ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---ธันและแจ็คหันไปตามเสียงประตูพร้อมกันเมื่อเห็นว่าเป็นมาย ธันจึงขานเรียกทันทีด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉย " มาย "" ธันเป็นยังไงบ้าง? " มายเดินเข้ามาเอ่ยถามธันที่เตียงด้วยสีหน้าเป็นห่วง" ไม่สบายนิดหน่อย มายมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าหายดีแล้วหรือไง? "" หายแล้ว มายก็มาเยี่ยมธันไงเลยเอาอุปกรณ์มาตรวจอาการด้วย "" มายรู้ได้ยังไงว่าผมไม่สบาย? "" มายโทรหาธันแล้วไม่รับ เลยโทรไปที่โรงพยาบาลคุณมีนบอกว่าธันไม่สบายคุณหวานโทรมาลาให้ มายเลยแวะมาหาธันนี่แหละ " คำตอบของมายทำให้ธันชะงักไปเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าหวานโทรไปลาให้ ทำให้เขาเริ่มรู้ผิดกับเธอขึ้นมาที่พูดไม่ดีใส่" ครับ " ธันตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับคลี่ยิ้มให้เธอเล็กน้อย ไม่นานมายก็ตรวจอาการให้จนเสร็จ" ยังมีไข้นิดหน่อยนะธัน พักสักหน่อยเดี๋ยวก็หาย " ธันพยักหน้าเข้าใจ" ธันเดี๋ยวมายเอาโจ๊กขึ้นมาให้นะ "" ไม่เป็นไรมายผมมีข้าวต้มที่หวานทำให้แล้ว " ธันปฏิเสธเสียงเรียบก่อนจะเบี่ยงสายตาไปทางข้าวต้มตรงโต๊ะข้างเตียง" มายว่ามันเย็นหมดแล้วกินโจ๊กของมายดีกว่า "" อือ ลงไปกินข้างล่างก็ได้มายผมไม่เป็นอะไรแล้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก (หนึ่งทุ่มครึ่ง)แกร๊ก ---" นายครับ!! " แจ็คเคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนจะรีบเปิดเข้ามาเอ่ยเรียกธันหน้าตาตื่นในขณะที่เขากำลังนั่งดูงานในไอแพตอยู่บนเตียงใหญ่" มึงมีอะไรถึงได้พรวดพราดเข้ามา? " ธันขมวดคิ้วถามอย่างหงุดหงิด" คือคุณหวานเอออ......"" มึงจะอ้ำอึ้งอีกนานไหม? !!!!! "" ไอ้ชิ โทรมาบอกว่าคุณหวานรถชนเสาไฟฟ้ารถระเบิดไหม้ทั้งคันครับ "พรึบบ!!เมื่อได้ฟัง หัวใจแกร่งกระตุกวูบทันที ก่อนจะรีบวิ่งพรวดพราดลงจากเตียงตรงไปที่รถสปอร์ตของตัวเอง โดยไม่สนใจใครตอนนี้ ในหัวเขาคิดแค่ต้องไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด จากนั้นรถสปอร์ตหรูขับเคลื่อนออกจากตัวบ้านด้วยความเร็ว โดยมีแจ็คเป็นคนขับรถให้" โรงพยาบาลไหน? " ธันถามด้วยน้ำเสียงเรียบ สีหน้าเขาวิตกอย่างเห็นได้ชัด" โรงพยาบาล xxxx ครับ นายใส่สูทผมคุมไว้ก่อนไหมครับ? " แจ็คตอบพร้อมกับเอ่ยถาม เมื่อเขารีบจนไม่ได้ใส่เสื้อมีแค่กางเกงยืนสีดำที่สวมใส่ท่อนล่างไว้เท่านั้น ธันรีบก้มมองตัวเองทันที และมันทำให้เขาตกใจไม่น้อยกับความตื่นกระหนก จนลืมแต่งตัวให้เรียบร้อย" เออเอามา แล้วมึงรู้ไหมตอนนี้ยัยนั่นเป็นยังไงบ้าง? " ธันเอ่ยถาม ขณะเดียวกันก็รับสูทส
