วันต่อมา ---แกร๊ก---มายและพยาบาลอีกคนเปิดประตูเข้ามาในห้องพักฟื้นของหวาน เธอต้องมาตรวจหวานก่อนกลับบ้านเพราะธันหยุด เมื่อเข้ามาจึงหยุดชะงักทันที เธอเห็นธันนั่งฟุบหน้านอนหลับลงบนเตียงผู้ป่วยกุมมือหวานไม่ปล่อยราวกับคนรักกัน ทำให้เธอกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจและแค้นใจในเวลาเดียวกัน มายจ้องทั้งคู่ตาเขม็งโดยไม่ได้พูดอะไรตอนนี้ภายในใจเธอมีแต่ความริษยาจนอยากให้มารหัวใจตายไปให้พ้น ๆ" หมอมายจะปลุกหมอธันกับคุณหวานไหมคะ? " พยาบาลสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นมายนิ่งไป" ไม่ต้องไปตรวจห้องอื่นก่อน " เธอตอบเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งเฉยแต่แววตาแฝงไปด้วยความแค้นใจก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที#เวลาต่อมา" อืออออ " หวานส่งเสียงผ่านลำคออย่างงัวเงีย เมื่อเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมามอง ก่อนจะหันหน้าไปมองสบตากับธันที่กำลังจ้องมองเธอมาด้วยใบหน้านิ่ง" ตื่นสาย "“ยังไม่ไปทำงานอีก”" จะรีบไปทำไมกัน "" เดี๋ยวแฟนนายก็มาเห็นหรอก "" นั่นเพื่อนสนิทแต่นี่เมีย " ธันพูดออกมาเสียงเรียบ ใบหน้ายังคงนิ่ง ทำเอาหวานอึ้งงันไปทันที จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเขินอายกับแววตาที่ธันมองมาอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอยังเก็บอาการเหล่านั้นเอาไว้
หลายต่อมา ---ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---ระหว่างที่ธันนั่งทำงานในห้องเสียงเคาะประตูขึ้น แจ็คผลักประตูเข้ามาเขาก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" ได้เรื่องว่าไง? " ธันเอ่ยถามเสียงเรียบ โดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา" ผมได้คำยืนยันจากปากไอ้คนอนุญาตจดลิขสิทธิ์แล้วครับมันบอกมีคนจ้างให้มันทำ "" ใคร? "" ไอ้ชาร์ทครับ "" หึ งั้นลูกพี่ที่กูได้ยินจากปากไอ้สวะนั่นก็คือไอ้ชาร์ทสินะมึงส่งคนไปจับไอ้คนชื่อคิงมาให้กู "" ครับนาย "" แล้วเรื่องเมื่อหกปีก่อนล่ะ? "" คุณหวานโดนรอบทำร้ายตอนเธอไปสอบตำรวจหลังจบมัธยมปลายครับ "" ยัยนั่นจะเป็นตำรวจด้วยเหรอวะ? ขี้แยอย่างนั้นคงทนได้หรอก " ธันโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือแววขบขันอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนขี้แยอย่างเธอฝันอยากเป็นตำรวจ" แล้วยังไงต่อ? "" เธอถูกตีขาข้างซ้ายจนหักรักษาตัวราว ๆ เกือบปีโดยพ่อแม่ไม่รู้ครับดีมีไอ้เกาหลีคอยดูแลอยู่ไม่ห่างครับ "" ไอ้นั่นอีกแล้วเหรอวะ! ถึงว่ายัยนั่นดูแคร์ความรู้สึกมัน " ธันพูดเสียงแข็ง ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นดุดันทันทีเมื่อพูดถึงมาร์ค" มึงรู้ไหมว่าใครเป็นคนทำ? "" ลูกไอ้ผู้การเรียนที่เดียวกับคุณ
