"แกต้องไปเมืองไทย" มาโคเอ่ยบอกลูกชายคนเดียวที่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในอันตราย เพราะตอนนี้เขากำลังล้มแก้งค์แบล๊คดาก้อนให้หมดไปเพื่อจะได้เป็นหนึ่งเดียวในมาเก๊าและฮ่องกง เขาจึงต้องส่งลูกชายคนเดียวไปหลบที่เมืองไทยเพื่อความปลอดภัย
"ผมไม่อยากไป ผมอยากช่วยแด๊ด" ลีโอเอ่ยบอกบิดาถึงแม้เขาจะอายุแค่ยี่สิบเอ็ดแต่เขาก็เรียนการต่อสู้มาอย่างดี
"ไม่ได้ แด็ดเหลือแกแค่คนเดียวแด๊ดไม่มีทางให้แกตายแบบอาเหมยเด็ดขาด" มาโคพูดถึงภรรยาที่ล่วงลับไปเพราะถูกเจมส์ เอโรนิกส์ฆ่าตายเมื่อสิบปีก่อน จนตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะได้แก้แค้นให้ภรรยาของเขาแล้ว
"ผมก็เหลือแค่แด๊ดคนเดียวเหมือนกัน" ลิโอยังเอ่ยโต้กลับบิดา
"แกต้องไปนี่คือคำสั่งของฉันลีโอ" มาโคเอ่ยเสียงดังอย่างทรงอำนาจ
"แต่" ลีโอเอ่ยออกไปก็ทำหน้าเศร้าๆ
"แกโตแล้วนะลีโอ ต่อไปแกต้องมาสานต่อธุรกิจทั้งหมดของพ่อแกจะอ่อนแอไม่ได้" มาโคพูดออกมาจริงจัง
"ก็ได้ครับแด๊ด แล้วผมต้องไปเมื่อไหร่" ลีโอเอ่ยถามบิดา
"พรุ่งนี้ แด๊ดจะให้โทนี่ไปกับแกด้วย แล้วอีกอย่าง แด๊ดยกธุรกิจที่ไทยให้แกดูแล แต่แกห้ามเปิดเผยตัวเองกับใครทั้งนั้นจนกว่าเรื่องทางนี้จะจบ" มาโคเอ่ยบอกลูกชายเพราะเป็นห่วง จึงให้โทนี่ตามไปคอยดูแลลูกของเขา
"ครับแด๊ด" ลีโอเอ่ยออกไปก็เข้าไปกอดบิดา
ด้านแพรนลินที่กลับบ้านดึกจากการสังสรรค์กับเพื่อนๆก็ไม่ตื่นนอน จนผู้เป็นแม่ต้องขึ้นมาหาถึงที่เพราะให้ใครมาปลุกยัยลูกสาวตัวแสบก็ไม่ยอมลุก
"ตื่นได้แล้วยัยแพร เราจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน นี่มันสามโมงแล้วนะ ลุกขึ้นมาแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปงานเลี้ยงกับแม่อีกนะยัยแพร" พรพรรณเอ่ยบอกลูกสาวก็เขย่าตัวลูกสาวไป
"โอ้ยคุณแม่ แพรขอนอนอีกแปปนึงไม่ได้เหรอคะ" แพรนลินเอ่ยบอกก็งัวเงียเอ่ยบอกมารดาไปแบบง่วงๆ
"ไม่ได้ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นแม่จะตัดเงินบัตรเคดิตเราทั้งหมด" พรพรรณเอ่ยขู่ลูกสาวไป
"ตื่นก็ได้ค่ะ อย่าตัดวงเงินแพรเลยนะคะ จุ๊บ" แพรนลินบอกไป ก็ลุกขึ้นไปอ้อนมารดาก่อนจะหอมแก้มไปหนึ่งที
"เรานี่นะ ไปอาบน้ำได้แล้วไป " พรพรรณเอ่ยออกไปเพราะกลิ่นเหล้าจากตัวลูกสาวฟุ้งกระจายเข้าจมูกจนน่าเวียนหัว
"ค่ะคุณแม่ " แพรนลินพูดออกไปก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ พรพรรณมองตามอย่างเหนื่อยใจกับลูกสาวคนนี้
"ชุดมาแล้วค่ะคุณพรรณ" ชื่นเอ่ยบอกแล้วถือชุดราตรีไว้ในมือ
"เดี๋ยวชื่นดูยัยแพรนะ ฉันไม่ไหวแล้ว" พรพรรณเอ่ยบอกก็เดินออกไป จากนั้นชื่นก็จัดการช่วยคุณหนูที่เธอรักดังลูกสาวคนหนึ่งแต่งตัวทันที
"ป้าชื่นคะ แพรไม่อยากไปเลยงานเลี้ยงอะไรนี่เลยเลยค่ะ" แพรนลินเอ่ยออกมาอย่างไม่ชอบใจที่เธอต้องไปงานเลี้ยงพวกนี้
"ทำไมล่ะคะ เป็นงานของคุณสิตา คุณหนูยิ่งต้องไป" ชื่นเอ่ยบอกแพรนลิน
"ก็เพราะเป็นงานของพี่สิตาเนี่ยแหละค่ะ แพรเลยไม่อยากไป ป้าชื่นก็รู้นิคะว่าพี่สิตาชอบกัดแพรจะตาย ถ้าไม่ใช่ญาติกันล่ะก็ แพรจะจัดการให้เข็ด " แพรนลินเอ่ยออกไปทำหน้ามุ้ย
"ไม่พูดแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวคุณพรรณได้ยินจะดุเอานะคะคุณหนู" ชื่นเอ่ยเตือนแพรนลินไป
"ช่างเถอะค่ะ ยังไงแพรก็ไม่เคยดีในสายตาใครอยู่แล้ว" แพรนลินเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจเพราะพ่อกับแม่ของเธอมักจะทำงานจนลืมสนใจเธอ
"ไม่จริงนะคะ คุณหนูยังมีคุณพ่อคุณแม่แล้วก็ป้าไงคะที่รักคุณหนู" ชื่นเอ่ยบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม
"ก็คงมีแต่ป้าชื่นแหละค่ะที่ใส่ใจแพร" แพรนลินเอ่ยออกไปแบบน้อยอกน้อยใจ
"ทุกวันนี้ท่านทั้งสองทำทุกอย่างก็เพื่อคุณหนูนะคะ อย่าคิดน้อยใจท่านเลยค่ะมันบาปนะคะ"ชื่นเอ่ยออกไปก็จับมือของแพรนลินไว้
"แพรแค่น้อยใจเท่านั้นแหละค่ะ ยังไงแพรก็รักพ่อกับแม่อยู่ดี แล้วก็รักป้าชื่นด้วย" แพรนลินเอ่ยออกไปก็เข้าไปกอดแม่นมที่ดูแลเธอมาตั้งแต่เล็กๆ
