Semua Bab ย้อนเวลากลับไปแก้แค้นอดีตสามีในยุค80: Bab 21 - Bab 30

และไม่รู้วันนี้เป็นวันนัดญาติอะไรกัน กู้เหวินเฟยที่หายเงียบไปตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิยาลัยได้พาครอบครัวมาที่บ้านของจ้าวหลินอี หน้าบ้านเธอเวลานี้เต็มไปด้วยแขกที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งเป็นคนที่เธอคุ้นเคยทั้งนั้น ไม่ว่าจะอดีตแม่สามีพี่สะใภ้และน้องสาวสุดท้องอย่างกู้จินเย่ที่รังแกเธอเมื่อชาติก่อน “เหอะ! ทำเป็นเย่อหยิ่งที่ได้ไปเรียนมหาวิทยาลัย แต่ไปเรียนกลับไม่ตั้งใจเรียน หนำซ้ำยังพาผู้ชายกลับบ้านด้วย สำส่อนแบบนี้ยังแสร้งทำเป็นว่าตัวเองเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ น่าเสียดายเงินที่ส่งเรียนจริง ๆ” เจิ้งฮวาพูดขึ้นอย่างเหยียดหยาม เมื่อได้ยินเรื่องจากลูกชายว่าจ้าวหลินอีเป็นแค่ผู้หญิงสำส่อนเอาผู้ชายไม่เลือกหน้าก็ทำให้เธอรู้สึกโมโห ไปเรียนแต่กลับไปสมสู่กับผู้ชายไร้ประโยชน์แบบนี้สู่เอาเงินนั่นมาส่งกู้เหวินเฟยลูกชายที่แสนดีของหล่อนเสียดีกว่า ยิ่งรู้ว่าหล่อนพาผู้ชายกลับบ้านด้วย หล่อนจึงอยากจะมาเยาะเย้ยและโอ้อวดลูกชายคนดีเพื่อให้จ้าวหลินอีคิดเสียใจที่ปล่อยมือจากลูกชายหล่อนไป “หลินอีทำไมเธอกลายเป็นผู้หญิงแบบนี้ ฉันผิดหวังตัวเธอจริง ๆ” กู้เหวินเฟยมองหญิงสาวที่สวยสดงดงามขึ้นทุกวันด้วยความเสียดาย หากรู้ว่าหล่อนเป

แม้จะบ่นในใจเธอก็ยังลุกออกไปหาคนที่มาหาถึงบ้าน แต่เมื่อเห็นก็ต้องประหลาดใจเพราะคนที่มาเป็นป้าสะใภ้ของแม่ที่ไม่ได้ติดต่อนานมากแล้วตั้งแต่แม่แต่งออกมา พวกเขาแทบจะตัดขาดกับมารดาเธอเลยทีเดียว เมื่อเห็นคนที่ป้าสะใภ้พามาด้วยก็อดที่ชักสีหน้าไม่ได้ นี่คงไม่ใช่ว่าข่าวของเย่คุนข่ายดังไปอีกหมู่บ้านหนึ่งหรอกนะ ถึงได้เอาลูกสาวมาที่บ้านเธอแบบนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยพบหน้าวันนี้ลมอะไรหอบป้าสะใภ้คนนี้มา “พ่อกับแม่ไปไร่ ป้าสะใภ้มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” “ไหนว่าไปเรียนมหาลัย มารยาทยังไม่มีเลย สู้ลูกสาวฉันก็ไม่ได้อินหงลี่สวัสดีพี่เขาสิลูก สอนให้พี่เขารู้จักมารยาทหน่อยว่าควรทำอย่างไร” “สวัสดีค่ะพี่หลินอี” เด็กสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ใบหน้าแดงระเรื่อทว่าดวงตาของหล่อนกลับมองผู้ชายข้างตัวเธอไม่วางตา เธอหันไปมองผู้ชายของเธอแล้วถอนหายใจ เขาช่างเสน่ห์เหลือร้ายจริง ๆ ไม่ใช่แค่ใบหน้าของเขาแต่ตำแหน่งของเขาต่างหากที่ทำให้สาว ๆ วิ่งเข้ามาไม่รู้ว่าเขารอดพ้นจากผู้หญิงในเมืองมาได้อย่างไรถึงรอดมาเป็นแฟนเธอได้ “ป้าสะใภ้มีธุระอะไรคะ” จ้าวหลินอีมองลูกพี่ลูกน้องคนนี้ด้วยสายตาเรียบเฉย ชาติที่แล้วเธอจำได้ว่าพวกเขามาเยาะเย้ยค

