บททั้งหมดของ สวนท้อสวรรค์ของเหยาจี: บทที่ 81 - บทที่ 90

มู่เหยาจีจงใจไม่กินผลท้อที่อยู่กับตัวลงไปในทันทีเพราะนางต้องการยื้อเวลาให้พวกอ๋าวหลวนหลงและพี่ชายเอาไว้ให้มากที่สุด“พวกมันมุ่งหน้าไปที่ต้นท้อสวรรค์! หวางผางเจ้าเฝ้าพวกเขาไว้! ทุกคนไปรีบไปที่ถ้ำเร็วเข้า!!” อ๋าวซีซวนชักชวนให้กลุ่มผู้ฝึกตนทิ้งคนทั้งหกไว้กับหวางผาง ส่วนสัตว์ใหญ่อีกหกตัวก็ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่ภายในสวนท้อธรรมดาด้านหลังของหวางผางเช่นกันในน้ำเวลานี้เหลือเพียงปลาหมึกสามตัว เต่าและหอยนางรมที่เป็นกำลังหลักในการป้องกันพื้นที่ทางน้ำ แต่สัตว์ปีศาจรวมทั้งซากศพส่วนใหญ่ก็พากันขึ้นมาบนเกาะลอยได้สำเร็จ บนเกาะลอยมีสุนัขจิ้งจอกห้าตัวและลิงยักษ์อีกสองตัวที่ได้รับบาดเจ็บจนเลือดท่วมแต่ยังคงต่อสู้เคียงข้างกับมนุษย์อย่างไม่ยอมแพ้มู่เหยาจีวิ่งมาจนถึงต้นท้อสวรรค์ นางมองจากที่สูงเห็นได้ชัดว่านางถูกปีศาจล้อมนางและต้นท้อเอาไว้ตรงกลางโดยมีกลุ่มมนุษย์และสัตว์เลี้ยงของนางพยายามตีฝ่าเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง ในขณะที่หญิงสาวยังคิดไม่ออกว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรต่อไป ร่างมหึมาของหวางเซี่ยและคู่ของมันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจากอีกด้านของเกาะลอย“พวกเขาตื่นแล้ว!!” หญิงสาวระบายลมหายใจออกทางปากพร

เสียงระเบิดดังก้องอยู่ในร่างของชายหนุ่มที่ยังนอนหลับใหลอยู่ใต้ร่างของหวางผางอย่างปลอดภัย ร่างกายของเขาขับเอาของเสียที่เป็นพิษทั้งหมดออกมาเป็นเมือกสีดำเหนียวข้นครู่หนึ่งก็แห้งกลายเป็นแผ่นและสลายหายไปกับอากาศเปิดเผยให้เห็นผิวเนื้อที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม“ผ่านไปอีกระดับแล้ว” อ๋าวหลวนหลงสำรวจร่างกายของตนเองอยู่ในห้วงความคิดการดูดซับเอาพลังปราณจากผลท้อสวรรค์ที่ค่อยๆ ช้าลงและเขาคิดว่ามันจะหยุดไปแล้วตั้งแต่เข้าสู่ระดับขั้นจักรพรรดิ แต่พลังปราณกลับยังคงไหลเวียนเติมเต็มทะเลปราณในร่างกายของตนอย่างต่อเนื่องจนบรรลุขั้นหลอมรวมและยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด“เขาบรรลุถึงขั้นแปดแล้ว คุณชายใหญ่ส่งลูกแก้วมังกรให้กับเขาเร็วเข้า!!” ฝูซีมองไม่เห็นแต่เขาได้รับรู้การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของอ๋าวหลวนหลงผ่านผีเสื้อเกล็ดแก้วที่คอยรายงานทุกเรื่องอยู่ใกล้ๆอ๋าวหลวนเซี่ยและทายาทสกุลอ๋าวล้อมวงกันเฝ้ามองร่างของน้องชายสี่ที่ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง พอได้ยินคำของฝูซีเขาก็รีบส่งสมบัติล้ำค่าที่วางอยู่บนแท่นศาลเทพมังกรมานานหลายชั่วอายุคนให้กับอีกฝ่ายด้วยความเต็มใจ“เขาจะทำอะไรกับมันได้ ในเมื่อเขายังไม่ตื่น?” อ๋าวซีซวนไม่แน่ใจ

ต้าโหวจื้อขึ้นขี่หลังนกอินทรีและออกไปสำรวจเส้นทางเบื้องหน้า ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามนกอินทรีก็บินโฉบมาที่เรือของฝูซีเพื่อรายงานข่าว“พวกมันไม่ได้มุ่งหน้าไปกลางมหาสมุทร แต่กำลังอ้อมไปขึ้นฝั่งอีกด้านหนึ่งทางตะวันออก” “มันกำลังล่อเราให้มุ่งหน้าไปผิดทาง!!” เวยวั่งซูเข้าใจได้ในทันที กลุ่มสัตว์ปีศาจที่ออกจากรอยแยกก้นทะเลทำทีว่าพวกมันต้องการติดตามต้นท้อสวรรค์ไปจนแทบจะไม่สนใจเข้าร่วมการต่อสู้กับกลุ่มมนุษย์ ที่แท้สัตว์ปีศาจไส้เดือนมีเกล็ดกลับแยกออกไปอีกทางหนึ่งเพื่อหาทางนำต้นท้อสวรรค์ขึ้นบก“พวกมันดึงต้นท้อผ่านรอยแยกใต้ทะเลไปแดนปีศาจไม่ได้จึงต้องหาทางกลับเข้าฝั่ง” ฝูซีประเมินความคิดของศัตรูได้อย่างแม่นยำ“ต้าโหวจื้อ! เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าไม่มีรอยแยกบนแผ่นดินเพิ่มขึ้นมาอีก”“วางใจได้ข้าสำรวจอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว ที่พวกมันไม่ส่งสัตว์ปีศาจออกมาจากรอยแยกบนแผ่นดินเพิ่มก็เพื่อลวงเราให้คลายการป้องกันเป็นแน่”“เราจะทิ้งกำลังคนส่วนหนึ่งแสร้งลอยเรือไล่ตามพวกมันไปดังเดิม ส่วนสัตว์ทุกตัวก็ให้ซ่อนกำลังคนส่วนใหญ่กลับเข้าฝั่ง” ฝูซีออกคำสั่ง“พวกเราจะกลับไปป้องกันรอยแยกทั้งสองแห่งเอาไว้ใช่หรือไม่ฝูซี” ซินหรูอี้กั

