All Chapters of แฟนเก่าหลบไปเพราะสามีใหม่นั้นดีกว่า: Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่พากันมานั่งที่ห้องนั่งเล่นบนโซฟาขนาดใหญ่ สายตาพศวัฒน์จับจ้องไปยังรายการวาไรตี้ในสมาร์ตทีวีขนาดเจ็ดสิบห้านิ้ว ส่วนลลิตาก็เล่นสมาร์ตโฟนของตัวเอง ร่างกายทั้งสองแนบชิดติดกันโดยไม่มีช่องว่างให้แทรกแม้แต่น้อย“อยากไปจัง” ลลิตาพูดพึมพำในระหว่างที่นิ้วเธอกำลังเขี่ยหน้าจอสมาร์ตโฟนไปมา “อยากกินอันนี้ อันนี้ด้วย” เธอยังคงบ่นไม่หยุด จนพศวัฒน์ต้องเอ่ยถาม“อะไรเหรอครับ?”หญิงสาวยื่นสมาร์ตโฟนตัวเองให้แฟนหนุ่มดู “อ้ายอยากไปเดินตลาดเยาวราชไม่ได้ไปนานแล้ว นัดกับลินก็ไม่ได้ไปสักที เห็นว่าตอนนี้มีของกินใหม่ ๆ เพียบเลย” นิ้วเรียวเลื่อนรูปที่อยู่ในสมาร์ตโฟนให้คนข้างกายดู“เอาสิ พี่ก็อยากไปเหมือนกัน พรุ่งนี้เราไปกันไหม?”ได้ยินคำตอบที่เสนาะหูลลิตายิ้มร่าด้วยความดีใจ “โอเคค่ะ”เวลาถูกคนรักตามใจมันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง เธอถึงบอกไงว่าขอบคุณภาคินที่ทำให้เธอรู้ว่านิยามความรักแท้จริงคืออะไรพศวัฒน์สอนให้เธอรู้ว่าความรักที่เป็นรักจริง ๆ มันเป็นยังไง รักแบบไม่ต้องร้องขอ รักแบบไม่ต้องพยายาม รักแบบไม่ต้องทนกับความรู้สึกแย่ ๆ เหมือนอย่างผ่านมาหลังจากนั้นทั้งคู่ก็พากันขึ้นนอนเพื่

“ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ?”“มีคนจองแล้วค่ะ” ลลิตาปฏิเสธผู้ชายคนที่ห้า ที่พยายามเข้ามาตีสนิทกับเธอค่ำคืนนี้ลลิตามานั่งเล่นที่คลับของพศวัฒน์ เธอนั่งเฝ้าเขาทำงานอยู่เงียบ ๆ จนตัวเองเริ่มรู้สึกเบื่อ จึงขอพศวัฒน์ลงมานั่งเล่นด้านล่างแทน ตั้งแต่ลงมานั่งก็มีผู้ชายมากหน้าหลายตาที่พยายามเข้ามาชวนคุย ทว่าลลิตาไม่ได้สนใจผู้ชายเหล่านั้นสักนิด หากเทียบกับพศวัฒน์แล้ว คนอื่นแทบไม่ได้อยู่ในสายตาเธอเลยหลังจากนั่งเล่นจนอิ่มตัวแล้ว เธอก็เดินขึ้นไปยังชั้นบนที่เป็นออฟฟิศและยังเป็นชั้นที่มีห้องวีไอพีเอาไว้ต้อนรับกลุ่มลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัวด้วยเช่นกันในระหว่างที่ลลิตาเดินผ่านห้องวีไอพีอยู่นั้น ประตูห้องหนึ่งก็ถูกเปิดออก“เฮ้ย เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำกะ…อ้าย!?”สีหน้าของเจ้าตัวดูตกใจและแตกตื่นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าลลิตากำลังจะเดินผ่านห้องของพวกเขา เพราะข้างกายเขานั้นกำลังควงหญิงสาวคนหนึ่งออกมาด้วย แต่เหมือนเขาฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้“มาเที่ยวทำไมไม่บอกกันบ้างละ จะได้มานั่งด้วยกัน...” ภาคินแสยะยิ้มลลิตารู้สึกว่าเหมือนตัวเองดวงตกพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก เพิ่งเจอกันไปไม่กี่วันก่อน วันนี้ก็ได้เจอสัมภเ

