บททั้งหมดของ จ้างรักลวงใจ: บทที่ 1 - บทที่ 10

เช้าอีกวัน ณ ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิลีโอเดินออกมาอย่างสง่าพร้อมกับการ์ดที่ตามมาดูแลเขาอีกนับสิบคน จนเป็นที่สนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา"โทนี่ ไม่ต้องให้คนตามฉันแบบนี้อีกแล้ว แล้วก็ไม่ต้องใส่สูทกันแบบนี้ ให้แต่งตัวให้กลมกลืนกับคนที่นี่ซะ" ลีโอเอ่ยบอกโทนี่ที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่ในเวลาเดียวกัน"ครับ นายน้อย" โทนี่เอ่ยบอกก็สั่งลูกน้องทันที ก่อนจะเดินทางไปยังที่พักที่เตรียมไว้ให้นายน้อย จนกระทั่งเดินทางมาถึงที่คอนโดหรูก็มีอาเทอร์เพื่อนของลีโอมารอต้อนรับถึงห้อง"เป็นไงไอ้เพื่อนยาก ทำไมแกถึงมาไทยกะทันหันแบบนี้วะ" อาเทอร์เอ่ยถามเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆถึงแม้จะอยู่คนละประเทศแต่เขาก็สนิทกันมาก"ก็เรื่องแก้งค์นั่นแหละว่ะ ฉันถึงต้องมากบดานอยู่ที่นี่ อ่อ แล้วแกห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าฉันเป็นใคร ให้บอกแค่ว่าฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแกก็พอ" ลีโอเอ่ยออกไปเพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปมหาวิทยาลัย เขาไม่อยากเป็นที่สนใจของใคร"เออๆ แล้วหน้าตาแบบแกเนี่ย แกคิดว่าจะรอดสาวๆรึไงวะ ยังไงแกก็เป็นที่สนใจอยู่ดีแหละวะ" อาเทอร์เอ่ยบอกไปแบบนั้น เพราะหน้าตาเพื่อนเขาดีขนาดนี้คงเป็นที่สนใจแน่ๆ"ใครบอกว่าฉันจะไปเรียนลุคนี้ล่ะ"

"พี่ลีโอคะ เห็นพี่อาเทอร์บอกว่าพี่ลีโอเก่งเรื่องคณิตเหรอคะ ช่วยสอนแพรหน่อยได้ไหมคะ พอดีใกล้สอบแล้วน่ะค่ะ แพรกลัวจะทำข้อสอบไม่ได้" แพรนลินพูดออกไปก็เข้าไปใกล้ๆลีโออย่างจงใจยั่ว เธออยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายเนิร์ดๆที่ไม่สนใจเธอแบบเขา จะทนเธอยั่วได้แค่ไหน แพรนลินคิดในใจลีโอได้ยินก็สงสัยว่าแพรนลินจะมาสนใจอะไรเขาในคาบผู้ชายเนิร์ดๆแบบนี้ แค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังอ่อยเขาอยู่ ลีโอคิดสักพักก็ตอบออกไป"พี่ไม่เก่งหรอกครับ ไอ้อาเทอร์เก่งกว่าพี่อีก" ลีโอบอกปัดไปเพราะไม่อยากยุ่งกับเธออีกแล้ว ไม่งั้นกำแพงที่เขาสร้างไว้ได้พังทลายลงแน่ๆ ลีโอคิดในใจ"งั้นไม่เป็นไรค่ะ แพรขอตัวก่อนนะคะ" พอได้ยินลีโอพูดออกมา แพรนลินก็ไม่พอใจจึงเอ่ยขอตัวออกมา เล่นปฎิเสธเธอขนาดนี้ใครจะหน้าด้านพูดต่อกัน"ถูกอ่อยแล้วไหมล่ะมึง นี่ขนาดมึงปลอมตัวนะโว้ย ฮ่าๆ บอกไว้เลยนะมึงน้องแพรอ่อยใครแล้ว กูไม่เคยเห็นพลาดสักคน มึงเสร็จแน่" อาเทอร์พูดออกมาก็หัวเราะ"แต่ไม่ใช่กับฉันแน่นอน" ลีโอพูดออกไปแล้วเดินออกไปนอกห้อง"แกไม่รู้จักน้องแพรซะแล้วไอ้ลีโอ ยิ่งได้ยากๆ น้องแพรเขาก็ยิ่งชอบ" อาเทอร์พูดตามออกมาเบาๆแล้วตามเพื่อนออกไปแพรนลินเดินมา

พอเช้าของอีกวัน ทุกคนก็ตื่นขึ้นมากันแต่เช้าก่อนจะเริ่มทำงานจิตอาสากันอีกครั้ง"น้องแพรครับ พี่ช่วยถือนะครับ" รุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเพราะพยายามจะจีบแพรนลิน"อ่อไม่เป็นไรค่ะ แพรถือไหว" แพรนลินบอกออกไปก็เดินถือกระติกน้ำไปที่พวกเพื่อนๆที่กำลังซ่อมแซมห้องเรียนให้เด็กๆ"หืม หุ่นน่าจับทำเมียฉิบ" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในเต้นท์อาหารเอ่ยบอกกับเพื่อนที่เข้าไปหาแพรนลินเมื่อกี้"เออว่ะ แต่เล่นตัวมากไปหน่อย สักวันจะจับให้ร้องครางดังๆเลยแม่ง" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดไปอยู่ๆ ลีโอที่ผ่านมาได้ยินพอดีก็ไม่พอใจ ก่อนจะถือถังสีไว้ แล้วแกล้งเดินไปชนจนมันเทใส่สองคนนี่อย่างตั้งใจ ผู้หญิงที่เขาเล็งไว้คนอื่นห้ามคิดแหย๋ม"เห้ย ไอ้ลีโอมึงเดินยังไงวะ" ชายคนหนึ่งเอ่ยออกไปอย่างไม่พอใจที่ถูกสีราดลงเต็มหัว"โทษที พอดีมือมันอ่อนแรงว่ะ เลยถือไม่ไหว" ลีโอพูดออกไปก็เดินออกไปทันที โดยที่สองหนุ่มได้แต่มองตามอย่างแค้นเคือง"ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนไอ้อาเทอร์ละก็ มึงไม่รอดแน่ไอ้ลีโอ" ชายหนุ่มพูดขึ้นเพราะไม่อยากมีปัญหากับอาเทอร์"มึงไปแกล้งมันสองคนทำไมวะ" อาเทอร์ถามเพราะเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่"ไม่มีอะไรหรอกกูแค่เบื่อๆ" ลีโอบอกไป"มึงนี

ลีโอถูแก่นกายจนน้ำรักของเธอชะโลมแก่นกายจนเปียก เขาจึงกดแท่งรักใส่ร่องสวาทของเธอเบาๆ"อ้ะ เจ็บ เอาออกไป แพรเจ็บ" แพรนลินพูดออกไป เมื่อเจ็บที่น้องสาวของตัวเองราวกับมันฉีกขาด พร้อมกับเอามือบีบแขนแขนลีโอเพื่อคลายความเจ็บ"โอ้ ซี๊ด เข้ายากฉิบ" ลีโอสบทบทออกมา เมื่อเข้าไปในร่องของเธออย่างอย่างลำบาก จึงตัดสินใจดึงแก่นกายออกก่อนจะแทงเข้าไปใหม่รวดเดียวมิดด้าม"โอ้ย! เจ็บ" แพรนลินร้องออกมาน้ำตาคลอเบ้า แล้วจิกเล็บลงที่แขนของเขา"ซี๊ด ยังซิงทำไมไม่บอกพี่" ลีโอถามออกไปเมื่อรับรู้ได้ทันทีว่าได้ทำลายเยื่อพรหมจรรย์ของเธอไปแล้ว แถมน้องสาวของเธอก็ตอดแน่นจนแก่นกายของเขาเสียวจนแทบจะปริแตก"เคยฟังไหมล่ะ บอกอย่า อย่า ก็แทงเข้ามาอยู่นั่นแหละ โอ้ย ซี๊ด " แพรนินพูดออกไปอย่างสุดทน เพราะตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งแค้นที่โดนเขาเอากลางป่าแบบนี้"ปากเก่งได้ งั้นก็ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม พี่ขยับนะ" ลีโอพูดไปก็เอามือจับหัวเข่าของแพรนลินไว้ แล้วอ้ากว้างกว่าเดิมแล้วเริ่มขยับเอวสอบเบาๆ"อ้ะ แสบ เบาๆ อ้ะ อ้ะ อ้ะ" แพรนลินเอ่ยบอกเมื่อถูกแก่นกายแทงเข้าออกเบาๆลีโอก็ก้มลงไปดูดเลียหน้าอกหน้าใจของเธออีกครั้ง เพื่อให้เธอกลับมาเสียวอีกอีกครั้ง

ด้านอาเทอร์พร้อมกับคนในชมรมกว่าสามสิบกว่าคน ก็เดินทางกลับกรุงเทพในเช้าวันต่อมา "พี่ลีโอ พี่แพรแล้วก็พี่ริต้าไม่กลับพร้อมเราหรือคะ" น้ำตาลเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะไม่เห็นทั้งสามคนตั้งแต่เช้า "เขากลับกันก่อนแล้วล่ะ ไปกันได้แล้วไป" อาเทอร์เอ่ยบอกก็เดินนำทุกคนไปด้านในทันทีเพื่อขึ้นเครื่อง มันน่าสะใจจริงๆที่แพรนลินหนีกลับกรุงเทพไป จนไอ้ลีโอรีบกลับไฟว์แรกของเช้าวันนี้ก่อนพวกเขา ที่จะยินในช่วงสายๆ โดยที่มันให้คนที่คอยติดตามอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง สงสัยมันคงจะรีบแจ้นไปหาแพรนลินที่หนีกลับตั้งแต่เมื่อคืน อาเทอร์คิดในใจ ด้านลีโอก็มาถึงกรุงเทพเกือบจะแปดโมงเช้าโดยมีโทนี่มารอรับเขากับลูกน้องอีกสามคนที่สนามบิน ก่อนจะรีบบึ่งรถมาที่คอนโดทันที "คีย์การ์ดอยู่ไหน" ลีโอเอ่ยถามโทนี่ทันทีเมื่อลงรถ "นี่ครับนายน้อย" โทนี่บอกออกไปก็ยื่นคีย์การ์ดห้องของแพรนลินให้กับเจ้านายทันที เพราะนายน้อยของเขาได้โทรมาสั่งเขาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน กว่าจะได้มาเขาต้องใช้ทั้งเงินทั้งแรงปิดปากของพนักงาน เพราะที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยสูงมาก เขาจึงต้องใช้ลูกปืนขู่เพื่อให้พนักงานยอมเอาให้ "ดูสิว่าจะหนีไปไหนได้อีก" ลีโอพูดออกไปก็เดิ