บทที่ 11

“พอ พอค่ะพี่ไนต์ ลินไม่อยากรู้แล้ว” ปาลินพูดดักเขาทันที เธอไม่อยากได้ยินหรือเอ่ยชื่อผู้ชายคนนั้น

“เอ่ออ้าย คนนี้คือพี่ไนต์” ปาลินชวนเปลี่ยนเรื่องคุย

“สวัสดีค่ะ” ลลิตาก้มหัวให้เขาเล็กน้อย  “เอ๊ะ! คุณใช่คนที่ฉันเดินชนวันนั้นหรือเปล่าคะ” เพราะตอนที่ปาลินชี้ให้ดู เธอไม่ได้มองให้แน่ชัดว่าหน้าตาเป็นยังไง และช่วงที่เขาคุยกัน เธอมัวแต่นั่งดูบรรยากาศด้านนอกจึงไม่ได้สังเกตใบหน้าของเขา แต่พอได้เห็นหน้าเขาแล้ว ลลิตาจึงจำได้ทันที

“ครับ เราเจอกันอีกแล้วนะครับ” พศวัฒน์ตอบกลับ ตอนสบตากับลลิตาดวงตาเขาเหมือนมีประกายแวบผ่าน

บทสนทนาระหว่างลลิตากับพศวัฒน์ทำเอาปาลินถึงกับคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างงุนงง

“เดี๋ยวก่อนนะ เธอไปเจอพี่ไนต์ตอนไหน?”

“วันที่ฉันชวนเธอไปซื้อของไง แล้วฉันเผลอเดินไปชนพี่เขาน่ะ” พูดถึงเรื่องวันนั้น เธอก้มหัวให้เขาอีกครั้งเพื่อเป็นการขอโทษ

พศวัฒน์ยื่นแก้วน้ำสีหวานให้ปาลิน บนขอบแก้วมีดอกอัญชันประดับอย่างสวยงาม พร้อมกับถามหญิงสาว

“เพื่อนน้องลินเหรอครับ”

“ใช่ค่ะเพื่อนลินเอง เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ” ปาลินแนะนำเพื่อนตัวเองให้ชายหนุ่มฟัง

“อ้ายค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“สวัสดีครับน้องอ้าย ผมไนต์ครับ” พร้อมกับยื่นแก้วน้ำสีหวานคล้ายกับของปาลิน แต่ของลลิตาประดับเป็นผลไม้

“ฝากตัวด้วยนะคะ” ลลิตาพูดด้วยใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มแสนหวาน เธอไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มของเธอไปตราตรึงผู้ชายคนหนึ่ง อีกครั้ง...

หลังจากที่แนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย โดยพศวัฒน์ทำหน้าที่เป็นบาร์เทนเดอร์ดูแลสองสาวทั้งคืน จนกระทั่ง...

“ปล่อยฉาน ฉานจาดื่มอีก ปล่อยฉานน้า~”

“ไม่ได้ยัยอ้าย เธอเมามากแล้ว” ปาลินห้ามปรามเพื่อนสาว

“อึก เมาตรงหนายย ใครว่าฉันมาวว ไม่มี๊” ลลิตาแย้ง เธอยังดื่มต่อได้สบาย แถมมีความสามารถเพิ่มคือเห็นหนึ่งนิ้วเป็นห้านิ้ว พูดลิ้นพันกัน เดินก็ไม่ตรง และยังคุยกับแม่ซื้อของตัวเองได้อีก

ปาลินได้แต่ถอนหายใจกับสภาพของลลิตาในตอนนี้ เธอหอบกระเป๋ากับรองเท้าเดินตามหลังเพื่อนของเธอไปยังห้องพักที่ทางรูฟท็อปจัดเตรียมไว้ให้

“เพื่อนเป็นแบบนี้ทุกครั้งหรือเปล่า” พศวัฒน์ถามคนที่เดินตามหลัง

“แทบทุกครั้งที่เมาเลยค่ะพี่ไนต์ แต่ครั้งนี้หนักกว่าปกติ”

“อาราย~ คายมาวว อย่ามามั่วน้า~ อิอิ” ลลิตายังคงพูดติดตลก

“เงียบไปเลยอ้าย” ปาลินดุคนที่เมาแต่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเมา

ลลิตาจะเป็นแบบนี้เสมอ เวลาดื่มเธอดื่มจนเมา ดื่มแบบไม่รู้ขีดจำกัดตัวเอง แล้วเมากว่าชาวบ้านชาวช่องเขา เพราะลลิตาเป็นแบบนี้ ปาลินจึงต้องเลือกสถานที่เที่ยวให้ปลอดภัย และพร้อมอำนวยความสะดวกสบายเวลาเพื่อนตกอยู่ในสภาพนี้

แต่ตอนนี้ปาลินเกรงใจพศวัฒน์มากกว่า เนื่องจากเขาเป็นคนแบกลลิตาไว้ข้างหลัง เพื่อไปส่งพวกเธอที่ห้องด้วยตัวเอง

“อึก คนนี้ครายยอาา~” ลลิตาไม่พูดเปล่า เธอเอานิ้วจิ้มลงไปที่แก้มด้วยสายตาหวานเยิ้ม “หล่อจางเลย~”

“กรี๊ดอ้าย หยุดเลยนะ!”