สนามแข่งรถรถสปอร์ตหรูของธันขับเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงจอดรถของสนามแข่ง เมื่อจอดสนิทแจ็คจึงลงมาเปิดประตูรถให้ธัน เขาก้าวขาเรียวยาวลงจากรถพร้อมกับเดินเข้าไปในสนามแข่ง การ์ดยืนคุ้มกันบริเวณหน้าประตูต่างก้มหัวทำความเคารพ" ไอ้ธันมึงนี่ชอบมาสายตลอดเลยนะ " กรเอ่ยทักทายอย่างติดตลกทันทีที่ธันและแจ็คเดินเข้ามาในห้องวีไอพี ธันไม่ได้ตอบอะไรเขาเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งตรงข้ามกับกร โดยมีแพททริคนั่งอยู่ข้าง ๆ และ มีพรีนนั่งโซฟาข้างธัน ก่อนจะยกแก้วไวน์จิบเพียงนิดอย่างสบายอารมณ์" ไอ้เทวินไม่มา? "" เมียไม่ให้มา " แพททริคตอบเสียงเรียบ" แม่งกลายเป็นมาเฟียกลัวเมียซะละ " พรีนกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างนึกขำก่อนจะกระดกไวน์เข้าปากอึกใหญ่" เสื้อมึงเนี่ยไปเปื้อนเลือดใครมา? " กรถาม" ไอ้เศษสวะ "" อย่าบอกนะว่าไปฆ่าคนมา " พรีนพูดขึ้นอย่างคาดเดา" ไม่แค่สั่งสอน "" แค่สั่งสอนจริงเหรอวะไอ้แจ็ค? " แพททริคเอี่ยวหน้าถามแจ็คที่ยืนอยู่ด้านหลังธัน" ครับ แค่ยิงเข่าสองข้างแทงลูกตาแล้วดึงออกมาแค่นั้นครับไม่ถึงตาย "" ไม่ตายก็เหมือนตายว่ะ ฮ่า ๆๆ "" แม่งโหดฉิบหาย ใครวะ? " กรถาม พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก" คนของไอ้ชาร์ท
วันต่อมา ---หวานค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาเมื่อรับรู้ว่าเช้าแล้วพร้อมกับเอี่ยวหลังมองคนที่สวมกอดเธอทั้งคืนด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพลิกตัวหันหน้าเข้าหาอกแกร่งเธอเงยหน้าจ้องใบหน้าอันหล่อเหลา เขายังคงหลับสนิท " ขนตายาวชะมัดเสียดายชอบทำหน้านิ่ง " หวานพึมพำอย่างอารมณ์ดีเธอยื่นมือหวังจะจับขนตาแต่เขาจับข้อมือไว้ซะก่อนทำให้หวานตกใจเล็กน้อย" จะทำอะไร? "" เปล่า "" แน่ใจ? " ธันลืมตาขึ้นมาเอ่ยถามหวานด้วยน้ำเสียงเรียบ โดยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาจนหวานต้องหลบตาต่ำก่อนจะตอบคำถาม " อือ ปล่อยฉันได้แล้ว "" เดี๋ยวฉันพาไปอาบน้ำ? "" ไม่ต้องเดี๋ยวฉันเสียตัวให้นายอีก "" ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกหน่าแค่จะช่วยเฉย ๆ "" จริง? " หวานเลิกคิ้วถามอย่างไม่มั่นใจกับประโยคของเขาพร้อมกับหรี่ตาจับผิด" หึ " ธันส่งเสียงผ่านลำคอเบา ๆ อย่างมีเลศนัยก่อนจะค่อย ๆ แสยะยิ้มมองหวานด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ " ว้ายย!!! " พร้อมกับอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินลงจากเตียงทันที ท่ามกลางเสียงร้องกรี๊ดตกใจของเธอ" จะอุ้มทำไมนักหนาเนี่ย? ! " หวานโพล่งถามเสียงดุในขณะอยู่ในอ้อมแกร่ง หลังจากอาบน้ำกันเสร็จเขาเองเป็นฝ่ายอุ้มเธอออกมาไม่ยอมให้เดินเอง โดยมีผ้าขนห
" อื้มมม " ธันก้มประกบจูบเธออีกครั้งพร้อมกับใช้มือหนามือเคล้นหน้าอกใหญ่ เขาทั้งดูดเลียเรียวลิ้นเล็ก และ ขยี้ยอดปทุมถันมืออีกข้างเลื่อนลงต่ำไปที่น้องสาว ก่อนจะลูบไล้กลีบกุหลาบสีแดงสดอย่างเบามือไปพร้อมกัน ธันผละริมฝีปากออกเลื่อนมาตวัดเลียซอกคอขาวเนียนแล้วจึงขบเม้มจนเกิดรอยแดงทั้งสองฝั่ง" อ๊ะ! " หวานส่งเสียงครางออกมาเมื่อธันสอดนิ้วกลางเรียวยาวเข้าในรูสวาท พร้อมกับชักเข้าชักออกด้วยความเร็วทั้งนิ้วมือ และ ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่บีบเคล้นขยี้หน้าอกใหญ่อย่างเมามันและตวัดเลียซอกคอขาวเนียน ด้วยความเสียวหวานจึงครางออกมาอีกครั้ง" อ่าๆๆๆ อะๆๆ สะ...