All Chapters of สวนท้อสวรรค์ของเหยาจี: Chapter 41 - Chapter 50

ภายในเมืองหยวนเปียว กลุ่มของอ๋าวหลวนหลงทั้ง 7 คนตามหาเหมืองหินแร่กิจการของสกุลเหลาจนพบตามเบาะแสที่อ๋าวหลวนตงส่งให้กับอ๋าวหลวนหย่งจนพบ“พวกเรามาหาหลี่หมิงเจ่๋อ ไม่ทราบว่าพวกท่านจะตามเขามาพบกับพวกเราได้หรือไม่” อ๋าวหลวนหย่งตรงเข้าไปหาบุรุษกลุ่มหนึ่งที่ดูคล้ายว่าจะเป็นผู้ดูแลเหมืองหินเหล่านั้น และบอกชื่อแซ่ที่อ๋าวหลวนตงปลอมตัวเข้ามาอยู่ในเขตของสกุลเหลา“หลี่หมิงเจ๋อ? พวกเจ้าคุ้นหูกันบ้างหรือไม่?”"หลี่หมิงเจ๋อ..ว่าแต่พวกท่านเป็นอะไรกับเขาเช่นนั้นหรือ” บุรุษคนหนึ่งคล้ายจะนึกได้ขึ้นมา แต่เมื่อสำรวจไปที่คนทั้งเจ็ด ทุกคนล้วนแล้วแต่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพงท่าทางภูมิฐานไม่น่าจะเป็นญาติกับคนต่ำต้อยเช่นนั้นได้“ตามเขามาให้พวกเราได้หรือไม่ขอรับ หากว่าเป็นเขาจริงๆ เขาก็น่าจะบอกได้ว่าข้าเกี่ยวข้องอันใดกับเขา” อ๋าวหลวนหย่งหน้าเสียไปเล็กน้อย พี่รองบอกกล่าวแน่ชัดว่าเขาแอบอ้างชื่อแซ่นี้และทำงานอยู่ในเมืองหินแร่ในเมืองหยวนเปียว แต่ไม่คิดว่าสถานการณ์ของพี่ชายคนรองจะดูน่าหดหู่เสียเหลือเกิน“ได้สิ เจ้ารอประเดี๋ยวก็แล้วกัน” บุรุษคนเดิมรับปากแล้วหันไปสั่งความกับบุรุษอีกคน พร้อมกับส่งสัญญาณบางอย่างให้อีกฝ่า

จวนตระกูลอ๋าวเมืองหลงเทียน“การรักษาของท่านหมอที่นี่ ห่วยแตกพอๆ กันกับความสามารถในเชิงยุทธ์เลยทีเดียว ข้าต้องพาคุณชายสี่เดินทางไปที่เมืองหยุนไห่”คุณชายสามอ่าวหลวนกังได้ยินคำสบถของฝูซีแล้วก็หน้าเสีย ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ฝูซีมาจากสถานที่ใดกัน ท่านหมอที่เขาเชิญมารักษาอาการของหลวนหลงก็เป็นหมอมือดีที่สุดในเมืองหลงเทียนแห่งนี้แล้วไม่รู้ว่าจะหาท่านหมอจากที่ใดมาได้อีก“นั่นน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้แล้วล่ะฝูซี ท่านหมอรักษาอาการบอบช้ำทางร่างกายได้ก็จริงแต่การบาดเจ็บจากพลังปราณมันใช้เวลานานเกินไป” ผังหนงสนับสนุนอีกเสียง“ที่พวกท่านกล่าวหมายความว่าอย่างไร ที่เมืองหยุนไห่มีท่านหมอที่รักษาอาการบาดเจ็บจากพลังปราณได้รวดเร็วเช่นนั้นหรือขอรับ ให้ข้าไปตามหาแล้วเชิญท่านหมอมาที่นี่ก็ได้ เรายังมีผู้ฝึกตนที่บาดเจ็บต้องพักรักษาตัวยาวนานอยู่อีกตั้งมาก”“เชิญมาไม่ได้ คนผู้นั้นเรายังไม่รู้ว่าจะตามหาพบหรือไม่ คุณชายสามจำได้หรือไม่ว่าเวยวั่งซูกับซินหรูอี้เดินทางไปเมืองหยุนไห่ด้วยเรื่องอะไร”“ผลท้อ? ท่านคิดว่าผลท้อจะรักษาอาการบาดเจ็บได้รวดเร็วกว่าการรักษาของท่านหมอเช่นนั้นหรือ” “ข่าวที่เราได้ยินมาเป็น

“หวางเซี่ย!! เจ้ากระจายข่าวบอกพี่น้องของเจ้าทุกตัวได้หรือไม่ เราต้องคุ้มกันเกาะลอยให้แน่นหนา เจ้าเองก็ต้องเคลื่อนตัวออกห่างจากแผ่นดินใหญ่ได้แล้ว” มู่เหยาจีตะโกนออกคำสั่งทันทีแน่นอนว่าคำกล่าวของมู่เหยาจีเจ้าปูยักษ์และสัตว์เลี้ยงของนางที่อยู่รอบเกาะย่อมได้ยินชัดเจน แต่การสื่อสารตอบกลับของอีกฝ่ายก็ยังต้องพึ่งพามู่สี่เสิน“เวลานี้สัตว์จากแดนสวรรค์มีปลาหมึก 3 ตัวและปูอีก 2 ตัว ส่วนสัตว์อื่นอีก 4 ตัวอยู่ไกลเกินไปพวกเขาไม่รู้สถานที่หลบซ่อนของพวกมัน แต่หวางเซี่ยสามารถขอความช่วยเหลือจากฝูงปลาให้ออกไปตามหาที่พวกเหลือและส่งข่าวให้พวกมันได้" “ห้าตัว น้อยเกินไปหรือไม่เจ้าคะพี่สี่เสิน เราไม่รู้ว่าจะมีผู้ฝึกตนมาที่นี่มากมายเพียงใด อีกอย่างพวกเขาแข็งแกร่งในระดับไหนแล้วก็ไม่รู้”มู่สี่เสินหยุดรอฟังคำตอบจากหวางเซี่ยครู่หนึ่งแล้วจึงมาถ่ายทอดให้กับน้องสาวอีกครั้ง"ตั้งแต่อดีตจนถึงเวลานี้หวางเซี่ยไม่เคยพบเจอผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งมาก่อน พวกผู้ฝึกตนระดับต่ำก็ไม่ได้เข้ามารุกรานเกาะลอยนานมากแล้ว มันเลยไม่แน่ใจเช่นกันว่าผู้ฝึกตนในยุคใหม่จะแข็งแกร่งเพียงใด แต่หวางเซี่ยจะตามฝูงปลาขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ มาคุ้มกันเก

