All Chapters of แฟนเก่าหลบไปเพราะสามีใหม่นั้นดีกว่า: Chapter 51 - Chapter 60

“ยังไงวันนี้คงต้องขอตัวกลับก่อน เพราะต้องกลับไปเตรียมของหมั้นให้หนูอ้ายด้วย นี่ถ้าเจ้าตัวดีบอกฉันสักนิด คงได้เตรียมมาตั้งแต่เนิ่นแล้ว” คุณวิภพไม่วายมองค้อนใส่เจ้าตัวดีของเขาแม้ว่ามีสิ่งต้องจัดการอีกมากมาย แต่คุณวิภพคิดว่าวันนี้คงเป็นวันที่เขานอนหลับสนิทและมีความสุขที่สุดในรอบหลายปี เนื่องจากวันพรุ่งนี้เขาและเจ้าลูกชายจะมาทำเรื่องหมั้นกับลลิตาอย่างเป็นทางการ “ผมลาก่อนนะครับคุณลุงคุณป้า” พศวัฒน์ยกมือไหว้ลาทั้งสองคนอย่างนอบน้อม“ลุงป้าอะไรกันตาไนต์ เรียกแม่สิลูก” คุณหญิงโสภิตยิ้มให้ว่าที่ลูกเขยอย่างเอ็นดู ในเมื่อพวกเขาจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว พศวัฒน์เองก็ควรเรียกพวกเขาว่าพ่อแม่เหมือนกัน เหมือนอย่างที่คุณวิภพให้ลลิตาเรียกว่าพ่อคนที่ได้ฟังถึงกับยิ้มรับ “ครับ...คุณพ่อ คุณแม่”หลังจากที่ทั้งสองครอบครัวได้แยกย้ายกันเรียบร้อยแล้ว คุณวิภพและพศวัฒน์ก็กลับมาที่บ้านตัวเองเพื่อเตรียมของหมั้นลลิตาอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้“แกไม่ได้ไปบังคับให้หนูอ้ายมาแต่งงานกับแกเพื่อมาหลอกเอาใจฉันใช่ไหม?” เหมือนคุณวิภพฉุกคิดขึ้นมาได้ คนอย่างพศวัฒน์ไม่ได้เอาใจเขาอยู่แล้ว จึงเปลี่ยนถามคำถามใหม่“ไม่สิแกไม่ได้ไ

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่พี่เองครับ”เธอพยักหน้าตอบรับอย่างเข้าใจ สายตามองดูคนที่กำลังฉีกถุงยางอนามัย แล้วใส่ครอบลงไปสิ่งที่กำลังผงาดชี้หน้าเธอ พอได้เห็นขนาด ลลิตาถึงกับเผลอกลืนน้ำลายตัวเอง เพราะมันใหญ่กว่าของภาคินเป็นเท่าตัว!“อ๊ะ!” เสียงลลิตาเล็ดลอดออกมา พร้อมกับมีสีหน้าเหยเก“เจ็บเหรออ้าย?”“ปะ... เปล่าค่ะ” แค่ไม่ชินกับขนาดของเขาเท่านั้นเองเธอพยายามนึกถึงเรื่องของคืนนั้น คืนที่เธอบอกให้พศวัฒน์มาขอเธอแต่งงาน แม้นึกไม่ออก แต่ก็จำได้ในวันถัดมา แต่เรื่องที่ได้เสียกับเขา เธอนึกไม่ออกจริง ๆ หรือเหตุการณ์หลังจากนั้นเธอจะเมาแบบไร้สติพศวัฒน์หรี่ตามองคนที่นอนตรงหน้า ใบหน้าเธอราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ในขณะที่เขากำลังสอดใส่ เธอทำเหมือนว่าเขาเป็นอากาศ หรือกำลังเห็นเป็นภาพซ้อนของใคร...ปึก!“อ๊ะ!” ลลิตาถึงกลับร้องเสียงหลง เมื่อจู่ ๆ ถูกชายหนุ่มดันเข้ามาสุดแรง“คิดอะไรอยู่เหรอครับ?” เสียงทุ้มต่ำกระซิบถามข้างใบหูขาวชายหนุ่มขยับสะโพกออกแล้วดันเข้าไปใหม่ โดยที่ลลิตาไม่ทันได้เอ่ยปากตอบคำถามด้วยซ้ำปึก!เขาทำอยู่อย่างนั้น เน้นย้ำซ้ำ ๆ ตรงจุดเดิม“อ๊ะ พะ พี่ อ๊ะ พี่ไนต์...” น้ำเสียงขาดห้วงในบางช