วันต่อมา ---" นายครับ ๆ "เสียงเรียกของแจ็คปลุกให้ธันที่ฟุบหน้าหลับบนเตียงข้างหวานตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลยาวนานโดยมือเขายังกุมมือหวานไว้ตลอดทั้งคืน" กี่โมง? "" เจ็ดโมงครึ่งครับ ผมเอาชุดมาให้นายพร้อมกับโจ๊กครับ "" อือ " ธันตอบแค่นั้นก่อนจะหันมองหวาน เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่รู้สึกตัวจึงเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำทันที จากนั้นจึงเดินออกมานั่งที่เดิมด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงสแล็ค รองเท้าหนังสีดำมองดูแล้วช่างน่าเกร็งขามยิ่งนัก" มึงไปทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้กูด้วย "" ครับนาย "" ไอ้ชิ รายงานมาว่ารถคันที่ตัดหน้าคุณหวานคือลูกน้องของไอ้ชาร์ทครับ "" อือ "" นายจะเอายังไงครับ? มันเริ่มลงมือแล้วผมว่ามันต้องลงมืออีกแน่ถ้ามีโอกาส "" รอบนี้มันคงแค่เตือน มึงส่งคนไปจัดการบ่อนของมันทั้งหมดซะ มีโอกาสกูจะส่งมันไปลงนรกตามน้องมันซะ "" ครับ "แจ็คตอบรับอย่างเข้าใจ ธันจึงหันมองใบหน้าหวานอีกครั้งเธอยังไม่รู้สึกตัวร่างกายของเธอมีแต่ผ้าพันแผลทั้งหัวแขน ขา และยังมีแผลก่อนหน้านี้ที่คออีก เขาลูบผมเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยน" นายรักคุณหวานแล้วใช่ไหมครับ? "" กูยังตอบตอนนี้ไม่ได้มึงก็รู้ทุกอย่างเป็นเพราะกู "" ที่
หลายชั่วโมงต่อมา ---“อื้ออออ “เสียงหวานครางในลำคอเบา ๆ เธอเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากหลับไปได้หลายชั่วโมงหลังกินยาเสร็จ หวานปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก เธอเห็นว่าไฟในห้องยังสว่างอยู่จึงมองไปรอบ ๆ แต่เธอต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าธันนั่งไขว่ห้างอยู่เงียบ ๆ ที่โซฟาแล้วจ้องมองเธอด้วยแววตาเรียบนิ่ง โดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา" ตกใจหมด!! "" ตกใจทำไมฉันไม่ใช่ผี "" ใครบอกให้พูดคำนั้นออกมา!! " หวานแหวใส่ธันเสียงแข็งเมื่อเธอรู้สึกกลัวทุกทีที่พูดคำว่าผีออกมา" คำไหน? " ธันเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเดินเข้ามาหาหวานที่เตียง" ก็คำสุดท้ายไง!!! "" เหอะ! ผีน่ะหรอกลัวขนาดนั้น? "" บอกว่าอย่าพูด ยังจะพูดอีก!!!! "" กลัวทำไมมันไม่มีจริง "" อย่าพูดไปนะไม่เชื่ออย่าลบหลู่ " หวานยกหัวขึ้นพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างหวาดระแวง" หึ " ธันส่งเสียงผ่านลำคออย่างนึกขำกับท่าทางของเธอ" ไม่ต้องมา หึ!!!! นายกลับไปได้แล้ว "" ไม่กลับ "" ฉันไม่อยากให้นายอยู่กลับไป!! " หวานปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมกับจ้องหน้าธันอย่างไม่ยอม" แต่ฉันจะอยู่ เธอบังคับฉันไม่ได้! " ธันเถียงด้วยน้ำเสียงจริง
