Semua Bab แฟนเก่าหลบไปเพราะสามีใหม่นั้นดีกว่า: Bab 21 - Bab 30

ความสัมพันธ์พวกเขาทั้งสามคนยังเป็นแบบนี้ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ภาคินยังคงทำทุกอย่างที่เคยทำกับลลิตา กินข้าวด้วยกัน หรือแม้แต่ไปเยี่ยมเยือนครอบครัวของทั้งสองฝ่ายก็ยังเหมือนเดิมแต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิม คือ ภาคินไม่เคยนอนค้างกับลลิตาเลย แม้แต่เธอจะไปค้างที่คอนโดของชายหนุ่ม ภาคินมักปฏิเสธและมีข้ออ้างกับเธอเสมอปกติแล้วภาคินและลลิตาจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างน้อยสองถึงสามครั้งต่อหนึ่งเดือน แต่เพราะระยะหลังมานี้ภาคินใช้เวลาทั้งหมดไปอยู่กับญาดา เนื่องจากช่วงนี้ญาดาเธอไม่ค่อยสบาย ปกติก็เป็นผู้หญิงร่างกายบอบบางเจ็บป่วยง่ายอยู่แล้ว และไปทำงานหนักอย่างนั้น จึงทำให้เธอล้มป่วยเป็นประจำวันนี้ภาคินก็แวะมาหาลลิตาที่บริษัทอย่างเคย เพื่อพาเธอไปรับประทานอาหารด้วยกัน ในขณะที่เขากำลังจะเปิดเข้าไปในห้องก็ได้ยินเสียงของลลิตาที่กำลังดุว่าใครบางคน“เอกสารที่จะส่งไปให้ทางมาร์เก็ตติ้งอยู่ไหนเหรอคะ? อ้ายจะได้เซ็นให้เลย” เพราะเดี๋ยวเธอก็ต้องไปกินข้าวกับภาคินแล้ว ถ้ารอให้เธอกลับมาจากกินข้าว งานก็คงยืดเยื้อออกไปอีก“ไม่ทราบค่ะ” น้ำเสียงเลขาสาวตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉยลลิตาได้ยินอย่างนั้นสีหน้าและแววตาเธอเปลี่ยนไ

“เป็นอะไรเหรอคิน สีหน้าดูไม่ดีเลย” ญาดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย“พอดีคุณพ่อเขามีเรื่องอยากคุยด้วยน่ะ คินกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวมา”ญาดาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เป็นคำตอบ “ไม่เป็นไร คินกลับไปเถอะ ท่านอาจมีเรื่องสำคัญอยากคุยด้วย”คำพูดญาดาเปรียบเสมือนน้ำที่คอยปลอบประโลมให้เขาเย็นอยู่เสมอ ภาคินสวมกอดญาดาด้วยความรักใคร่ จากนั้นเขาก็ขอตัวกลับบ้าน เพื่อไปเคลียร์ปัญหาให้เรียบร้อย แล้วจะได้กลับมาหาเธอเร็ว ๆ โดยไม่ได้รับรู้เลยว่าหลังจากที่เขาก้าวเท้าออกมา ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของญาดา...ตระกูลภาคินเป็นตระกูลผู้ดีเก่าที่สืบทอดกันมานาน ทำให้ตอนที่แม่ของเขาทราบว่าได้คบหาดูใจกับญาดา ครอบครัวเขาหัวชนฝาไม่ยอมรับเธอเลย เพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเมื่อมาถึงบ้านของตระกูลวัชรโยธิน ภาคินก็เดินไปยังห้องรับแขกก็พบว่าทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เป็นภาพที่เห็นมาตั้งแต่จำความได้ มีใครบ้างงั้นหรือ?คุณธานี บิดาของเขาหรือประมุขวัชรโยธินคุณหญิงวิไลลักษณ์ นายหญิงแห่งวัชรโยธินตามด้วยภรรยาอีกสี่คน ภรรยาน้อยของบิดาที่มารดาเขาให้การยอมรับ และให้พวกเธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้หึ มุมปากภาค

“เอาอย่างนี้ไหมล่ะ ฉันมีข้อเสนอให้แก โพรเจกต์ที่แกกำลังดูแลอยู่ตอนนี้จะจบแล้วใช่ไหม?”ภาคินพยักหน้ารับ “ครับ”โพรเจกต์ที่คุณธานีเอ่ยถึงคืองานที่ภาคินได้รับมอบหมาย และเขาเองก็ทุ่มเทอย่างหนักมาตลอดกับงานชิ้นนี้ เพื่อตำแหน่งรองประธานตามที่พ่อของเขาได้ให้สัญญาไว้และแน่นอนว่างานสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ในแต่ละเดือนสามารถทำกำไรให้บริษัทได้หลายสิบล้านบาท“ปกติเราจะต่อสัญญากันปีทุก ๆ สามปี ซึ่งตอนนี้สัญญาก็ใกล้จะหมดแล้ว แต่ฉันอยากได้สัญญาแบบใหม่ อยากให้ทางนั้นต่อสัญญาอย่างน้อยห้าปีขึ้นไป แกรู้ใช่ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร”ภาคินนึกตามคำพูดที่บิดาสื่อ แล้วพยักหน้า “ครับ” ชายหนุ่มรับคำอย่างว่าง่ายคุณธานียกยิ้มมุมปาก ไอ้ท่าทีอวดดีเมื่อครู่ของลูกชายเขาตอนนี้หายไปหมดแล้ว“ถ้าแกทำสำเร็จ ฉันกับแม่แกจะยอมรับผู้หญิงคนนั้นและจะช่วยพูดหว่านล้อมเรื่องนี้กับหนูอ้ายอีกแรง โอเคไหม?”คุณหญิงวิไลลักษณ์หันขวับมองหน้าสามีทันที “คุณพี่”ทว่าคุณธานีไม่ได้สนใจ เขายังคงพูดต่อ “ฉันไม่ติดหรอกนะ ถ้าแกจะเลี้ยงผู้หญิงคนนั้นลับ ๆ แบบนี้ แต่หากเรื่องนี้ถึงหูหนูอ้าย รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ธานีพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือชั้นกว่า