รถลีมูซีนหรูหราสีดำขับมาจอดยังหน้าประตูทางเข้าของงานประมูลเครื่องเพชร โดยมีพนักงานคอยต้อนรับและเปิดประตูให้กับคนที่มาร่วมงานในครั้งนี้ประตูทางด้านหลังคนขับทั้งสองฝั่งถูกเปิดโดยพนักงาน เผยให้เห็นคนที่นั่งอยู่ข้างใน ชายหนุ่มสูงสง่าสูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบปลาย ๆ อยู่ในชุดสูทสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนลูกครึ่ง ดวงตาคมบ่งบอกถึงอำนาจมองไปรอบ ๆ บริเวณสถานที่จัดงาน พร้อมกับเดินไปยังอีกฝั่งฝ่ามือหนายื่นมือรอให้คนข้างในเอื้อมมากุมมือ หญิงสาวผมลอนยาวอยู่ในชุดราตรีเรียบหรูสีดำยาวทำให้ขับผิวขาวกระจ่างยิ่งกว่าเดิม ตามร่างกายไม่ว่าจะเป็นใบหูขาว ช่วงลำคอยาวระหง ข้อมือขาว หรือแม้แต่นิ้วนางข้างขวา ล้วนเต็มไปด้วยการสวมใส่เครื่องเพชรเม็ดงามสีเขียวมรกต เป็นของตกทอดสู่รุ่นต่อรุ่นของตระกูลพัฒน์ธนโกศล ซึ่งเป็นของที่คุณวิภพนำมาเป็นของหมั้นให้กับเธอทั้งสองคนเดินเข้าไปในงานท่ามกลางสายตาหลายต่อหลายคู่ที่จับจ้องมองดูหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่เดินควงแขนเข้ามาในงาน สาวสวยในชุดราตรีเรียบหรูพวกเขารู้จักเป็นอย่างดี เธอคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของบริษัทส่งออกยักษ์ใหญ่ซีทีเอ็น ลลิตา โชติธานนท์แต่ผู้ชายข้างกายที่เธอควงแขนมาด้วยวันน

หลังจากสองแม่ลูกเดินจากไป ลลิตาหันมาพูดกับชายหนุ่มด้วยใบหน้าอมยิ้ม“ร้ายจังเลยนะคะ”“ร้ายตรงไหนครับ พี่ก็แค่พูดความจริง ว่าแต่อ้ายอยากได้ทั้งหมดจริง ๆ เหรอ”“จะบ้าเหรอพี่ไนต์” หญิงสาวทำหน้าดุใส่เขา “เอาแค่ที่ชอบก็พอค่ะ”เธอรู้ว่าพศวัฒน์สามารถซื้อทั้งหมดได้สบาย แต่วันนี้เธอตั้งใจมาดูสักเซตสองเซตก็พอ เพราะมันไม่ใช่สิ่งจำเป็นขนาดนั้น ที่บ้านเธอก็เยอะมากพอแล้ว แล้วไหนจะของหมั้นที่คุณวิภพมอบให้เธออีกตอนนี้ทุกคนล้วนนั่งชมเครื่องเพชรที่เหล่านางแบบใส่ประชันโฉมกัน แต่ละชุดล้วนมีความสวยงามแตกต่างกันไป จนกระทั่งนางแบบใส่เพชรชุดหนึ่งเดินออกมา“ชุดนี้อ้ายว่าสวยดีนะคะ เหมาะกับคุณแม่พอดีเลย” ลลิตาชี้ให้ชายหนุ่มดูชุดเครื่องประดับที่ลลิตาสนใจ เป็นพลอยทับทิมสีแดงล้อมรอบด้วยเพชรเม็ดงามทั้งชุด ทั้งต่างหู สร้อยคอ กำไล หรือแม้แต่แหวน ก็ล้วนเป็นลวดลายเดียวกันทั้งเซตขณะนั้นเองพิธีกรประมูลก็ได้เสนอราคาเพชรชุดนี้ให้กับผู้ที่สนใจ“ราคาชุดนี้เริ่มต้นที่ห้าล้าน...”“สิบล้าน” พศวัฒน์ชูป้ายพร้อมกับบอกราคาประมูลอย่างไม่รีรอ“สิบสองล้าน” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา เป็นภาคินที่ประมูลแข่งกับเขาพศวัฒน์ชูป้ายพร้อมกั

“บางทีฉันก็อยากผ่าสมองพวกแกมาดูว่าทำไมคิดแต่เรื่องใต้สะดือกันนัก หรือเป็นปมของพวกแกกันแน่!”ภาคินได้ยินอย่างนั้นเขาถึงกับขึ้นเสียงใส่มารดา “คุณแม่!”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามารดาหมายถึงอะไร คำนั้นมันจี้จุดเขาขนาดไหน ลลิตาย้ำคำนั้นกับเขาแล้ว ยังต้องมาเจอผู้ให้กำเนิดย้ำเตือนอีก“พอ! ไม่ต้องพูดอะไร จากนี้พวกแกจะทำอะไรก็ทำ ฉันจะไม่บ้าจี้ตามพวกแกอีกต่อไป แค่นี้หน้าฉันก็แตกยับไม่เหลือชิ้นดีแล้ว!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายคุณหญิงวิไลลักษณ์เดินขึ้นรถกลับบ้านตัวเองทันที ไม่ได้สนใจภาคินเลยสักนิดว่าจะกลับหรือมีความรู้สึกยังไงภาคินมองดูมารดานั่งรถไปจากเขา ชายหนุ่มเอาเท้าเตะพื้นดินพร้อมกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย “โธ่เว้ย-!”วันเวลาผ่านไป...หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นจบลง ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ ชีวิตแต่ละคนต่างดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ตามกาลเวลาลลิตามานั่งดื่มกาแฟตรงร้านที่อยู่ด้านล่างของบริษัท ในขณะที่เธอกำลังสูดดมกับกลิ่นกาแฟอยู่นั้น เก้าอี้ด้านหน้าของเธอก็มีคนคนหนึ่งนั่งลง“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย หญิงสาวไม่คิดจะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ เธอยังคงสูดดมรับกลิ่นหอมของกาแฟต่อไป“