บททั้งหมดของ สวนท้อสวรรค์ของเหยาจี: บทที่ 51 - บทที่ 60

“ท่านลุง ท่านช่วยพยุงข้าให้ลุกนั่งสักครู่เถิด ข้านอนจนหลังเจ็บไปหมดแล้ว” อ๋าวหลวนหลงขอร้องให้ชายชราที่นำจานผลท้อมาส่งช่วยเหลือ “ลุกได้หรือ ข้าเห็นว่าเนื้อตัวท่านยังเขียวช้ำอยู่เลยนะ” ชายชราไม่กล้าให้อ๋าวหลวนหลงขยับตัวมากนัก เขาเป็นคนมาช่วยอีกฝ่ายผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เคยเห็นร่องรอยบอบช้ำบนร่างกายที่น่าหวาดเสียวนั่นชัดเจน ไม่รู้ว่าชายหนุ่มอดทนกับบาดแผลได้อย่างไร“ไม่ไหวก็ต้องไหว ให้ข้าได้ลุกบ้างเถิด” อ๋าวหลวนหลงไม่ยินยอม จะว่าไปแม้ว่ารอยช้ำยังคงดูน่ากลัวแต่เขารู้สึกว่าหายใจได้สะดวกขึ้นและไม่ได้เจ็บปวดทรมาณเหมือนวันแรกๆ แล้ว อ๋าวหลวนหลงมั่นใจว่าการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วนี้เกิดจากผลท้อที่ตนกินเข้าไปทุกวันแน่นอน“เอาอย่างนี้แล้วกัน ประเดี๋ยวข้าจะออกไปตามคนมาช่วยจัดเตียงอีกหลังหนึ่งตรงริมหน้าต่าง ท่านจะได้นอนมองท้องฟ้ามองบรรยากาศภายนอกจากทางหน้าต่างได้” “ขอบคุณขอรับท่านลุง” อ๋าวหลวนหลงรู้สึกขอบคุณชายชราอย่างสุดซึ้ง แม้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะดีขึ้น แต่ก็คงจะอีกหลายวันกว่าจะลุกนั่งได้เอง หากได้เปลี่ยนไปนอนริมหน้าต่าง ได้เห็นอะไรที่ไม่น่าเบื่ออย่างหลังคาเรือนก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียวชายชราคนเ

“พอแล้ว ข้าอิ่มแล้ว” อ๋าวหลวนหลงรู้สึกว่าใบหน้าของตนหดลงจนเล็กกว่าฝ่ามือ แต่ยังแสร้งทำหน้าบึ้งเอาไว้ดังเดิม มู่เหยาจีไม่เพียงไม่โต้เถียงแต่นางกลับดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี พอมีข้าวเลอะติดปากก็ยังเช็ดมุมปากให้เขาอย่างเอาใจใส่จนเขารู้สึกขัดเขินเป็นที่สุด“เมื่อวานท่านกินโจ๊กหมดชามเลยนี่เจ้าคะ นี่เพิ่งหมดไปไม่ถึงครึ่งเองอิ่มแล้วหรือ ถ้าเช่นนั้นกินผลท้ออีกหน่อยนะเจ้าคะ”อ๋าวหลวนหลงอยากจะกัดลิ้นให้ตายไปเสียเดี๋ยวนั้น รู้สึกว่าตนทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ให้นางมาคอยช่วยเหลือ กลิ่นกายหอมกรุ่นที่ยังวนเวียนอยู่ในลมหายใจกับการเอาใจใส่ที่ไม่เคยมีใครทำให้เช่นนี้มันช่างน่าอึดอัดนักภาพในความทรงจำเดิมของตน มู่เหยาจีก็เป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง แต่ยามนี้นางเป็นหญิงสาววัยแรกแย้มจะไม่ให้เขาคิดเลยเถิดไปบ้างก็ไม่ได้ในเมื่อตนก็เป็นชายหนุ่มเต็มตัวแล้วเช่นกันจะขับไล่นางไม่ให้มาคอยช่วยเหลือก็เท่ากับกลืนน้ำลายตัวเอง แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนหากผู้อื่นรู้ว่าเขาเขินอายจนใจสั่นไปหมด!! คิดยังไม่ทันถึงไหน ผลท้อชิ้นเล็กหวานฉ่ำก็ถูกส่งเข้าปากโดยที่อ๋าวหลวนหลงทำได้เพียงอ้าปากรับอย่างว่าง่าย สรุปแล้วเป็นเขาที่ควบ

“พี่สี่!!” มู่เหยาจีเพิ่งจะตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ไม่ทันไรเด็กสาวอีกสองคนก็วิ่งพรวดพราดมาล้อมหน้าล้อมหลังอ๋าวหลวนหลงไว้อีกคู่หนึ่งนางเอียงคอข้ามลำตัวของท่านอาเกาโหลวมองไปยังกลุ่มสตรีทั้งสามที่ยังคงชื่นชมอกขาวผ่องเป็นยองใยของอ๋าวหลวนหลงด้วยความรู้สึกโหวงหวิวพิกล ที่แท้คุณชายสี่ก็มักจะเปิดเผยเนื้อตัวให้ผู้อื่นเห็นเป็นประจำสินะ เป็นนางเองที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอันใดและคิดฟุ้งซ่านไปคนเดียว“หยุดให้หมด!! พวกเจ้าตามข้ากลับไปที่เรือนเดี๋ยวนี้เลย!!” อ๋าวหลวนหลงใช้สองมือมาปกปิดรอยขาดขนาดใหญ่บนแผงอกเอาไว้แน่น สภาพน่าอายเช่นนี้เขายืนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว“ส่วนท่าน..” ชายหนุ่มยังไม่รู้จักเกาโหลว เพราะยามนั้นเขายังไม่มีสติดีแต่เห็นอีกฝ่ายพูดคุยกับมู่เหยาจีอย่างสนิทสนมก็พอจะเดาได้ว่าเป็นชาวบ้านที่อาศัยอยู่บนเกาะลอย“ข้าเกาโหลว เป็นหัวหน้าของชาวบ้านเหล่านี้ขอรับ พวกเรา 15 คนที่เดินทางไปที่เมืองหลงเทียนล้วนสามารถเข้ารับการฝึกฝนเป็นผู้ฝึกตนได้ แต่ข้าต้องเดินทางกลับมาด้วยเพราะไม่มีผู้ใดชำนาญทิศทางเดินเรือเท่าข้าแล้ว”“เช่นนั้นท่านก็ตามข้ากลับไปที่เรือนด้วยเลย ผลไม้เหล่านั้นปล่อยให้พวกนั้นทำกันไป