ลลิตายิ้มแหยะ ๆ ให้ซีนาย “ขอยืมตัวลินแป๊บนะนาย” จากนั้นก็หันไปพูดกับพศวัฒน์ “ขอเวลาแป๊บหนึ่งนะคะ”พูดจบเธอก็ลากเพื่อนเธอเข้าห้องทำงานของพศวัฒน์ โดยไม่ลืมปิดประตูให้เรียบร้อยทันทีที่ปากปาลินเป็นอิสระก็รัวคำถามใส่คนที่ลากเธอมาแบบไม่หยุดยั้ง“แกบอกฉันมาให้หมดเลยนะ เรื่องทั้งหมดคืออะไร ไปคบกันตอนไหน? ทำไมแกไม่เล่าให้ฉันฟังบ้างฮะ! แล้วแกกับพี่ไนต์ไปหมั้นกันได้ยังไง เมื่อไหร่ ตั้งแต่วันไหน ฉันจำได้ว่าฉันห่างกับแกแค่สามวัน สามวันสองคืนเท่านั้นที่ฉันห่างแก ไม่ได้คุยกับแก แต่พอมาวันนี้แกบอกฉันว่าแกกับพี่ไนต์หมั้นกันแล้ว อ๋อ... ถ้าฉันไม่ทักมา แกก็ไม่คิดจะบอกฉันเลยใช่ไหม? แกเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ปาลินหยุดพูดเพื่อพักหายใจเธอกำลังจะอ้าปากถามต่อ ทว่าถูกลลิตาห้ามเอาไว้เสียก่อน“โอ๊ยยยย ยอมแล้ว ๆ เดี๋ยวเล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้แหละ ใจเย็น ๆ ก่อนได้ไหม แค่นี้ฉันก็สำนึกผิดไม่ทันแล้วเนี่ย” ลลิตาต้องตัดบทพูดเสียก่อน ไม่อย่างนั้นปาลินไม่ยอมหยุดแน่ ๆ แค่นี้เธอก็สำนึกผิดไม่ทันแล้วที่เธอยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะสถานการณ์ในตอนนั้นมันฉุกละหุก ขนาดตัวเองยังตั้งตัวไม่ทันด้วยซ้ำ ถึงตอนนั้นจะพูดไปเพ

เวลาผ่านไป ลลิตาและพศวัฒน์ได้ใช้ชีวิตด้วยกันเรื่อยมาอย่างมีความสุข วันนี้เองก็เช่นกัน ดวงตางามค่อย ๆ ลืมตาตื่นตามเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้“โอ๊ย!” บิดตัวเพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ยิ่งส่วนที่ใช้งานหนักอย่างช่วงล่วงยิ่งปวดเข้าไปใหญ่เธอไม่อยากพูดเลยว่าที่ผ่านมาช่วงล่างเธอไม่ได้พักเลยแม้แต่วันเดียว พศวัฒน์เล่นงานหนักแทบทุกวันไม่รู้ว่าเขาอดอยากมาจากไหน ถึงได้ขยันกินเธอทุกค่ำคืนแบบนี้มองไปข้างกายมีเพียงความว่างเปล่าเหมือนอย่างเคยทุกวัน เนื่องจากงานพศวัฒน์ค่อนข้างรัดตัว เพราะต้องดูแลหลายที่ทั้งบริษัทของบิดาและของเขาเอง จึงต้องไปทำงานแต่เช้าทุกวันร่างงามที่ไร้สิ่งปกคลุมร่างกายค่อย ๆ ลุกจากเตียงนอน พร้อมกับหยิบแก้วน้ำส้มที่วางไว้ข้างเตียงเหมือนอย่างเคย ชายหนุ่มจะเตรียมไว้ให้เธอในทุก ๆ เช้า ใบหน้างามอมยิ้มแล้วหยิบยกขึ้นมาดื่ม ก่อนจะลุกไปทำอย่างอื่นต่อหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ขับรถไปยังบริษัทตัวเองเพื่อทำงานอย่างทุก ๆ วัน“มีช่อดอกไม้มาส่งให้คุณอ้ายค่ะ” พิมพ์ภานำช่อดอกไม้มาให้ลลิตาที่ห้องทำงาน“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวอ้ายฝากพี่พิมพ์เอาแจกันมาให้ด้วยนะคะ” เธอยิ

ตรรกะของภาคินป่วยเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ทั้งที่ตัวเขาเป็นฝ่ายผิด แต่ทำเหมือนว่าคนที่ผิดคือเธอเสียอย่างนั้น พูดเหมือนเธอเป็นคนใจแคบที่ไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าใดนักถ้าภาคินจะมีความคิดแบบนั้น จากที่ได้ข่าวมาคุณธานีบิดาของภาคินก็มีนิสัยคล้าย ๆ กัน คือชอบมีบ้านเล็กบ้านน้อย และที่บ้านของภาคินนั้นนอกจากคุณหญิงวิไลลักษณ์แล้วก็ยังมีบรรดาภรรยาอื่นอยู่ด้วยในชายคาหลังเดียวกันลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นสินะ สายเลือดช่างเข้มข้นจริง ๆเจอสัมภเวสีมารังควานเธอก็หมดอารมณ์ที่จะทำงานต่อ หญิงสาวเลือกไปหาคนที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจดีกว่า แต่ก่อนไปลลิตาไม่ลืมโทร.บอกให้พิมพ์ภาเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องเธอให้สะอาดแบบทุกซอกทุกมุม ลลิตาขับรถตรงไปยังโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง เมื่อมาถึงเธอก็เดินไปยังห้องที่พศวัฒน์กำลังทำงานอยู่ทันที โดยไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใด ๆ เนื่องจากพศวัฒน์ได้ประกาศฐานะของเธอกับพนักงานเรียบร้อยแล้ว“สวัสดีครับ/ค่ะคุณอ้าย” บรรดาพนักงานกล่าวต้อนรับว่าที่นายหญิงของพวกเขาลลิตาก้มหัวเล็กน้อยและยิ้มให้พนักงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเธอเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานก็เห็นคนสวมแว่นตากำลังตั้งใจอ่านเ