"งั้นก็ลงไปข้างล่างได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะไปงานไม่ทัน" ชื่นเอ่ยบอกแพรนลินก็จูงมือเธอลงไปข้างล่าง
"อ้าว พี่พิทจะไปไหนคะนั่น" แพรนลินเอ่ยถามพาทิศ หลานของป้าชื่นที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ที่ถือกระเป๋าใบใหญ่อยู่ห้องนั่งเล่น
"เราเที่ยวจนไม่สนใจพี่เลยสินะ ถึงไม่รู้ว่าพี่จะไปต่อโทที่อเมริกา" พาทิศเอ่ยออกไปก็ทำหน้างอนๆอย่างล้อเล่น
"สนใจสิคะ แล้วจะไปวันนี้เลยเหรอคะ" แพรนลินเอ่ยถามออกไปก็เข้าไปเกาะแขนพี่ชายที่เธอรักเหมือนพี่ชายแท้ๆ
"อืม เราอยู่ที่นี่ก็อย่าทำให้คุณท่านเสียใจนะ แล้วก็ตั้งใจเรียนอย่าเที่ยวให้มาก ต่อไปพี่คงดูแลเราตลอดไม่ได้แล้ว" พาทิศพูดออกไปก็ใช้มือลูบผมของแพรนลินอย่างรักใคร่
"แล้วแบบนี้เวลาแพรเมา ใครจะไปรับแพรละคะเนี่ย" แพรนลินเอ่ยออกไปก็ทำหน้าเศร้าๆ เพราะเวลาเธอไปเที่ยวพี่ชายคนนี้จะคอยไปรับเธอเสมอ
"เราก็ไม่ต้องไปเที่ยวสิ" กำพลเอ่ยออกมาเมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพอดี
"สวัสดีครับคุณท่าน" พาทิศเอ่ยออกไปก็ยกมือไหว้กำพลและพรพรรณที่เดินเข้ามาอย่างเคารพรัก เพราะทั้งสองส่งเสียเขาเรียนจนจบปริญญาเป็นหมอดังที่เขาฝัน แถมยังพ่วงด้วยยศผู้หมวดอีกต่างหาก
"จะไปวันนี้แล้วเหรอตาพิท" พรพรรณเอ่ยถามออกไปแบบสงสัย
"ครับคุณท่าน ทางมหาลัยที่นั่นเขาเรียกตัวแล้วครับ" พาทิศเอ่ยบอกแล้วก็ยิ้มออกไป
"ฉันล่ะภูมิใจแทนชื่นจริงๆ ดูสิตาพิททั้งเก่งทั้งฉลาดจนได้ทุนไปเรียนต่อถึงต่างประเทศ " พรพรรณเอ่ยออกมาแล้ว หันมามองลูกสาวของตัวเองแบบเหนื่อยใจ ที่ไม่เอาไหนซะเลย
"คุณพรกับคุณพลต่างหากค่ะ ที่ทำให้ตาพิทมีทุกวันนี้ได้ " ชื่นเอ่ยออกมาก็ยิ้มอย่างมีความสุข
"อ่ะเอานี่ไป" กำพลพูดออกไปก็ยื่นเช็คเงินจำนวนห้าล้านบาทให้กับพาทิศไป
"ผมขอไม่รับนะครับ ที่ผ่านมาผมก็ได้จากท่านมาเยอะแล้ว" พาทิศเอ่ยออกไป
"ถือซะว่าเป็นเงินของป้ากับลุงที่ให้เราเป็นรางวัลนะลูก กว่าเราจะกลับมาก็อีกตั้งนานเงินทุนจะไปพอใช้อะไร เอานี่ไปนะลูกไม่งั้นป้าโกธรเราจริงๆด้วย" พรพรรณเอ่ยเสริมออกไป
"ถ้าพี่พิทไม่เอา แพรเอานะคะ" แพรนลินแซวออกมา
"ก็ได้ครับคุณท่าน ขอบคุณครับ ชีวิตนี้ผมไม่รู้จะตอบแทนท่านทั้งสองยังไงแล้วครับ" พาทิศรับเช็คมาแล้วไหว้ขอบคุณผู้มีพระคุณทั้งสอง
"ไม่ต้องตอบแทนลุงกับป้าหรอก แค่เราช่วยดูแลยัยแพรแค่นี้ลุงก็พอใจแล้ว" กำพลเอ่ยออกไปเพราะเขาก็รักพาทิศไม่ต่างจากลูกชายแท้ๆ เพราะเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ
"ครับคุณท่าน ต่อไปผมจะดูแลน้องแพรเองครับ" พาทิศเอ่ยบอกออกไป จากนั้นพาทิศก็กล่าวลาทุกคนก่อนจะเดินทางไปสนามบิน
"ร้องไห้ทำไมยัยแสบ พี่เขาไปแค่สองปีเองดูสิหน้าสวยๆเลอะหมดแล้ว" กำพลเอ่ยบอกเมื่อเห็นลูกสาวร้องไห้
"แพรเปล่าสักหน่อย " แพรนลินพูดไปก็ปาดน้ำตา จนพ่อแม่และป้าชื่นหัวเราะใส่เธอที่เป็นเด็กขี้แย
หลังจากพาทิศมาลาไปเรียนต่อ กำพลก็พาภรรยาและลูกสาวไปงานเลี้ยงวันเกิดของหลานสาวต่อทันที
"กำพล พี่กำลังรอแกอยู่พอดี" กอบพลเอ่ยทักเมื่อเห็นน้องชายตัวเองเดินเข้ามา
"สวัสดีค่ะคุณอา" วาสิตาเอ่ยไหว้ผู้เป็นอาก่อนจะหันไปไหว้พรพรรณอีกคน
"ไว้พระเถอะลูก นี่จ้ะของขวัญวันเกิด" พรพรรณพูดไปก็ยื่นกล่องของขวัญให้หลานสาว
"ยัยแพร สวัสดีคุณลุงกอบสิต้องให้พ่อบอกรึไง" กำพลเอ่ยกระซิบลูกสาว
"สวัสดีค่ะคุณลุง พี่สิตา" แพรนลินไหว้อย่างไม่เต็มใจนัก เพราะแท้จริงแล้วสองพ่อลูกนี่ก็ไม่ได้อยากนับญาติกับเธอนักหรอก อีกอย่างเธอเคยได้ยินพ่อกับแม่คุยกันว่าลุงกอบพลโกงคุณพ่อของเธอไปหลายล้าน แต่คุณพ่อก็ให้อภัยเพราะเป็นพี่น้องกันจึงไม่ว่าอะไร แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่
"ไม่มีของขวัญให้พี่เหรอจ้ะน้องแพร" วาสิตาเอ่ยถามแล้วยิ้มให้พร้อมสายตาท้าทาย
"ได้ไปก็เยอะแล้วนี่คะ จะเอาอะไรอีก" แพรนลินเอ่ยออกไป
"ยัยแพร" กำพลดูลุกสาวเสียงเข้ม
"ไม่เป็นไรหรอกน่า หลานแพรคงแค่ล้อเล่นอย่าไปดุเลย"กอบพลเอ่ยออกไปทั้งที่ในใจเกลียดแพรนลินมาก
"แพรขอตัวไปเดินเล่นก่อนนะคะ"แพรนลินไม่อยากพูดคุยต่อจึงขอตัวออกมา
