Novels by Kidsroom

สามปีต่อมา งานรับปริญญาภายในงานรับปริญญาบัตรพลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งบัณฑิตจบใหม่ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องของแต่ละคณะ และ ญาติมิตรที่มาร่วมแสดงความยินดีกับลูกหลาน หรือ คนรู้จัก“สา” มนัสรินทร์ที่เห็นน้องสาวเป็นคนแรก เธอขานเรียกพลางโบกมือ ส่งสัญญาณว่าอยู่ทางนี้มาริษาอยู่ในชุดครุย ใบหน้าน่ารักถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางที่ค่อนข้างเข้มจัด สวยหวานราวกับเจ้าหญิง เธอโบกมือตอบรับพี่สาว รีบเร่งฝีเท้าเดินบนรองเท้าคัทชูตรงดิ่งเข้าไปหาบิดามารดาและ เพื่อนสนิทที่มาร่วมแสดงความยินดีในความสำเร็จของเธอ เธอเรียนจบหลังเพื่อน เพราะต้องดรอปเรียน เพื่อดูแลลูกสาวที่ตอนนี้อายุได้สามขวบเศษ“คูณแม่~” เจ้าของแก้มป่องราวกับลูกซาลาเปา ตากลมโต ฉีกยิ้มกว้างสดใส ตะโกนเรียกผู้เป็นแม่ ปล่อยมือจากผู้เป็นน้าสาว วิ่งเตาะแตะเข้าไปหามารดาด้วยความคิดถึง มาริษาย่อตัวลงอ้าแขนรับลูกสาว อุ้มขึ้นแนบอกฟอด~ มาริษาหอมแก้มป่องลูกสาวเจ้าของใบหน้าน่ารักฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึงและเอ็นดู ขณะเพื่อน ๆ และคนในครอบครัว ต่างก็เดินเข้ามาสบทบ ยกเว้นเสียแต่พ่อของลูกที่ติดงานด่วนที่ต่างประเทศไม่สามารถมาวันสำคัญของเธอได้“ยินดีด้วยนะสา” จีน่าพ

หนึ่งเดือนต่อมา @คฤหาสน์ พีรพัฒน์ “สบายขึ้นไหม?” บนเตียงขนาดคิงไซซ์แทนคุณกำลังนวดเรียวขาทั้งสองข้างของมาริษาบนตักแกร่งอย่างเบามือ เนื่องจากเธอมีอาการปวดเมื่อยบริเวณขาทั้งสองข้าง เพราะท้องใกล้คลอดขนาดใหญ่มหึมา ครั้นจะนอนหรือนั่งก็ขยับพลิกตัวลำบากไปหมด“ค่ะ~” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยตอบเบา ๆ ด้วยความปวดขึ้นเรื่อย ๆ บริเวณอุ้งเชิงกราน จนน้ำตาเล็ด ถึงจะปวดไม่มากแต่ก็รู้สึกทรมานพอสมควร“ปวดท้องเหรอ?”“…” มาริษาพยักหน้าหงึก ๆ หยาดน้ำค่อย ๆ ไหลกลิ้งอาบแก้มใส มือบางกุมเข้าหากันแน่นอย่างอดทนกับอาการต่าง ๆ ของคนท้องใกล้คลอดที่ต้องเจอ เพื่อลูกคนแรกของเธอ“ทนอีกหน่อยนะ อีกไม่กี่วันเราจะได้เจอหน้าลูกกันแล้ว” แทนคุณเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้ามาริษาก็ถึงกับน้ำตาคลอเบ้าด้วยความสงสาร นิ้วยาวเอื้อมไปเช็ดน้ำตาบนแก้มนุ่มอย่างปลอบประโลม“ให้พี่นวดต่อไหมหรือนอนพัก”“นวดค่ะ สารอให้อาการปวดหายไปอีกสักนิดค่อยนอน”“ครับ งั้นพี่ร้องเพลงให้เอาไหม?” แทนคุณฉีกยิ้มให้กำลังใจมาริษา ในเมื่อไม่สามารถรับเจ็บปวดแทนเธอได้ เขาขอเป็นคนสร้างพลังบวกและคอยอยู่เคียงข้างเธอไม่ไปไหนมาริษากะพริบตาปริบ ๆ สีหน้าไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ มือ

หลายอาทิตย์ต่อมา คฤหาสน์ พีรพัฒน์ ดึก~“ฮึ ตัวเล็กถีบหน้าพ่อซะแรงเลยนะลูก” ภายในห้องนั่งเล่นคนที่กำลังเป็นพ่อคนแนบหูฟังเสียงเต้นหัวใจของลูกน้อยในครรภ์ของภรรยาตัวเล็กตรงโซฟาตัวยาว แต่แก้มสากกลับสัมผัสได้ถึงแรงดิ้นลูกน้อยในท้องค่อนข้างแรง ไม่รู้ว่าเป็นการทักทายหรือกลั่นแกล้งพ่อกันแน่ “ดูสิสาลูกเราดิ้นใหญ่เลย”แทนคุณเงยหน้าขึ้นกล่าวกับมาริษาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เป็นครั้งแรกที่ลูกในท้องดีดดิ้นอย่างซุกซน จนเห็นการเคลื่อนไหวเป็นคลื่น ๆ ตรงท้องป่องชัดเจน“สงสัยแกอยากออกมาเล่นกับพ่อเขาแล้วมั้งคะ” มาริษายิ้มปริ่มมีความสุขไปกับแทนคุณ แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บเล็กน้อยเมื่อลูกในท้องดิ้นแรงเกินไปแต่เธอก็ยอมอดทน เธอท้องได้เจ็ดเดือนย่างเข้าเดือนที่แปด ท้องจึงโตตามอายุครรภ์ ไปไหนมาไหนก็ค่อนข้างยากลำบากแทนคุณฉีกยิ้มดีใจใหญ่ทาบมือบนท้องป่องตรงจุดที่ลูกในท้องดีดดิ้น “เบา ๆ หน่อยนะครับ เดี๋ยวแม่เจ็บ”“ขออนุญาตค่ะ” ระหว่างนั้นสาวใช้ก็เดินเข้ามาโค้งศีรษะทำความเคารพผู้เป็นนายทั้งสอง ก่อนจะกล่าวรายงานในเวลาต่อมา “คุณหมอธัน คุณหวาน คุณเทวินแล้วก็คุณมิลินมาถึงแล้วค่ะ”“อือ” แทนคุณครางตอบรับสาวใช้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