เกาะลอย“พี่สี่เสิน ข้าว่าตาข้าไม่ฝาดนะ ท่านช่วยบอกข้าหน่อยเถิดว่าคนเหล่านั้นใช่ท่านเซียนที่เคยอยู่บนแดนสวรรค์ใช่หรือไม่”“ข้าเห็นแล้วเหยาจี จะบังเอิญมีมนุษย์หน้าเหมือนกันกับท่านเซียนเป็นร้อยคนพอดิบพอดีเชียวหรือ? แต่ว่าหากเป็นท่านเซียนลงมาตามเมล็ดพันธุ์ท้อสวรรค์จากเจ้าจริงๆ พวกเขาทำไมถึงอ่อนแอกันนักเล่า? สัตว์เหล่านั้นไม่มีพลังปราณนะ”“พี่สี่เสินข้ากลัว.. ข้าไม่ได้ตั้งใจเอามันลงมาจริงๆ นะเจ้าคะ พวกเขาก็งกเหลือเกินเมล็ดพันธุ์ท้อสวรรค์ปลูกได้ง่ายเมื่อใดกันเล่า! ยังคิดจะมาตามทวงคืนกันอีก”“เหยาจี พวกเขาจะใช่หรือแค่หน้าเหมือนเราก็ยังไม่รู้ชัด อีกอย่างพวกเขาก็ยังเข้ามาไม่ถึงเกาะลอยนี่ ใจเย็นลงก่อน”“สหายข้าอ่อนล้าเต็มที่แล้ว หากยังมีคนมาไม่หยุดเช่นนี้ต่อไปข้าว่าพวกเขาอาจจะต้านทานเอาไว้ไม่อยู่ เราจะทำอะไรได้มากกว่านี้หรือไม่เจ้าคะ”“เดี๋ยวนะเหยาจี เจ้าดูนั่น!!”“นั่นพวกเขา..”สองพี่น้องรวมทั้งชาวบ้านที่เฝ้าดูสถานการณ์การต่อสู้จากบนเกาะลอยอยู่ตลอด ได้เห็นกลุ่มเรือกลุ่มหนึ่งเริ่มโจมตีพวกเดียวกันเอง อาวุธและพลังถูกนำออกมาใช้ในการปกป้องสัตว์ทะเลซึ่งควรจะเป็นศัตรูของพวกเขา เดิมทีการต่อสู้ระหว่า

เรือสามลำที่มีเรือของอ๋าวหลวนหลงอยู่ตรงกลางแล่นมาถึงบริเวณรอบเกาะลอยแล้วก็หยุดค้างอยู่ตรงนั้นแน่นิ่งทุกสายตาจ้องมองไปยังฝูซีที่ยืนกำหมัดแน่นใบหน้าเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงคล้ายกับกำลังมีเปลวเพลิงโหมกระหน่ำอยู่ในร่างกายที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อด้วยความงุนงง“ท่านอาฝูซี ท่านกำลังทำสิ่งใดอยู่” หูกุ้ยเอื้อมมือไปกระตุกชายเสื้อของอีกฝ่ายเบาๆ เพื่อเรียกสติของอีกฝ่าย“บัดซบ!! เหลวไหลสิ้นดี!! กล้าหาญกันเหลือเกิน!!” ฝูซีระเบิดเสียงออกมาเป็นชุดทำให้หูกุ้ยต้องกระโดดถอยหลังห่างออกมาหลายก้าว“ข้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ข้าก็แค่อยากจะถามว่าเราต้องทำอะไรกันต่อแค่นั้น” หูกุ้ยแทบจะร้องไห้ เขาแค่สะกิดเบาๆ จริงๆนะ“ข้าไม่ได้ว่าเจ้าอากุ้ย!! ข้ากำลังตำหนิพวกมันอยู่ต่างหากเล่า!!” ฝูซียังคงชี้ไม้ชี้มือก่นด่าไม่หยุดปากผู้ฝึกตนจากเรืออีสองลำด้านข้างมองไปยังผืนน้ำว่างเปล่าที่มีคลื่นเบาๆ เป็นระลอกด้วยความสับสนงุนงง ยามนี้พวกเขาไม่เห็นปลาหมึกยักษ์ ปลาหรือนกสักตัวก็ยังหายหัวไปราวกับพวกมันไม่เคยมีอยู่มาก่อนด้วยความสงสัย แล้วฝูซีกำลังพร่ำบ่นผู้ใดกันอยู่แน่?“เหยาจี! สี่เสิน! คอยดูเถิดข้าจะจับเจ้าสองคนมาตีให้ก้นลายเลยท