"เดี๋ยวสิตาไปดูน้องเองค่ะ" วาสิตาเอ่ยออกมาก็เดินตามแพรนลินไปอย่างแค้นเคือง
"แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงมาว่าให้ฉันแบบนั้น" วาสิตาเอ่ยออกมา เมื่ออยู่กับแพรนลินที่สวนสองคน
"หึ ก็เป็นคนที่ทำให้พี่สิตากับลุงกอบมีเงินใช้มือเติบขนาดนี้ไงคะ เงินที่แอบโกงพ่อแพรไปคงใช้สนุกเลยสิท่า" แพรนลินพูดออกไปก็แสยะยิ้มใส่
"ยัยแพร แก" วาสิตาเอ่ยออกไปอย่างโกธรแค้น
"ทำไมคะ ที่ไม่เถียงเพราะมันเรื่องจริงสินะ" แพรนลินเอ่ยออกไปอย่างไม่กลัวแล้วเดินเฉิดออกไปทันที
"สักวันฉันจะเหยียบแกให้จมดินยัยแพร" วาสิตาเอ่ยออกมาแล้วกำมัดแน่นอย่างโกธรเคือง
พอแพรนลินออกมาจากสวนหลังจากที่ต่อปากต่อคำกับวาสิตาแล้ว เธอจึงโทรให้ปาริตาเพื่อนสาวคนสนิทให้มารับออกไปจากงานนี้
"ยัยแพรกลับมารึยังชื่น" พรพรรณเอ่ยถามเมื่อเข้ามาในบ้าน เพราะลูกสาวตัวแสบเล่นออกจากงานโดยไม่บอกไม่กล่าว
"กลับมาแล้วค่ะ แล้วก็กลับกรุงเทพไปแล้วค่ะ" ชื่นเอ่ยบอกพรพรรณ เพราะแพรนลินเรียนที่กรุงเทพ จึงเดินทางไปมาระหว่างพัทยากับกรุงเทพเสมอ
" ก่อเรื่องแล้วก็หนีกลับกรุงเทพตลอด" พรพรรณเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"เอาน่า ลูกคงกลับไปเรียนเดี๋ยวเงินหมดยัยแพรก็กลับมาเองแหละน่า" กำพลเอ่ยออกไปเพราะลูกสาวมักจะทำแบบนี้เสมอ
"รอบนี้ใครมารับล่ะ ยัยริต้าหรือว่ายัยแพท" พรพรรณหันไปถามชื่น
"คุณริต้าค่ะ" ชื่นตอบออกไปก็ยิ้มแห้งๆให้พรพรรณ
จากนั้นพรพรรณก็โทรหาริต้าเพื่อนของลูกสาวทันที เพราะติดต่อลูกสาวตัวเองไม่ได้ และเธอก็ติดต่อปาริตาไม่ได้เช่นกัน
ด้านแพรนลินก็มาถึงคอนโดที่บิดาซื้อให้ก็บอกให้เพื่อนสาวไปเที่ยวต่อ วันนี้เธอไม่มีอารมณ์จะไปไหนทั้งสิ้น
เช้าอีกวัน ณ ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิลีโอเดินออกมาอย่างสง่าพร้อมกับการ์ดที่ตามมาดูแลเขาอีกนับสิบคน จนเป็นที่สนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา"โทนี่ ไม่ต้องให้คนตามฉันแบบนี้อีกแล้ว แล้วก็ไม่ต้องใส่สูทกันแบบนี้ ให้แต่งตัวให้กลมกลืนกับคนที่นี่ซะ" ลีโอเอ่ยบอกโทนี่ที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่ในเวลาเดียวกัน"ครับ นายน้อย" โทนี่เอ่ยบอกก็สั่งลูกน้องทันที ก่อนจะเดินทางไปยังที่พักที่เตรียมไว้ให้นายน้อย จนกระทั่งเดินทางมาถึงที่คอนโดหรูก็มีอาเทอร์เพื่อนของลีโอมารอต้อนรับถึงห้อง"เป็นไงไอ้เพื่อนยาก ทำไมแกถึงมาไทยกะทันหันแบบนี้วะ" อาเทอร์เอ่ยถามเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆถึงแม้จะอยู่คนละประเทศแต่เขาก็สนิทกันมาก"ก็เรื่องแก้งค์นั่นแหละว่ะ ฉันถึงต้องมากบดานอยู่ที่นี่ อ่อ แล้วแกห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าฉันเป็นใคร ให้บอกแค่ว่าฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแกก็พอ" ลีโอเอ่ยออกไปเพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปมหาวิทยาลัย เขาไม่อยากเป็นที่สนใจของใคร"เออๆ แล้วหน้าตาแบบแกเนี่ย แกคิดว่าจะรอดสาวๆรึไงวะ ยังไงแกก็เป็นที่สนใจอยู่ดีแหละวะ" อาเทอร์เอ่ยบอกไปแบบนั้น เพราะหน้าตาเพื่อนเขาดีขนาดนี้คงเป็นที่สนใจแน่ๆ"ใครบอกว่าฉันจะไปเรียนลุคนี้ล่ะ"
"อยากอวดดีหนัก สมน้ำหน้า" แพรนลินพูดออกมา เพราะเธอไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่สารัสชอบพูดจาโอ้อวดว่าตัวเองรวยแบบนั้นรวย ตัวเองรวยแบบนี้ เธอจึงจัดให้เขาแบบจัดเต็มเลย"ต่อไปคงไม่กล้ามาจีบแกอีกแล้วมั้ง ฮ่าๆ" แพทเอ่ยหัวเราะอย่างสะใจ"วันนี้เราไปฉลองกันหน่อยไหมแก ได้กระเป๋ามาใช้ฟรีๆเลยอ่ะวันนี้ " ริต้าก็เอ่ยออกมาเช่นกัน"ไปดิ งั้นก่อนจะไป ฉันเอากระเป๋านี่ไปคืนก่อนนะ " แพรนลินเอ่ยบอกไป ก็กลับไปที่ร้านกระเป๋าที่เธอซื้อเมื่อกี้ เพราะเธอแอบตกลงกับพนักงานเมื่อกี้ไว้แล้ว"แกจะเอาคืนทำไมห้ะยัยแพร" ริต้าเอ่ยถามก็เดินตามเพื่อนไป"ฉันแค่แกล้งเขาเล่นเฉยๆ พวกแกก็เอากระเป๋านี่ไปเถอะถือว่ามาเป็นเพื่อนฉัน ส่วนของฉันจะเอาคืนเอง จะได้เอาเงินไปทำอย่างอื่น" แพรนลินพูดออกไปเพราะเธอจะเอาเงินไปทำบุญต่อ ไม่อยากจะใช้ของของคนอื่นฟรีๆ"อย่างแกคงไม่พ้นบ้านเด็กกำพร้าล่ะสิ" แพทเอ่ยออกมา เพราะเพื่อนสาวชอบไปบริจาคเงินให้มูลนิธิเด็กกำพร้าตลอด"งั้นก็เอาของฉันคืนด้วยเลย จะได้ทำบุญกับแก" ริต้าเอ่ยบอกก็ยื่นกระเป๋าให้เพื่อนสาว"ไม่เอาน่า แกสองคนเอาไปเลยแค่ของฉันก็พอแล้ว" แพรนลินเอ่ยบอกเพราะกระเป๋าที่สารัสซื้อให้เธอราคาเกือบจะสองแสนเล
