Semua Bab ย้อนเวลากลับไปแก้แค้นอดีตสามีในยุค80: Bab 11 - Bab 20

ตู่จื่อหย่าหน้าแดงอย่างอับอาย ก่อนจะลากคู่หมั้นตัวเองจากไปด้วยความโมโห พร้อมข่มขู่เขาหากเขายังไปยุ่งวุ่นวายกับจ้าวหลินอีอีก หล่อนจะไม่ส่งเขาเรียนและยกเลิกการหมั้น ทว่าเพียงโดนคำพูดหวานและออดอ้อนของกู้เหวินเฟยก็พากันกอดแขนคุยกันกระหนุงหนิงจากไป ก่อนจะทันเห็นจ้าวหลินอีขึ้นรถยนต์ไป “นั่นหล่อนยอมเป็นเมียน้อยคนรวยหรือ น่ารังเกียจจริง ๆ” ตู่จื่อหย่าเห็นว่าจ้าวหลินอีขึ้นรถยนต์ไปก็พูดขึ้นด้วยความเกลียดชัง หากหล่อนไม่มายั่วกู้เหวินเฟยมีหรือเขาจะสนใจผู้หญิงแบบนั้น ทำตัวไร้ค่าจริง ๆ บ้านยากจนไม่มีเงินเรียนแล้วยังอยากมาเรียน สุดท้ายก็มาขายตัว หากหล่อนนำเรื่องนี้ไปพูดยัยนั่นคงไม่มีหน้ากลับบ้านแน่ ๆ เมื่อคิดมาถึงเรื่องนี้ก็เหยียดยิ้มอย่างสมใจ กู้เหวินเฟยมองตามร่างคนรักเก่าด้วยความเจ็บใจ หากรู้ว่าหล่อนสำส่อนขนาดนี้เขาน่าจะเป็นคนแรกของหล่อน คิดว่าเป็นหญิงสาวเรียบร้อยอ่อนหวาน กลับเป็นผู้หญิงร่านๆ แบบนี้แล้วมาทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว แววตาเข้มขึ้นอย่างเคียดแค้นเขารู้สึกว่าตนเองโดนหักหลัง  “อย่าไปสนใจหล่อนเลย เราไปกินข้าวกันเถอะครับ ผมเห็นร้านอาหารดี

“บะหมี่อายุยืนครับ กินให้หมดอย่ากัดขาดนะครับ” จ้าวหลินอีมองชามบะหมี่ตรงหน้าแล้วน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่ได้กินบะหมี่อายุยืนนานมากแล้วและไม่เคยมีใครใส่ใจเธอมากขนาดนี้มาก่อน “หมี่ซั่วชามนี้พี่ชายฉันเป็นคนลงมือทำเองเลยนะ” เย่ซินหรานรีบเอ่ยบอกความดีงามของพี่ชาย เธอมองสหายด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ซึ่งทำให้จ้าวหลินอีหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินมากขึ้น จะบอกไม่รู้สึกอะไรก็คงไม่ได้เธอเป็นคนที่มีเลือดเนื้อและหัวใจ เมื่อมีคนทำดีกับเธอขนาดนี้จะไม่ให้เธอหวั่นไหวได้อย่างไร “ขอบคุณมากนะคะพี่คุนข่าย” “ผมเต็มใจทำครับ สุขสันต์วันเกิดครับ” เย่คุนข่ายยื่นกล่องเล็ก ๆ ที่เขาไปเอามาจากในห้องมาให้เธอแทน เพราะเขาหาของขวัญวันเกิดไม่ทัน แต่สร้อยเส้นนี้เขาเห็นแล้วคิดว่ามันเหมาะกับจ้าวหลินอีมากจึงได้ซื้อเอาไว้ เพียงแต่ไม่มีโอกาสเหมาะสมเท่านั้น จ้าวหลินอีรับกล่องที่ไม่ได้ห่ออะไรออกมาดู มันเป็นสร้อยเงินห้อยด้วยดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยว แม้จะดูเรียบธรรมดาแต่เธอรู้ว่ามันราคาแพงมาก เธอเงยหน้าสบตากับเขาพยายามค้นหาความจริงในแววตาคู่นั้น “ผมเห็นเหมาะกับคุณ ความจริงตั้งใจซื้อมาให้นานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาส” เย่คุนข่ายที่ปก

“ดีจัง แม่บ่นคิดถึงเธออยู่” เย่ซินหรานยิ้มร่า ก่อนจะช่วยสหายเก็บของแล้วออกจากหอพักอย่างร่าเริง และคนที่มารับเธอกลับบ้านวันนี้ยังเป็นพี่ชาย ซึ่งเขายืนพิงรถรอพวกเธออยู่ก่อนแล้วพร้อมทั้งสาวๆ ในมหาลัยต่างแอบมามองเขาอย่างเขินอาย เขาใส่ชุดทหารเต็มยศอีกทั้งมีตำแหน่งสูงถึงพันโททำให้หลายคนใจกล้ามาทักทาย ทว่าความเย็นชาที่แผ่ออกมาทำให้พวกหล่อนหน้าเสีย เพราะเขาไม่ได้สนใจชายตามองพวกหล่อนแม้แต่น้อย “ซินหราน! เดี๋ยวก่อน อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกเธอ เห็นว่ามีธุระด่วน” ขณะนั้นสหายในคณะเดียวกันกับเย่ซินหรานก็ร้องเรียกพร้อมวิ่งเข้ามาบอก จากนั้นหล่อนก็มองชายหนุ่มในชุดทหารอย่างเขินอายแม้จะพูดธุระจบแล้วก็ไม่คิดจะจากไป จนเย่ซินหรานลากสหายในคณะไปด้วย หล่อนจึงจากไปอย่างไม่เต็มใจ “พี่กลับก่อนนะคะไม่ต้องรอฉัน” จ้าวหลินอีมองสหายที่จากไปอย่างกะทันหันและหันกลับมามองเย่คุนข่ายที่ยืนมองเธออยู่ จากนั้นเจ้าตัวเดินเข้ามาหาพร้อมรับกระเป๋าจากมือเธอไปพร้อมเปิดประตูให้เธอไปนั่ง ใบหน้างามแดงระเรื่ออย่างเขินอายเมื่อถูกบริการราวกับเจ้าหญิงแบบนี้ เพราะเป็นเมื่อก่อนเธอจะไปนั่งข้างหลังแต่วันนี้ได้นั่งข้างคนขับ ยิ่งทำให้เธอรู้ส

