All Chapters of ย้อนเวลากลับไปแก้แค้นอดีตสามีในยุค80: Chapter 31 - Chapter 40

จ้าวหลินอีมองตามรถของคนรักจนลับสายตาก่อนจะเดินกลับหอพัก ซึ่งใกล้จะเปิดเทอมแล้วนักศึกษาหลายคนที่กลับมาจากบ้านเหมือนเธอเดินผ่านไปมา และยังมีนักศึกษาที่ไม่ได้กลับบ้านชนบทที่ห่างไกลเพราะทำงานหาเงินเพื่อเรียนต่อไปด้วย ชีวิตนักศึกษามีหลายสิ่งหลายอย่างให้ทำ บ้านที่ฐานะยากจนก็ดิ้นรนเพื่อมีชีวิตที่ดีเหมือนเธอห้องพักสำหรับสี่คนเธอมาถึงคนแรก คนอื่นๆ ยังไม่ได้กลับมาจึงได้เริ่มทำความสะอาดไว้รอพวกสหายทั้งสามคน แม้ภายในใจเธอจะไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี่แล้วก็ตาม เธอคิดจะไปเช่าร้านปิดร้านขายเสื้อผ้าและจ้างพนักงานดูแลระหว่างที่เธอติดเรียนหลังจากทำความสะอาดห้องเสร็จจึงได้อาบน้ำและหาอะไรกินแบบง่ายๆ ที่ใกล้มหาวิทยาลัย ก่อนจะกลับหอพัก จ้าวหลินอีวาดแบบเสื้อผ้าที่ทันสมัยและขายดีในความทรงจำจากชาติก่อน และวาดเสริมปรับแต่งเป็นเอกลักษณ์โดยปักแบรนด์เสื้อตัวเองลงปกคอเสื้อ จ้าวหลินอีวาดสี่ห้าแบบไว้ก่อนจะปิดไฟนอนเพื่อพรุ่งนี้เช้าจะได้ไปหาเช่าห้อง ครั้งนี้เธอไม่ได้บอกเย่ซินหรานที่บ้านตระกูลเย่ดีกับเธอมากจนรู้สึกเกรงใจ เธอจะรู้สึกมั่นใจตัวเองมากกว่าหากสร้างฐานะได้มั่นคงด้วยตนเอง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนดีที่สุด เธอดีใจที่พวก

“ได้สิค่ะ” จ้าวหลินอีตอบรับด้วยรอยยิ้ม เธอไม่ได้รังเกียจที่หล่อนมีลูกสาวมาทำงานด้วย เพราะมู่เหม่ยหลิงทำให้เธอนึกถึงตัวเองเมื่อชาติก่อนแต่เหม่ยหลิงโชคดีกว่าเธอคือได้ลูกสาวมาอยู่ด้วย“ขอบคุณมากๆค่ะคุณจ้าว ต่อไปเรียกฉันว่าพี่เหม่ยหลิงก็พอค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณมู่อย่างสุภาพแบบนั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มกว้างด้วยความยินดี เธอหางานมาหลายที่แม้จะมีฝีมือแต่นายจ้างไม่ยอมรับให้ลูกสาวเธอมาทำงานด้วย ทำให้เธอว่างงานมาถึงตรงนี้“ได้ค่ะพี่เหม่ยหลิง” จ้าวหลินอีตอบรับอย่างว่าง่าย ชื่อก็แค่เป็นการเรียกเท่านั้น หลังจากพูดคุยเรื่องค่าแรงและเวลางาน ทั้งสองก็ตกลงกันได้ มู่เหม่ยหลิงจะมาช่วยงานในร้านตั้งแต่เช้าถึงบ่าย ส่วนจ้าวหลินอีจะมาดูแลในช่วงเย็นหลังเลิกเรียนสองสัปดาห์ต่อมาร้านตัดเย็บเสื้อผ้าของจ้าวหลินอีเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง เธอตั้งชื่อร้านว่า ลี่หรงถัง ซึ่งแปลว่าห้องแห่งความงามของผ้าไหม และได้ทำป้ายหน้าร้านใหม่อย่างสวยงาม “ฉันไม่คิดเลยว่าเราจะเริ่มต้นได้เร็วขนาดนี้” จ้าวหลินอีพูดพลางมองดูผลงานที่จัดแสดงอยู่หน้าร้าน มีชุดกระโปรงเรียบง่ายแต่ดูสง่างาม และเสื้อเชิ้ตที่ออกแบบมาให้เหมาะกับทุกเพศทุ

 หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จจ้าวหลินอีก็ได้กลับไปที่ร้านเพราะยังมีชุดที่ต้องรอออกแบบอีกหลายชุด เธอวุ่นวายอยู่กับคนเดียวตลอดบ่าย ไหนจะต้องเลือกผ้าไหม สีผ้าที่เข้ากับผิวแต่ละคนและยังซื้อเครื่องประดับเพิ่มอีก อย่างพวกไข่มุกสีต่าง ๆ เพื่อมาตกแต่งชุดงานเลี้ยงของพวกสหายอีกสามคน ชุดราตรีต้องโดดเด่นเพราะมันจะเป็นการเปิดตัวร้านของเธอและคนจะได้รู้จักมากขึ้นอีกด้วย เธอทำงานอย่างเพลิดเพลินจนกระทั่งลูกน้องในร้านถึงเวลาเลิกงานหมดแล้ว เธอไม่ได้ให้พวกเขาทำงานล่วงเวลาเพราะพวกเขายังมีครอบครัวต้องรับผิดชอบ “ยังไม่เสร็จงานเหรอครับ” จ้าวหลินอีหันหน้าไปมองตามเสียงก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครมาหา เธอวางงานในมือลงแล้วเดินเข้าไปหา หลายวันมานี้เธองานยุ่งไม่ค่อยได้ใช้เวลาร่วมกันเลย โชคดีที่เย่คุนข่ายเป็นผู้ใหญ่และเป็นทหารที่มีเหตุผล เขาไม่เคยทำให้เธอรู้สึกลำบากใจแม้แต่ครั้งเดียว “ใกล้แล้วค่ะ ที่มหาลัยจะมีงานเลี้ยงค่ะสหายทั้งหลายเลยมาช่วยให้ทำชุดราตรีให้ค่ะ พี่ทานข้าวเย็นยังคะ”  “ยังเลยพี่ว่าจะมารับเราไปเดินตลาดกลางคืนด

 “กลับกันเถอะ เดี๋ยวดึกกว่านี้เธอไปเรียนไม่ไหว” หลังจากเดินย่อยมาสักพักแล้วจึงได้เอ่ยชวนคนรักสาวที่คล้ายจะง่วงนอนแล้ว เขารู้ว่าช่วงนี้ตัดเย็บชุดราตรีทำให้อดหลับอดนานมาหลายวันแล้ว “ได้ค่ะพี่ ฉันก็เริ่มง่วงแล้ว” จ้าวหลินอียิ้มรับก่อนจะเดินจูงมือกันกลับไปที่รถยนต์ที่จอดที่ลานจอด เธอนั่งรถกลับมาและเผลอหลับไม่รู้ตัว จนกระทั่งกลับมาถึงร้านที่ถูกปลุกให้ตื่นไปนอนที่ร้านดีๆ และวิธีการปลุกคนให้ตื่นของเย่คุนข่ายทำให้ริมฝีปากของเธอแดงซ้ำไปเลยทีเดียว “ฝันดีนะคะ” จ้าวหลินอีเอ่ยบอกใบหน้าแดงก่ำอย่างเขินอายก่อนจะรีบเข้าร้านและปิดประตูอย่างเรียบร้อย ไม่รอให้เย่คุนข่ายกลับเหมือนทุกครั้ง ดวงตาคู่คมมองแผ่นหลังอรชรด้วยรอยยิ้ม มือลูบปากตัวเองแผ่วเบา หวานจริงๆ ผลไม้ที่เขาเลี้ยงดูใกล้จะสุกเต็มที่แล้ว...เย่คุนข่ายมองตามอยู่สักพักจนกระทั่งไฟในร้านปิดหมดทุกดวงเขาจึงได้ขับรถออกไป ตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว พรุ่งนี้เช้ายังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดการ ว่าที่ภรรยาขยันขนาดนั้นเขาจะต้องขยันให้มากกว่าเธอเป็นสองเท่า จ้าวหลินอีแอบมองต

“น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ ฝีมือคุณจ้าวอร่อยจนอยากให้เปิดร้านค่ะ”“ฮ่าๆ พี่เหม่ยหลิงก็พูดไป ฉันเปิดแค่ร้านเสื้อก็พอค่ะ ช่วงนี้พี่มองหาคนเพิ่มให้ฉันหน่อยนะคะ เดี๋ยวเรียนจบฉันตั้งใจจะเปิดเพิ่มอีกสาขาค่ะ” “จริงหรือคะ ยินดีด้วยค่ะกิจการของคุณจ้าวต้องเจริญก้าวหน้าอย่างแน่นอนค่ะ”“พี่ขอเป็นหุ้นส่วนด้วยนะ” เย่คุนข่ายที่เดินมาเอาน้ำในห้องครัวได้ยินคนรักพูดเรื่องเปิดสาขาใหม่จึงเอ่ยหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม“แน่นอนค่ะ เพราะพี่จะเป็นหุ้นส่วนชีวิตฉันด้วยนี่ค่ะ” คำตอบของจ้าวหลินอีทำให้คนฟังต่างหน้าแดงด้วยความเขิน ภายในห้องจึงอบอวลไปด้วยความรักจนผู้ช่วยอย่างมู่เหม่ยหลิงเหมือนเป็นส่วนเกิน แต่เธอก็ยินดีกับเจ้านายจริงๆ ที่เจอผู้ชายดีๆ แบบนี้ ซึ่งต่างจากเธอที่ชีวิตการแต่งงานล้มเหลวเพราะเธอเป็นเพียงผู้หญิงไร้ค่าคลอดได้แต่ลูกสาว   และแล้ววันที่จ้าวหลินอีก็เรียบจบปริญญาตามที่หวังก็มาถึง ในค่ำคืนนี้มีงานเลี้ยงอำลาซึ่งชุดที่เธอกับสหายล้วนมาจากร้านลี่หรงถัง ชุดราตรีสีแดงสด สีขาว สีน้ำเงินและสีชมพู