เช้าวันต่อมา “อื้อ~” หญิงสาวบนเตียงนุ่มส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ อย่างรู้สึกตัวตื่น เมื่อถูกรบกวนการนอนหลับ สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างกำลังยุ่มย่ามตรงกลางความเป็นสาว จนรู้สึกเสียววาบไปทั่วทั้งร่าง มือบางขยุ้มผ้าปูเตียงโดยทันที ขณะที่สมองเริ่มกลับมาประมวลอีกครั้งแผล็บ แผล็บ แทนคุณตวัดปลายลิ้นสากเลียกลีบกุหลาบสวยที่ไม่ได้เชยชมมานานหลายเดือนอย่างละเมียดละไม กลืนกินน้ำหวานบนกลางความเป็นสาวราวกับของอร่อย เหลือบตาขึ้นมองมาริษาที่ยังไม่ลืมตา แต่มือบางกลับเอื้อมลงมาผลักศีรษะให้ออกห่างจากความหอมหวาน“ยะ…อย่า~” ใบหน้าน่ารักเหยเกด้วยความเสียวในรอบสี่เดือน จนต้องหนีบเรียวขาเข้าหาคนตรงกลางหว่างขา ผลักไสยังไงก็ไม่เป็นผล คืนดีกันได้ไม่ถึงวันคนพี่ก็ลักหลับเธอเสียแล้ว เป็นคืนแรกที่เธอตื่นสายและรู้สึกว่าได้หลับเต็มอิ่ม หากไม่ถูกปลุกเสียก่อนก็คงนอนเพลินจนไม่รู้ตื่นกี่โมง“น้ำเมียพี่ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ” เจ้าของใบหน้าหล่อเงยขึ้นไปสบตากับร่างเล็กที่ยังงัวเงียด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ แววตาหยาดเยิ้มเต็มไปด้วยความหื่นกามอย่างเห็นได้ชัด“คนลามก ออกไปเลยนะ! สาไม่อนุญาตให้พี่ทำอะไรกับร่างกายสาทั้งนั้น” วาจาหยาบโลนทำ

ภายในรถสปอร์ตหรูสีฟ้าตกอยู่ในความเงียบสงัดตั้งแต่ขับออกมาจากโรงพยาบาล xxx มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคนที่พ่นออกมาเป็นจังหวะ แทนคุณทำหน้าที่ขับรถ หันมองมาริษาที่นั่งเงียบ หันหน้าออกหน้าต่างตลอดทางบ่อยครั้งด้วยความเป็นห่วง “หิวไหม เดี๋ยวพี่จอดเซ่เว่นข้างหน้า ลงไปซื้อของกินมาให้” “ไม่” น้ำเสียงห้วน ๆ ตอบกลับ บ่งบอกว่าคนตัวเล็กกำลังหงุดหงิด แทนคุณพยายามทำความเข้าใจกับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของคนท้อง แม้ว่าค่อนข้างยากก็ตาม โดยนิสัยเป็นคนใจร้อนและขี้รำคาญ แต่ครั้งนี้เขาจะยอมทำเพื่อคนน้องและหัวใจตัวเอง “อือ ถ้าหิวหรืออยากเข้าห้องน้ำก็บอกพี่นะ” “…” คำตอบที่ได้กลับมาจากคนมาริษาคือความเงียบ เธอมองวิวนอกหน้าต่างรถ ตามทางส่วนมากเป็นบ้านคน และ ต้นไม้สลับกันไป ในหัวครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องตรวจ ยามที่นอนบนเตียงเพื่ออันตราซาวดูลูกในครรภ์เป็นวันแรก เธอเห็นหยดน้ำตาคนพี่หยดแหมะลงบนเตียง ขนาดที่หมอกำลังอธิบายอวัยวะต่าง ๆ ของลูกในท้อง เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นมุมอ่อนไหวของเขา บ้านสวนหวาน “ปลานึ่งมีทั้งโปรตีนทั้งโฟเลท สร้างเนื้อเยื่อให้กับร่าง

@บ้านสวน หวาน ปัง!ประตูรถกระบะถูกปิดเสียงดังด้วยฝีมือของหญิงสาวที่กำลังตั้งครรภ์ เธอเดินสะบัดตูดเข้าบ้านโดยไม่รอชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวขาเดินลงจากรถ“เปลี่ยนไปเยอะแฮะ” แทนคุณเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู การกระทำน่าหงุดหงิดของมาริษา ไม่ได้ทำให้รู้สึกโกรธเลยสักนิดเดียว กลับมองว่าน่ารักเสียมากกว่า ถึงแม้ไม่ใช่มาริษาคนเดิมที่รู้จักก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยเธออยู่ก็ในสายตา เขาต้องทำให้เธอกลับมาเป็นมาริษาคนเดิมให้ได้“…” แทนคุณส่ายหน้าไปมา แล้วสาวเท้าเดินตามหลังมาริษาเข้าบ้าน แต่ไม่ทันได้เดินตามเข้าห้องนอน มาริษากลับปิดประตูใส่หน้าเสียก่อน ใบหน้าหล่อ ๆ แทบถูกประตูกระแทก“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ” นิ้วแกร่งชี้ย้ำ ๆ อย่างคาดโทษคนตัวเล็ก มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง“ผู้ชายอะไรดื้อด้านเป็นที่สุด!” เจ้าของดวงตาสวยมุ่ยหน้าหงุดหงิดพลางหย่อนสะโพกนั่งบนเตียงนุ่มอย่างเจ็บใจพ่อของลูก แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกใจกับท่าทีของคนพี่ เขาดูใจเย็น พูดจาดีขึ้นเยอะ หากเป็นเมื่อก่อนพี่ไม้คงเละเป็นโจ๊ก “ทำไมใบหน้าดูซูบลงไปเยอะจัง”“…” ความสงสัยและความเป็นห่วงแทรกเข้ามาแทนที่ความโกรธ ใบหน้าน่ารักมีแ