"พี่ลีโอคะ เห็นพี่อาเทอร์บอกว่าพี่ลีโอเก่งเรื่องคณิตเหรอคะ ช่วยสอนแพรหน่อยได้ไหมคะ พอดีใกล้สอบแล้วน่ะค่ะ แพรกลัวจะทำข้อสอบไม่ได้" แพรนลินพูดออกไปก็เข้าไปใกล้ๆลีโออย่างจงใจยั่ว เธออยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายเนิร์ดๆที่ไม่สนใจเธอแบบเขา จะทนเธอยั่วได้แค่ไหน แพรนลินคิดในใจลีโอได้ยินก็สงสัยว่าแพรนลินจะมาสนใจอะไรเขาในคาบผู้ชายเนิร์ดๆแบบนี้ แค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังอ่อยเขาอยู่ ลีโอคิดสักพักก็ตอบออกไป"พี่ไม่เก่งหรอกครับ ไอ้อาเทอร์เก่งกว่าพี่อีก" ลีโอบอกปัดไปเพราะไม่อยากยุ่งกับเธออีกแล้ว ไม่งั้นกำแพงที่เขาสร้างไว้ได้พังทลายลงแน่ๆ ลีโอคิดในใจ"งั้นไม่เป็นไรค่ะ แพรขอตัวก่อนนะคะ" พอได้ยินลีโอพูดออกมา แพรนลินก็ไม่พอใจจึงเอ่ยขอตัวออกมา เล่นปฎิเสธเธอขนาดนี้ใครจะหน้าด้านพูดต่อกัน"ถูกอ่อยแล้วไหมล่ะมึง นี่ขนาดมึงปลอมตัวนะโว้ย ฮ่าๆ บอกไว้เลยนะมึงน้องแพรอ่อยใครแล้ว กูไม่เคยเห็นพลาดสักคน มึงเสร็จแน่" อาเทอร์พูดออกมาก็หัวเราะ"แต่ไม่ใช่กับฉันแน่นอน" ลีโอพูดออกไปแล้วเดินออกไปนอกห้อง"แกไม่รู้จักน้องแพรซะแล้วไอ้ลีโอ ยิ่งได้ยากๆ น้องแพรเขาก็ยิ่งชอบ" อาเทอร์พูดตามออกมาเบาๆแล้วตามเพื่อนออกไปแพรนลินเดินมา
"ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ยนายแว่น แต่เสียใจย่ะอย่างนายก็แค่ของเล่นของฉัน" แพรนลินพูดออกไปก็เดินไปที่ประตูห้อง"เชิญออกไปค่ะ ฉันเล่นจบแล้ว" แพรนลินเอ่ยออกไปลีโอก็เดินออกมาทันที เพราะรู้สึกเสียหน้าที่ถูกล้อเล่นแบบนี้"ต่อไปก็พูดจาให้มันน่าฟังหน่อยนะคะ จะได้ไม่ต้องอายอีก" แพรนลินบอกไปก็ปิดประตูใส่หน้าลีโอทันที คนอะไรพูดจาไม่เข้าหูแถมยังพูดแดกดันอยู่นั่นแหละ เจอฤทธิ์เธอเข้าไปสมควรละ แพรนลินคิดในใจ ก่อนจะขนของที่เรื่อยราดเมื่อกี้ไปเก็บลีโอที่อยู่ด้านนอกก็สบทบทออกมาอย่างระบายอารมณ์“ใครกันแน่ที่จะเป็นของเล่น” ลีโอคิดไปอย่างมาดมั่นก็เดินกลับไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปยังห้องของตัวเอง"โทนี่ ต่อไปถ้าเจอแพรนลินอีกนายห้ามยุ่งกับเธอเด็ดขาด หวังว่านายคงเข้าใจที่ฉันบอกนะ"ลีโอพูดออกไป เมื่อกับเข้ามาในห้องแล้วเจอลูกน้องนั่งอยู่พอดี"อ่อ ครับนายน้อย" โทนี่เอ่ยออกไปเพราะแค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่า นายน้อยของเขาสนใจแพรนลินแน่นอน"ของเล่นชิ้นนี้ ถ้าฉันไม่ปล่อยใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์" ลีโอพูดออกไปแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็นจากนั้นก็ถึงเวลาเดินทางไปเชียงราย ตลอดเวลาที่รอขึ้นเครื่องจนกระทั่งลงเครื่องแพรนลินก็ไม่พูดอะไรกับลีโอส
พอเช้าของอีกวัน ทุกคนก็ตื่นขึ้นมากันแต่เช้าก่อนจะเริ่มทำงานจิตอาสากันอีกครั้ง"น้องแพรครับ พี่ช่วยถือนะครับ" รุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเพราะพยายามจะจีบแพรนลิน"อ่อไม่เป็นไรค่ะ แพรถือไหว" แพรนลินบอกออกไปก็เดินถือกระติกน้ำไปที่พวกเพื่อนๆที่กำลังซ่อมแซมห้องเรียนให้เด็กๆ"หืม หุ่นน่าจับทำเมียฉิบ" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในเต้นท์อาหารเอ่ยบอกกับเพื่อนที่เข้าไปหาแพรนลินเมื่อกี้"เออว่ะ แต่เล่นตัวมากไปหน่อย สักวันจะจับให้ร้องครางดังๆเลยแม่ง" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดไปอยู่ๆ ลีโอที่ผ่านมาได้ยินพอดีก็ไม่พอใจ ก่อนจะถือถังสีไว้ แล้วแกล้งเดินไปชนจนมันเทใส่สองคนนี่อย่างตั้งใจ ผู้หญิงที่เขาเล็งไว้คนอื่นห้ามคิดแหย๋ม"เห้ย ไอ้ลีโอมึงเดินยังไงวะ" ชายคนหนึ่งเอ่ยออกไปอย่างไม่พอใจที่ถูกสีราดลงเต็มหัว"โทษที พอดีมือมันอ่อนแรงว่ะ เลยถือไม่ไหว" ลีโอพูดออกไปก็เดินออกไปทันที โดยที่สองหนุ่มได้แต่มองตามอย่างแค้นเคือง"ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนไอ้อาเทอร์ละก็ มึงไม่รอดแน่ไอ้ลีโอ" ชายหนุ่มพูดขึ้นเพราะไม่อยากมีปัญหากับอาเทอร์"มึงไปแกล้งมันสองคนทำไมวะ" อาเทอร์ถามเพราะเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่"ไม่มีอะไรหรอกกูแค่เบื่อๆ" ลีโอบอกไป"มึงนี