หลายวันต่อมา ---ผับ Nice" ไง? ไม่เฝ้าเมียแล้วเหรอวะถึงออกมาได้ " กร เลิกคิ้วเอ่ยแซวตั้งแต่เพื่อนรักก้าวขาเข้ามาในห้องวีไอพี พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน ธันไม่ได้ตอบกลับอะไรเพียงแต่ตวัดสายตาไม่พอใจใส่เท่านั้นก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เทวินเอาแขนแกร่งพาดกับโซฟาตัวยาวด้วยท่าทางเย็นชา" มึงจะไปแซวมันทำไมวะ? ยิ่งตอนนี้เมียมันไม่ยอมพูดด้วยอยู่ถามคำตอบคำ "" มึงรู้ได้ไงไอ้พรีน ว่าน้องหวานไม่ยอมพูดกับมัน? "แพททริคเอ่ยถามพร้อมกับจิบไวน์ไปด้วยพลาง ๆ" ก็กูไปเยี่ยมน้องหวานพร้อมกับไอ้เทวินเมื่อวันก่อน กูเห็นมันพยายามพูดกับน้องหวาน น้องมันนี่ไม่สนใจคำพูดมันแม้แต่นิดเดียวแถมยังทำตัวเย็นชาใส่อีก "" ไอ้ธันเนี่ยนะพยายามพูดด้วยปกติเงียบอย่างกับไม่มีปาก "" ก็คนของใจไงไอ้สัสจะให้ไม่พูดด้วยได้ยังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ " กรเอ่ยแซวอย่างหยอกล้อพร้อมกับหัวเราะออกมาราวกับเป็นเรื่องน่าขำ ทำให้เพื่อนทั้งสามถึงกับยิ้มตาม" พวกมึงหยุดพูดสักที กูรำคาญ!!! " ธันฟังอยู่นานอดไม่ได้จึงโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน สีหน้าไม่สบอารมณ์คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันยุ่งกว่าเดิม" ไม่หยุด ตกลงมึงคิดว่าไงไอ้วิน? " แพททริคปฏิเสธหน้าตาเ
วันต่อมา ---เสียงแดดอ่อน ๆ ยามเช้า หลุดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหวานให้ตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่ เธอใช้มือขยี้ตาเบา ๆ เพื่อให้ม่านตามองเห็นชัดเจนก่อนจะปรือตาขึ้นมามองรอบ ๆ ห้องราวกับกำลังหาใครบางคน เมื่อพบกับความว่างเปล่าจึงถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างรู้สึกหงุดหงิดและน้อยใจในเวลาเดียวกันพร้อมกับพยายามดันตัวเองลุกขึ้นพิงกับเตียง" หึ คงคลุกอยู่กับหมอมายสินะ! " หวานบ่นพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมกับใบหน้ามุ่ย ก่อนจะมองไปที่เอกสารข้างโต๊ะหัวเตียงมันเป็นข้อมูลเกี่ยวกับโรงพยาบาลที่ธันเอามาให้ ระหว่างเธอยังรักษาตัวอยู่ เธอมองมันด้วยแววตาวูบไหว โดยมีคำถามอยู่ภายในใจดังก้องเข้ามาในโซนประสาท (ทำไมไม่มา? ฉันไม่ควรคิดไปเองสิเฮ้อออ)" _ "ครืนนนนน ครืนนนนขณะเดียวกันมีเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เมื่อเบอร์โทรโชว์หน้าจอเป็นเบอร์ของแพรวเธอจึงเอี่ยวตัวไปหยิบขึ้นมาก่อนจะกดรับสายทันที(ค่ะพี่แพรว)" หวานพี่มีข่าวมาแจ้ง นิยายเรื่องใหม่มีคำสั่งให้หวานยกเลิกเก็บข้อมูลที่โรงพยาบาลแต่หวานจะไม่หยุดก็ได้นะถ้าเรื่องทุกอย่างมันคลี่คลายเราค่อยเริ่มกันใหม่แล้วก็...... " แพรวแจ้งข่าวให้หวาน
แกร๊ก ---ผ่านไปเกือบชั่วโมงเสียงเปิดประตูของใครบางคนผลักเข้ามา หวานหันไปตามเสียงพร้อมกับมาร์คเมื่อเห็นว่าเป็นธันเธอจึงทำเป็นไม่สนใจเขาทันทีทั้งที่ในใจรู้สึกดีใจแปลก ๆ ที่เห็นหน้าเขา ธันเดินเข้ามาโดยมีพยาบาลสาวอีกคนตามหลังเข้ามา เขาชำเลืองหางตามองมาร์คเพียงนิด ก่อนจะหันมองหวานด้วยท่าทางเย็นชา แววตาเขาใช้มองหวานนั้นช่างเยือกเย็นจนเดาอารมณ์ไม่ออก หมอหนุ่มถามอาการต่าง ๆ ของคนไข้ทั่วไปซึ่งทำให้หวานแปลกใจไม่น้อยเพราะก่อนหน้านี้เขายังพยายามพูดกับเธออยู่เลยไหงมาตอนนี้เย็นชาใส่อีกแล้ว" ทุกอย่างปกติดีมีแต่ขาข้างซ้ายที่ยังลงน้ำหนักมากไม่ได้ "" ขาข้างซ้าย! " มาร์คโพล่งขึ้นอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าขาข้างซ้ายของเธอมีปัญหาทั้งที่เขาอยู่กับเธอเกือบชั่วโมงแต่เธอกลับบอกปกติดีทุกอย่าง ทำให้หวานรีบก้มหน้างุดทันทีเมื่อเกิดเรื่องขึ้นคราวนั้นมาร์คสั่งเด็ดขาดให้หวานระมัดระวังเรื่องขาตัวเองให้ดี ถ้ามันหักขึ้นมาอีกครั้งเธอจะไม่มีโอกาสเดินได้อีก ธันเห็นท่าทางของหวานกำลังหวั่นเกรงไอ้หน้าเกาหลีตรงหน้ามันยิ่งทำให้อารมณ์เขามันเริ่มหงุดหงิดและยังแปลกใจในเวลาเดียวกัน" เมื่อกี้พี่ถามทำไมบอกปกติดีทุกอย่างหวาน? ! "" หว
หลายชั่วโมงต่อมา ---คฤหาสน์ ธันรถสปอร์ตหรูของธันขับเคลื่อนเข้ามาภายในบ้าน หลังจากเลิกงานที่โรงพยาบาล ทันทีที่เจ้านายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้าน การ์ดบริเวณนั้นต่างก้มหัวทำความเคารพ" นายลืมอะไรหรือเปล่าครับ? " แจ็คถามอย่างสงสัยเพราะก่อนหน้านี้ธันยังเตรียมเสื้อผ้าจะไปนอนเฝ้าหวานที่โรงพยาบาลอยู่เลย" ปากร้ายขนาดนั้นไม่จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้า! " ธันตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างอย่างหงุดหงิด" นายยังไม่ชินอีกเหรอครับ? "" พอ! กูไม่อยากพูดถึงแล้ว!! มึงตามกูไปที่ห้องทำงานด้วย "" ครับ " แจ็คตอบรับทันที แต่ยังอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ต้องเก็บความสงสัยไว้ก่อนจะเดินตามเจ้านายหนุ่มเข้าไปในห้องทำงาน" นายมีอะไรหรือเปล่าครับ? "" งานที่กูให้ไปสืบได้เรื่องแล้วหรือยัง? "" พรุ่งนี้น่าจะได้ครับ "" อือ กูมีอีกเรื่องให้มึงไปสืบ "" ครับ "" สืบเรื่องของยัยนั่นเมื่อหกปีก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ "" ทำไมต้องไปสืบอีกเหรอครับ? " แจ็คถามอีกครั้งอย่างสงสัย เมื่อคราวแล้วธันก็ให้ไปสืบเรื่องของหวานมาครั้งหนึ่งแล้ว" มึงนี่ถามมากจริงกูให้ไปสืบก็ไปสืบสิวะ!!!! " ธันโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห เมื่อโดนเซ้าซี้มากเกินไปจนน่าร
หลายชั่วโมงต่อมา ---" พ่อกับแม่กลับก่อนนะ "" ครับ/ค่ะ " หวานและธันตอบรับพ่อแม่ตัวเองพร้อมกัน" หวานพรุ่งนี้หวานคงมีคำตอบให้พี่แล้วใช่ไหม? "" ค่ะ "หวานตอบรับอย่างเข้าใจ ในขณะที่ธันเดินเข้าในบ้านอย่างหงุดหงิดหวานหันมองเพียงนิดเธอพอจะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังโกรธ" ขับรถดี ๆ นะคะ "" ครับ "มาร์คตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์หรูของตัวเองและขับออกไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามามองหาคนรัก ซึ่งขึ้นมาก่อนหน้าแต่ไม่พบจึงยู่หน้าถอนหายใจ พร้อมกับบ่นอุบอิ๊บ" เฮ้อออ ขี้น้อยใจจัง "แกร๊ก ---เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาหวานจึงหันมองตามเสียง" ไปไหนมาคะ? "" ห้องทำงาน " ธันตอบเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป" เย็นชาใส่หวานอีกแล้วนะพี่ธัน! " ประโยคของหวานทำให้ธันหยุดทันที เธอจึงเดินไปยืนเผชิญหน้ากับคนรัก" เป็นอะไรอีกคะ? "" เปล่า หายกลัวแล้ว? " ธันปฏิเสธก่อนจะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ" ค่ะหายแล้ว โกรธหวานเรื่องไหนระหว่างไปดูงานกับเรื่องพี่มาร์ค? "" ทั้งสองเรื่อง พี่ไม่ชอบให้หวานใกล้ชิดกับมันเกินไปดูก็รู้ว่ามันไม่คิดกับหวานแค่น้อง! "" จะสนใจทำไมคะ ในเมื่อ
