Semua Bab คู่หมั้นหมอมาเฟีย : Bab 31 - Bab 40

ร้านอาหารตามสั่งป้าสายไม่นานก็ถึงร้านป้าสาย ทันทีที่รถจอดสนิทหวานรีบเปิดประตูก้าวขาลงจากรถเป็นคนแรกก่อนจะเดินตรงไปหาป้าสายโดยไม่รอสองหนุ่มที่กำลังเดินตามหลังมา" เมื่อกี้นายโมโหคุณหวานทำไมครับผมไม่เห็นคุณหวานจะทำอะไรเลย? "" มึงถามทำไม? "" ก็ผมสงสารคุณหวานหนิครับเธอหน้าจ๋อยไปเลยตอนที่นายต่อว่าเธอ "" เดี๋ยวนี้มึงเปลี่ยนเป็นคนขี้สงสารตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้แจ็ค? ! "" นายเองก็เปลี่ยน เปลี่ยนหลายอย่างเลยด้วยปกตินายไม่พูดเยอะแต่พอเจอคุณหวานนายก็พูดเยอะขึ้น เวลานายอยู่กับคุณหวานนายดูมีชีวิตชีวามากกว่าอยู่กับคนที่นายบอกว่ารักด้วยซ้ำ "" หยุดพูดได้แล้วไปไอ้แจ็ค มึงชักจะรู้มากแล้วนะมึง กูขอย้ำอีกครั้งคนที่กูรักมาโดยตลอดคือมาย คนเดียวเท่านั้น!!! "" นายอย่ามาเสียใจทีหลังละกัน " แจ็คพูดทิ้งท้ายประโยคให้ธันได้คิดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาหวาน" แฟนเหรอหนูหวาน? " ป้าสายเอ่ยถามเมื่อแจ็คเดินเข้ามา" ไม่ใช่ครับ แฟนคุณหวานกำลังเดินมานู่นครับ " แจ็คปฏิเสธพร้อมกับชี้ไปทางธันที่กำลังเดินเข้ามา" พ่อหนุ่มที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยืนสีกลมรองเท้าผ้าใบสีขาวนั่นหรอแฟนหนูหวาน? "" ครับป้า "" แจ็ค " หวานปร

วันต่อมา ---หวานขยับร่างกายตัวเองไปมา แต่เธอกลับรู้สึกว่ามีแขนแกร่งของใครบางคนพาดมาที่หน้าท้องแบนราบ พร้อมกับรับรู้ถึงลมหายใจที่เป่าลดต้นคออย่างเป็นจังหวะ มันทำให้เธอตกใจไม่น้อยกับการกระทำของธัน เขานอนเอาใบหน้ามาซุกต้นคอแถมยังกอดเธอไว้แน่นอีก ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเหงื่อคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ขณะภายในห้องเปิดแอร์เย็นฉ่ำ ต้นแขนขวายังมีผ้าพันแผลพันไว้อยู่ หวานจึงขมวดคิ้วยุ่งอย่างแปลกใจก่อนจะใช้หลังมืออิงกับหน้าผาก" ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ แล้วแขนนี่ไปโดนอะไรมานะ " หวานพึมพำเบา ๆ อย่างสงสัย ก่อนจะรีบยกแขนธันออกแล้วจึงรีบก้าวขาลงจากเตียงเดินเข้าไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาด ๆ มาเช็ดตัวให้" ถือว่าหายกันเมื่อคราวนั้นที่นายดูแลฉันนะไอ้หน้านิ่ง! " หวานบ่นพึมพำอีกครั้งอย่างหมั่นไส้พร้อมกับจิ๊ปากใส่คนตรงหน้าเขายังหลับสนิทด้วยพิษไข้ จากนั้นหวานจึงค่อย ๆ ลากผ้าขนหนูไปตามแขนแกร่งและสัดส่วนท่อนบนของร่างกาย เธอจ้องมองสันกรามที่เป็นลอน ๆ ตรงหน้าท้องแกร่งด้วยสายตาลุกวาว ก่อนจะรอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เธอเผลอยิ้มออกมาอย่างเขินอาย" ฉันคิดอะไรเนี่ย " หวานสบถออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับสะบัดหัวเบาๆ เพื่อไล่ควา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก (หนึ่งทุ่มครึ่ง)แกร๊ก ---" นายครับ!! " แจ็คเคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนจะรีบเปิดเข้ามาเอ่ยเรียกธันหน้าตาตื่นในขณะที่เขากำลังนั่งดูงานในไอแพตอยู่บนเตียงใหญ่" มึงมีอะไรถึงได้พรวดพราดเข้ามา? " ธันขมวดคิ้วถามอย่างหงุดหงิด" คือคุณหวานเอออ......"" มึงจะอ้ำอึ้งอีกนานไหม? !!!!! "" ไอ้ชิ โทรมาบอกว่าคุณหวานรถชนเสาไฟฟ้ารถระเบิดไหม้ทั้งคันครับ "พรึบบ!!เมื่อได้ฟัง หัวใจแกร่งกระตุกวูบทันที ก่อนจะรีบวิ่งพรวดพราดลงจากเตียงตรงไปที่รถสปอร์ตของตัวเอง โดยไม่สนใจใครตอนนี้ ในหัวเขาคิดแค่ต้องไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด จากนั้นรถสปอร์ตหรูขับเคลื่อนออกจากตัวบ้านด้วยความเร็ว โดยมีแจ็คเป็นคนขับรถให้" โรงพยาบาลไหน? " ธันถามด้วยน้ำเสียงเรียบ สีหน้าเขาวิตกอย่างเห็นได้ชัด" โรงพยาบาล xxxx ครับ นายใส่สูทผมคุมไว้ก่อนไหมครับ? " แจ็คตอบพร้อมกับเอ่ยถาม เมื่อเขารีบจนไม่ได้ใส่เสื้อมีแค่กางเกงยืนสีดำที่สวมใส่ท่อนล่างไว้เท่านั้น ธันรีบก้มมองตัวเองทันที และมันทำให้เขาตกใจไม่น้อยกับความตื่นกระหนก จนลืมแต่งตัวให้เรียบร้อย" เออเอามา แล้วมึงรู้ไหมตอนนี้ยัยนั่นเป็นยังไงบ้าง? " ธันเอ่ยถาม ขณะเดียวกันก็รับสูทส