เมื่อเห็นหวางเซี่ยพยายามชิงพื้นที่การควบคุมเกาะลอยใต้น้ำไว้อย่างยากลำบาก ผู้ฝึกตนระดับสูงทั้งหกคนก็มุ่งเข้ามาช่วยเหลือปูยักษ์สองสามีภรรยาโดยพร้อมเพรียงกัน“เหยาจี!! เป็นอย่างไรบ้าง” มู่สี่เสินทะยานขึ้นไปบนเกาะไปหาน้องสาวเป็นคนแรก“พี่สี่เสินข้าปลอดภัย พวกมันกำลังพยายามจะขึ้นไปบนฝั่งเจ้าค่ะ”“ฝูซีก็คาดเดาเรื่องนี้ไว้แล้วเช่นกัน เราจะไม่ยอมให้พวกมันเอาต้นท้อสวรรค์กลับลงไปยังแดนปีศาจได้สำเร็จแน่นอน”“พวกเราต้องช่วยหวางเซี่ย ไส้เดือนปีศาจเหล่านั้นแข็งแกร่งมากอีกไม่นานหวางเซี่ยอาจจะทนต่อไปไม่ไหวเจ้าค่ะ”หญิงสาวสงสารและเป็นห่วงปูยักษ์จับใจ ขาทั้งแปดของหวางเซี่ยขยับเขยื้อนได้เพียงเล็กน้อย ความสามารถในการป้องกันตัวแทบจะเป็นศูนย์ แต่โชคดีที่มันมีร่างกายใหญ่โตกว่าไส้เดือนตาบอดเหล่านั้นจึงยังใช้กระดองดันไส้เดือนปีศาจให้อยู่รอบนอกโดยมันควบคุมพื้นที่ใต้เกาะลอยส่วนใหญ่เอาไว้ได้พอดิบพอดีมู่สี่เสินคว้ามือของน้องสาวย่อตัวลงเล็กน้อยและออกแรงกระโดดขึ้นไปอยู่บนร่างของวานรทั้งสองตัวเพื่อเข้าร่วมการต่อสู้กับปีศาจไส้เดือนที่กำลังพยายามยึดเอาเกาะลอยกลับคืนมาจากหวางเซี่ย……….รอยแยกใต้ทะเลลึกผีเสื้อเกล็ดแก้

การเคลื่อนไหวอันทรงพลังของนกอินทรียักษ์รวดเร็วประหนึ่งสายฟ้าฟาด เพียงไม่นานมันก็พาอ๋าวหลวนหลงมาพบกับกลุ่มผีเสื้อเกล็ดแก้วที่กำลังรุมล้อมรอบเกาะลอยพุ่งโจมตีไส้เดือนปีศาจยี่สิบตัวกันไม่ยั้งมือ“นั่นมัน!!” ดวงตาคมกริบของอ๋าวหลวนหลงเบิกค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ คำพูดที่กำลังจะเอ่ยออกมาก็พลันถูกกลืนลงคอไปด้วยความตื่นตะลึงชายหนุ่มขยี้ตาซ้ำๆ อีกหลายครั้งและสุดท้ายก็ต้องเชื่ออย่างสนิทใจว่าเขาตาไม่ฝาด ยามนี้บนต้นท้อสวรรค์มีผลท้อสีเขียวอมชมพูส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลล่องลอยไปทั่วบริเวณ“เป็นไปได้อย่างไรกัน! ท้อสวรรค์ออกผลอีกแล้ว! ฮ่าๆๆๆ ผลงานของเหยาจีนี่ดูท่าจะลูกดกดีแท้!!” กล่าวจบชายหนุ่มก็ต้องรีบจับขนหลังคอนกอินทรีตัวเขื่องเอาไว้แน่น เจ้านกยักษ์แกล้งบินลงต่ำกะทันหันด้วยความหมั่นไส้กับคำพูดที่กำกวมของมนุษย์ไร้ขนที่ขี่หลังมันอยู่“ข้าหมายถึงผลท้อ เจ้าจะขัดเคืองอันใดนักหนา!!” อ๋าวหลวนหลงเอื้อมมือไปตบหัวนกอินทรีทีหนึ่งอย่างอดไม่ได้ แต่ใบหน้าคมกลับแดงก่ำที่ถูกจับได้ว่าแอบคิดนอกลู่นอกทางในยามคับขัน“พวกเขาจัดการเจ้าหนอนเหล่านี้ได้แน่นอน เราต้องไปช่วยทางนั้น” อ๋าวหลวนหลงชี้มือไปยังบริเวณชายหาดเพิกเฉยกับการต