เสียวอ่า "ธันชักนิ้วกลางเข้าออกในรูสวาทของหวานอย่างเร็วและแรงจนมันเกิดเสียงดังแจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ" หึ " ธันเงยหน้าหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างพึงพอใจในขณะที่มือหนาทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่มอบความสุขให้เธอ เมื่อเห็นใบหน้าเหยเกของเธอเขาจึงกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะงับเข้าทรวงอกพร้อมกับดูดเลียยอดปทุมถันราวกับเด็กน้อยกำลังดูดนมจนมันแข็งเป็นเป็นไต ริมฝีปากหนาอ้าปากขบเม้มตามผิวเนื้ออ่อนรอบทรวงอกจนเกิดรอยแดง และ รอยเขี้ยว" อย่ากัด อือออ "หวานร้องบอกเสียงกระเส่าเมื่อธ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ---" อื้อออออ " หวานส่งเสียงในลำคอเบา ๆ เมื่อเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากเสร็จกิจกรรมเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เธอเงยหน้าอ่อนล้าคนตรงหน้าเขายังสวมกอดเธอแน่น และ ธันยังจ้องมองหวานด้วยรอยยิ้ม" ยิ้มอะไร? " หวานเอ่ยถามเสียงดุ" ก็มีความสุขยิ้มไม่ได้? "เพี๊ยะ!" โอ้ย! เจ็บ " ธันร้องขึ้นสีหน้าเจ็บปวดพร้อมกับลูบหน้าอกตัวเอง เมื่อหวานใช้ฝ่ามือน้อย ๆ ของเธอตีเขาอย่างแรงด้วยใบหน้ามุ่ย" นายนี่มันจริง ๆ เลยบอกว่ารอบเดียวไง! "" ก็ใช่รอบเดียวแต่หลายยกไง "" ยังมาตอบหน้าตาเฉยอีก เจ้าเล่ห์!! "" อืออ " หวานโพล่งตากว้าง เมื่อธันฉกริมฝีปากอย่างอุกอาจ แต่ก็ยอมให้คนตรงหน้าสอดเรียวลิ้นเข้ามาตวัดหาน้ำหวานในโพรงปาก นานเกือบนาทีธันจึงผละริมฝีปากออกแล้วหอมหัว หวานไปหนึ่งที ทำให้หวานเขินอายไม่น้อยกับการกระทำของธัน ปกติเขาเอาแต่เย็นชาไม่หยอกล้อเล่น แบบนี้ฟอดดดดดดตอนนี้ธันและหวานสบตากันพร้อมกับคลี่ยิ้มด้วยสายตาหลากหลายความรู้สึก ธันกระชับกอดหวานแน่นขึ้นทำให้ใบหน้าหวานแนบชิดกับอกแกร่ง เธอเหลือบมองตาแป๋วอย่างน่ารัก" มองแบบอยากเอาอีกหรือไง? "" บ้าเหรอ! ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ นายมาดีก
แกร๊ก ---ธันเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เมื่อไม่เห็นหวานจึงใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปหยุดหน้าห้องน้ำ ซึ่งประตูปิดอยู่และธันกำลังจะเคาะประตูเรียกแต่หวานดันเปิดออกมาก่อนทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย" ตกใจหมด! "" เดินโดยไม่มีไม้ได้ยังไง? สั่งห้ามไม่ให้ลงน้ำหนักเท้าตอนนี้ไม่ใช่? ! " ธันถามเสียงดุทันทีที่เห็นหวานเดินออกมาโดยไม่มีไม้ค่ำยืนหรืออะไรใช้พยุงตัว หวานถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย" ก็ไม้ฉันอยู่ข้างล่างไง! แล้วก็ปวดฉี่ไม่ให้เดินจะให้คลานเข้าห้องน้ำหรือไง? ! "" ก็โทรให้คนข้างล่างเอาขึ้นมาสิ! "" เลิกโมโหได้แล้วมันไม่เป็นอะไรหรอกหน่าหลีกไป! " หวานโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้างอย่างรำคาญ พร้อมกับยกมือสะบัดไปมาเป็นเชิงให้ถอยไป" ว้ายยยย!!! ไอ้หน้านิ่งงงงง!!! " หวานร้องขึ้นโวยวายเมื่อธันอุ้มเธอพาดบ่าเดินทุ่มลงเตียงอย่างแรง" โอ้ยยย ไอ้บ้าเอ้ยยย!! วางดี ๆ ไม่ได้หรือไง? "" เดี๋ยวมิลินจะมาเยี่ยม " ธันไม่สนใจคำต่อว่าของหวาน เขาแจ้งให้เธอทราบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่คิ้วทั้งสองข้างยังขมวดเข้าหากันก๊อก ก๊อก ก๊อก" นายครับ " ขณะเดียวกันแจ็คมาเอ่ยเรียกอยู่หน้าห้อง ธันจึงเดินไปเปิด