#วันต่อมา @ร้านเบเกอรี่“ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ?” กล่าวถามทันทีที่เดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับถาดเค้กมะพร้าวในมือ เจอกับแก๊งเพื่อนของสามีที่กำลังเดินเข้ามาในร้านพอดี ในมือหนาแต่ละคนต่างเต็มไปด้วยถุงกระดาษใส่ของเล่น อีกทั้งลูกชายในอ้อมแขนแกร่งของสามียังถือโมเดลไอรอนแมนตัวใหม่แกะกล่อง“ของเล่นลูกน่ะ ไอ้พวกนี้มันสายเปย์” ฮัททสึตอบพลางยิ้มกริ่มอย่างไม่ได้คิดอะไร ในขณะที่มีนาหม่นคิ้วเข้าหากันเป็นปม ส่งถาดเค้กให้กับพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ สาวเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าสามีจ้องมองนิ่ง “มีอะไรหรือเปล่า?”“ของเล่นลูกเต็มบ้านแล้วนะคะ จนไม่มีที่จะเก็บแล้ว” กล่าวเสียงเข้มอย่างต้องการตำหนิ“เห็นหลานอยากได้ พวกพี่เลยซื้อให้ครับ น้องมีนาอย่าโกรธพวกพี่เลยนะ ส่วนไอ้ฮัทโกรธมันเลยเต็มที่” เคนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มแหย ๆ อย่างเอาตัวรอด แล้วโยนขี้ให้กับพ่อของลูก“เฮ้ย! พูออย่างนี้ได้ไงวะไอ้เคน จะยุให้เมียกูโกรธกูอีกทำไมวะ ไอ้เพื่อนชั่ว ยิ่งง้อยากอยู่ แถมยังขี้บ่นอีก บ่นจนกูหูชา แม่ง!” ฮัททสึหันขวับแหวใส่เพื่อนรักอย่างใจไม่ดี ก่อนหลุดปากพูดความคิดที่อยู่ในหัวออกมาอย่างลืมตัว พอรู้ตัวอีกทีถึงกับหน้าถอดสี ส่วนเคนได้แต

ตอนที่ 49 เป็นผัวที่ดี“ปะลูกเข้าห้องกับมี้” หยัดกายลุกขึ้นเมื่อasลูกชายวิ่งเตาะแตะเข้ามาหาหลังจากถูกลงโทษให้นั่งนิ่ง ๆ อยู่กับผู้เป็นพ่อในห้องรับแขก“ปะป๊า”“ปะป๊าเขายังถูกทำโทษอยู่นะครับ”“ป๊างอน ” เด็กชายกล่าวบอกความต้องการด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางเอียงศีรษะทุยเล็กซบท่อนขาผู้เป็นแม่“แต่…”“มี้~” แหงนคอมองผู้เป็นแม่ตาแป๋วขอความเห็นใจ ทำเอามีนาถึงกับหนักใจแต่ก็ยอมตกลงตามความต้องการของลูกชาย ทำให้ทั้งพ่อทั้งลูกต่างดีใจกันยกใหญ่#เวลาต่อมา“ลูกหลับแล้วก็ออกไปนอนข้างนอก” เมื่อลูกชายหลับสนิทจึงลุกขึ้นนั่งเอ่ยกับคนตัวสูงที่นอนอยู่อีกฝั่งข้างของลูกชาย“พี่ง่วงจังครับ” แสร้งหลับตาแล้วทำเสียงงัวเงีย“อย่ามาเจ้าเล่ห์นะ ออกไป!”“อย่าเสียงดังสิเมียจ๋า เดี๋ยวลูกตื่นเอานะ”“ไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ต้องเรียกแบบนั้น” แหวใส่คนเจ้าเล่ห์เสียงเบาหวิวอย่างเริ่มหงุดหงิด ทั้งที่ความเป็นจริงเธอกำลังหวั่นไหวให้เขา ทว่าคนเจ้าเล่ห์กลับเงียบทำหูทวนลมแล้วข่มตานอนต่อ “บอกให้ออกไปนอนข้างนอกไง” ไม่ยอมแพ้ก้าวลงจากเตียงดึงแขนแกร่งให้ลุกขึ้นพรึ่บ!“อ๊ะ!” เพียงคนบนเตียงออกแรงกระตุกท่อนแขนเล็กเบา ๆ ร่างบางก็เสียหลักล้มทับค

