng kapangyarihan?” Tumalikod ako. Hindi ko kayang tumingin kay Dominic. “Ava…” “Wala akong pinagsisihan sa ginawa ko,” tuloy ko. “Pero hindi ko alam kung paano ko matutunaw ‘to.” “Hindi mo kailangang tunawin. Gawin mo lang kung anong kailangan.” Lumingon ako sa kanya. Sugatan siya. Pagod. Pero matatag pa rin ang titig niya. “Gusto ko siyang
“Ava!” Sigaw iyon ni Lucas, pero hindi ko na alam kung dapat pa ba akong tumingin. Tumakbo ako sa kaliwa, kasama si Dominic. Sumunod ang putok ng baril. Isa. Dalawa. Tatlo. “Left side! Cover!” sigaw niya habang hinihila ako sa isang bakal na haligi. Tumalsik ang bala sa dingding. Tumama ang init sa pisngi ko. “Wala na tayong bala!” sigaw ko. “Then use your rage,” sagot niya. Tinutok niya ang patalim sa isa sa mga lumalapit. Isang saksak. Isang kalaban ang bumagsak. Gumulong ako sa sahig, kinuha ang baril ng nahulog. May natirang isang bala. Isa lang. Tumingin ako kay Lucas. Nakatutok pa rin siya. Pero nanginginig na ang kamay niya. “Lucas!” sigaw ko. Napalingon siya. Halos sabay ang galaw namin. “Don’t make me do this,” bulong niya. “Then don’t,” sagot ko. Tumingin siya kay Voss, na nakatayo sa itaas ng bakal na hagdanan, parang isang hari sa gitna ng pagkasira. “Tapos na ito, Voss!” sigaw ni Dominic. “Tapos?” Tumawa si Voss. “Hindi pa ito nagsisimula.” Mula sa dilim,
Pagkabukas ng emergency exit, malamig na hangin agad ang sumalubong sa amin. Parang sinampal ako ng realidad buhay pa kami. Pero hindi ibig sabihin ligtas na kami. “Don’t stop,” utos ni Dominic, hawak pa rin ang pulso ko. Masakit ang balikat ko. May gasgas sa binti. Parang may apoy sa dibdib ko hindi ko alam kung takot, galit, o gutom para sa hustisya. O baka lahat. Tumakbo kami sa likod ng isang delivery truck, parehong hinihingal. Huminga ako nang malalim, pero parang hindi sapat. Sa tenga ko, umaalingawngaw pa rin ang putok ng baril. Ang sigaw ni Lucas. “Lucas…” bulong ko, parang dasal. “He made a choice,” sagot ni Dominic. “And we don’t even know if he’s alive.” Tumingin ako sa kanya. “You don’t care?” “Don’t,” sagot niya agad, malamig pero may pahiwatig ng sakit. “I care too much. That’s why I’m still here.” Tahimik. Pero sa likod ng katahimikan, bumubulong ang multo ng mga huling salita mula sa radio: “There’s another one inside.” May isa pa. Isa pang traydor.