" นี่นายชาร์ทไหนว่าจัดการลูกน้องธันหมดแล้วไง!! ทำไมถึงมีเสียงปืน?!! " มายตวาดถามอย่างโมโห" หยุดถามสักที!!! เอาตัวอีนี่ออกไปต่อรองกับมันไม่ต้องกลัวพ่อของเธอเป็นตำรวจ!! " ชาร์ท ตวาดสั่ง ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางเรดี้" น้องหวาน! " พรีนเอ่ยเรียกหวานด้วยใบหน้าตกใจเขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่" คุณพรีนพี่ธันล่ะคะ? "" หวาน!! " ขณะเดียวกันธันและเหล่าเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา ธันมองหน้ามายด้วยสายตาอำมหิตอย่างไม่อยากให้อภัย มายเมื่อเห็นธันใบหน้าเธอจึงถอดสีทันที" มาแล้วเหรอวะไอ้ธัน มาทันเวลาพอดีกูกำลังจะฆ่าเมียมึงเหมือนที่มึงฆ่าน้องสาวกู!!! "" น้องมึงบังกระสุนแทนมึงเองช่วยไม่ได้ ถ้ามึงไม่รังครวญกูก่อนน้องมึงคงไม่ตายมึงนั่นแหละฆ่าน้องมึงเอง!! "" ไม่จริง! "กรึก!!ชาร์ทตะคอกปฏิเสธเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะลั่นไกลแต่ปืนดันไม่มีลูก ทำให้ใบหน้า ชาร์ทซีดไม่เหลือสีอย่างรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อตอนนี้ลูกน้องตัวเองถูกลูกน้องพรีนจัดการหมดแล้ว" ลืมบอกปืนไม่มีลูก หึ ๆ! " หวานกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เบา ๆ อย่างสะใจ" คิดว่ากูไม่มีปืนหรือไง!! "พรึบ!ปึก!" อ๊ะ! " เรดี้ร้
วันต่อมา ---ย๊วบ ย๊วบ!เสียงยุบตัวของเตียงทำให้หวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นเธอค่อย ๆ ลืมตามองตามเสียง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เมื่อเห็นว่าธันกำลังก้าวขาลงจากเตียงหวานจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น" ไปไหนแต่เช้าคะ? "" ไปทำงาน " ธันเอี่ยวหลังตอบเสียงเรียบแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว การกระทำเย็นชาของคนรักตอนนี้มันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังงอนเธอเรื่องคืนที่ผ่านมา" ขี้งอนชะมัดไอ้หมอหน้านิ่ง! " หวานบ่นอุบอิ๊บหน้ามุ่ยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปเตรียมชุดทำงานให้ธันในห้องแต่งตัว" อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิงวันนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารเองเลยเหรอคะ? " ป้าใจเดินเข้าห้องครัวมาเอ่ยถาม ขณะที่หวานกำลังตักกุ้งใส่หม้ออยู่" ใช่ค่ะ "" ทำข้าวต้มกุ้งเหรอคะ? "" ค่ะ ทำให้พี่ธัน เขางอนหวานอยู่ต้องเอาใจหน่อย "" น่ารักจังเลยค่ะ นายหญิงคะป้าขอถามเรื่องคุณหมอมายกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "" ไว้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหวานค่อยเล่าให้ฟังนะคะป้าใจ "" ค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท "" ไม่เป็นไรค่ะ หวานวานป้าใจยกกาแฟไปไว้ที่โต๊ะอาหารให