ตอนที่ 48 บทลงโทษ“วันนี้คุณมีนาดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะคะ” เจนกล่าวแสดงความคิดเห็นกับฮัททสึที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับลูกชาย หลังจากมีนาเดินเข้ามาก่อนด้วยสีหน้าที่หงุดหงิด“คงงอนผมน่ะครับ”“สู้ ๆ นะคะ คุณฮัททสึ ง้ออีกนิดเดียวคุณมีนาต้องยอมใจอ่อน แน่ ๆ ค่ะ น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกค่ะ”“ขอบคุณครับ” เริ่มมีแรงฮึดสู้อีกครั้ง เขาจะไม่ยอมแพ้“ให้พี่ช่วยไหม?” ฮัททสึเดินจากหน้าร้านเข้ามากล่าวอาสา เมื่อเห็นว่ามีนากำลังทำบัญชีอยู่หน้าตาเคร่งเครียด โดยที่ลูกชายตัวน้อยนั่งดูการ์ตูนอยู่บนโซฟา“ไม่ต้อง ไปช่วยพี่เจนหน้าร้านเถอะ” ตอบเสียงห้วน ๆ โดยไม่ละสายตาไปจากบัญชีตรงหน้าที่เธอไม่ถนัดเอาเสียเลย แต่ก่อนเป็นหน้าที่ของมาเรีย แต่เพราะแม่ป่วยเธอจึงลาออกกลับไปดูแลแม่ที่บ้าน“คนไม่มีแล้ว มาเดี๋ยวพี่ทำให้เอง พี่ถนัด”“ไม่เข้าใจหรือวะ…ว้าย!” ไม่ทันได้กล่าวจบเพราะความรำคาญ ทว่าต้องหวีดเสียงแทนด้วยความตกใจ เมื่อก้นลอยขึ้นจากเก้าอี้เข้าสู่อ้อมแขนแกร่งในท่าเจ้าสาวเสียก่อน เธอจึงรีบตวัดรัดลำคอแกร่งกร้านไว้โดยอัตโนมัติเพราะกลัวตก ทำให้ใบหน้าทั้งสองใกล้กันเพียงคืบนิ้วเท่านั้น“ปล่อยเดี๋ยว

มีนาจูงมือลูกชายเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าแปลกใจ เมื่อทุกโต๊ะในร้านถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย รวมถึงขนมหวานต่าง ๆ ที่เธอทำเตรียมเอาไว้ในตู้เย็นหลังร้านถูกนำมาจัดเข้าตู้โชว์พร้อมเปิดรับลูกค้าทั้งที่พนักงานเหลือเพียงคนเดียวคงจัดการทุกอย่างไม่ทัน เพราะมาเรียลาป่วยได้ห้าวันแล้ว เธอจึงต้องรีบพาลูกชายมาที่ร้านเร็วกว่าเดิม เพื่อช่วยพนักงานเตรียมเปิดร้าน แต่ผิดคาด ห้าวันมานี้เธอแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย มาถึงก็รอขายและทำขนมหวานบางอย่างที่หมด“สวัสดีค่ะคุณมีนา”“สวัสดีค่ะ ช่วงนี้เตรียมร้านเสร็จเร็วมาก ๆ เลยนะคะพี่เจน คงเหนื่อยแย่เลยค่ะ”“ไม่เหนื่อยเลยค่ะคุณมีนา ดีที่มี…” รีบหยุดพูดแทบไม่ทัน เมื่อกำลังจะเผยความลับบางอย่างออกมา“มีอะไรคะ?”“เอ่อ...” ตอบอย่างอึก ๆ อัก ๆ ท่าทางมีพิรุธ “มะ...มีแฟนพี่มาช่วยค่ะ เลยเสร็จเร็วกว่าปกติ”“อ๋อ ๆ ค่ะ นาฝากขอบคุณแฟนพี่เจนด้วยนะคะ เย็นนี้นาฝากขนมไปให้แฟนพี่เจนด้วยนะคะถือว่าเป็นการตอบแทน”“ค่ะ”มีนาส่งยิ้มให้พนักงานสาวอย่างใจดีถึงแม้จะยังเคลือบแคลงสงสัย แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้เอาความ จูงมือลูกชายเดินเข้าไปหลังร้าน เจนยกมือทาบอกพลางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันทีที่

@อเมริกา“แอะ~" ฮาชิยิ้มร่าจนตาหยีเป็นรูปสระอิด้วยความคิดถึงปู่และย่าที่นาน ๆ ทีมาเยี่ยมหน ความตาตี่และเค้าโครงหน้าคล้ายคลึงกับผู้เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดตอนเยาว์วัยไม่มีผิดเพี้ยน“อย่าวิ่งครับลูก” มีนาปรามลูกชายด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าจะล้มหน้าคะมำเอาได้ แต่มีหรือเด็กชายแสนแสบจะฟัง เร่งฝีเท้าอันเล็กตรงมาหาผู้เป็นปู่ ก่อนปีนป่ายขึ้นนั่งบนตักแกร่งอย่างซุกซน ทำเอามีนาถึงกับส่ายหน้าเอือมระอา“ไปไหนมาครับหลานปู่”“ปู" ริมฝีปากน้อย ๆ พยายามเปล่งเสียงเรียกผู้เป็นปู่อย่างรู้ความ พลางแก้มป่องซบบนแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน ท่ามกลางสายตาเอ็นดูของผู้เป็นแม่และผู้เป็นย่า“คิดถึงแค่ปู่เหรอครับหลานย่า” จีน่าแสร้งปั้นสีหน้าน้อยใจ ทำให้เด็กชายวัยหนึ่งขวบรีบผละใบหน้าจิ้มลิ้มออกจากแผงอกของผู้เป็นปู่ แล้วปีนลงจากตักแกร่งด้วยตัวเอง เดินเตาะแตะเข้าไปสวมกอดผู้เป็นย่าราวกับเป็นการปลอบใจ“ตึ๋ง~ ” “ไหนย่าขอหอมหน่อยสิ” จีน่าอุ้มหลานชายขึ้นมานั่งบนตัก แล้วโน้มใบหน้าฟัดแก้มป่องของหลานชายทันทีอย่างมันเขี้ยว เมื่อหลานชายขี้อ้อนทำแก้มป่องอนุญาตยอมให้ผู้เป็นย่าหอมอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ทำให้คนเป็นแม่ที่มองอยู่ถึงกับยิ้มแก้มปริ