วันเวลาผ่านมาจนถึงวันอาทิตย์ วันนี้ลลิตามีนัดกินข้าวกับพ่อแม่ของแฟนหนุ่ม โดยภาคินขับรถไปรับเธอที่คอนโดเหมือนอย่างเคย“ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะ” ลลิตาถามชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจขับรถ“ไม่สนุกเหมือนไปกับอ้ายหรอกครับ” ภาคินหันมายิ้มให้ เขากำลังเอื้อมไปจับมือแฟนสาวเหมือนอย่างเคย ทว่าลลิตาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเสียก่อน เขาจึงหันไปมองถนนเพื่อตั้งใจขับรถเหมือนอย่างเดิมหลังจากที่ขับรถมาถึงบ้านตระกูลวัชรโยธินแล้ว ทั้งคู่ก็เห็นว่านายหญิงของบ้านยืนรอพวกเขาที่หน้าประตูทางเข้า“คุณป้าสวัสดีค่ะ” ลลิตายกมือไหว้อย่างนอบน้อมคุณหญิงวิไลลักษณ์เองก็อ้าแขนกอดเธอด้วยความเอ็นดู“เข้าไปข้างในกันเถอะ ป้าเตรียมของอร่อย ๆ ที่หนูอ้ายชอบทั้งนั้นเลย” คุณหญิงวิไลลักษณ์จูงแขนลลิตาไปยังห้องรับประทานอาหาร โดยมีภาคินเดินตามหลังมาไม่ห่าง“อ้ายมาทีไร ลืมผมเลยนะครับ” ภาคินพูดแหย่เย้าแม่ตัวเอง“มันแน่นอนอยู่แล้ว หนูอ้ายเป็นลูกรักส่วนแกคือหมาหัวเน่า” คุณหญิงวิไลลักษณ์พูดเหน็บ เรื่องในวันนั้นเธอยังไม่หายเคืองลูกชายตัวเอง“โถคุณแม่...” น้ำเสียงภาคินเหมือนจะร้องไห้คล้ายต้องการเรียกร้องความสนใจ ทว่าไม่ได้รับความสนใจจากทั้งสองคนแม้แต่

ทั้งสองคนคุยหยอกล้อไปตลอดทาง ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของลลิตาและปาลินตลอดเวลาลลิตาเลือกตามทั้งสองคนไปจนถึงจุดหมายสุดท้ายคือคอนโดแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่คอนโดของภาคิน จึงคิดว่าคอนโดนี้อาจเป็นของญาดา พวกเธอจอดรถบริเวณทางออกเพื่อเฝ้าดูรถของภาคิน ทว่ารอจนดึกดื่นก็ยังไร้วี่แววว่าภาคินจะขับรถออกมาถึงตอนนี้ทุกอย่างก็ชัดเจนแล้วว่าทั้งคู่กลับไปคบกันจริง ๆ มิน่าล่ะ เวลาปาลินไปหาเธอที่บริษัท ญาดามักจะชอบหายตัวเสมอ เพราะไม่อย่างนั้นหากปาลินได้เห็นตัวญาดา ความลับที่พวกเขาได้ซ่อนเอาไว้คงถูกเปิดโปงให้เธอรู้อย่างแน่นอนเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนแล้ว ทั้งสองคนจึงขับรถกลับคอนโดของลลิตา คืนนี้ปาลินตัดสินใจอยู่เป็นเพื่อนตัวเอง เพราะเป็นห่วงเพื่อนตัวเอง เธอไม่อยากให้ลลิตาร้องไห้คนเดียว อย่างน้อย ๆ มีเธออยู่ด้วยก็ยังพอปลอบเพื่อนได้บ้าง“แล้วแกจะเอายังไงต่ออะอ้าย เคลียร์กับพี่คินให้รู้เรื่องเลยไหม?” ปาลินถามคนที่นั่งเหม่อมองบรรยากาศท้องฟ้าในยามค่ำคืน“ไม่รู้เลยแก ไม่รู้เลย” เสียงลลิตาสั่นเล็กน้อยตอนที่ปาลินเอารูปพวกนั้นให้ดู ในใจเธอได้แต่ภาวนาว่าขอให้ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด หรือหากภาคินนอกใจเธอจริง ๆ เป็นคนอื่นก็ได้ท