All Chapters of แฟนเก่าหลบไปเพราะสามีใหม่นั้นดีกว่า: Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมาตอนนี้ลลิตากำลังขับรถกลับบ้านตัวเองด้วยความรู้สึกอับอาย หลังจากตื่นนอนเมื่อช่วงบ่าย ลลิตาได้ดูคลิปวิดีโอที่ปาลินอัดไว้เมื่อคืน ได้เห็นการกระทำของตัวเองแล้ว เธอคิดว่าคงไม่มีหน้าไปที่นั่นอีก และไม่กล้าเจอหน้าพศวัฒน์ด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะมองเธอยังไงบ้าง แค่คิดเธอก็อยากร้องไห้แล้วปกติลลิตาจะแวะมานอนที่บ้านเดือนละครั้ง ก่อนหน้านั้นเธอจะมาทุกอาทิตย์ ทว่าคุณหญิงโสภิตนั้นไม่ค่อยอยากให้ลูกสาวของเธอขับรถไปมาบ่อยนัก มันอันตรายที่ผู้หญิงขับรถไปไหนมาไหนคนเดียว อีกอย่างเธออยากให้ลลิตามีช่วงเวลาชีวิตของตัวเองมากกว่า แต่บุตรสาวของเธอกลับดื้อรั้นเหลือเกิน ไม่รู้ว่าดื้อรั้นเหมือนใคร“มาแล้วเหรอยัยตัวแสบ” คุณหญิงโสภิตกล่าวทักทายพร้อมกับอ้าแขนสวมกอดบุตรสาวด้วยความคิดถึง“คิดถึงคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ”พูดจบใบหน้างามหอมไปที่แก้มของแม่ตัวเองฟอดใหญ่ ทำเอาคุณหญิงโสภิตหัวเราะชอบใจกับลูกอ้อนแบบนี้“เป็นยังไงบ้าง งานที่บริษัทเหนื่อยไหม?” น้ำเสียงเอ่ยถามอย่างห่วงใย“นิดหน่อยค่ะคุณแม่ แต่ก็สนุกดีค่ะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ“เฮ้อ...สงสัยแม่ต้องไปกำชับพ่อของหนูหน่อย ที่ใช้งานลูกหนักขนาดนี้”คุณหญิงโสภิต

ก๊อก ก๊อก ก๊อก“เชิญค่ะ” น้ำเสียงหวานตอบรับ“เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหม?”วันนี้ภาคินพาทีมมาประชุมที่บริษัทของเธอ เขาจึงมาก่อนเวลาเพื่อแวะมาหาลลิตาที่ห้องทำงาน“ไม่เหนื่อยค่ะ แต่ว่ายุ่งมากเลย”เธอตอบกลับโดยไม่ได้เงยหน้ามองคนที่เข้ามาเลยแม้แต่น้อย เพราะงานที่โต๊ะของเธอตอนนี้สูงเป็นกองพะเนิน เธอต้องรีบจัดการเสียก่อน“พี่ซื้อเค้กร้านโปรดอ้ายมาให้ด้วยนะ มากินก่อนไหม”“ขอบคุณนะคะ แต่อ้ายขอเคลียร์งานแป๊บ”ภาคินได้แต่อมยิ้มอย่างเอ็นดูกับท่าทางของแฟนสาว ยามที่ลลิตาตั้งใจทำงานดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว น่ารักจริง ๆระหว่างที่หญิงสาวตั้งใจเคลียร์งานอยู่นั้น ก็มีขนมเค้กยื่นมาใกล้ ๆ ลลิตาอ้าปากกินอย่างไม่ลังเล“ขอบคุณนะคะ” เธอพูดพร้อมกับเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย เวลาเครียดแบบนี้ ได้กินขนมโปรดตัวเอง พอจะทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้บ้างที่ลลิตาหัวหมุนแบบนี้เพราะเลขาคนเก่าของเธอนั้นลาออกแบบกะทันหัน ทำให้หาเลขาคนใหม่มาแทนที่ไม่ทัน ตามหลักความเป็นจริงแล้ว หากพนักงานต้องการลาออกต้องแจ้งบริษัทล่วงหน้าหนึ่งเดือน เพื่อให้ทางบริษัทเปิดรับหรือหาคนมาแทนตำแหน่งที่กำลังจะว่าง และสอนงานพนักงานใหม่เพื่อส่งมอบงานให้เรีย