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก ---" เป็นยังไงบ้างคะ? " หวานเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนรัก" มายบอกพี่ทุกอย่างแล้ว "" พี่จะทำอะไรเธอหรือเปล่าคะ? "" ถ้ามายหยุดแค่นี้พี่คงต้องปล่อยเธอไปยังไงก็เพื่อนกันอีกอย่างมายเป็นคนเดียวที่คอยช่วยเหลือพี่สมัยเรียนหมอมาตลอด "" หวานเข้าใจไม่เป็นไรนะคะ " หวานพูดปลอบเสียงอ่อน ก่อนจะสวมกอดคนรักพร้อมกับลูบแผ่นหลังแกร่งเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นแววตาผิดหวังและเศร้าจากเขา ธันจึงกระชับกอดหวานแน่น" ขอบคุณนะหวานที่เชื่อใจพี่ "" ค่ะ หวานรักพี่หมอของหวานนะ "" รักเหมือนกันครับ "ฟอดดดดดดดดธันตอบรับหวานพร้อมกับซุกใบหน้าคมคายหอมซอกคอขาวเนียนของเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะผละกอดออกเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้แทน เขาส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม" คิดถึงจัง "" คิดถึงอะไรค ะ? " หวานเลิกคิ้วถามด้วยสายตาจับผิด เมื่อสายตาเขามองเธอนั้นช่างกะลิ้มกะเลี่ยอย่างเจ้าเล่ห์" คิดถึงหวานไงครับ "" เหรอคะ? มองสายตาเยิ้มขนาดนี้กินหวานเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมคะ? "" ได้เหรอ? งั้นพี่กินเลยนะ! " ธันแกล้งเลิกคิ้วประทวนคำ
" คุณหวานทำยังไงดีค่ะ? " ป้าใจถามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มายและเร ยังสุดดึงกันไปมาอยู่" โอ้ยยย!!!! อีบ้า!!! "" ไปเอาปืนในห้องหวานมาค่ะ "" อะไรนะคะ?!!! "" ปืนค่ะ " หวานตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาโดยสายตาไม่ละไปจากธันเลยสักนิดทำให้ธันรีบก้มหน้างุดทันที" ค่ะ ๆๆ " ป้าใจตอบแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที" พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะหวาน หวานเชื่อพี่นะ " ธันรีบเดินเข้ามากุมมือหวานไว้หลวม ๆ พร้อมกับ อธิบายเสียงอ่อน" หวานรู้แล้วก็เชื่อด้วยค่ะ เล่นเนียนเหมือนเรียนการแสดงมาเลยนะพี่หมอ "" หึ ๆ " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆ อารมณ์ดี ก่อนจะคลี่ยิ้มร้ายให้หญิงคนรักตรงหน้า" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ "" ครับ "ธันตอบรับแค่นั้นจึงเดินออกจากห้องเรดี้ไปทันที" แกอีหน้าด้านกล้าแย่งผัวกูหรือไง! "เพี๊ยะ!!!" คิดว่าฉันจะยอมหรือไง? "เพี๊ยะ!เรดี้และมายยังตบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีหวานนั่งมองอย่างมีความสุขเธอแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่" ปะ...ปืนค่ะนายหญิง " ขณะนั้นป้าใจยื่นปืนให้นายหญิงของบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ" ขอบคุณค่ะ ป้าไปทำงานต่อเถอะ