แนวเทือกเขาเขตพื้นที่ของตระกูลอ๋าว“พวกเจ้าดูข้าให้ดีนะ” มู่สี่เสินหันไปคุยกับลิงน้อยจากเกาะลอยที่แอบลงเรือติดตามเขามายังแผ่นดินใหญ่ชายหนุ่มเริ่มต้นฝึกฝนวิชายุทธ์และก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะตลอดเวลาที่อยู่บนเกาะลอยมู่สี่เสินได้พยายามอย่างเต็มที่ในการสะสมพลังปราณไว้ในร่างกาย กอปรกับผลท้อที่เขากินเข้าไปทุกวันก็มีส่วนช่วยให้เขาประสบความสำเร็จได้รวดเร็วกว่าปกติมู่สี่เสินกำหนดพลังปราณไปที่ต้นไม้ขนาดเล็กต้นหนึ่ง พลังไร้รูปแฝงไอสีเหลืองอำพันวิ่งผ่านสายตาลิงน้อยนับสิบไปอย่างรวดเร็ว ครู่เดียวก็เกิดเสียงดังสนั่นต้นไม้ที่เป็นเป้าหมายลำต้นแตกกระจุยขาดครึ่งต้นในชั่วพริบตา“เจี๊ยกๆๆๆๆๆๆๆ”“ฮ่าๆๆๆ ข้าเก่งใช่ไหมเล่าลิงน้อย มาๆ เดี๋ยวข้าจะแสดงให้พวกเจ้าดูอีกสักสองสามกระบวนท่าเป็นอย่างไร"กลุ่มลิงน้อยสิบเอ็ดตัวกระโดดมาขี่คอและปีนป่ายร่างกายของมนุษย์ตัวสูงด้วยความยินดี ส่งเสียงร้องกันระงมจนมู่สี่เสินต้องเอ่ยปากตักเตือน“พวกเจ้าเบาๆ หน่อยสิ ที่นี่เป็นบ้านผู้อื่นนะไม่ใช่เกาะลอย ห้ามพวกเจ้าดื้อซนเด็ดขาดไม่เช่นนั้นครั้งหน้าข้าจะจับพวกเจ้าขังกรงแล้วส่งกลับไปอยู่กับเหยาจีตามเดิม”จู่ๆ ลิง

7 เดือนถัดมากลางหุบเขาลึกฝั่งตะวันตกยามนี้มู่สี่เสินอาศัยอยู่กลางหุบเขาลึกลับทางฝั่งตะวันตก สถานที่แห่งนี้หากมองจากภายนอกก็เหมือนเป็นเทือกสูงชันขนาดใหญ่มหึมาธรรมดาที่มีสัตว์ป่าดุร้ายอาศัยอยู่ทั่วไป ด้วยความสูงของภูเขาและช่องทางเข้าลึกลับซับซ้อนขนาดเล็กจึงไม่เคยมีผู้ใดเคยเข้าไปสำรวจลึกเข้าไปถึงด้านในว่ามีพื้นที่กว้างขวางกลางหุบเขาซุกซ่อนอยู่“ข้าต้องกลับไปที่เมืองหลงเทียนแล้วล่ะ ป่านนี้ฝูซีคงตามหาข้าจนวุ่นวายแล้วกระมัง เรื่องของพวกเจ้าให้ข้าถามความเห็นจากฝูซีก่อนแล้วข้าจะพาคนกลับมารับพวกเจ้าไปหาเหยาจีเอง” มู่สี่เสินเงยหน้าขึ้นฟ้าพูดคุยกับสหายใหม่ของเขาที่นั่งเรียงกันหน้าสลอนล้อมรอบร่างเล็กจิ๋วเอาไว้เขาติดตามฝูงลิงตัวน้อยจนมาถึงหุบเขาลึกลับแห่งนี้เมื่อหลายเดือนก่อน และได้พบสหายรุ่นหลังของน้องสาวอีกสิบกว่าชีวิตรวมทั้งพวกมันยังให้กำเนิดลูกหลานมากมายอาศัยกันอยู่ในหุบเขาแห่งนี้“เจ้าว่าอะไรนะ? จะทำลายภูเขาออกไปเช่นนั้นหรือ? พวกเจ้าอย่ามาพูดดีอยู่เลย หากพวกเจ้ากล้าหาญกว่านี้ก็คงออกไปเสียนานแล้วสินะ! เจ้าจะไปหาเหยาจีพร้อมกับข้าตอนนี้เลยไหมเล่า!!” มู่สี่เสินค้อนเจ้าวานรร่างใหญ่ด้วยความหมั่นไ