All Chapters of อุ้มรักเจ้าหนี้หัวใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ฤทธิถอดเสื้อผ้าใส่ตะกร้าผ้าซักใต้เคาน์เตอร์อ่างล่างหน้าในห้องน้ำภายในห้องนอนส่วนตัว แล้วยืนมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจกเขาภูมิใจกับเรือนร่างกำยำล่ำสันที่แลกมาด้วยการมีวินัยในการดูแลตัวเองทั้งเรื่องอาหารการกินและการออกกำลังกายซึ่งเขาปฏิบัติมาเป็นเวลายาวนานหลายปีเขาไล่สายตาจากกล้ามหน้าอกผ่านกล้ามท้องที่เห็นซิกส์แพ็กชัดเจน มาหยุดที่ชั้นในผ้าคอตตอนสีขาวสะอาดตานั่นไง...ตัวปัญหา!วันนี้เขาเป็นอะไรถึงได้เกิด ‘อารมณ์’ ขึ้นมาแบบนี้ ปกติเขาก็หักห้ามตัวเองได้ ด้วยการเอาใจไปไว้ที่งาน ใครต่อใครก็บอกว่าเขาเป็นคนบ้างานมีเพียงเขา...และลินิน ผู้เป็นภรรยา ที่รู้เหตุผลของการบ้างานนี้ดีเขาบ้างานทำแต่งานเพื่อที่จะทำให้ตัวเองยุ่งตลอดเวลา พอยุ่งก็ไม่มีเวลามาคิดเรื่องอื่น โดยเฉพาะ...เรื่องเซ็กส์ระหว่างเขากับภรรยาฤทธิก็เหมือนผู้ชายทั่วไปที่ยังมีความต้องการทางกาย แต่เมื่อภรรยาป่วยกระเสาะกระแส เทียวเข้าออกโรงพยาบาลเพราะสุขภาพทรุดโทรม เขาก็ไม่อยากฝืนใจหล่อนสุดท้ายจึงแยกห้องนอนกันเพื่อตัดปัญหาความรักที่มีต่อภรรยาทำให้ฤทธิปฏิเสธการมีสัมพันธ์ทั้งในแบบถาวรหรือชั่วคราวกับผู้หญิงอื่น ทั้งที่ลินินเคยเสนอทางเลือกใ

ฤทธินอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เขาง่วงนอนจนจะหลับอยู่รอมร่อ แต่ทุกครั้งที่หลับตาก็เห็นแต่ภาพสาวน้อยคนนั้นหลับตาพริ้มรับจูบหวานซ่านในอ้อมกอดของตนหากจินตนาการกลับไปไกลกว่านั้น...เมื่อระลึกถึงสัมผัสจากปลายมือยามได้โลมลูบไปบนเนื้อตัวเจ้าหล่อน ใจกลับเต้นระทึกจนแทบโลดออกมานอกอก กลางกายปวดหนึบจนเผลอเปล่งเสียงแหบพร่าออกมา...เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย หยุดคิดแล้วหลับสักที!...แต่ยิ่งห้ามตัวเอง ใจก็ยิ่งเตลิด ภาพในมโนความคิดนั้นไปไกลแสนไกลจนเจ้าตัวได้แต่นอนดิ้นกระสับกระส่ายบนเตียงกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นตอนห้าทุ่มเศษ มือคว้าสะเปะสะปะกระทั่งเจอโทรศัพท์มือถือ ปรือตาหนักอึ้งขึ้นมองชื่อของภรรยาที่ปรากฏบนหน้าจอ เมื่อรับเสียงปลายสายฟังดูสดใสไม่น้อย“ฤทธิคะ ลินินจะโทรมาบอกว่าคืนนี้ลินินจะกลับดึกหน่อยนะคะ หรือไม่ก็อาจจะค้างบ้านคุณพ่อคุณแม่ค่ะ”“อืม” เขาตอบได้แค่นั้น รู้สึกว่าสติสัมปชัญญะตนเองกำลังจะดับในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้แล้ว“ค่ะ ถ้างั้นแค่นี้นะคะ ฝันดีค่ะ”โชคดีที่ปลายสายไม่ต่อความยาว ทันทีที่ฝ่ายนั้นวางสาย เขาก็พ่นลมหายใจ