หลายชั่วโมงต่อมา --ผับแทน" ไงมาถึงก็นั่งซึมเลยนะมึง? " แทนเดินเข้ามากระแนะกระแหนเพื่อนรักที่นั่ง น่าเศร้า อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วผับชายหญิงต่างโยกย้ายส่ายสะโพกเมามันไปกับเสียงเพลงพร้อมกับแสงสีที่สอดส่องไปมาหลายสี" ก็แค่เบื่อ เจอแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอดเลย "" เรื่องผัว? " แทนเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน หวานได้ยินอย่างนั้นจึงกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวหมด" ใจเย็น ๆ อีสัสเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้หรอกเป็นภาระให้กูอีก! "" เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสักทีฉันเบื่อที่จะแก้ปัญหาแล้วนะ อึกกก " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้ออกมา" เหนื่อยก็ร้องออกมาเถอะ วันนี้กูจะไม่ด่ามึง " แทนลูบหลังเพื่อนรักอย่างปลอบประโลมพร้อมกับพูดปลอบเสียงอ่อนพรึบ!" อึกกก เหนื่อยอ่ะฉันควรทำยังไงต่อวะอีแทนอึกกก ฮื้ออออ " หวานเงยหน้าขึ้นสวมกอดแทนทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้อ อีกทั้งยังมีความเมาเริ่มแทรกเข้ามาจึงทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายไปอีก" ปล่อยนายหญิง! " ระหว่างนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้หวานและแทนรีบผละออกจากกันก่อนจะหันมองตามเสียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---" ว่าไงครับมาย? " ธันวางปากกาลงพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนเมื่อมายเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา" ธันยอมให้คุณหวานพาใครที่ไหนไม่รู้มาอยู่บ้านเหรอคะ? " มายเอ่ยถามด้วยใบหน้ามุ่ย" อือ ผมขัดใจพ่อไม่ได้ "" พ่อธันสั่งเหรอคะ? "" ครับ "" มายอยากอยู่กับธันสองคนเร็ว ๆ จังเลยค่ะ " มายบอกพลางเดินเข้าไปนั่งตักแกร่งของธันพร้อมกับคล้องคออย่างถือวิสาสะ" รออีกหน่อยนะมายผมจัดการไอ้ชาร์ทได้เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันทันที "ฟอดดดด" จริงนะคะ? " มายยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากหนึ่งครั้ง ก่อนจะถามอีกย้ำเพื่อความแน่ใจ" ครับ "" แล้วธันจะจัดการกับศัตรูเมื่อไหร่คะ? "" วันส่งของ "" ค่ะ มายจะรอนะคะ "" ขอบคุณครับ " ธันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้มายบาง ๆก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ----ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา ธันจึงเงยหน้ามองแต่ไม่ทันได้ดูชัดว่าเป็นใครเสียงมายดันเอ่ยเรียกซะก่อน" ธัน "" อื้มมมมมม " เมื่อธันหันกลับมาสนใจ มายจึงประกบจูบกับริมฝีปากหนาพร้อมกับเธอสอดเรียวลิ้นเข้าตวัดไปมาในโพรงปาก ธันเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของมายก่อนจะเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่