“มาแล้วนะคะ สงสัยจะไปเข้าห้องน้ำ คุณอ้ายอยากได้อะไรเหรอคะ เดี๋ยวพี่พิมพ์หาให้เองค่ะ”“ไม่เป็นไรค่ะ อ้ายรบกวนพี่พิมพ์บอกป้าแก้วชงกาแฟให้อ้ายกับคุณคินหน่อยนะคะ”ป้าแก้วที่ลลิตาพูดถึงก็คือแม่บ้านที่ดูแลความสะอาดบริเวณโซนห้องทำงานเธอ“ได้ค่ะคุณอ้าย” พิมพ์ภารับคำสั่งพิมพ์ภายิ้มให้กับนายตัวเอง สายตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมกับการไม่ถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่าง และยังให้เกียรติคนอื่นเสมอ ทั้งยังทำงานเก่งเกินวัย สมแล้วที่เป็นบุตรสาวของคุณกัมปนาทพิมพ์ภาเดินไปยังห้องบริการพนักงาน ก็เห็นว่ามีป้าแก้วที่เป็นแม่บ้านและหญิงสาวที่ลลิตาถามหาอยู่ด้วยกันพอดี“น้องดา คุณอ้ายมาแล้วนะคะ คุณอ้ายถามหา แล้วก็ป้าแก้วคุณอ้ายฝากมาบอกว่าขอกาแฟด้วยนะ อ้อ! ชงให้คุณคินด้วยนะจ๊ะ” พิมพ์ภาถ่ายทอดคำสั่งที่รับมาจากเจ้านายแก่ทั้งสองคนป้าแก้วลงมือทำตามคำสั่งที่ได้รับมา เธอกำลังจะหยิบแก้วเพื่อชงกาแฟ ทว่าถูกเลขาคนใหม่ของลลิตาห้ามเอาไว้เสียก่อน“ป้าแก้วคะ เดี๋ยวเรื่องชงกาแฟดาทำเองค่ะ ยังไงดาก็ต้องเข้าไปหาคุณอ้ายอยู่แล้ว ป้าแก้วไปทำอย่างอื่นได้เลยค่ะ” ใบหน้าหวานพูดด้วยรอยยิ้มป้าแก้วพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ “ขอบใจมากนะหนูดา งั้นป

ปาลินอ้าปากค้างเมื่อเห็นพฤติกรรมการกินของเพื่อนตัวเอง ใครเห็นก็คงไม่เชื่อว่าหญิงสาวที่กำลังกินอาหารอีสานอย่างเอร็ดอร่อยราวกับอดยากมานานคนนี้ คือลูกเจ้าของบริษัทตึกขนาดใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ ร้านส้มตำอย่างแน่นอน“บอกเพื่อนได้ไหม ว่าหิวหรืออร่อย?” ท้ายเสียงมีความหยอกล้อ“ทั้งสองอย่างเลย” ลลิตาตอบกลับ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตามใบหน้าเธอเหงื่อออกเยอะขนาดไหน ไม่รู้ว่าเหงื่อออกเพราะอากาศหรือรสชาติจัดจ้านของอาหารกันแน่ แต่ลลิตาก็ไม่ได้สนใจ อยากกินของอร่อยก็ต้องทรมานแบบนี้แหละสะใจดี“ชอบขนาดนี้ทำไมไม่ลงมากินล่ะ ร้านก็อยู่แค่ตรงนี้เอง”“ไม่เอาอะ เธอก็รู้ ถ้าเจ้านายกับลูกน้องกินข้าวร้านเดียวกันจะเป็นยังไง”ลลิตารู้ตัวดีว่า ถ้าเธอลงมากินที่ร้านพนักงานคงจะเกร็งกันหมด แม้เธอจะเป็นกันเองกับพนักงานขนาดไหน แต่ก็ยังมีเส้นขีดกั้นระหว่างลูกเจ้าของบริษัทและพนักงานอยู่ดี แต่ถ้าอยากกินจริง ๆ ก็ต้องมาเวลานี้ เวลาที่พนักงานเธอกลับไปทำงานกันหมดแล้ว แต่อย่างว่าอาหารแบบนี้กินคนเดียวไม่อร่อย ต้องกินกับเพื่อนเท่านั้น!ปาลินได้แต่ถอนหายใจกับความใจดีของเพื่อนตัวเอง ลลิตามักจะเป็นแบบนี้เสมอ ชอบเอาใจเขาใส่ใจเรา เวลาเธอจะ

วันเวลาผ่านไป...ชีวิตแต่ละคนดำเนินไปเรื่อย ๆ ตามกาลเวลา วันนี้ลลิตามีนัดคุยงานกับลูกค้าซึ่งสถานที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทภาคินมากนัก หลังจากที่เธอคุยงานเรียบร้อยแล้วก็แวะมาหาภาคินที่บริษัทพร้อมกับญาดาลลิตานั่งอยู่ในห้องทำงานกับภาคิน ส่วนญาดาเธออยู่ในโซนต้อนรับแขกกับพนักงานขับรถของบริษัท เลขาสาวเดินสำรวจรอบ ๆ บริเวณ แววตาเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองตั้งแต่รู้จักกับภาคิน เธอไม่เคยได้มาเหยียบที่นี่แม้แต่ครั้งเดียว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาไม่เป็นที่ยอมรับของครัวครอบฝ่ายชาย ต่างจากลลิตา เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและรวย เป็นที่ยอมรับของคนในบริษัทนี้ ทุกคนต่างพากันก้มหัวให้กับเธอ เพราะเธอคือว่าที่สะใภ้วัชรโยธินหญิงสาวกำมือแน่นด้วยความรู้สึกคับแค้นใจ แต่ตอนนี้เธอทำอะไรมากไม่ได้ ทำได้เพียงรอ และรอเวลาเท่านั้น“เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมคะ เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะ” ลลิตาถามคนที่กำลังนั่งหน้าเครียดกับหน้าจอมือถือ ทว่าไร้เสียงตอบกลับกับคำถามของเธอ“พี่คินคะ”“พี่คินคะ”“พี่คิน!” ลลิตาเน้นน้ำเสียงภาคินสะดุ้งตัวตกใจ “วะ ว่าไงอ้าย”“พี่คินเป็นอะไรคะ อ้ายเรียกตั้งนานไม่เห็นตอบ”“อะ..อ๋อ พอดีพี่ก