All Chapters of แฟนเก่าหลบไปเพราะสามีใหม่นั้นดีกว่า: Chapter 41 - Chapter 50

“ไม่อ้าย...เราต้องคุยกันก่อนเรื่องนี้พี่อธิบายได้” ภาคินพยายามอ้อนวอนเธอพศวัฒน์เห็นว่าเริ่มเป็นคนสนใจของผู้คน เขาจึงเดินไปคุยกับภาคินด้วยท่าทางสุภาพ“ขออภัยนะครับ ปกติแล้วที่ตรงนี้เราจะให้เฉพาะลูกค้าร้านเราเท่านั้น ทางผมคงต้องขอให้คุณออกไปก่อนครับ” พศวัฒน์พูดกับภาคินด้วยน้ำเสียงสุภาพ“เสือก-! เป็นแค่ขี้ข้าอย่ามาสั่งกู มึงไม่มีสิทธิ์!!” ภาคินตวาดใส่พศวัฒน์ กล้าดียังไงทั้งที่ตัวเองเป็นแค่พนักงานธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้นบรรดาพนักงานที่อยู่รอบ ๆ ที่ได้ยินคำนั้นพวกเขาแทบพากันหยุดหายใจ คนที่จะไล่พศวัฒน์ออกจากที่นี่ได้ก็มีแค่คุณวิภพคนเดียวเท่านั้น มิหนำซ้ำคุณวิภพจะกล้าไล่ลูกชายตัวเองออกหรือเปล่า แล้วผู้ชายคนนี้คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกันถึงจะกล้าไล่เจ้าของที่นี่ออกไปได้ ทั้งยังดูถูกว่ากระจอกอีก สายตาทุกคนมองไปยังภาคินด้วยสายตาโง่งมภาคินยังไม่หยุดแค่นั้น เขาชี้หน้าใส่พนักงานทุกคนที่กล้ามาขวางเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง “พวกมึงทุกคนระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ กูจะไล่ออกเรียงตะ...” ภาคินยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ถูกลลิตาพูดขัดเสียก่อน“หยุดพูดจาต่ำ ๆ ใส่คนอื่นสักที คุณก็ไม่มีสิทธิ์พูดจาแบบนี้กับใครเหม

พศวัฒน์มองดูหญิงสาวด้วยสายตาอ่อนโยน แน่นอนว่าเรื่องขอพรเป็นเรื่องที่เขาปรุงแต่งขึ้นมาเอง เขาแค่อยากให้เธอรู้สึกสบายใจเท่านั้น แต่พอได้เห็นคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจขอพร ใบหน้าคมคายก็คลี่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูเมื่อขอพรตามที่ตั้งใจไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ลลิตาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ภาพแรกที่เห็นคือแสงสีส้มอ่อน ๆ ที่อยู่อีกด้านของโพ้นทะเล แสงพระอาทิตย์พาดผ่านกายทำให้ร่างกายรู้สึกอบอุ่นทั้งกายและซึมเข้าไปถึงข้างในจิตใจ ทะเลสีครามที่กระทบฝั่งพร้อมกับเสียงลมที่ล่องลอยให้ได้ยินเสียงคลื่นทะเล มันทำให้เธอรู้สึกสบายใจยิ่งกว่าเดิม ความรู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อยจริง ๆลลิตาหันมายิ้มให้ชายหนุ่มด้วยแววตาเปล่งประกาย “ขอบคุณนะคะพี่ไนต์ ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ อ้ายนะคะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยขอบคุณจากใจจริง ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาถ่ายรูป เพื่อเก็บภาพบรรยากาศพระอาทิตย์กำลังขึ้นที่ริมทะเล เพราะไม่บ่อยนักที่เธอจะได้มาดูพระอาทิตย์ขึ้นแบบนี้“ไม่ได้อยากอยู่ข้าง ๆ ครับ แต่อยากอยู่ด้วย...” น้ำเสียงแผ่วเบาที่พัดไปกับสายลม เสียดายที่ลลิตาไม่ได้ยินมัน...เมื่อคืนหลังจากภาคินกลับมา เขาพยายามติดต่อหาลลิตาทุกช่องทาง จนอดหลับอ

ตอนนี้ภาคินนั่งอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง สายตาเขาจับจ้องไปยังสมาร์ตโฟนเพื่อหวังว่าลลิตาจะติดต่อกลับมาหาเขา แต่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วยังคงไร้วี่แววจากเธอ...ระหว่างที่กำลังใจจดใจจ่อกับสมาร์ตโฟนอยู่นั้น ประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรง จนภาคินสะดุ้งตกใจ เงยหน้าไปมองก็เห็นว่าเป็นบิดากำลังเดินเข้ามาพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ“คุณพ่อมีอะไรครับ ถึงได้มาหาผมถึงห้องทำงานแบบนี้”เพียะ-! คุนธานีตบไปที่หน้าของภาคินอย่างจัง จนใบหน้าชายหนุ่มหันไปตามแรงมือภาคินหันหน้ามองบิดาด้วยความรู้สึกชาที่ใบหน้า “คุณพ่อมาตบผมทำไมครับ?” ท้ายเสียงมีความขุ่นเคือง“ตบทำไมงั้นเหรอ” น้ำเสียงคุณธานีเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดเพียะ-! คุณธานีตบไปที่ใบหน้าอีกข้าง “ยังมีหน้ามาถามฉันเหรอว่าตบแกทำไมฮะ!” เสียงพูดของคุณธานีดังไปทั่วชั้นทำงาน ทำเอาพนักงานที่ได้ยินต่างพากันก้มหน้าก้มตาทำงาน เพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกพ่วงแหไปด้วย“ตบทำไมงั้นเหรอ?” คุณธานีนำเอกสารที่เลขาถือมาด้วยปาใส่หน้าลูกชายตัวเอง “อ่าน-!”ภาคินยังคงงุนงงกับการกระทำของบิดา ที่จู่ ๆ บุกมาตบหน้าเขาที่ห้องทำงานถึงสองครั้งสองครา ชายหนุ่มก