Project Lazarus.A. Castillo.Ako.Parang sumabog ang mundo ko sa isang linya. Ang pangalan ko highlighted, marked.Hindi ako makahinga. Hindi ako makagalaw.“Ako?” bulong ko. “Bakit ako?”Walang sagot si Dominic. Nakatitig lang. Malalim. Mapanood. Parang sinusuri kung bibigay na ako.Hinampas ko ang table. “Anong klaseng laro ‘to? Bakit pangalan ko ang nandun?!”“Ava—”“Sabihin mo!” sigaw ko. “Alam mo ba ‘to?! Alam mo ba na ako ang target?!”Tumayo siya. Dahan-dahan. Pero may tensyon sa bawat galaw.“Hindi kita nilaro.”Tumawa ako. Mapait. “Lahat kayo manlalaro. Santiago. Diego. Ikaw.”Naglalaban ang utak at puso ko. Takot. Galit. Pagkamuhi.Bawat alaala ang kontrata, ang kasal, ang mga halik, ang mga pangakong pabulong lahat ngayon may tanong.“To be eliminated,” bulong ko. “Yun ang ibig sabihin ng Project Lazarus, ‘di ba?”Tumango siya. Mabigat. “Yes.”“Then what the hell am I still doing alive?”Tahimik. Pero hindi miron si Dominic. Lumapit siya. Mabilis. Walang babala. Hini
Ava's PovHindi ako makatulog.Ang tunog ng wall clock sa silid ay tila martilyong bumabagsak sa bawat segundo. Tik. Tik. Tik. Parang paalala na nakakulong ako sa isang kasunduang hindi ko pa rin lubos maintindihan.Ang bawat salitang sinabi niya kanina—"Ikaw ang kabayaran.""This is a game you're not ready to play."—ay paulit-ulit na nag-e-echo sa utak ko.Napasapo ako sa ulo habang nakaupo sa gilid ng kama.Bakit ako? Anong laro ‘to? Sino ang kalaban?Tumayo ako at bumaba nang tahimik. Madilim ang buong mansion, pero kabisado ko na ang bawat hakbang. Tila may humahatak sa akin. Hindi ng takot, kundi ng matinding pangangailangan.Pumasok ako sa study ni Dominic.Tahimik. Malinis. Amoy leather at mamahaling pabango. Ang ilaw mula sa buwan ay sapat lang para maaninag ko ang eleganteng desk sa gitna.Lumapit ako.May ilang papel sa ibabaw—business contracts, confidential reports. Pero ang mata ko, napatigil sa isang drawer na may electronic lock.Napalunok ako.Alam kong mali, pero pi
Ang hangin ay malamig at mahangin, sumisipol sa mga naglalakad na dahon sa paligid ng mansyon. Dahan-dahan akong pumasok sa malawak na sala, ang mga sapatos ko ay tahimik na kumakaluskos sa malamlam na marmol na sahig. Sa bawat hakbang ko, pakiramdam ko’y isang buong mundo ang sumasara sa aking harapan—isang mundo na puno ng mga lihim at pagnanasa na hindi ko kayang itago pa. Hinawakan ko ang hawakan ng malaking salamin sa harap ko, ang aking mukha ay makikita sa ibabaw ng ibabaw ng malamlam na tubig. Ang mga mata ko ay puno ng tanong—tanong na matagal ko nang itinatago, pero hindi ko na kayang pigilan. Kailangan ko ng sagot, at alam kong tanging siya lang ang makapagbibigay nito. Si Dominic. Hindi ko alam kung anong nangyari sa amin. Paano ba kami napadpad sa ganitong punto? Ang kontratang kasal na parang isang prangkisa ng mga panaginip, na ngayon ay nauurong sa mga desisyon na magtatakda ng aming mga buhay. Iniisip ko kung kaya ko pa bang ipagpatuloy ang lahat ng ito, lalo na