ตอนที่ 45 หนีมาไกล / ยังไร้ร่องรอยหนึ่งปีต่อมา@อเมริกาออด ออด ออด เสียงออดประตูหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้หญิงสาวที่กำลังพับเสื้อผ้าใส่ตะกร้าอยู่ตรงโซฟาในห้องนั่งเล่น ละความสนใจออกจากสิ่งที่ทำ หยัดกายลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้กับแขกที่มาเยือน“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่ “สองมือยกขึ้นไหวพ่อและแม่ของสามี ที่เธอต้องการหย่าขาดอย่างสุภาพ แล้วเชิญเข้าไปนั่งในบ้านหลังจากที่ท่านทั้งสองพยักหน้ารับ“เป็นยังไงบ้างหนูมีนา ไม่ลำบากอะไรนะ “จีน่าเอ่ยถามลูกสะใภ้อย่างเป็นห่วง เมื่อต้องใช้ชีวิตอยู่กับหลานชายเพียงสองคนในต่างถิ่นต่างแดนหากย้อนไปปีก่อน หลังรู้เรื่องราวจากลูกชายตัวดี สามีของเธอจึงให้คนตามสืบเบาะแสเพิ่มเติมของลูกสะใภ้ระหว่างอยู่ที่ไร่ส้มในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งทราบข่าวว่าลูกสะใภ้กำลังจะหนีลูกชายไปไกลถึงสหรัฐอเมริกาอีกครั้งเธอและสามีจึงตัดสินใจอาสาพาลูกสะใภ้หนี โดยการติดต่อผ่านบิดามารดาของลูกสะใภ้ให้ช่วยเหลืออีกแรง ด้วยความเป็นห่วงหลานชายที่กำลังจะลืมตาดูโลก ไม่อยากให้ไปใช้ชีวิตลำบากกันตามประสากันสองคนแม่ลูก บวกกับความรู้สึกผิดที่เลือกตัดอนาคตเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งอาจจะได้ศึกษาต่อจนจบ มีหน้าที่การงานก

หลายชั่วโมงต่อมา ---" พ่อกับแม่กลับก่อนนะ "" ครับ/ค่ะ " หวานและธันตอบรับพ่อแม่ตัวเองพร้อมกัน" หวานพรุ่งนี้หวานคงมีคำตอบให้พี่แล้วใช่ไหม? "" ค่ะ "หวานตอบรับอย่างเข้าใจ ในขณะที่ธันเดินเข้าในบ้านอย่างหงุดหงิดหวานหันมองเพียงนิดเธอพอจะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังโกรธ" ขับรถดี ๆ นะคะ "" ครับ "มาร์คตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์หรูของตัวเองและขับออกไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามามองหาคนรัก ซึ่งขึ้นมาก่อนหน้าแต่ไม่พบจึงยู่หน้าถอนหายใจ พร้อมกับบ่นอุบอิ๊บ" เฮ้อออ ขี้น้อยใจจัง "แกร๊ก ---เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาหวานจึงหันมองตามเสียง" ไปไหนมาคะ? "" ห้องทำงาน " ธันตอบเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป" เย็นชาใส่หวานอีกแล้วนะพี่ธัน! " ประโยคของหวานทำให้ธันหยุดทันที เธอจึงเดินไปยืนเผชิญหน้ากับคนรัก" เป็นอะไรอีกคะ? "" เปล่า หายกลัวแล้ว? " ธันปฏิเสธก่อนจะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ" ค่ะหายแล้ว โกรธหวานเรื่องไหนระหว่างไปดูงานกับเรื่องพี่มาร์ค? "" ทั้งสองเรื่อง พี่ไม่ชอบให้หวานใกล้ชิดกับมันเกินไปดูก็รู้ว่ามันไม่คิดกับหวานแค่น้อง! "" จะสนใจทำไมคะ ในเมื่อ

" นี่นายชาร์ทไหนว่าจัดการลูกน้องธันหมดแล้วไง!! ทำไมถึงมีเสียงปืน?!! " มายตวาดถามอย่างโมโห" หยุดถามสักที!!! เอาตัวอีนี่ออกไปต่อรองกับมันไม่ต้องกลัวพ่อของเธอเป็นตำรวจ!! " ชาร์ท ตวาดสั่ง ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางเรดี้" น้องหวาน! " พรีนเอ่ยเรียกหวานด้วยใบหน้าตกใจเขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่" คุณพรีนพี่ธันล่ะคะ? "" หวาน!! " ขณะเดียวกันธันและเหล่าเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา ธันมองหน้ามายด้วยสายตาอำมหิตอย่างไม่อยากให้อภัย มายเมื่อเห็นธันใบหน้าเธอจึงถอดสีทันที" มาแล้วเหรอวะไอ้ธัน มาทันเวลาพอดีกูกำลังจะฆ่าเมียมึงเหมือนที่มึงฆ่าน้องสาวกู!!! "" น้องมึงบังกระสุนแทนมึงเองช่วยไม่ได้ ถ้ามึงไม่รังครวญกูก่อนน้องมึงคงไม่ตายมึงนั่นแหละฆ่าน้องมึงเอง!! "" ไม่จริง! "กรึก!!ชาร์ทตะคอกปฏิเสธเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะลั่นไกลแต่ปืนดันไม่มีลูก ทำให้ใบหน้า ชาร์ทซีดไม่เหลือสีอย่างรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อตอนนี้ลูกน้องตัวเองถูกลูกน้องพรีนจัดการหมดแล้ว" ลืมบอกปืนไม่มีลูก หึ ๆ! " หวานกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เบา ๆ อย่างสะใจ" คิดว่ากูไม่มีปืนหรือไง!! "พรึบ!ปึก!" อ๊ะ! " เรดี้ร้

