All Chapters of กลวิธีเปลี่ยนนางร้ายเป็นนางเอก: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 5สวมบทนางเอกเจ้าน้ำตาปลายหางตาเหลือบไปเห็นเงาร่างของมิ่งจู ซือเมี่ยวจึงได้ขยับกายเข้าไปใกล้จวิ้นอ๋องพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาอย่างน่าสงสาร หยาดน้ำตาพลันรินไหลลงมาราวกับสั่งการได้ โดยครั้งนี้นางมิได้ใช้ตัวช่วยใดเลย ทุกอย่างล้วนออกมาจากความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ก้นบึ้งของจิตใจซือเมี่ยว"เหตุใดท่านอ๋องถึงได้ใจร้ายกับหม่อมฉันถึงเพียงนี้ ทั้งที่หม่อมฉันมอบหัวใจให้กับท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋องกลับพูดออกมาว่ารักสหายสนิทของหม่อมฉันเช่นนั้นหรือ นะ นี่... มันจะใจร้ายเกินไปแล้ว ท่านอ๋องไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราที่ผ่านมาเลยหรือเพคะ ฮือ ๆ""เจ้าหยุดพูดจาราวกับข้าเป็นคนผิดได้แล้ว ที่ข้าไม่รักเจ้าก็เป็นเพราะนิสัยร้ายกาจของเจ้าเองนั่นแหละ"เพล้ง!ถ้วยน้ำชาที่ทำจากกระเบื้องชั้นดีถูกจวิ้นอ๋องปัดลงกับพื้นจนแตกกระเด็น ตัวเขาปรายสายตามองซือเมี่ยวด้วยความรำคาญใจกับท่าทางอ่อนแออันจอมปลอม นางน่ะหรือจะร้องไห้... เสแสร้งทั้งนั้น!"หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วจึงได้พยายามปรับปรุงตัวอย่างไรเล่าเพคะ เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งท่านอ๋องจะเห็นความดีของหม่อมฉันบ้าง ท่านอ๋องไม่ต้องรักหม่อมฉันดั่งเช่นรักหลิ่งฟางหรอกเพคะ ขอเพ

บทที่ 6เล่ห์กลอันร้ายกาจจวนตระกูลจู'จูกวางปิน' หัวหน้าตระกูลผู้เป็นรองเสนาบดีกรมพิธีการมองดูบุตรสาวที่เขาเคยภาคภูมิใจด้วยความผิดหวัง ที่ผ่านมาจูหลิ่งฟางไม่เคยทำให้เขาต้องหนักใจเลย ทว่าครั้งนี้นางกลับทำให้เขาผิดหวังอย่างแรง และยังทำให้ชื่อเสียงอันดีงามของตระกูลจูต้องด่างพร้อยไปด้วย"ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วมิใช่หรือว่าจะทำอะไรต้องรอบคอบเสมอ ทว่าครั้งนี้เจ้ากลับเผยจุดอ่อนให้ศัตรูเล่นงานเสียได้ ตอนนี้ผู้คนต่างนินทาว่าเจ้าเป็นสตรีไร้ยางอายไปเสียแล้ว ส่วนคนที่ควรจะถูกก่นด่ากลับได้รับความเห็นใจจากทุกคน เห็นหรือยังว่าเจ้าทำพลาดสิ่งใดไป" จูหลิ่งฟางนั่งนิ่งด้วยความรู้สึกผิด ดวงตาคู่สวยปริ่มน้ำไปด้วยหยาดน้ำตา เพียงแค่นางกะพริบตาหนึ่งครา หยาดน้ำตาพลันร่วงลงมาเปื้อนใบหน้างามอย่างน่าสงสาร"ลูกรู้ตัวว่าทำผิดมหันต์ไปแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ ทว่าลูกกับจวิ้นอ๋องเราต่างรักกันด้วยใจจริงนะเจ้าคะ แม้ลูกจะพยายามตัดใจเพราะท่านอ๋องเป็นคู่หมั้นของซือเมี่ยว ทว่าใจของลูกมันไม่ยอมเชื่อฟังเลย ฮือ ๆ ลูกขออภัยเจ้าค่ะท่านพ่อ ลูกมันสมควรตายที่ทำให้ตระกูลจูของเราต้องถูกสาดโคลนไปด้วย ทั้งหมดมันเป็นเพราะลูกเองเจ้าค่ะ"จูหลิ่งฟ