คอนโด หมอมายก๊อก ก๊อก ก๊อกเมื่อธันมาถึงคอนโดมาย เขาก็มุ่งหน้าขึ้นไปหาทันที ธันเคาะประตูสองสามครั้งเพื่อรอให้คนข้างในมาเปิดด้วยสีหน้าเป็นกังวลแกร๊ก ---" ธัน! " มายเปิดประตูออกมาขานเรียกธันด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือน้ำตาไหลเป็นทางพร้อมกับสวมกอดทันที" เป็นอะไรมาย? ร้องไห้ทำไม? "" ธันช่วยมายด้วยนะ มายกลัว อึกก "" เข้าไปคุยในห้องเถอะ " มายพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นทั้งสองเข้าไปในห้อง ธันประคองมายมานั่งโซฟาตัวยาวพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากพวกแก้มให้" หน้ามายไปโดนอะไรมา ใครทำบอกผม? " ธันลูบรอยซ้ำมุมปากพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันยุ่ง อย่างเป็นห่วงก่อนจะไล่ตามองรอบ ๆ ร่างกายพบว่ายังมีรอยซ้ำ จ่ำ ๆ บริเวณต้นแขน มายใส่ชุดนอนสายเดี่ยวจึงทำให้เห็นชัดเจน" เมื่อวานมายเลิกงาน มายขับรถออกจากโรงพยาบาลระหว่างทาง รถที่ไหนไม่รู้ปาดหน้ารถมาย ไอ้ผู้ชายชุดดำมันหยิบปืนขึ้นมาขู่ ให้มายเปิดประตูรถถ้ามายไม่เปิดมันจะฆ่า มายเลยต้องลงแล้วมันก็ทำร้ายมายดีที่คนมาช่วยไม่งั้นมายคง อึกกกก มายกลัวอ่ะธัน " มายเหล่าเหตุการณ์ให้ธันฟังด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่หวาดกลัวเนื้อตัวสั่นเท่าพร้อมกับน้ำตาไหลพราก เม
หลายชั่วโมงต่อมา ---" พ่อกับแม่กลับก่อนนะ "" ครับ/ค่ะ " หวานและธันตอบรับพ่อแม่ตัวเองพร้อมกัน" หวานพรุ่งนี้หวานคงมีคำตอบให้พี่แล้วใช่ไหม? "" ค่ะ "หวานตอบรับอย่างเข้าใจ ในขณะที่ธันเดินเข้าในบ้านอย่างหงุดหงิดหวานหันมองเพียงนิดเธอพอจะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังโกรธ" ขับรถดี ๆ นะคะ "" ครับ "มาร์คตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์หรูของตัวเองและขับออกไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามามองหาคนรัก ซึ่งขึ้นมาก่อนหน้าแต่ไม่พบจึงยู่หน้าถอนหายใจ พร้อมกับบ่นอุบอิ๊บ" เฮ้อออ ขี้น้อยใจจัง "แกร๊ก ---เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาหวานจึงหันมองตามเสียง" ไปไหนมาคะ? "" ห้องทำงาน " ธันตอบเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป" เย็นชาใส่หวานอีกแล้วนะพี่ธัน! " ประโยคของหวานทำให้ธันหยุดทันที เธอจึงเดินไปยืนเผชิญหน้ากับคนรัก" เป็นอะไรอีกคะ? "" เปล่า หายกลัวแล้ว? " ธันปฏิเสธก่อนจะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ" ค่ะหายแล้ว โกรธหวานเรื่องไหนระหว่างไปดูงานกับเรื่องพี่มาร์ค? "" ทั้งสองเรื่อง พี่ไม่ชอบให้หวานใกล้ชิดกับมันเกินไปดูก็รู้ว่ามันไม่คิดกับหวานแค่น้อง! "" จะสนใจทำไมคะ ในเมื่อ