Kaharian ng dilim. Ang gabi ay tila nagsisilbing kumot na nagtatago ng mga lihim at kasinungalingan. Sa loob ng mansion na minsan ay puno ng sigla at mga tawanan, ngayon ay pawang katahimikan. Nasa isang sulok ako, tahimik na nagmamasid mula sa bintana, ang malamlam na liwanag ng buwan ang nagsisilbing tanging ilaw. Tinutukso ako ng hangin, dahan-dahang pumapasok sa silid at nagdadala ng malamig na simoy mula sa bukirin sa labas. Hindi ko alam kung bakit ako nagbabalik sa mga alaala ng mga sandaling iyon—mga oras na masaya kami. Bago ang kontratang kasal na ito. Bago ko matutunan kung paano ang magtiis, magpakumbaba, at magbigay ng aking puso nang walang kasiguraduhan. At siya... Dominic Velasco. Ang lalaking isang araw ay pinili kong ipagkatiwala ang aking buhay sa kabila ng lahat ng lihim at misteryo na bumabalot sa kanya. Tinutok ko ang aking mata sa madilim na abot-tanaw. Naalala ko pa ang araw na tinanong ko siya, "Bakit ka ganyan? Bakit mo ginagawa ito?" Ang sagot niya ay
Ava's-Pov Tahimik muli. Pero ibang katahimikan na ito—hindi na lang basta takot o pagkagulat. Ito 'yung uri ng katahimikan na parang may gumigising sa loob mo. Mabagal. Malalim. Mapanakit. Ang amoy ng lumang kahoy at kalawang ay muling sumalubong sa akin habang nakatayo ako roon, nanginginig. Ilang segundo lang ang lumipas simula noong marinig ko ang boses ni Leon, pero pakiramdam ko'y parang isang buhay ang bigat na bumagsak sa dibdib ko. Sino siya? Bakit kilala niya ako? At higit sa lahat… ano'ng kinalaman niya kay Dominic? Humigpit ang hawak ko sa dibdib ko, pilit inaawat ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko na alam kung alin ang mas dapat kong katakutan—ang lalaking nasa harapan ko na may mga mata ng isang mandaragit, o ang lalaking dati kong minahal, pero ngayon ay tila estranghero na. "Dominic..." mahina kong sambit, halos hindi ko na marinig ang sarili ko. "Hindi ba sapat ang sakit na binigay mo? Bakit pati ngayon, parang ako pa rin ang may kasalanan?" Hindi siya
Tahimik. Tahimik na parang ang buong mundo ay huminto sa pag-ikot. Ang amoy ng kalawang at langis ay sumalubong sa akin. Malamig ang hangin, at parang may mahahabang anino sa paligid ko—mga bagay na hindi ko kayang makilala. May kakaibang lamig na tumatagos sa aking balat, parang ang mga pader ay nag-uusapan, at ako’y isa lang sa kanilang mga saksi. Ang katawan ko'y mabigat. May posas sa aking mga kamay. Ang mga sugat sa katawan ko, hindi ko na alam kung alin ang mula sa laban ko o sa mga ulap ng takot na patuloy na bumabalot sa isip ko. Ang bawat paghinga ko’y mabigat. Ang bawat segundo, nararamdaman ko ang tensyon—isang tensyon na hindi ko kayang takasan. Hindi ko alam kung anong nangyari sa aking katawan, pero may isang bagay na tiyak: hindi ko kayang maghintay na walang kasiguraduhan. Wala akong ibang naiisip kundi si Dominic. Buhay ba siya? Ano ang nangyari sa kanya? Bakit ako nandito? Bumangon ako. Nasa sahig ako, malamig. Iniiwasan ko ang mga mata ng dilim sa paligid, ngun
Tahimik ang paligid, ang hangin ay malamig at ang mga puno ay parang nagmamasid sa akin mula sa dilim. Hawak ko ang maliit na device na iniabot sa akin ni Natalie, at kahit hindi ko pa ito binubuksan, nararamdaman ko na may matinding misteryo sa likod nito.“Ava…” Boses ni Natalie, maingat ang tono. “Kailangan mong magtiwala sa ‘kin. Si Dominic… may dahilan kung bakit ako nandito.”Hindi ko siya tinitigan. Ang utak ko’y punong-puno ng katanungan, pero may isang bagay na mas mahalaga kaysa sa lahat ng ‘yon. Si Dominic. Hindi ko kayang maghintay na hindi alam kung ano ang nangyari sa kanya.“Bakit mo ‘to binigay?” tanong ko, ang kamay ko’y nanginginig habang pinipilit ko muling i-focus ang mata ko sa device. “Ano ang laman nito?”Ngumiti si Natalie, pero may kalungkutan sa mga mata niya. Inabot niya ang device sa akin, at siya na ang nagplano kung paano ito bubuksan. Hinintay ko lang na maganap ang lahat ng iyon. Kailangan ko ng sagot.Pinindot niya ang isang button. Biglang nagliwanag
