All Chapters of สวนท้อสวรรค์ของเหยาจี: Chapter 61 - Chapter 70

“ใช่ว่าจะมีเพียงเจ้าคนเดียวที่เข้าสู่ระดับขั้นปราณที่แท้จริง ทางฝั่งสกุลอ๋าวหลายคนก็อยู่ในระดับขั้นเดียวกับเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะชนะอ๋าวหลวนหลงได้เช่นนั้นหรือเหลาอีโจว!”“ไม่ใช่ว่าข้าเพิ่งได้ตัวคนสำคัญมาหนึ่งคนแล้วหรือ? อ้อไม่ใช่แค่หนึ่งคน ยังมีอีกแปดตัวด้วยอีก ฮ่าๆๆๆ เจ้าอย่าเพิ่งไปคิดแทนอ๋าวหลวนหลงเลย เจ้าสงสารตัวเองก่อนเถิดคุณชายมู่อย่างมากเจ้าก็เพิ่งจะอยู่ในระดับชั้นก่อกำเนิดอย่าหวังว่าเจ้าจะออกไปจากที่นี่ได้เลย!!”มู่สี่เสินกัดริมฝีปากไว้แน่น เขาเพียงคนเดียวอย่างไรก็สู้ผู้ฝึกตนกลุ่มใหญ่ไม่ได้แน่นอน ยังต้องเป็นห่วงสหายทั้งแปดตัวที่นอนสลบเหมือดอยู่บนพื้นเหล่านี้อีก สายตาอาฆาตแค้นของมู่สี่เสินจึงพุ่งตรงไปที่กัวเฟยเฟิ่งอย่างไม่ยินยอม“เพี้ยะ!!” ฝ่ามือนวลของกัวเฟยเฟิ่งตบเข้าไปที่ใบหน้าของมู่สี่เสินเต็มแรง“ใครใช้ให้เจ้ามองหน้าข้า! เป็นเจ้าที่แส่หาเรื่องเข้ามาเอง หากอยากจะโทษผู้ใด เจ้าก็ต้องโทษตัวเองนั่นล่ะที่สอดรู้สอดเห็น!” หญิงสาวตวาดเสียงดัง เตรียมง้างมือจะตบชายหนุ่มเข้าอีกสักฉาด“เฟยเฟิ่งหยุด!! คุณชายมู่หาใช่คนที่เจ้าจะล่วงเกินได้!” เหลาอีโจวคว้าข้อมือของหญิงสาวเอาไว้แน่น แรงบีบจากท

“เป็นกับดัก!! ระวังตัวให้ดี!!” อ๋าวหลวนหลงตะโกนขึ้นสุดเสียงไปยังผู้ฝึกตนทั้งสิบที่อยู่นอกเรือนด้านมู่สี่เสินก็เพิ่งรู้เช่นกันว่าสหายทั้งแปดตัวของตนอยู่ใกล้รอบตัวเรือน และยังถูกใช้เป็นเครื่องมือจากเหลาอีโจวอีกด้วย เขารีบทุบผนังประตูแข็งแกร่งส่งสัญญาณบอกกับฝูซีว่าตนเองไม่อาจเปิดมันออกจากด้านในได้การต่อสู้จากรอบทิศทางมาถึงกลุ่มผู้ฝึกตนสิบคนที่อยู่วงล้อมด้านนอกอย่างรวดเร็ว ส่วนฝูซีก็เข้าไปช่วยเหลือมู่สี่เสินออกมาได้จนสำเร็จ“เราต้องรีบฝ่าออกไปให้เร็วที่สุดก่อนที่พวกเขาจะพากันมากไปกว่านี้” สายตาคมของอ๋าวหลวนหลงมองสหายที่เหลือพยายามประเมินสถานการณ์เห็นได้ชัดว่ากลุ่มผู้ฝึกตนจากสกุลเหลาแม้จะได้รับผลท้อที่กัวเฟยเฟิ่งลักลอบนำมาส่งให้แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้มีระดับการฝึกฝนที่สูงไปกว่าฝ่ายสกุลอ๋าว สถานการณ์ในเวลานี้พวกเขายังรับมือได้ แต่ที่นี่เป็นพื้นที่แดนเหนือพวกเขายังต้องตีฝ่าออกไปอีกไกลกว่าจะถึงจุดที่ปลอดภัย การสู้ให้เห็นผลแพ้ชนะไม่ใช่ทางออกที่ดี“ฝูซี หลวนหลง ข้าทิ้งพวกมันไว้ที่นี่ไม่ได้!!" มู่สี่เสินพยายามงัดไม้กระดานที่มีแผ่นหินรองไว้ด้านล่างอีกชั้นหนึ่ง เพื่อปลดปล่อยสหายร่างเล็กของเขาให้เป