บทที่ 7รางวัลของผู้บอกข่าวลู่เหวินทอดสายตามองไปทางเงาร่างอันเลือนรางของซือเมี่ยวด้วยความเข่นเขี้ยวในใจ นางมิเคยไม่ยอกย้อนเขาเลย ทุกครั้งที่พบหน้ากันจะต้องพูดจาแดกดันเขาอยู่ร่ำไป ช่างเป็นสตรีที่แปลกประหลาดและไม่กลัวตาย อยากรู้นักว่าถ้านางรู้ว่าเขาเป็นใครจะทำหน้าเช่นไร จะตกใจ ดีใจ หรือเสียใจกัน?"เรามาเข้าเรื่องกันเลยเถอะ ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้ารู้เรื่องของชินอ๋องมากแค่ไหนกันแน่ รู้หรือไม่ว่ากองทัพลับซ่อนอยู่ที่ใด หากรู้ก็ได้โปรดบอกข้ามาเถิด เงินรางวัลสำหรับข่าวสำคัญนั้นมากมายจนเจ้าคาดไม่ถึงเลยล่ะ" ลู่เหวินเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง เขาเดินไปนั่งยังโต๊ะหนังสือเพื่อเว้นระยะห่างกับซือเมี่ยว"แม้แต่สายข่าวของหอเฟิ่งจือยังไม่ทราบ แล้วข้าที่เป็นสตรีในห้องหอจะทราบได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ" ซือเมี่ยวยิ้มพรายก่อนจะเดินแหวกผ้าม่านเดินไปหาลู่เหวิน"ขนาดเรื่องในมุ้งเจ้ายังรู้ เรื่องนี้เจ้าจะไม่รู้เลยหรือ" "ข้าก็รู้แค่ไม่กี่เรื่องเจ้าค่ะ ทว่าเรื่องที่เป็นความลับสุดยอดนั้นข้ามิรู้จริง ๆ" ลู่เหวินจ้องเข้าไปในนัยน์ตากลมโตสวยของนางเพื่อจับผิด ทว่าในแววตากลับนิ่งสงบไม่มีระลอกคลื่นใดให้เขาจับพิรุธได้เลย"เช่นนั

บทที่ 8บอกลา จูกวางปินได้รับจดหมายตอบกลับมาจากน้องสาวก็รู้สึกดียิ่งนัก ไม่เสียแรงที่เขาเคยพร่ำสอนและลงแรงกับจูเลี่ยงหลินไปไม่น้อย หากแผนการของนางสำเร็จอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ชื่อเสียงของจูหลิ่งฟางก็จะคืนกลับมาดังเดิม ผู้คนก็จะหันไปก่นด่าซือเมี่ยวดังอย่างที่เคยเป็นมา เช่นนี้การจะผลักดันให้บุตรสาวได้เป็นพระชายาเอกก็จะง่ายดายมากขึ้นไปอีก"มีเรื่องอะไรที่ทำให้ท่านพ่ออารมณ์ดีเช่นนั้นหรือเจ้าคะ"จูหลิ่งฟางเดินเข้ามาในห้องหนังสือพร้อมกับถือถาดน้ำชาที่มีควันลอยกรุ่น นางนำถาดน้ำชาไปวางที่โต๊ะมุมห้องแล้วจัดการรินน้ำชาให้กับบิดาด้วยท่าทางสง่างาม "เป็นเรื่องที่ดีมากเลยล่ะ เห็นทีพ่อกับท่านอ๋องคงจะไม่ต้องลงแรงให้มากความเสียแล้ว" จูกวางปินยกยิ้มอย่างอ่อนโยน "เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นข่าวดีเจ้าค่ะ ลูกเองก็ไม่อยากให้มือของท่านพ่อต้องแปดเปื้อนเพราะเรื่องของซือเมี่ยวเช่นกันเจ้าค่ะ" "ฟางเอ๋อร์ของพ่อช่างกตัญญูนัก มานั่งนี่เร็วเข้า พ่อกำลังคิดอยา

บทที่ 9สองพี่น้องตระกูลฮุ่ย เพราะถูกสามีทำท่าทางหมางเมินมาหลายวัน จูเลี่ยงหลินจึงได้หาโอกาสทำให้ความสัมพันธ์ของสามีภรรยากลับมารักใคร่กลมเกลียวกันดังเดิม โดยการทำน้ำแกงปลามาให้เขาที่ห้องหนังสือ ในวันที่เขาต้องสะสางงานจนดึกดื่น"ท่านพี่เจ้าคะ ข้าทำน้ำแกงปลามาให้เจ้าค่ะ พักทานสักหน่อยนะเจ้าคะ ตอนนี้อากาศก็เริ่มหนาวเย็นลงแล้ว" ด้วยท่าทางอันอ่อนโยนอ่อนหวานเช่นนี้เอง จึงทำให้ซือเหลียงมิอาจจะทำใจแข็งได้นานนัก อีกทั้งเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางโดยตรงด้วย"ขอบใจเจ้ามาก นี่มันก็ดึกมากแล้วเจ้ารีบไปเข้านอนเถิด" สายตาของเขามองไปทางหน้าท้องของนาง"ท่านพี่... ข้ารู้ว่าหลานสาวของข้านั้นทำผิดมหันต์ที่เข้าไปแทรกกลางความสัมพันธ์ของเมี่ยวเอ๋อร์ ทว่าตัวนางก็ยังเด็กนักทั้งยังถูกจวิ้นอ๋องล่อลวงด้วยคำว่ารัก มิแปลกที่สตรีอายุน้อยเช่นนางจะทำเรื่องสิ้นคิดไปบ้าง แต่ข้ารู้มาว่าตอนนี้นางกำลังตัดใจจากจวิ้นอ๋องแล้วนะเจ้าคะ เพียงแต่... ท่านอ๋องมิยอมปล่อยนางไป"