วันต่อมา ---ย๊วบ ย๊วบ!เสียงยุบตัวของเตียงทำให้หวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นเธอค่อย ๆ ลืมตามองตามเสียง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เมื่อเห็นว่าธันกำลังก้าวขาลงจากเตียงหวานจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น" ไปไหนแต่เช้าคะ? "" ไปทำงาน " ธันเอี่ยวหลังตอบเสียงเรียบแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว การกระทำเย็นชาของคนรักตอนนี้มันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังงอนเธอเรื่องคืนที่ผ่านมา" ขี้งอนชะมัดไอ้หมอหน้านิ่ง! " หวานบ่นอุบอิ๊บหน้ามุ่ยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปเตรียมชุดทำงานให้ธันในห้องแต่งตัว" อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิงวันนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารเองเลยเหรอคะ? " ป้าใจเดินเข้าห้องครัวมาเอ่ยถาม ขณะที่หวานกำลังตักกุ้งใส่หม้ออยู่" ใช่ค่ะ "" ทำข้าวต้มกุ้งเหรอคะ? "" ค่ะ ทำให้พี่ธัน เขางอนหวานอยู่ต้องเอาใจหน่อย "" น่ารักจังเลยค่ะ นายหญิงคะป้าขอถามเรื่องคุณหมอมายกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "" ไว้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหวานค่อยเล่าให้ฟังนะคะป้าใจ "" ค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท "" ไม่เป็นไรค่ะ หวานวานป้าใจยกกาแฟไปไว้ที่โต๊ะอาหารให

หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก ---" เป็นยังไงบ้างคะ? " หวานเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนรัก" มายบอกพี่ทุกอย่างแล้ว "" พี่จะทำอะไรเธอหรือเปล่าคะ? "" ถ้ามายหยุดแค่นี้พี่คงต้องปล่อยเธอไปยังไงก็เพื่อนกันอีกอย่างมายเป็นคนเดียวที่คอยช่วยเหลือพี่สมัยเรียนหมอมาตลอด "" หวานเข้าใจไม่เป็นไรนะคะ " หวานพูดปลอบเสียงอ่อน ก่อนจะสวมกอดคนรักพร้อมกับลูบแผ่นหลังแกร่งเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นแววตาผิดหวังและเศร้าจากเขา ธันจึงกระชับกอดหวานแน่น" ขอบคุณนะหวานที่เชื่อใจพี่ "" ค่ะ หวานรักพี่หมอของหวานนะ "" รักเหมือนกันครับ "ฟอดดดดดดดดธันตอบรับหวานพร้อมกับซุกใบหน้าคมคายหอมซอกคอขาวเนียนของเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะผละกอดออกเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้แทน เขาส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม" คิดถึงจัง "" คิดถึงอะไรค ะ? " หวานเลิกคิ้วถามด้วยสายตาจับผิด เมื่อสายตาเขามองเธอนั้นช่างกะลิ้มกะเลี่ยอย่างเจ้าเล่ห์" คิดถึงหวานไงครับ "" เหรอคะ? มองสายตาเยิ้มขนาดนี้กินหวานเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมคะ? "" ได้เหรอ? งั้นพี่กินเลยนะ! " ธันแกล้งเลิกคิ้วประทวนคำ

" คุณหวานทำยังไงดีค่ะ? " ป้าใจถามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มายและเร ยังสุดดึงกันไปมาอยู่" โอ้ยยย!!!! อีบ้า!!! "" ไปเอาปืนในห้องหวานมาค่ะ "" อะไรนะคะ?!!! "" ปืนค่ะ " หวานตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาโดยสายตาไม่ละไปจากธันเลยสักนิดทำให้ธันรีบก้มหน้างุดทันที" ค่ะ ๆๆ " ป้าใจตอบแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที" พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะหวาน หวานเชื่อพี่นะ " ธันรีบเดินเข้ามากุมมือหวานไว้หลวม ๆ พร้อมกับ อธิบายเสียงอ่อน" หวานรู้แล้วก็เชื่อด้วยค่ะ เล่นเนียนเหมือนเรียนการแสดงมาเลยนะพี่หมอ "" หึ ๆ " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆ อารมณ์ดี ก่อนจะคลี่ยิ้มร้ายให้หญิงคนรักตรงหน้า" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ "" ครับ "ธันตอบรับแค่นั้นจึงเดินออกจากห้องเรดี้ไปทันที" แกอีหน้าด้านกล้าแย่งผัวกูหรือไง! "เพี๊ยะ!!!" คิดว่าฉันจะยอมหรือไง? "เพี๊ยะ!เรดี้และมายยังตบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีหวานนั่งมองอย่างมีความสุขเธอแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่" ปะ...ปืนค่ะนายหญิง " ขณะนั้นป้าใจยื่นปืนให้นายหญิงของบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ" ขอบคุณค่ะ ป้าไปทำงานต่อเถอะ

หลายชั่วโมงต่อมา --ผับแทน" ไงมาถึงก็นั่งซึมเลยนะมึง? " แทนเดินเข้ามากระแนะกระแหนเพื่อนรักที่นั่ง น่าเศร้า อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วผับชายหญิงต่างโยกย้ายส่ายสะโพกเมามันไปกับเสียงเพลงพร้อมกับแสงสีที่สอดส่องไปมาหลายสี" ก็แค่เบื่อ เจอแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอดเลย "" เรื่องผัว? " แทนเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน หวานได้ยินอย่างนั้นจึงกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวหมด" ใจเย็น ๆ อีสัสเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้หรอกเป็นภาระให้กูอีก! "" เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสักทีฉันเบื่อที่จะแก้ปัญหาแล้วนะ อึกกก " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้ออกมา" เหนื่อยก็ร้องออกมาเถอะ วันนี้กูจะไม่ด่ามึง " แทนลูบหลังเพื่อนรักอย่างปลอบประโลมพร้อมกับพูดปลอบเสียงอ่อนพรึบ!" อึกกก เหนื่อยอ่ะฉันควรทำยังไงต่อวะอีแทนอึกกก ฮื้ออออ " หวานเงยหน้าขึ้นสวมกอดแทนทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้อ อีกทั้งยังมีความเมาเริ่มแทรกเข้ามาจึงทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายไปอีก" ปล่อยนายหญิง! " ระหว่างนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้หวานและแทนรีบผละออกจากกันก่อนจะหันมองตามเสียง