สายตาซีนายยังคงจับจ้องไปที่ปาลิน พร้อมกับพูดต่อ “เอ่อ...เฮียสนใจอ้ายไม่ใช่เหรอ เนี่ยผมได้ข่าวว่าอ้ายเขา...”“เลิกกันแล้ว” พศวัฒน์พูดแทรก“ใช่ ๆ เขาเลิกกันแล้ว” ซีนายทวนคำพูดของพศวัฒน์ ก่อนจะหันมามองเขาพร้อมกับทำคิ้วขมวด “เดี๋ยวนะ เฮียรู้ได้ไงว่าเขาเลิกกันแล้ว!?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย ขนาดเขาเพิ่งรู้ว่าสองคนนั้นเลิกกันเมื่อไม่กี่วันก่อน“เฮียไม่บอกผมหน่อยเหรอ?” ซีนายถามย้ำ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความสงสัย“เพราะแกช้าแบบนี้ไง ถึงโดนลินทิ้งเอา” น้ำเสียงพศวัฒน์เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายจี๊ด-! ได้ยินคำนี้ซีนายถึงกับเจ็บจี๊ด! เขาเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วนั่งกอดอกทำหน้าบูดเหมือนตูดลิง ท่าทางคล้ายเด็กน้อยถูกขัดใจทีวันก่อนยังมาปรึกษาเขาเรื่องความรัก แต่ตอนนี้กลับมาปากคอเราะรายใส่เขาเสียอย่างนั้น ใช่สิ เขาไม่ใช่สาวสวยเหมือนอย่างลลิตาถึงจะได้รับความอ่อนโยนจากพศวัฒน์ ซีนายได้แต่บ่นอุบอิบไม่ให้ชายร่างสูงได้ยิน ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะถูกพูดจี้จุดอีกรอบก็ได้ เพราะพศวัฒน์ไม่เคยอ่อนโยนกับเขาเลยทางด้านสองสาว“อ้าย ฉันไม่ไหวแล้วอะแก” ปาลินพูดกับเพื่อนสาวด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว“เป็นอะไร?”“ปวดฉี่อะดิ” เธอดื่มเยอะเก

‘เคยชิมแล้วเหรอคะ... ถึงรู้ว่าหวาน’ชายหนุ่มกำลังโน้มใบหน้าไปจูบริมฝีปากที่เอ่ยให้เขาชวนชิม ทว่าถูกนิ้วชี้ลลิตาห้ามไว้เสียก่อนพศวัฒน์มองริมฝีปากสีแดงที่ถูกแต่งเติมจากลิปสติกอย่างเสียดาย ใกล้จนรับรู้ลมหายใจอีกฝ่ายแต่กลับไม่ได้ลิ้มลอง...“แล้วพี่ต้องทำยังไงครับถึงจะได้ชิม” แววตาพศวัฒน์เต็มไปด้วยประกายของความคาดหวัง“พี่ไนต์ขออ้ายแต่งงานสิคะ...”ตอนนี้ลลิตาได้แต่กรีดร้องในใจ“พี่ไนต์คะ คะ คือว่า...” ลลิตาอ้ำอึ้งที่จะพูดเรื่องนี้“อ้ายยังไม่ลืมคนนั้นเหรอครับ” พศวัฒน์เอ่ยถามแบบไม่อ้อมค้อม“ไม่ใช่นะคะ!” เธอปฏิเสธทันที ภาคินไม่ได้อยู่ในใจเธอนานแล้วและไม่จำเป็นต้องอาลัยอาวรณ์อะไรทั้งนั้น ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นพยายามขอคืนดีกับเธอก็ตาม เพียงแค่...“ที่จริงเราทั้งสองคนยังไม่เคยคบหาดูใจกันเลย อ้ายไม่รู้เรื่องของพี่ไนต์ พี่ไนต์ก็ไม่รู้เรื่องของอ้าย จู่ ๆ จะมาแต่งงานกันกะทันหันแบบนี้ พี่ไนต์โอเคที่จะแต่งงานกับอ้ายจริง ๆ เหรอคะ” ท้ายเสียงมีความไม่มั่นใจเล็กน้อยเรื่องฐานะของพศวัฒน์นั้นตัดทิ้งไปได้เลย คนที่อยู่ในเพนต์เฮาส์ราคาร้อยล้านฐานะต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว เผลอ ๆ ร้านรูฟท็อปบาร์ที่เธอและปาลินไปประ