"ปล่อยนะคนบ้า " แพรนลินพูดออกไปก็ดิ้นจนลีโอรัดเธอแน่นขึ้น"พี่เชื่อละว่าไม่ได้แบนจริงๆ" ลีโอพูดออกมาเมื่อแขนของเขาสัมผัสกับก้อนเนื้อนุ่มๆ"แพรไม่คิดเลยว่าคนเฉิ่มๆแบบพี่จะพูดอะไรลามกแบบนี้" แพรนลินพูดออกไปแบบไม่อยากจะเชื่อ"เราก็อ่อยพี่มาตั้งนานแล้วนิ อย่ามาทำใสๆหน่อยเลยน่า" ลีโอพูดกระซิบที่ข้างหูของแพรนลิน"แพรก็แค่เล่นๆ ไม่ได้จริงจังสักหน่อย ตอนนี้แพรไม่อยากลงอยากลองมันแล้วของนอกเนี่ย ปล่อยค่ะ" แพรนลินพูดไปโดยไม่คิดเพราะต้องการต่อปากต่อคำกับเขา"ทำไมล่ะของนอกแบบพี่อาจจะแซ่บกว่าของไทยที่เราเคยได้ก็ได้นะ" ลีโอพูดไปก็เริ่มอยากจะเปลี่ยนจากแกล้งเธอแล้วลงโทษจริงๆ"ปล่อยนะ ไม่งั้นจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย" แพรนลินขู่ออกไป เพราะเริ่มจะกลัวกับสิ่งที่ลีโอกำลังจะทำ"ใครจะได้ยินในป่าแบบนี้ เราเห็นพี่เป็นของเล่นนักไม่ใช่เหรอ งั้นเรามาเล่นกันหน่อยเป็นไง" ลีโลพูดออกไปก็เริ่มขยับมือเลื่อนขึ้นไปกอบกุมหน้าอกของแพรนลิน"อย่านะคะ แพรขอร้อง" แพรนลินเริ่มกลัวจึงเอ่ยขอร้องลีโอให้หยุดการกระทำนี้ ยิ่งตรงนี้เป็นน้ำตกเธอกลัวว่าจะมีคนมาเห็นลีโอก็ไม่ได้สนใจก่อนจะรั้งใบหน้าสวยเข้ามาจูบเบาๆ ก่อนจะบดขยี้แล้วแทรกเรี
ลีโอถูแก่นกายจนน้ำรักของเธอชะโลมแก่นกายจนเปียก เขาจึงกดแท่งรักใส่ร่องสวาทของเธอเบาๆ"อ้ะ เจ็บ เอาออกไป แพรเจ็บ" แพรนลินพูดออกไป เมื่อเจ็บที่น้องสาวของตัวเองราวกับมันฉีกขาด พร้อมกับเอามือบีบแขนแขนลีโอเพื่อคลายความเจ็บ"โอ้ ซี๊ด เข้ายากฉิบ" ลีโอสบทบทออกมา เมื่อเข้าไปในร่องของเธออย่างอย่างลำบาก จึงตัดสินใจดึงแก่นกายออกก่อนจะแทงเข้าไปใหม่รวดเดียวมิดด้าม"โอ้ย! เจ็บ" แพรนลินร้องออกมาน้ำตาคลอเบ้า แล้วจิกเล็บลงที่แขนของเขา"ซี๊ด ยังซิงทำไมไม่บอกพี่" ลีโอถามออกไปเมื่อรับรู้ได้ทันทีว่าได้ทำลายเยื่อพรหมจรรย์ของเธอไปแล้ว แถมน้องสาวของเธอก็ตอดแน่นจนแก่นกายของเขาเสียวจนแทบจะปริแตก"เคยฟังไหมล่ะ บอกอย่า อย่า ก็แทงเข้ามาอยู่นั่นแหละ โอ้ย ซี๊ด " แพรนินพูดออกไปอย่างสุดทน เพราะตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งแค้นที่โดนเขาเอากลางป่าแบบนี้"ปากเก่งได้ งั้นก็ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม พี่ขยับนะ" ลีโอพูดไปก็เอามือจับหัวเข่าของแพรนลินไว้ แล้วอ้ากว้างกว่าเดิมแล้วเริ่มขยับเอวสอบเบาๆ"อ้ะ แสบ เบาๆ อ้ะ อ้ะ อ้ะ" แพรนลินเอ่ยบอกเมื่อถูกแก่นกายแทงเข้าออกเบาๆลีโอก็ก้มลงไปดูดเลียหน้าอกหน้าใจของเธออีกครั้ง เพื่อให้เธอกลับมาเสียวอีกอีกครั้ง
แพรนลินเข้ามาในห้อง ก็เข้าห้องน้ำไปทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมา จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วขัดตัวเองแรงๆล้างคราบไคลจากคนเลวๆนั่น ริต้าที่เห็นเพื่อนเข้าห้องน้ำนานจึงเอ่ยเรียกด้วยความเป็นห่วง"ยัยแพร เสร็จรึยัง" ริต้าเอ่ยถามแพรนลินได้ยินเสียงเรียกก็ลุกขึ้นมาเช็ดตัวแล้วออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอนของตัวเองที่มันโชว์จนเห็นร่องรอยรักที่ลีโอฝากไว้"ยัยแพร แกเป็นอะไร " ริต้าเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อมองเพื่อนที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอน แต่ที่เธอตกใจคือรอยเต็มตัวของเพื่อนนั่นต่างหาก เธอมองก็รู้ว่ามันคือรอยอะไร"แก อือๆ นายนั่นมันรังแกฉัน" แพรนลินพูดออกไปก็กอดเอวเพื่อนสาวแล้วร้องไห้"อะไรนะ มันกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอฉันจะไปจัดการมัน" ริต้าโกธรแทนเพื่อนสาวที่ถูกไอ้เฉิ่มรังแก"ไม่นะ ไม่ ฉันอาย ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้" แพรนลินพูดออกไปก็ดึงแขนเพื่อนสาวไว้ แล้วร้องไห้ออกมา"แกจะให้มันทำแบบนี้กับแกเหรอยัยแพร แกต้องเอาคืน" ริต้าพูดออกไปด้วยความโมโห"เขาแค้นที่ฉันไปเล่นกับความรู้สึกของเขาวันนั้น เขาเลยแก้แค้นฉัน ถ้าฉันแก้แค้นกลับมันก็ไม่มีทางจบสักที" แพรนลินพูดออกไปทั้งน้ำตา"เลวจริงๆเพราะเรื่องแค่นี้ มันกล้าทำถึงขนาด