หนึ่งปีต่อมา ---เวลาผ่านไปเกือบสองปีที่ชีวิตคู่ของเทวินและมิลินได้ใช้ร่วมกันมา มันมีทั้งความสุขและอุปสรรคต่าง ๆ มากมาย สุดท้ายพวกเขาก็ผ่านเรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นมาได้ซึ่งวันนี้เป็นวันสำคัญของทั้งคู่" ว้าววว ลินแกสวยมากเลย " หวานเอ่ยชมเพื่อนรักด้วยท่าทางตื่นเต้น เมื่อเธอสวมด้วยชุดเจ้าสาวสายเดี่ยวเกาะอกสีขาวลายลูกไม้ยาวถึงเข่าพร้อมกับปล่อยผมลอนยาวเสวยแผ่เต็มหลังเธอแต่งหน้าอ่อน ๆ ใส่รองเท้าส้นสูงห้านิ้วสีขาว ใบหน้าเรียวเล็กของเธอที่แต่งเติมเครื่องสำอางไม่เข้มมากโทนสีชมพู ทำให้เธอสวยดุจดั่งเจ้าหญิง" จริงหรอ หวาน ? "" จริงสิ ลินแกเหมือนเจ้าหญิงเลย "" บ้าไปขนาดนั้นหรอก แต่ก็ขอบคุณนะรู้สึกตื่นเต้นจัง "" ฮ่า ๆๆๆ ในที่สุดแกก็มีวันนี้นะเพื่อนรัก "" อือ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคุณนักเขียนชื่อดัง "" เว่อร์ฉันไม่ได้ดังอะไรมากหรอก "แกร๊ก ---ระหว่างนั้นเสียงประตูก็ถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงและเด็กสาววัยหนึ่งขวบเกือบสองขวบเดินจูงมือเข้ามาด้วยกัน" มะหมี่ ( หม่ามี๊ ) " เนนิลปล่อยมือจากแทนวิ่งเข้ามาหาผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มอันสดใส มิลินย่อตัวลงพร้อมกับสวมกอดกอดลูกสาวทันที" ว่าไงคะ ? คนสวยของ

แสงแดดยามไม่สายมากสอดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม เทวินเริ่มรู้สึกตัวเขาขยับร่างกายพร้อมกับควานหาคนที่นอนข้าง ๆ ตลอดทั้งคืน แต่กับพบแต่ความว่างเปล่า เขาจึงรีบเด้งตัวลุกขึ้นมา ก่อนจะชำเรียงมองนาฬิกาแขวนซึ่งเข็มยาวชี้เลขแปดเข็มสั้นชี้เลขสาม บ่งบอกว่าตอนนี้แปดโมงเกือบครึ่งแล้ว" ทำไมตื่นสายขนาดนี้วะ !! " เทวินสบถคำออกมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะรีบก้าวขายาวลงจากเตียงแล้วเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำทันที" คุณมิลินให้ป้าขึ้นไปตามคุณเทวินเลยไหมคะ ? " นิดป้าแม่บ้านเอ่ยถามนายหญิงของบ้าน ในขณะที่เธอกำลังถักหมวกเตรียมไว้ให้ลูกน้อยของเธออยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ" แล้วแต่ป้าเลยค่ะ "" โกรธอะไรกันหรือเปล่าคะ ? "" เรื่องซื้อของแหละค่ะป้า "" อย่าโกรธกันนานนะคะ " นิดป้าแม่บ้านเอ่ยเตือนด้วยความหวังดีไม่อยากให้เจ้านายสองคนมีปัญหากันนาน" ค่ะป้า ป้าคะถ้าหวานมาให้มาหาลินที่นี่เลยนะคะ "" ค่ะ " เธอตอบรับนายหญิงของบ้าน ก่อนจะเดินออกมาก็เจอกับหวานที่กำลังเดินเข้ามาในบ้านพอดี" สวัสดีค่ะ คุณหวาน "" สวัสดีค่ะป้านิดมิลินล่ะคะ ? "" คุณมิลินอยู่ที่ริมสระน้ำค่ะเธอบอกให้คุณเข้าไปหาได้เลยค

หลายวันต่อมา ---ชีวิตคู่ของเทวินกับมิลินเป็นไปด้วยความราบรื่นเทวินตั้งแต่ได้มิลินกลับมาเขาก็ดูแลเธออย่างใกล้ชิดตลอดเวลา ไปไหนมาไหนก็จะเอามิลินไปด้วยตลอด เขาคอยเอาใจใส่ราวกับไม่ใช่ เทวินคนเดิมเพื่อน ๆ ต่างพากันแปลกใจกันใหญ่ กับนิสัยของ เพื่อรักที่เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว พวกเขาไม่เคยเห็นมุมอ่อนโยนของเขาเลยสักครั้งตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา เขายิ้มง่ายขึ้นและใจเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดแกร๊ก ----ขณะที่มิลินกำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่บนยาวโซฟาตัวยาวในห้องทำงานที่ผับของเทวิน เสียงประตูก็เปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะ" คุณพรีน " มิลินเอ่ยเรียกพรีนด้วยน้ำเสียงทุ้ม ก่อนจะคลี่ยิ้มให้บาง ๆ" แปลกใจหรือไงที่เจอฉัน ? " พรีนถามเสียงเรียบก่อนจะลากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเทวินมานั่งตรงหน้ามิลิน" เปล่าค่ะ มีอะไรกับพี่วินหรือเปล่าคะ ? "" ฉันต้องมีอะไรกับมันด้วยไงถึงจะมาหามันได้ "" ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ พอดีพี่วินออกไปตรวจงานกับพี่คิวค่ะ " มิลินรีบปฏิเสธทันควันเมื่อพรีนเอาแต่จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา" ท้องเธอมันเหมือนขยับ " พรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมกับจ้องมองไปที่ท้องนูนของมิลิน ก่อนจะดันกระพุ้งแก้มอย่างแป