“ขอให้จริงเถอะ” หลิวตานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะชะโงกหน้ามองหาสหายอีกคน “ว่าแต่เยี่ยนหรูยวี่ยังไม่มาเหรอ” “คณะแพทย์เรียนหนักข้อสอบก็น่าจะหนักด้วย คงอีกสักพักแหละ ว่าแต่เราไปกินข้าวก่อนแยกย้ายกันดีไหม” จ้าวหลินอีเสนอเพราะพวกเธอไม่ได้ทานข้าวด้วยกันบ่อยนักเพราะเรียนคนละคณะน้อยนักจะหยุดพร้อมกัน พอวันหยุดสุดสัปดาห์เธอก็ไปทำแต่งาน “ก็ดี ปิดเทอมตั้งนานกว่าจะเจอกันอีกที” หลิวตานตอบรับก่อนจะโยนกระเป๋าที่เก็บเสร็จลงเตียงนอน จากนั้นทุกคนก็พากันไปร้านอาหารประจำที่หน้ามหาวิทยาลัย ร้านหม้อไฟที่นั่นอร่อยและราคาไม่แพง หากมีเวลาจะชวนกันไปที่นั่น แม้จะพากันออกมาสามคนก็ไม่ลืมไปดักรอเพื่อนสาวอีกคน โชคดีที่รอไม่นานเยี่ยนหรูยวี่ก็กลับมาจากการสอบ สีหน้าแต่ละคนอิดโรยจึงพากันไปกินหม้อไฟ พร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จ้าวหลินอีมองสหายและบรรยากาศสดใสนี้อย่างหวงแหน ชาติก่อนเพราะความโง่งมทำให้เธอไม่เคยได้สัมผัสการใช้ชีวิตวันรุ่นแบบนี้ รอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าขณะที่ตอบคำถามสหายเป็นครั้งคราว อาหารมื้อนี้เธอก็อาสาจ่ายเงินให้ เพราะตอนนี้เธอมีงานทำและมีเงินมากพอจะเลี้ยงข้าวพวกหล่อนสักหนึ่งมื้อ แม้พวกเขาแต่ละคนจะ

“เหอะ ยังไม่ได้แต่งเลย ดีไม่ดีอาจเป็นแค่ผู้หญิงบำเรอเขาก็ได้” เสียงซุบซิบดังขึ้นแผ่วเบา แม้จะฟังไม่ถนัดแต่จ้าวหลินอีก็พอจะคาดเดาได้ จึงข่มขู่ไปอีกครั้งพวกเขาจึงได้พากันรีบกลับไป เมื่อชาวบ้านที่สอดรู้สอดเห็นกลับกันหมดแล้วจึงได้เข้าไปหาเย่ซินหรานที่วิ่งหลบมาอยู่ในห้อง เพราะหล่อนเป็นคนในเมืองไม่เคยเห็นชาวบ้านบุกเข้ามาต่อว่าคนอื่นแบบนี้มาก่อน ซึ่งโชคดีที่เย่คุนข่ายออกไปช่ายพ่อทำงานที่ไร่ตอนเช้าก่อนจึงไม่ต้องฟังคำว่าร้ายจากชาวบ้าน “พวกเขากลับกันแล้วหรือ น่ากลัวจริง ๆ มิน่าบางคนทนไม่ไหวถึงขั้นฆ่าตัวตาย” เย่ซินหรานเอ่ยถามอย่างหวาดระแวง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาวบ้านในชนบทจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นแบบนี้ เมื่อครู่เธอไม่รู้จึงออกไปดูด้วยแต่ป้าๆ น้าอาแถวนั้นกลับพยายามยัดเยียดลูกชายหลานชายให้แต่งงานกับหล่อนแทน แม้เธอจะไม่ได้รังเกียรติผู้ชายที่มีฐานะยากจน แต่เจอพวกเขามองเธออย่างหิวกระหายแบบนั้นใครจะทนไหวกัน “ไปแล้ว ขอโทษที่ให้เธอมาเจออะไรแบบนี้” “ไม่ใช่ความผิดเธอเสียหน่อย ฉันอยากมาเอง” เย่ซินหรานรีบแย้ง ก่อนจะกอดเพื่อนสาวอย่างปลอบโยน เธฮเชื่อมั่นว่าพี่ชายเธอรักจ้าวหลินอีแน่นอนเพราะเขาอายุยี