“ไม่เป็นไรครับน้องลิน คนเมาเขาไม่ค่อยรู้ตัว” พศวัฒน์ยิ้มให้เธอ

ปาลินได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้พศวัฒน์ เธออายแล้วอายอีกกับการกระทำของลลิตา แต่เหมือนเธอนึกบงอย่างขึ้นมาได้ ปาลิน หยิบสมาร์ตโฟนตัวเองขึ้นมาอัดวิดีโอ ทุก ๆ การกระทำไม่ว่าจะพูดจาเหมือนจะจีบ หรือทำตัวรุ่มร่ามกับพศวัฒน์ ปาลินเก็บไว้เป็นหลักฐานหมดแล้ว และพรุ่งนี้จะเปิดให้ลลิตาดูว่าถ้าเมาแล้วเป็นยังไง ตัวเองไม่มีสติขนาดไหน เวลาไปเที่ยวที่อื่นจะได้ยับยั้งชั่งใจไม่ดื่มหนักอย่างนี้อีก

เธอบอกได้เลยว่า ลลิตาต้องมีตราบาปจดจำตลอดชีวิตแน่นอน!

หลังจากไปส่งสองสาวเข้าห้องเรียบร้อยแล้วพศวัฒน์กลับมายังห้องทำงานของตัวเอง

“ว้าว ดูแลดุจญาติมิตรต้องยกให้เฮียเขาเลย” ชายคนหนึ่งพูดแซวพศวัฒน์ แถมไม่ได้พูดแซวอย่างเดียว เขาแสดงความภูมิใจโดยการลุกขึ้นยืนพร้อมกับปรบมือให้อีกฝ่ายด้วย

ตาตี๋ ๆ ของเขาเห็นเหตุการณ์ผ่านหน้าจอมอนิเตอร์หมดแล้วว่าพี่ชายของเขาดูแลลูกค้าสาวดีขนาดไหน แม้ตัวเองเป็นเจ้าของที่นี่ แต่ให้สาวขี่หลังอยากไม่อิดออด แถมยังไปส่งถึงห้องพักด้วยตนเองอีกต่างหาก

พศวัฒน์ส่งสายตาดุให้คนที่ยืนปรบมือให้เขา “คราวหลังอย่ามาอ้อนวอนฉันก็แล้วกัน” ชายหนุ่มนั่งลงโซฟาแล้วถกแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นเพื่อให้ง่ายต่อการอ่านเอกสาร

ซีนายได้ยินอย่างนั้นรีบหยุดการกระทำของตัวเองแล้วรีบเดินเข้าไปนวดไหล่อย่างเอาอกเอาใจพศวัฒน์ทันที “โธ่เฮีย ผมก็แค่ล้อเล่นน่า~ บนโลกนี้ไม่มีใครใจดีเท่าเฮียผมอีกแล้ว” ท้ายเสียงมีความทะเล้น

พศวัฒน์มองหนุ่มหน้าตี๋ด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากซีนายทั้งนั้น ตอนที่รู้ว่าแฟนสาวมาที่นี่ ตัวเองอ้อนวอนให้เขาไปชงเหล้าแทบจะก้มกราบแท้ ๆ  ทั้งรัก ทั้งห่วงแฟนสาว อยากไปทำเองแทบขาดใจ อยากไปอยู่ใกล้ ๆ แต่ก็ไปไม่ได้ เพราะยังมีเรื่องผิดใจกันอยู่

“จะไปไหนก็ไป” พศวัฒน์เอ่ยปากไล่อย่างรำคาญ

คนถูกไล่ถึงกับออกอาการแง่งอน “ใช่สิ ผมไม่ใช่สาว ๆ แบบอ้ายหนิ ถึงจะถูกเนื้อต้องตัวเฮียได้” ท้ายเสียงมีความประชดประชัน

พศวัฒน์ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักเล็กน้อย “รู้จักอ้ายด้วยเหรอ?”

“เพื่อนสนิทลิน ยังไงผมก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว ฮั่นแน่...” ซีนายมองอย่างจับผิด “เฮียสนใจอ้ายเหรอ” ซีนายหรี่ตามองคนที่กำลังทำท่าตั้งใจอ่านเอกสาร

“อ้ายเขาสวยนะ” หนุ่มหน้าตาตี๋เปลี่ยนไปนั่งโซฟาตรงข้ามกับพศวัฒน์ แขนสองข้างพาดกับขอบโซดาพร้อมถอนหายใจด้วยความเสียดาย “เฮ้อ~ แต่ติดตรงไม่โสดนี่สิ”

พศวัฒน์วางกระดาษเอกสารแล้วเงยหน้ามองคนที่พูดทันที “อะไรนะ ไม่โสด?”

“แหมเฮีย~ เขาสวยขนาดนั้น ถ้าโสดก็แปลกแล้ว” เขาเองก็รู้จักภาคินเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้สนิท แต่ก็พอรู้ว่าทั้งสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่

พศวัฒน์มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด นั่นสินะ... เขาคิดน้อยไป สวยขนาดนั้นโสดก็แปลกแล้ว ขนาดเขาเห็นครั้งแรกใบหน้าและรอยยิ้มเธอยังตราตรึงอยู่ในหัวใจเขาอยู่เลย...