5 ปีผ่านไปด้านอาเทอร์ก็กำลังทำงานอยู่ในห้องทำงาน จนกระทั่งจีด้าเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังโมโห"พี่อาเทอร์ ไหนบอกว่าจีด้าจะไม่ท้องแล้วไงคะ แล้วนี่มันอะไร ไหนพี่บอกจะไปทำหมันไง" จีด้ามาถึงก็โวยวายใส่อาเทอร์ลั่น ที่โกหกเธอเรื่องที่ทำหมันจนเธอท้องลูกคนที่4"อ่อพี่ลืมน่ะ ไหนๆก็มีแล้วก็ไม่เป็นไรน่า ลูกเราจะได้มีน้องเยอะๆไง สัญญาว่ารอบนี้จะไปทำหมันแล้วจริงๆ" อาเทอร์บอกออกไป แล้วแอบดีใจที่จีด้าท้องลูกคนที่4ให้เขาจนได้ เขาอุตส่าห์ขยันทำเชียวนะ"แต่จีด้าต้องไปดูงานที่สิงคโปร์ตั้งสามเดือน มาท้องแบบนี้จีด้าจะไปได้ยังไงล่ะคะ" จีด้าบอกออกไป เพราะเธอทำงานวิจัยยามากว่าห้าเดือน แต่ต้องมาท้องแบบนี้เธอจะไปได้ยังไง"ก็ไม่ต้องไปสิ ตั้งสามเดือนจะไปให้ลำบากทำไม จีด้าก็ห่วงลูกเราบ้างสิเดี๋ยวแท้งไปจะทำยังไง" อาทอร์เอ่ยออกไปอย่างชอบใจ เพราะจีด้าเวลาท้องเธอมักจะขาดเขาไม่ได้ ยิ่งเขารู้ว่าเธอทำวิจัยแล้วจะได้ไปสิงคโปร์ เขาก็เร่งปั้มลูกคนที่4มาขัดขวางทันที ห่างกันแค่วันเดียวเขาก็คิดถึงแล้ว แต่นี่ไปสามเดือนเขาไม่มีวันยอมอาเทอร์คิดในใจ"แผนพี่ใช่ไหม คนบ้า" จีด้าเข้าไปตีอกของอาเทอร์อย่างอดไม่ได้ นี่เล่
เช้าอีกวันหลังจากคืนเข้าหอของแพรลินและลีโอ ทั้งสองก็ตื่นขึ้นมาก็เกือบจะบ่าย บนเรือยอร์ทลำใหญ่ที่อยู่กลางทะเล ลีโอก็บอกแพรนลินว่าจะมานอนอาบแดดรอ แต่กลับมานอนหลับพิงอยู่ในห้องควบคุมเรือแทนอย่างอดไม่ได้"พี่ลีโอ ไปเล่นน้ำกันเถอะค่ะ ตื่นสิคะ" แพรนลินมาหาลีโอ แล้วปลุกลีโอให้ตื่นขึ้นมา"ขอพี่พักอีกหน่อยนะ แพรสูบแรงพี่ไปหมดเลย" ลีโอพูดออกมาก็ไม่ยอมลืมตาตื่น"ใครบอกให้หื่นเองล่ะคะ นี่สรุปจะไม่ตื่นใช่ไหมคะ" แพรนลินพูดไปแล้วมองลีโอ ก่อนจะดึงกางเกงขาสั้นของลีโอลงไป แล้วงัดแก่นกายของลีโอออกมา"แพร ซนอีกแล้วนะ" ลีโอครางออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา เมื่อแพรนลินจับแก่นกายของเขาออกมา แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะกระแทกกับเธออีกแล้ว เพราะเขารักกับแพรนลินมาทั้งคืนจนหมดแรง"จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ" เสียงปากเล็กๆกำลังเลียท่อนเอ็นใหญ่อย่างซุกซน"แพรอยากไปเล่นน้ำแล้วนะคะ " แพรนลินเอ่ยบอกออกไป แล้วดูดเลียแก่นกายของลีโอที่เอาแต่นอนไม่ตื่น จนเธอต้องใช้วิธีนี้ปลุกเขา"แพร อืม พอก่อนคนดีพี่ไม่ไหวแล้วนะ ซี๊ด " ลีโอครางบอก แล้วจับหัวของแพรนลินให้หยุด เพราะเขาไม่มีแรงจะไปต่อกับเธออีกแล้ว เพราะเล่นท่ายากกันเมื่อคืนจนเขาปวดเอวไปหมด แต่
"คนลามก ทำอะไรคะเนี่ยมาถ่ายทำไม เดี๋ยวหลุดไป อายเขาตายเลย" แพรนลินเอ่ยบอกออกไป แล้วหันมาว่าใส่ลีโอที่เล่นอะไรพิเรนๆ"มันบันทึกแค่ในโทรศัพท์ เดียวเอากันเสร็จพี่ก็ลบออกแล้ว แบบนี้ตื่นเต้นจะตาย นะ พี่ขอสักครั้งนะ " ลีโอพูดไป ก็เข้าไปโอบกอดแพรนลินจากด้านหลัง"ลบแน่นะคะ " แพรนลินถามออกไป"ครับ แน่นอนที่สุด พี่ไม่เสี่ยงให้ใครมาเห็นเมียพี่แบบนี้เด็ดขาด" ลีโอบอกไปตามความจริง เพราะยังไงเขาก็ไม่ถ่ายเก็บไว้หรอก เพราะเขาแค่เอามาสร้างบรรยากาศให้มันตื่นเต้นๆก็เท่านั้น"งั้นพี่จะให้แพรทำอะไรคะ" แพรนลินเอ่ยถามสามีออกไป"แค่เล่นบทนางแมวสาว แค่ครางแล้วก็พูดร่านๆออกมา มันเร้าอารมณ์ดี พี่อยากลองแบบนี้" ลีโอบอกออกไป แล้วเคล้าคลึงเต้างามจากทางด้านหลังไปด้วย"ทำไมพี่ดูโรคจิตจังคะเนี่ย แพรคิดถูกคิดผิดเนี่ย ที่มีสามีแบบนี้" แพรนลินเอ่ยออกไปอย่างล้อเล่น แล้วเอนตัวซบลีโอเพื่อให้ลีโอบีบขย้ำหน้าอกของเธอได้ถนัด"พี่ไม่ได้โรคจิตสักหน่อย เขาเรียกสร้างจินตนาการให้ชีวิตคู่ต่างหาก ลองหน่อยน่า" ลีโอเอ่ยบอกออกไปแล้วอ้อนแพรนลิน"อ้ะ ก็ได้ค่ะ แพรจะทำแบบนั้นก็ได้ เริ่มยังไงคะ" แพรนลินเอ่ยออกไปอย่างสงสัย"ก็แค่เรียกพี่ว่าผั