หลายชั่วโมงต่อมา ---“อื้ออออ “เสียงหวานครางในลำคอเบา ๆ เธอเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากหลับไปได้หลายชั่วโมงหลังกินยาเสร็จ หวานปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เธอเห็นว่าไฟในห้องยังสว่างอยู่จึงมองไปรอบ ๆ แต่เธอต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าธันนั่งไขว่ห้างอยู่เงียบ ๆ ที่โซฟาแล้วจ้องมองเธอด้วยแววตาเรียบนิ่ง โดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา" ตกใจหมด!! "" ตกใจทำไมฉันไม่ใช่ผี "" ใครบอกให้พูดคำนั้นออกมา!! " หวานแหวใส่ธันเสียงแข็งเมื่อเธอรู้สึกกลัวทุกทีที่พูดคำว่าผีออกมา" คำไหน? " ธันเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเดินเข้ามาหาหวานที่เตียง" ก็คำสุดท้ายไง!!! "" เหอะ! ผีน่ะหรอกลัวขนาดนั้น? "" บอกว่าอย่าพูด ยังจะพูดอีก!!!! "" กลัวทำไมมันไม่มีจริง "" อย่าพูดไปนะไม่เชื่ออย่าลบหลู่ " หวานยกหัวขึ้นพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างหวาดระแวง" หึ " ธันส่งเสียงผ่านลำคออย่างนึกขำกับท่าทางของเธอ" ไม่ต้องมา หึ!!!! นายกลับไปได้แล้ว "" ไม่กลับ "" ฉันไม่อยากให้นายอยู่กลับไป!! " หวานปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับจ้องหน้าธันอย่างไม่ยอม" แต่ฉันจะอยู่ เธอบังคับฉันไม่ได้! " ธันเถียงด้วยน้ำเสียงจริง

วันต่อมา ---เสียงแดดอ่อน ๆ ยามเช้า หลุดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหวานให้ตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่ เธอใช้มือขยี้ตาเบา ๆ เพื่อให้ม่านตามองเห็นชัดเจนก่อนจะปรือตาขึ้นมามองรอบ ๆ ห้องราวกับกำลังหาใครบางคน เมื่อพบกับความว่างเปล่าจึงถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างรู้สึกหงุดหงิดและน้อยใจในเวลาเดียวกันพร้อมกับพยายามดันตัวเองลุกขึ้นพิงกับเตียง" หึ คงคลุกอยู่กับหมอมายสินะ! " หวานบ่นพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมกับใบหน้ามุ่ย ก่อนจะมองไปที่เอกสารข้างโต๊ะหัวเตียงมันเป็นข้อมูลเกี่ยวกับโรงพยาบาลที่ธันเอามาให้ ระหว่างเธอยังรักษาตัวอยู่ เธอมองมันด้วยแววตาวูบไหว โดยมีคำถามอยู่ภายในใจดังก้องเข้ามาในโซนประสาท (ทำไมไม่มา? ฉันไม่ควรคิดไปเองสิเฮ้อออ)" _ "ครืนนนนน ครืนนนนขณะเดียวกันมีเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เมื่อเบอร์โทรโชว์หน้าจอเป็นเบอร์ของแพรวเธอจึงเอี่ยวตัวไปหยิบขึ้นมาก่อนจะกดรับสายทันที(ค่ะพี่แพรว)" หวานพี่มีข่าวมาแจ้ง นิยายเรื่องใหม่มีคำสั่งให้หวานยกเลิกเก็บข้อมูลที่โรงพยาบาลแต่หวานจะไม่หยุดก็ได้นะถ้าเรื่องทุกอย่างมันคลี่คลายเราค่อยเริ่มกันใหม่แล้วก็...... " แพรวแจ้งข่าวให้หวาน