" นี่นายชาร์ทไหนว่าจัดการลูกน้องธันหมดแล้วไง!! ทำไมถึงมีเสียงปืน?!! " มายตวาดถามอย่างโมโห" หยุดถามสักที!!! เอาตัวอีนี่ออกไปต่อรองกับมันไม่ต้องกลัวพ่อของเธอเป็นตำรวจ!! " ชาร์ท ตวาดสั่ง ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางเรดี้" น้องหวาน! " พรีนเอ่ยเรียกหวานด้วยใบหน้าตกใจเขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่" คุณพรีนพี่ธันล่ะคะ? "" หวาน!! " ขณะเดียวกันธันและเหล่าเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา ธันมองหน้ามายด้วยสายตาอำมหิตอย่างไม่อยากให้อภัย มายเมื่อเห็นธันใบหน้าเธอจึงถอดสีทันที" มาแล้วเหรอวะไอ้ธัน มาทันเวลาพอดีกูกำลังจะฆ่าเมียมึงเหมือนที่มึงฆ่าน้องสาวกู!!! "" น้องมึงบังกระสุนแทนมึงเองช่วยไม่ได้ ถ้ามึงไม่รังครวญกูก่อนน้องมึงคงไม่ตายมึงนั่นแหละฆ่าน้องมึงเอง!! "" ไม่จริง! "กรึก!!ชาร์ทตะคอกปฏิเสธเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะลั่นไกลแต่ปืนดันไม่มีลูก ทำให้ใบหน้า ชาร์ทซีดไม่เหลือสีอย่างรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อตอนนี้ลูกน้องตัวเองถูกลูกน้องพรีนจัดการหมดแล้ว" ลืมบอกปืนไม่มีลูก หึ ๆ! " หวานกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เบา ๆ อย่างสะใจ" คิดว่ากูไม่มีปืนหรือไง!! "พรึบ!ปึก!" อ๊ะ! " เรดี้ร้
วันต่อมา ---ย๊วบ ย๊วบ!เสียงยุบตัวของเตียงทำให้หวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นเธอค่อย ๆ ลืมตามองตามเสียง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เมื่อเห็นว่าธันกำลังก้าวขาลงจากเตียงหวานจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น" ไปไหนแต่เช้าคะ? "" ไปทำงาน " ธันเอี่ยวหลังตอบเสียงเรียบแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว การกระทำเย็นชาของคนรักตอนนี้มันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังงอนเธอเรื่องคืนที่ผ่านมา" ขี้งอนชะมัดไอ้หมอหน้านิ่ง! " หวานบ่นอุบอิ๊บหน้ามุ่ยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปเตรียมชุดทำงานให้ธันในห้องแต่งตัว" อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิงวันนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารเองเลยเหรอคะ? " ป้าใจเดินเข้าห้องครัวมาเอ่ยถาม ขณะที่หวานกำลังตักกุ้งใส่หม้ออยู่" ใช่ค่ะ "" ทำข้าวต้มกุ้งเหรอคะ? "" ค่ะ ทำให้พี่ธัน เขางอนหวานอยู่ต้องเอาใจหน่อย "" น่ารักจังเลยค่ะ นายหญิงคะป้าขอถามเรื่องคุณหมอมายกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "" ไว้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหวานค่อยเล่าให้ฟังนะคะป้าใจ "" ค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท "" ไม่เป็นไรค่ะ หวานวานป้าใจยกกาแฟไปไว้ที่โต๊ะอาหารให
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก ---" เป็นยังไงบ้างคะ? " หวานเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนรัก" มายบอกพี่ทุกอย่างแล้ว "" พี่จะทำอะไรเธอหรือเปล่าคะ? "" ถ้ามายหยุดแค่นี้พี่คงต้องปล่อยเธอไปยังไงก็เพื่อนกันอีกอย่างมายเป็นคนเดียวที่คอยช่วยเหลือพี่สมัยเรียนหมอมาตลอด "" หวานเข้าใจไม่เป็นไรนะคะ " หวานพูดปลอบเสียงอ่อน