ด้านแพรนลินก็ขึ้นเรือยอร์ทลำใหญ่มากับลีโอที่กลางทะเล โดยมีลีโอเป็นคนขับควบคุมเรือเอง เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว"เรามากันเองจะดีเหรอคะ" แพรนลินเอ่ยถามลีโอออกไป เพราะไม่มีลูกน้องหรือใครตามมาสักคน"ไม่ต้องกลัวหรอก เรือขับแบบอัตโนมัติได้ แล้วก็มีเรดาร์ส่งสัญญาณหากเรามีอันตราย แล้วเราก็ไม่ได้ออกมาไกลมาก ไม่ต้องห่วงหรอกน่าคนดี" ลีโอบอกไปก็ปรับแผงวงจรควบคุมเรือ แล้วหันมาหาแพรนลิน พร้อมกับยักคิ้วให้ว่าเสร็จแล้ว"เวลานี้ก็มีแค่เราสองคน เรามาหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่าคนดี" ลีโอบอกออกไป แล้วยิ้มอย่างแพรวพราว"อะไรคะ กลางทะเลดึกๆแบบนี้จะมีอะไรให้สนุกคะ" แพรนลินแกล้งถามออกไป"มีเยอะเลยเมียจ๋า แต่เมียจะกล้าเล่นกับผัวรึเปล่าล่ะ" ลีโอพูดออกไป ก็มองแพรนลินอย่างลุ้นคำตอบของเธอ"อะไรล่ะคะ ถ้าไม่บอก แพรก็ไม่เล่นหรอก" แพรนลินตอบกลับอย่างรู้ทันสามี ที่เจ้าเล่ห์คิดจะล่อลวงเธอด้วยคำพูด"มาถึงขั้นนี้แพรจะไม่เล่นสักหน่อยหรอ ผัวอุตส่าห์พามาสองคนทั้งที ทำให้ผัวชื่นใจหน่อยสิครับ " ลีโอเอ่ยบอกแล้วเดินมาจับมือของแพรนลิน"ก็ได้ค่ะ เห็นว่าวันนี้น่ารักหรอกนะคะ แพรยอมก็ได้" แพรนลินเอ่ยบอกออกไป แล้วยิ้มเบาๆอย่างน่ารัก"งั
จีด้าได้ฟังก็ลองโน้มตัวลงไปจูบไซร้ซอกคอของอาเทอร์ แล้วดูดกัดให้เป็นรอยแบบที่เขาเคยทำกับเธอ ก่อนจะเลื่อนจูบลงมาตามหน้าอกแกร่ง อย่างโลมเลียไปด้วยท่าทางยั่วยวน"อ่า ดีมากเมียจ๋า แบบนี้แหละ" อาเทอร์ครางบอกออกไป เมื่อถูกความไม่ประสาของจีด้า ทำให้เขาลุ้นอย่างตื่นเต้นว่าเธอจะทำอะไรกับเขาต่อ"แล้วแบบนี้ล่ะคะ ดีไหม" จีด้าเริ่มได้ใจที่เห็นอาเทอร์เอ่ยบอก เธอจึงเลื่อนตัวไปนั่งทับแก่นกายของเขา จนมันเสียดสีกับน้องสาวของเธอ แล้วเอามือไปเขี่ยหัวนมสีชมพูของอาเทอร์เล่น อย่างมั่นเขี้ยว"จีด้า เราซนไปแล้วนะ ซี๊ด" อาเทอร์ครางอย่างเสียว เมื่อร่องสาวที่มีน้ำเยิ้มออกมา กำลังเสียดสีกับลำรักของเขาอยู่ จนมันทำให้แก่นกายเริ่มขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ไหนจะเมียรักที่เล่นซนมาเขี่ยหัวนมของเขาไปมา เดี๋ยวสอนเสร็จจะเอาให้น่วมเลยคอยดู อาเทอร์คิดในใจ"จีด้าจะทำให้พี่หลงจีด้า จนไปไหนไม่รอดให้ได้" จีด้าพูดไปแล้วยิ้มใส่อาเทอร์ ก่อนจะโน้มตัวลงไปเลียหัวนมของอาเทอร์ แล้วยิ้มชอบใจที่เห็นสีหน้าของอาเทอร์"จีด้า อา " อาเทอร์ครางเบาๆ แล้วเอามือไปจับก้นงอนงามแล้วบีบขย้ำอย่างลงโทษ"โอ้ย คนบ้า จีด้าเจ็บนะคะ" จีด้าเอ่ยบอกออกไป เมื่อโดนอา
"หวังว่าคุณพ่อจะชอบของขวัญที่ผมให้นะครับ" พาทิศเอ่ยบอก ก็จูงมือของริต้าออกไปแล้วโอบกอดอย่างทะนุถนอม"ของขวัญอะไรกันวะ " แบตโต้พูดไปก็มองทั้งสองเดินออกไป ก่อนจะเปิดซองสีขาวออกมาดู"เอ๊ะ นี่มัน" แบตโต้เอ่ยออกไปแล้วหยิบที่ตรวจครรภ์ขึ้นมาดูแล้วหมุนๆ"เห้ย สองขีด เห้ย ลูกฉันท้องแล้วโว๊ย อารอน มาโค ริต้าท้องแล้วโว๊ย คุณลูกเราท้องแล้ว เราจะมีหลานแล้ว" แบตโต้พูดแล้วลุกขึ้นดีใจ แล้วเอ่ยบอกเพื่อนทั้งสอง แล้วหันไปบอกภรรยาของตัวเองที่นั่งอยู่เงียบๆ"ใจเย็นๆสิคะคุณ เดี๋ยวก็ล้มหรอก" ริตาวรรณเอ่ยบอกสามี แต่เธอก็ดีใจที่ลูกสาวคนโตนั้นได้มีหลานให้กับเธอและสามีได้เชยชมแล้ว"แบบนี้ฉันต้องเร่งอาเทอร์มันหน่อยแล้ว" อารอนเอ่ยออกไปแล้วทำหน้าอิจฉาแบตโต้ที่ชิงมีหลานไปก่อน"ฮ่าๆ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ" แบตโต้พูดไปอย่างดีใจ ถ้าได้ของจีด้าอีกคนจะดีมากจริงๆ แบตโต้คิดในใจ ก็ยิ้มออกไปอย่างหยุดไม่อยู่ด้านพาทิศและริต้า ก็เข้ามาในห้องหอแล้วอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นพาทิศก็มานอนตักของริต้าบนเตียงนอน แล้วจับมือของริต้ามาจูบอย่างรักใคร่"พี่พิททนได้แน่นะคะ" ริต้าเอ่ยถามออกไป เพราะวันนี้เป็นวันเข้าหอ เธอก็อยากจะให้พาทิศได้มีความ