เมื่อออกมาจากห้องทำงาน พนิตนันท์ก็แวะไปที่ห้องนอนของนายสาวเพื่อรายงานให้ทราบว่าหล่อนทำตามคำสั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“คุณลินินคะ หนูเอากาแฟไปเสิร์ฟตามที่สั่งเรียบร้อยแล้วนะคะ”“ดีจ้ะ ขอบใจมาก ต่อไปนี้สี่ทุ่มทุกวัน นันท์เอากาแฟไปเสิร์ฟคุณฤทธิแทนฉันทีนะจ๊ะ”“เอ่อ...แต่...” เจ้าหล่อนอึกอักก่อนจะเอ่ยสิ่งที่เจ้านายหนุ่มสั่งไว้ “คุณผู้ชายสั่งไม่ให้หนูไปค่ะ”ครั้นเห็นนายสาวนิ่งไม่พูดอะไร หล่อนก็ล่าถอยออกมา แล้วตรงกลับเข้าห้องของตนทันทีหญิงสาวเดินไปนั่งตรงขอบเตียงพลางก้มลงมองหน้าท้องของตนเองที่ยังแบนราบ จตนยลูบเบาๆ พลางนึก...ถ้าหล่อนท้องขึ้นมาจริงๆ จะเป็นอย่างไร สำหรับเด็กสาวอายุสิบเก้าที่ชีวิตยังมีแค่เรื่องเรียนและเรื่องทำงานหาเงินเพื่อช่วยเหลือครอบครัว คำว่า ‘แม่’ จึงนับเป็นเรื่องไกลตัว ไม่ใช่แค่ไม่เคยมีแฟน แต่พนิตนันท์ยังไม่เคยมีเรื่องนี้อยู่ในหัวแม้แต่น้อยหล่อนอาจจะมีใครบางคนซุกซ่อนไว้ในใจ เป็นคนที่แอบชอบแอบชื่นชมอยู่ลับๆ แต่มันก็เป็นแค่เพียงความรู้สึกที่เก็บไว้คนเดียว ไม่เคยคิดจะบอกใครหรือแม้แต่จะแสดงตัวให้อีกฝ่ายรู้หญิงสาวยกมื

พนิตนันท์ร้องเตือนแล้วก็ยกมือขึ้นบังหน้าตามสัญชาตญาณ เสียงโครมดังสนั่นพร้อมแรงกระแทกจนกระเทือนเลือนลั่น ดีว่าทั้งพนิตนันท์และอาชว์คาดเข็มขัดนิรภัย จึงยังนั่งติดเบาะไม่ได้พุ่งทะยานทะลุกระจกออกไปตามแรงกระแทก ทว่าสายของเข็มขัดนิรภัยที่รั้งไว้ก็ทำให้เจ็บตัวไม่น้อย “โอ๊ย...” พนิตนันท์ร้องโอดโอย จากนั้นความวุ่นวายก็เกิดขึ้นเมื่อรถคันหน้าที่อาชว์ขับไปชนท้ายเข้า เดินมาตบประตูรถด้วยท่าทางโมโหฉุนเฉียว เสียงก่นด่าดังลั่น“ขับไงวะ...แม่ง ไม่เห็นหรือไงว่ากูหยุดแล้ว เสือกมาชนท้ายได้ แล้วนี่กูยิ่งรีบๆ จะไปทำงาน”อาชว์ไม่สนใจเจ้าของรถคู่กรณี แต่กลับหันมาหาหล่อน ละล่ำละลักถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“นันท์เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”“ไม่ต้องห่วงเรา เราไม่เป็นไร” หล่อนบอกพลางชี้ให้ผู้เป็นเพื่อนสนใจคู่กรณี “อาชว์ลงไปคุยกับเขาก่อนดีกว่า รถมีประกันไหม? เดี๋ยวเราโทรเรียกให้”“มี เอกสารอยู่คอนโซลตรงหน้านันท์แหละ เราฝากด้วยนะ” พูดจบอาชว์ก็ปลดล็อกประตูแล้วก้าวลงไปทันทีพนิตนันท์ยังไม่ทันจะเปิดคอนโซลหาเอกสารประกัน ประตูรถข้างที่หล่อนนั่งก็เปิดออกพร้อม

ฤทธิลุกขึ้นแล้วก้าวตรงมาหาสาวน้อย เขาก้มลงช้อนร่างหล่อนขึ้นแล้วอุ้มเดินไปที่ห้องนอน พนิตนันท์หน้าแดงจัดด้วยความขัดเขิน ความคิดหล่อนเตลิดไปไกลเมื่อจดจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ตื่นมาพบตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนของเขา...มันเกิดอะไรขึ้นทว่าเมื่อวางร่างสาวน้อยลงบนเตียงเรียบร้อย ฤทธิก็เอ่ยขึ้น“นอนพักก่อน เดี๋ยวขอฉันทำงานสักหน่อย...มีอะไรก็ไปเรียกฉันได้ที่ห้องทำงาน...อยู่ข้างๆ ห้องนี้แหละ”“เอ่อ แต่...หนูไม่ง่วง แล้วก็ไม่ได้เจ็บตัวอะไรเท่าไร ขอหนูไปมหาลัยไม่ได้เหรอคะ” “ไม่ได้!” พูดจบเจ้าตัวก็ตัดบทการสนทนาด้วยการก้าวขาฉับๆ ออกจากห้องนอนไปทันทีฤทธิเปิดประตูห้องข้างๆ ที่ตกแต่งเป็นห้องทำงานเล็กๆ ซึ่งมีเครื่องอำนวยความสะดวกพร้อมทุกอย่าง เป็นออฟฟิศย่อมๆ ที่ใช้ work from home ได้อย่างสบายเขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ขึ้นมาเพื่อเช็กเมล์ว่าเลขานุการส่งไฟล์ร่างสัญญามาให้ตรวจหรือยัง เมื่อยังไม่พบจึงได้โทรศัพท์ไปตามงานอีกครั้งจากนั้นจึงโทรศัพท์หาภรรยา...เพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาตกลงจะทำอะไร“ลินิน...ผมอยากคุยเรื่องเด็กนั่น”