ชีวิตในชนบทกับบททดสอบว่าที่ลูกเขย 2

“เหอะ ยังไม่ได้แต่งเลย ดีไม่ดีอาจเป็นแค่ผู้หญิงบำเรอเขาก็ได้”

เสียงซุบซิบดังขึ้นแผ่วเบา แม้จะฟังไม่ถนัดแต่จ้าวหลินอีก็พอจะคาดเดาได้ จึงข่มขู่ไปอีกครั้งพวกเขาจึงได้พากันรีบกลับไป เมื่อชาวบ้านที่สอดรู้สอดเห็นกลับกันหมดแล้วจึงได้เข้าไปหาเย่ซินหรานที่วิ่งหลบมาอยู่ในห้อง เพราะหล่อนเป็นคนในเมืองไม่เคยเห็นชาวบ้านบุกเข้ามาต่อว่าคนอื่นแบบนี้มาก่อน ซึ่งโชคดีที่เย่คุนข่ายออกไปช่ายพ่อทำงานที่ไร่ตอนเช้าก่อนจึงไม่ต้องฟังคำว่าร้ายจากชาวบ้าน

“พวกเขากลับกันแล้วหรือ น่ากลัวจริง ๆ มิน่าบางคนทนไม่ไหวถึงขั้นฆ่าตัวตาย” เย่ซินหรานเอ่ยถามอย่างหวาดระแวง เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาวบ้านในชนบทจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นแบบนี้ เมื่อครู่เธอไม่รู้จึงออกไปดูด้วยแต่ป้าๆ น้าอาแถวนั้นกลับพยายามยัดเยียดลูกชายหลานชายให้แต่งงานกับหล่อนแทน แม้เธอจะไม่ได้รังเกียรติผู้ชายที่มีฐานะยากจน แต่เจอพวกเขามองเธออย่างหิวกระหายแบบนั้นใครจะทนไหวกัน

“ไปแล้ว ขอโทษที่ให้เธอมาเจออะไรแบบนี้”

“ไม่ใช่ความผิดเธอเสียหน่อย ฉันอยากมาเอง” เย่ซินหรานรีบแย้ง ก่อนจะกอดเพื่อนสาวอย่างปลอบโยน เธฮเชื่อมั่นว่าพี่ชายเธอรักจ้าวหลินอีแน่นอนเพราะเขาอายุยี