แพรนลินก็เดินตามอย่างลุ้นๆว่าลีโอจะทำอะไร จนกระทั้งมีคนเดินเข้าไปหาลีโอ พร้อมกับเอาเก้าอี้ให้กับลีโอนั่งแล้วตั้งเสาไมโคโฟนให้พอดีกับที่ลีโอนั่งแล้วอยู่ๆภาพในโปรแจ็กเตอร์ก็เปลี่ยนเป็นรูปภาพของแพรนลินและลีโอสมัยที่คบกันตอนเรียน เมื่อ6ปีก่อน"ลูกนายจะทำอะไรวะมาโค " อารอนเอ่ยถาม แต่มาโคก็ได้แต่ยักไหล่ ประมาณว่าไม่รู้ แล้วอุ้มพาหลานชายไปยืนมองใกล้ๆ แล้วเขาก็ดูต่อว่าลูกชายของเขากำลังจะทำอะไรต่อไป"เอาแล้วไง ไอ้ลีโอมันขโมยซีนงานแต่งฉันจนได้" อาเทอร์บอกไปแล้วส่ายหัว กับลีโอที่ทำในสิ่งที่เขาเองยังคิดไม่ถึง ไอ้นี่มันร้ายจริงๆ อาเทอร์คิดต่อในใจอย่างยอมแพ้ กับความมุ้งมิ้งโรแมนติกของเพื่อนที่มันลงทุนคิด ลงทุนทำขนาดนี้จากนั้นลีโอก็เริ่มดีดกีตาร์อย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน ลีโอที่กำลังเริ่มดีดกีตาร์ก็พูดออกมาว่า" พี่ขอบคุณที่แพรเข้ามาในชีวิตของพี่ ขอบคุณที่ให้โอกาศพี่ ขอบคุณที่แพรดูแลตัวแทนความรักของเรา เนลตั้นและแพรคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของพี่ พี่รักแพรกับลูกนะ" ลีโอบอกไปก็เปลี่ยนโทนกีตาร์ในเพลงที่เขาเตรียมมาร้องให้แพรนลินฟังแพรนลินก็พยักหน้าแล้วยิ้มออกไปทั้งน้ำตาแห่งความยินดี แล้วมองรูปภาพใน
พอเสร็จพิธีทุกคนก็กลับมาที่โรงแรม พร้อมกับพาเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวมารอเข้าห้องหอในตอนหกโมงเย็นตามฤกษ์ที่หามา ที่จะต้องเข้าหอในตอนสองทุ่มเก้านาที ก็มานั่งพูดคุยและรับประทานอาหารกันที่ริมทะเลกันภายในครอบครัวส่วนลีโอก็พาแพรนลินกับลูกมาที่ห้องพัก เพื่อเปลี่ยนชุดหลังจากที่ไปงานแต่งมา"แพรกับลูกใส่ชุดนี้นะ" ลีโอบอกแพรนลินแล้วถือเสื้อผ้ามาให้แพรนลิน"ชุดนี้หรอคะ แต่ตรีมงานเป็นสีชมพูนะคะ" แพรนลินเอ่ยถามลีโอที่เอาชุดสีขาวมาให้เธอ"ใส่ไปเถอะน่า ไม่เป็นไรหรอกงานแต่งก็เสร็จแล้วนิ " ลีโอบอกไปเพราะกลัวแพรนลินจะไม่ยอมใส่"ก็ได้ค่ะ ใส่ก็ใส่" แพรนลินเอ่ยบอกแล้วไปเปลี่ยนชุดทันที ส่วนลีโอก็แต่งตัวให้ลูกชายรอแพรนลิน โดยที่เขายังไม่เปลี่ยนชุด"เดี๋ยวแพรออกไปทานก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่คุยงานเสร็จแล้วจะตามไป" ลีโอเอ่ยบอกออกไป เพราะอยากจะเชคงานว่าทำไปถึงไหนแล้ว"ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวแพรกับลูกไปก่อนนะคะ รีบๆตามไปนะคะ" แพรนลินเอ่ยออกไป ก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะลีโอก็มักจะโทรคุยงานเป็นประจำอยู่แล้วพอแพรนลินออกไปลีโอก็โทรไปหาโทนี่ ที่เขาให้จัดการเตรียมงานทุกๆอย่างรอเขา"โทนี่ เรียบร้อยไหม" ลีโอถามออกไป"เรียบร้อยครับนาย ไม่
พาทิศถอดชุดเจ้าสาวของริต้าออกอย่างรำคาญ เพราะมันบานจนทำรักไม่สะดวก"อ้ะ พี่พิท เร่งหน่อยสิคะ เดี๋ยวไม่ทัน" ริต้าเอ่ยบอกออกไปแล้วพูดยั่วพาทิศ ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปดูดเลียแก่นกายของพาทิศ เพราะอยากจะทำให้ยัยฟ้าใสได้ยิน"อ่า ริต้า ซี๊ด " พาทิศครางออกไปเบาๆเมื่อริต้าดูดเลียท่อนเอ็นของเขาแรงๆ"ริต้ากับยัยฟ้าใส ใครดูดมันกว่ากันคะผัวขา" ริต้าถามออกไป แล้วเอามือไปคลึงลูกบอลสองลูกของพาทิศไปด้วย"ริต้า ริต้าดีกว่า อ่าส์ ซี๊ด เมียพี่ดีที่สุด อ่า" พาทิศเอ่ยบอก จนเขาเริ่มทนไม่ไหวจึงจับตัวริต้าให้นั่งบนเก้าอี้ แล้วแหวกดึงเอากางเกงชั้นในของริต้าออก ก่อนจะจับริต้าอ้าขาออกกว้าง แล้วก้มลงไปดูดเลียความสาวอย่างหวยหา"อ้ะ ผัวขา เลียแรงๆ อ้ะ อ้า เสียว อ้ะ" ริต้าเอ่ยไปพร้อมกับความเสียวแล้ว ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะมองที่หน้าจอโทรศัพท์ของพาทิศที่ตอนนี้ฟ้าใสรับสายและคงจะกำลังฟังเธอและพาทิศอยู่ฟ้าใสกำโทรศัพท์ไว้แน่น เมื่อถูกริต้าโทรมาเยาะ ด้วยการแสดงบทรักโชว์เธอผ่านโทรศัพท์ เธอคิดว่าพูดยุริต้าแล้วยัยนั่นจะโง่ทะเลาะกับพาทิศ แต่กลับตรงข้ามเธอไม่คิดว่ายัยนี่จะร้ายขนาดนี้ ฟ้าใสคิดในใจก็ปาโทรศัพท์ทิ้งอย่างไม่พอใจ แล้วเดิ