ไม่นานรถเก๋งมินิก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้านพักของมิลิน ทั้งคู่เปิดประตูเดินลงมาพร้อมกันกับพ่อและแม่ของเธอตามด้วยรถหรูของเทวินที่คิวเป็นคนขับ เทวินประคองมิลินเดินเข้ามาในบ้านอย่างถะนุถนอม" เดี๋ยวแม่จะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้พ่อหนุ่มและเพื่อนพ่อหนุ่มชิมนะ " เมื่อเข้ามาในบ้านรีลาจึงเสนอตัวทำอาหารให้ว่าที่ลูกเขยทันที" ขอบคุณครับ " เทวินเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงสุภาพ" คุณพาลูกไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นรอก่อนค่ะ " รีลาบอกกับสามี" ครับคุณภรรยา "" แม่คะ ลินช่วยทำนะคะ ? "" ไม่เป็นไรลูกพาพ่อหนุ่มคนนี้ไปนั่งพักเถอะ "" งั้นก็ได้ค่ะ " มิลินตอบแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งห้องนั่งเล่นโดยมีเทวินคอยประคองพร้อมกับพ่อของเธอและคิว" เหนื่อยไหม ? " เทวินเอ่ยถามมิลินด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับกุมมือเธอไว้หลวม ๆ" ไม่ค่ะลินไม่เหนื่อย "" พ่อหนุ่มมาที่นี่ถูกได้ยังไง ? " คินเอ่ยถามว่าที่ลูกเขยด้วยน้ำเสียงเรียบ" ไอ้พรีนบอกครับ "" คุณกับคุณพรีนดีกันแล้วหรอคะ ? " มิลินเอ่ยถามคนรักด้วยน้ำเสียงแปลกใจ" นายเค้นเอาคำตอบจากคุณพรีนเองครับนายหญิงนายยอมแม้กระทั่งรับข้อเสนอจากคุณพรีนด้วยนะครับ " เทวินไม่ทันได้ตอบอะไรคิวที่

วันต่อมา ---แสงแดดอ่อน ๆ สอดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวให้ตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่มิลินค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาเธอขยี้ตาเบา ๆ เพื่อให้การมองเห็นชัดขึ้น เธอพยายามประครองท้องโตของตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงขนาดคิงไซส์ ก่อนจะก้มมองลูกน้อยที่อยู่ในท้อง เธอลูบไปมาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับพูดคุยกับเด็กน้อยที่ตอนนี้เขากำลังดิ้นดุกดิกอยู่ในท้องผู้เป็นแม่" ตื่นพร้อมแม่เลยนะลูก ทำไมดิ้นแรงจังคะหื้ม ? "ดุกดิก ----เด็กน้อยในท้องดิ้นแรงขึ้นราวกับกำลังพลิกตัวไปมาทำให้มิลินถึงกับยิ้มแป้นอย่างมีความสุขทันทีก๊อก ก๊อก ก๊อกขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทำให้มิลินละความสนใจจากลูกน้อยในท้องแล้วจึงบอกกับคนข้างนอก" ลินไม่ได้ล็อกประตูค่ะ "แกร๊ก ---" เสร็จหรือยังลูก ? " รีลาเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเอ่ยถามลูกสาว" ยังค่ะแม่ลินพึ่งตื่นค่ะ "" จ๊ะ เดียวลงไปทานข้าวนะลูกเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปส่งหาคุณหมอ "" ค่ะคุณแม่ " มิลินตอบรับด้วยรอยยิ้ม จากนั้นรีลาก็เดินออกไปไม่นานมิลินก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เมื่อเสร็จแล้วเธอจึงเดินลงมา" ค่อย ๆ เดินลูก " คินเมื่อเห็นม

วันต่อมา--- " อรุณสวัสดิ์ครับนาย " ขณะที่เทวินเดินลงมาจากบันไดมาคิวลูกน้องคนสนิทจึงเอ่ยทักทายทันที" อือ มึงมาทานข้าวกับกูดิ "" นายชวนผมหรือสั่งผมครับ ? " คิวแกล้งย้อนถามหวังให้เจ้านายหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเห็นว่าวันนี้เขามาแปลกที่เอ่ยชวนปกติไม่เห็นชวน" อย่ามากวนตีนกู ! "" ครับบบ " คิวตอบลากเสียงยาวพร้อมกับอมยิ้มอย่างไม่เกรงกลัวสีหน้าดุดันที่เทวินมองมา ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับเจ้านายหนุ่ม" ไอ้พรีนมันจะกลับมาถึงกี่โมง ? "" ตอนเย็นเลยครับ "" อือ กูจะไปทักทายมันซะหน่อยวันนี้เลื่อนประชุมมาตอนสิบโมง "" ครับ " หลังจากจบการสนทนาทั้งสองก็ทานอาหารเช้ากันเสร็จจากนั้นเทวินจึงมุ่งหน้าไปที่บริษัทโฆษณาของเขาทันทีบริษัท AD" สวัสดีค่ะบอส / สวัสดีครับบอส " ทันทีที่เทวินเดินเข้ามาในบริษัทพนักงานชายหญิงต่างเอ่ยสวัสดีเจ้านายหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทางน่าเกรงขาม เทวินเพียงแค่พยักหน้าตอบรับเท่านั้น ก่อนจะเดินไประหว่างรอลิฟต์เขาเผลอได้ยินเหล่าพนักงานบางส่วนที่นินทาเรื่องของเขาอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร“ เสียงนินทา “( ได้ข่าวว่าบอสยังตามหาคุณมิลินไม่เจอเลยแก )( ใช่แต่ก็สงสารคุณมิลิ