Tahimik ang paligid pero ang ingay sa utak ko ay parang kulog. Ang countdown sa device na hawak ko ay patuloy sa pagbibilang… 02:47...02:46...02:45. Tumunog ang alarm sa loob ng kwarto. Ilang segundo pa at maaaring sumabog ang buong lugar—o baka may iba pang mas malala. “Dominic!” sigaw ko, hawak pa rin ang device. “Ano bang nangyayari?” Hindi siya sumagot. Sa halip, nilapitan niya ako at marahang hinawakan ang braso ko. “Makinig ka, Ava,” bulong niya. “Wala na tayong oras. Sa likod ng painting sa kanan, may secret exit. Dumeretso ka roon. Sundin mo ang daan. At kahit anong mangyari, huwag kang lumingon.” “Paano ka?” tanong ko. “Hindi kita iiwan dito.” Ngumiti siya ng mapait. “Hindi na ito tungkol sa ‘kin. Ang mahalaga, makaligtas ka.” 02:22...02:21... Biglang may sumabog na pinto. Dalawang tauhan ni Voss ang pumasok, armado. “TUMAKBO KA NA, AVA!” sigaw ni Dominic. Pero bago pa ako makagalaw, humarang siya sa harap ko at sinugod ang mga lalaki. Nagsimula ang putukan. Tumil
Tahimik sa loob ng kwarto. Ang tanging tunog na naririnig ko ay ang mabilis na pintig ng puso ko, at ang malalim na hininga ni Dominic. Sobrang tahimik, parang naghihintay ng pinakamalupit na pagbagsak. Nasa harap ko siya, at parang ang bigat ng bawat segundo na lumilipas. “Pinaglaruan mo ba ako, Dominic?” tanong ko, binitiwan ko ang bawat salitang parang may lason. “Lahat ng ito—lahat ng pinagdaanan ko—wala ba talagang halaga sa’yo?” Ang mga mata ni Dominic ay walang kibo. Hindi siya gumagalaw, at parang ang bigat ng katawan niya sa harap ko. Wala siyang sinasabi, at para bang ang sagot niya ay nakatago sa isang lugar na ayaw niyang ipakita. “Ava, please…” Ang boses niya, halos isang bulong. “Hindi ko kayang sagutin ang mga tanong mo.” Tumigil siya, pero alam ko na nararamdaman niya ang sakit ng mga salitang ipinaparamdam ko sa kanya. Hinaplos ko ang aking pisngi at tumingin sa kanya, hindi ko kayang magpatawad, ngunit parang gusto ko na ring marinig mula sa kanya ang lahat n
Tahimik ang paligid, pero ang utak ko, parang orasan na may sirang tunog—paulit-ulit, walang tigil. 2:32AM. Tatlumpu’t walong minuto na lang. Luminga ako sa paligid ng kwarto—pareho pa rin. Walang tao, walang tunog maliban sa tunog ng bentilasyon sa kisame. Pero may nagbago… ako. Hindi na ako parehas ng Ava kahapon. At kung totoo man ang nakita kong sulat, ito na ang tanging pagkakataon ko. “Trust only the Blue.” Tumayo ako mula sa sulok ng kama. Sinubukan kong paikutin ang wrist ko. Masakit, pero kaya na. Pinag-aralan ko ang mga screws sa bakal na cuffs, gamit ang pinakatalim na bahagi ng pagkain tray na kiniskis ko buong araw sa sahig. Kung may camera man, sigurado akong alam na nilang may binabalak ako. Pero bahala na. Ang hindi nila alam—sanay na akong mabuhay sa pagitan ng tiwala at takot. 2:41AM. May tunog ng paa sa labas. Tumigil ako. Hinigpitan ko ang hawak sa tray, tinago ito sa likod. Click. Bumukas ang pinto. Pumasok ang isang babae—nakaputing coat, may dala lang