มู่สี่เสินถูกส่งตัวไปทางใต้ผ่านเกาะจิงเหมินและข้ามมายังสถานที่ตั้งของเกาะลอยแห่งใหม่ด้วยความช่วยเหลือจากเวยวั่งซูและกลุ่มผู้ฝึกตนที่เคยเป็นชาวบ้านบนเกาะทั้ง 15 ชีวิต“นอกจากบาดแผลที่เกิดจากทวนสองแห่ง กรามเขายังแตกไม่สามารถพูดหรือเคี้ยวอาหารได้โดยง่าย ตลอดทางพวกเราต้องบดผลท้อให้ละเอียดแล้วป้อนใส่ปากให้เขากินทีละน้อยไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีชีวิตรอดมาถึงที่นี่ได้” เวยวั่งซูบอกเล่าอาการบาดเจ็บด้วยใบหน้าหม่นหมองเขาแทบจะอยู่ห่างจากร่างของมู่สี่เสินไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นั่นเป็นเพราะบาดแผลจากทวนที่แฝงพลังปราณได้ตัดเส้นเลือดใหญ่ของชายหนุ่มทำให้มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เวยวั่งซูเป็นผู้ฝึกตนสายสรรพสิ่งและถนัดเรื่องการใช้น้ำแข็งเป็นเกราะและอาวุธ แต่ยามนี้เขาต้องแผ่พลังปราณหลอมเลือดบริเวณปากแผลของมู่สี่เสินให้แข็งตัวเอาไว้เกือบตลอดเวลา เพราะมู่สี่เสินกินผลท้อได้ในปริมาณที่น้อยมากในแต่ละวัน จึงยังไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บเขาเอาไว้ได้ทันใจมู่เหยาจีมองใบหน้าคมคายของพี่ชายที่สะท้อนความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลาด้วยหยาดน้ำตารินอาบแก้ม นางฟังคำสารภาพเรื่องที่มู่สี่เสินหายตัวไปนานกว่า 8 เดือน และยังได้รับรู้อีกว่ายาม

“แกว่กกกกก แกว่กกก” เสียงร้องสั้นสลับยาวของนกอินทรีสองตัวดังขึ้นจากบนฟ้ามาแต่ไกล เป็นเหตุให้การห้ำหั่นเบื้องล่างหยุดชะงักลงชั่วขณะสิ่งที่พวกเขาแปลกใจเป็นอันดับแรกย่อมเป็นเสียงอันทรงพลังที่คล้ายว่าอยู่เหนือศีรษะแต่นกสองตัวนั้นอยู่ในระยะไกลจากพวกเขาพอสมควร“ก็แค่เสียงสะท้อนของนกตัวสองตัวเท่านั้น จัดการพวกมันต่อ!!” กลุ่มผู้ฝึกตนจากสองฝ่ายยังไม่ทันได้คลายความข้องใจ พวกเขาก็ต้องรีบดึงสติกลับมาสู่การรบดังเดิม“หลวนเซี่ย เจ้ากลับไปดูแม่กับน้องๆ เจ้าก่อน ไปเดี๋ยวนี้!!” อ๋าวซีห่าวอาศัยช่วงจังหวะที่ทุกคนมัวแต่สนใจนกบนฟ้ารีบวิ่งมาหาบุตรชายคนโต“ข้าจะไม่มีวันถอยหลังเป็นอันขาดท่านพ่อ เราจะตายไปพร้อมกัน!!” บทสนทนาที่ทรงพลังของอ๋าวหลวนเซี่ยส่งผลให้ทุกคนฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง ฆ่าได้หนึ่งก็ลดจำนวนศัตรูลงหนึ่ง พวกเขาพร้อมจะตายในสนามรบแล้ว“แกว่กๆๆๆๆๆๆๆ” นกอินทรีสองตัวคล้ายว่าจะไม่พอใจเท่าใดนักที่มนุษย์เดินดินหาได้สนใจมันสองตัวไม่ มันรีบส่งเสียงร้องรัวๆ ตีปีกใหญ่โตของมันพร้อมกับเหินต่ำลงมาเรื่อย เสียงร้องของผู้ฝึกตนหลายคนดังขึ้นทำให้เจ้านกยักษ์พึงพอใจที่สุดที่มีคนหันกลับมาสนใจพวกมันอีกครั้ง“ว้ากกกก นั

“พวกเจ้าก็เป็นสหายกับพวกหวางเซี่ยที่อยู่บนเกาะเช่นนั้นหรือเจ้าคะ” อ๋าวหลวนหลิงชวนคุยต่อสัตว์หน้าขนสี่ตัวหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก พวกมันรับรู้จากมู่สี่เสินแล้วว่ายังมีสหายสัตว์น้ำที่มาจากแดนสวรรค์อยู่อีกเก้าตัว แต่สัตว์กลุ่มนั้นลงมาก่อนพวกมันตั้งแต่เมื่อ 2,000 ปีก่อน พวกมันเพิ่งลงมาได้ 500 ปีเท่านั้น จะว่าเป็นสหายกันก็เหมือนจะใช่ แต่แท้จริงแล้วพวกมันยังไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ“ไม่เป็นไรๆ ถึงเจ้าอยากจะตอบก็ตอบข้าไม่ได้อยู่ดีใช่ไหมเล่า แต่พวกเจ้าช่วยครอบครัวของเราสองคนก็เท่ากับว่าเจ้าเป็นสหายของพวกเราแล้วล่ะ”ได้ยินว่าพวกตนได้รับการต้อนรับให้เป็นสหายของมนุษย์ สัตว์ทั้งสิบสองตัวก็ยิ่งลิงโลดออกอาการตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่ แต่แล้วอยู่ดีๆ พวกมันก็ต้องหยุดชะงักแหงนมองขึ้นไปด้านบนท้องฟ้าเหนือจวนสกุลเจียงมืดครึ้มลงอย่างกะทันหัน เสียงกรีดร้องหวาดกลัวจากบรรดาสตรีที่อยู่ในจวนทำเอาสัตว์ยักษ์พากันเงียบเสียงและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้เพื่อสหายใหม่ของพวกเขา!“แกว่กๆ” เจ้านกยักษ์สองตัวที่บนหลังของพวกมันมีซินหรูอี้และเวยวั่งซูนั่งอยู่มองค้อนดูภาพเบื้องล่างกันตาแทบกลับ ส่งเสียงร้องออกมาอย่างแง่งอนหวาง