คฤหาสน์ ธันก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---แจ็คเคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้ามาก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" นายมีอะไรครับ? "" พรุ่งนี้มึงให้ป้าใจไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้กูหน่อย "" ใครจะมาเหรอครับ? "" เหยื่อของเมียกู "" นายยอมให้นายหญิงเอาผู้ชายอื่นมานอนที่บ้านเหรอครับ? " แจ็คโพล่งถามขึ้นเสียงประหลาดใจเพล้ง!จบประโยคธันจึงเขวี้ยงหนังสือใส่แจ็คทันที แต่ดีที่ลูกน้องคนสนิทหลบได้ทัน" กูยอม ก็โง่แล้วไอ้สัส!!!! " ธันตวาดใส่ลูกน้องคนสนิทเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับจ้องด้วยสายตาดุดัน" เกือบโดนหัวผมแล้วนะนาย! ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนอื่นแล้วนายหมายถึงอะไรล่ะครับ? "" ผู้หญิงที่ทำร้ายเมียกูเมื่อหกปีก่อน หวานพึ่งส่งข้อความมาบอก "" นายพูดอย่างนี้ทีแรกผมก็เข้าใจแล้ว " แจ็คพูดตัดพ้อออกมาอย่างนึกน้อยใจผู้เป็นนาย" ปากมึงพูดออกมาเองช่วยไม่ได้! "แจ็คไม่ได้โต้เถียงเจ้านายหนุ่ม เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยใบหน้ามุ่ยเท่านั้น" เรื่องห้องครัวนายคงไม่เชื่อคุณหมอมายนะครับ "" กูดูกล้องแล้ว ไม่คิดว่ามายจะลงทุนทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้ " ธันพูดเสียงอ่อนลง ดวงตาฉายแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก –ธันเปิดประตูห้องมายเข้ามาหลังจากเสร็จกิจกรรมกับหวานเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เขาชะงักไปทันทีที่เห็นสายตาดุของมาย เธอนั่งกอดอกมองอยู่บนเตียงใหญ่ ธันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับเดินเข้าไปหา" ตื่นแล้วเหรอมายยังมืดอยู่เลย? "" มายตกใจตื่นแล้วไม่เห็นธันเลยนั่งรอค่ะ! " มายตอบเสียงแข็งด้วยใบหน้าบึ้งตึง" ขอโทษครับ ผมทำงานเพลินไปหน่อยผมว่าเรานอนกันเถอะดึกแล้ว "" ค่ะ ธันอาบน้ำแล้วเหรอคะ "" ครับ ห้องทำงานผมมีห้องน้ำเลยอาบในนั้นเลยจะได้กลับมานอนกอดมายไง " ธันบอกเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับนั่งลงข้างเธอพลางยื่นเอามือเธอเข้ามากุมไว้หลวม ๆ ในขณะที่มายยังคงแสดงสีหน้าบึ้งตึงและน้อยใจเขา" มายโกรธผมเหรอ? ผมขอโทษนะ "" เปล่าค่ะ มายอยากรู้ว่าธันรักมายจริงไหม? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ธันยังบอกว่ารักคุณหวานอยู่ เลย "" มายก็รู้ที่ผมทำไปทั้งหมดเป็นการแสดงเท่านั้น ผมจะบอกความจริงกับมาย ผมทำไปเพราะผมต้องการช่วยมาย "" ยังไงคะ? " มายขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ" มายรู้ใช่ไหมว่าไอ้ชาร์ทคือศัตรูผม? "คำถามจริงจังของธันและสายตาแข็งกระด้างที่เขามองมา ทำให้มายรู้สึกประหม่าไปทันทีเมื่อพูดถ