“พี่ใหญ่พี่กลับมาแล้ว หอบอะไรมาเยอะแยะคะ” จ้าวหลินอียิ้มกว้างเมื่อเห็นพี่ชายกลับมาพร้อมหอบข้าวของมาเยอะแยะ “วันนี้พี่ได้ของดีมาฝากพ่อ” เจ้าตัวยิ้มกริ่มก่อนจะนำของดีที่ว่าออกจากถุงผ้า เมื่อเห็นสิ่งนั้นจ้าวหลินอีก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “ของแบบนี้กินให้น้อยๆ หน่อยๆ ค่ะอันตรายกับชีวิตทั้งนั้น” “นานๆ ดื่มทีไม่เป็นไรหรอก วันนี้พ่อจะกินกับว่าที่ลูกเขยด้วย ลูกไปทำกับแกล้มให้พ่อเร็ว” จ้าวเผิงเฉิงเมื่อเห็นสิ่งของที่ลูกชายได้ก็รีบบอกลูกสาวอย่างตื่นเต้น เหล้าพวกนี้ล้วนเป็นของหายากอีกทั้งรัฐบาลเข้มงวดจึงหากินได้ยาก ไอ้ที่ถูกกฎหมายก็ราคาแพงจนซื้อไม่ไหว “ไม่คิดว่าคุณพ่อชอบเหล้า ไว้วันหน้าผมจะเอามาฝากครับ” เมื่อเห็นขวดเหล้าในมือเย่คุนข่ายจึงได้เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แต่กลับได้รับสายตาของแฟนสาวถลึงตามาแทน เขาจึงได้แต่ยิ้มเก้อๆ “ฮ่า ๆ อย่าไปสนใจหลินอี มารอบหน้าพ่อจะรอชิม” จากนั้นทั้งสามก็ย้ายโต๊ะไปตั้งวงกินเหล้ากัน เหล่าหญิงสาวจึงมาช่วยกันทำอาหารเย็นและกับแกล้ม แม้เย่ซินหรานจะทำอาหารไม่เป็นแต่ก็อยู่ช่วยล้างผักอย่างสนอกสนใจเรียกความเอ็นดูจากแม่ของเธอได้อย่างดี อีกทั้งเจ้าตัวช่างเจรจาทำให้ผู้ให

พวกเขานั่งเล่นและทานอาหารกันจนตะวันเริ่มตกดิน ทุ่งดอกไม้ที่ผลิบานในปีละครั้งเหมือนแสดงความยินดีให้ความรักของจ้าวหลินอีจึงได้เริ่มบานในเวลานี้ พวกเขาต่างซึมซับบรรยากาศแสนหวานก่อนจะพากันกลับบ้าน วันนี้พวกเขาเที่ยวเล่นในป่าทั้งวันพอตกเย็นจึงได้พากันนอนแต่หัวค่ำ คงจะมีคนที่มีความรักเท่านั้นที่มานั่งคุยกันอยู่หน้าบ้านใต้ต้นไม้ “พี่ชอบดูดาวไหมคะ” จ้าวหลินอีเอ่ยถามคนข้างตัวขณะที่เงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้าที่สว่างจนพราวระยับ ที่นี่สามารถดูได้ว่าดาวเหนือ หรือดาวศุกร์อยู่ไหน ต่างจากในเมืองที่แต่แสงสีแทน “ชอบครับ ทางกองทัพต้องสอนเรื่องนี้ ที่นี่จะเห็นดาวชัดกว่าที่ค่ายทหารมากจึงสังเกตได้ง่าย” เย่คุนข่ายตอบรับพร้อมเล่าเรื่องในกองทัพให้คนรักได้ฟัง เรื่องดวงดาวก็เป็นพื้นฐานของกองทัพ เวลาออกรบหากไม่มีเข็มทิศจะได้ไม่หลงทาง “พี่ชอบดาวอะไรบ้างคะ” จ้าวหลินอีฟังคำบอกเล่าอย่างตั้งใจก่อนจะเอ่ยถามอย่างสนใจ เพราะชาติก่อนแค่มีเวลากินข้าวก็ดีมากแล้วจะไปมีเวลาทำความรู้จักดวงดาวบนท้องฟ้าได้อย่างไร เพียงแต่เมื่อได้เรียนมหาวิทยาลัยแล้วจึงได้มีการสอนสิ่งนี้ทำให้เธอมีความรู้ทางนี้เพิ่ม “พี่ชอบดาวเหนือเพราะทำให้พี

“ขี้หวงจริง ขอดูหน่อยไม่ได้หรือไง” จ้าวหลินอีมองทั้งคู่เหมือนจะรู้จักกันจึงยิ้มอย่างเก้อเขิน อีกทั้งถูกเรียกน้องสะใภ้ที่ไม่คุ้นหูทำให้ไม่ชินเท่าไหร่ “อย่างไรก็ต้องขอบคุณคุณตำรวจมากนะคะที่มาช่วยแต่ไม่ได้อะไรกลับไปเลย” พ่อกับแม่ของจ้าวหลินอีรีบเอ่ยขอบคุณตำรวจหนุ่มด้วยความรู้สึกเกรงใจ เพราะพวกเขาไม่ได้ผลงานกลับไปทำให้มาเสียเที่ยว “อย่าคิดมากครับคุณป้า ผมเป็นสหายของคุนข่ายผ่านมาทางนี้เลยแวะมาเยี่ยมเท่านั้น เรื่องอื่นเป็นเรื่องเล็กน้อยครับ แต่หากมีเรื่องเดือนร้อนไปหาผมที่อำเภอได้ครับ” “อย่างนั้นเข้าไปข้างในก่อนดีกว่าค่ะ” “ไม่เป็นไรครับผมมีธุระต้องไปต่อ” ตำรวจหนุ่มเอ่ยตอบอย่างมีมารยาท เมื่อเห็นแบบนั้นคนตระกูลจ้าวก็ไม่ได้บีบบังคับ หลังจากที่ชาวบ้านแยกย้ายกันไปแล้วจึงได้พากันเข้าบ้าน ส่วนตำรวจหนุ่มคุยกับสหายด้านนอกเพียงครู่ก็จากไป นับว่าวันนี้จึงจบเรื่องวุ่นวายลงด้วยดี และต้องยกความดีความชอบให้เย่คุนข่ายที่มีเส้นสายช่วยเหลือทำให้เรื่องนี้จบลงด้วยดี เย่คุนข่ายลางานได้ยี่สิบวัน เพียงพริบตาเดียวก็ถึงวันต้องกลับไปทำงาน จ้าวหลินอีจึงได้กลับไปพร้อมเขาเพราะอยู่ที่บ้านนานก็ขาดรายได้ อีกทั้งใ