ก่อนจะสวมกอดคนรักพร้อมกับลูบแผ่นหลังแกร่งเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นแววตาผิดหวังและเศร้าจากเขา ธันจึงกระชับกอดหวานแน่น" ขอบคุณนะหวานที่เชื่อใจพี่ "" ค่ะ หวานรักพี่หมอของหวานนะ "" รักเหมือนกันครับ "ฟอดดดดดดดดธันตอบรับหวานพร้อมกับซุกใบหน้าคมคายหอมซอกคอขาวเนียนของเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะผละกอดออกเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้แทน เขาส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม" คิดถึงจัง "" คิดถึงอะไรค ะ? " หวานเลิกคิ้วถามด้วยสายตาจับผิด เมื่อสายตาเขามองเธอนั้นช่างกะลิ้มกะเลี่ยอย่างเจ้าเล่ห์" คิดถึงหวานไงครับ "" เหรอคะ? มองสายตาเยิ้มขนาดนี้กินหวานเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมคะ? "" ได้เหรอ? งั้นพี่กินเลยนะ! " ธันแกล้งเลิกคิ้วประทวนคำ
" คุณหวานทำยังไงดีค่ะ? " ป้าใจถามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มายและเร ยังสุดดึงกันไปมาอยู่" โอ้ยยย!!!! อีบ้า!!! "" ไปเอาปืนในห้องหวานมาค่ะ "" อะไรนะคะ?!!! "" ปืนค่ะ " หวานตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาโดยสายตาไม่ละไปจากธันเลยสักนิดทำให้ธันรีบก้มหน้างุดทันที" ค่ะ ๆๆ " ป้าใจตอบแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที" พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะหวาน หวานเชื่อพี่นะ " ธันรีบเดินเข้ามากุมมือหวานไว้หลวม ๆ พร้อมกับ อธิบายเสียงอ่อน" หวานรู้แล้วก็เชื่อด้วยค่ะ เล่นเนียนเหมือนเรียนการแสดงมาเลยนะพี่หมอ "" หึ ๆ " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆ อารมณ์ดี ก่อนจะคลี่ยิ้มร้ายให้หญิงคนรักตรงหน้า" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ "" ครับ "ธันตอบรับแค่นั้นจึงเดินออกจากห้องเรดี้ไปทันที" แกอีหน้าด้านกล้าแย่งผัวกูหรือไง! "เพี๊ยะ!!!" คิดว่าฉันจะยอมหรือไง? "เพี๊ยะ!เรดี้และมายยังตบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีหวานนั่งมองอย่างมีความสุขเธอแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่" ปะ...ปืนค่ะนายหญิง " ขณะนั้นป้าใจยื่นปืนให้นายหญิงของบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ" ขอบคุณค่ะ ป้าไปทำงานต่อเถอะ
หลายชั่วโมงต่อมา --ผับแทน" ไงมาถึงก็นั่งซึมเลยนะมึง? " แทนเดินเข้ามากระแนะกระแหนเพื่อนรักที่นั่ง น่าเศร้า อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วผับชายหญิงต่างโยกย้ายส่ายสะโพกเมามันไปกับเสียงเพลงพร้อมกับแสงสีที่สอดส่องไปมาหลายสี" ก็แค่เบื่อ เจอแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอดเลย "" เรื่องผัว? " แทนเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน หวานได้ยินอย่างนั้นจึงกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวหมด" ใจเย็น ๆ อีสัสเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้หรอกเป็นภาระให้กูอีก! "" เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสักทีฉันเบื่อที่จะแก้ปัญหาแล้วนะ อึกกก " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้ออกมา" เหนื่อยก็ร้องออกมาเถอะ วันนี้กูจะไม่ด่ามึง " แทนลูบหลังเพื่อนรักอย่างปลอบประโลมพร้อมกับพูดปลอบเสียงอ่อนพรึบ!" อึกกก เหนื่อยอ่ะฉันควรทำยังไงต่อวะอีแทนอึกกก ฮื้ออออ " หวานเงยหน้าขึ้นสวมกอดแทนทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้อ อีกทั้งยังมีความเมาเริ่มแทรกเข้ามาจึงทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายไปอีก" ปล่อยนายหญิง! " ระหว่างนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้หวานและแทนรีบผละออกจากกันก่อนจะหันมองตามเสียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---" ว่าไงครับมาย? " ธันวางปากกาลงพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนเมื่อมายเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา" ธันยอมให้คุณหวานพาใครที่ไหนไม่รู้มาอยู่บ้านเหรอคะ? " มายเอ่ยถามด้วยใบหน้ามุ่ย" อือ ผมขัดใจพ่อไม่ได้ "" พ่อธันสั่งเหรอคะ? "" ครับ "" มายอยากอยู่กับธันสองคนเร็ว ๆ จังเลยค่ะ " มายบอกพลางเดินเข้าไปนั่งตักแกร่งของธันพร้อมกับคล้องคออย่างถือวิสาสะ" รออีกหน่อยนะมายผมจัดการไอ้ชาร์ทได้เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันทันที "ฟอดดดด" จริงนะคะ? " มายยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากหนึ่งครั้ง ก่อนจะถามอีกย้ำเพื่อความแน่ใจ" ครับ "" แล้วธันจะจัดการกับศัตรูเมื่อไหร่คะ? "" วันส่งของ "" ค่ะ มายจะรอนะคะ "" ขอบคุณครับ " ธันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้มายบาง ๆก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ----ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา ธันจึงเงยหน้ามองแต่ไม่ทันได้ดูชัดว่าเป็นใครเสียงมายดันเอ่ยเรียกซะก่อน" ธัน "" อื้มมมมมม " เมื่อธันหันกลับมาสนใจ มายจึงประกบจูบกับริมฝีปากหนาพร้อมกับเธอสอดเรียวลิ้นเข้าตวัดไปมาในโพรงปาก ธันเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของมายก่อนจะเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่
คฤหาสน์ ธันก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---แจ็คเคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้ามาก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" นายมีอะไรครับ? "" พรุ่งนี้มึงให้ป้าใจไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้กูหน่อย "" ใครจะมาเหรอครับ? "" เหยื่อของเมียกู "" นายยอมให้นายหญิงเอาผู้ชายอื่นมานอนที่บ้านเหรอครับ? " แจ็คโพล่งถามขึ้นเสียงประหลาดใจเพล้ง!จบประโยคธันจึงเขวี้ยงหนังสือใส่แจ็คทันที แต่ดีที่ลูกน้องคนสนิทหลบได้ทัน" กูยอม ก็โง่แล้วไอ้สัส!!!! " ธันตวาดใส่ลูกน้องคนสนิทเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับจ้องด้วยสายตาดุดัน" เกือบโดนหัวผมแล้วนะนาย! ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนอื่นแล้วนายหมายถึงอะไรล่ะครับ? "" ผู้หญิงที่ทำร้ายเมียกูเมื่อหกปีก่อน หวานพึ่งส่งข้อความมาบอก "" นายพูดอย่างนี้ทีแรกผมก็เข้าใจแล้ว " แจ็คพูดตัดพ้อออกมาอย่างนึกน้อยใจผู้เป็นนาย" ปากมึงพูดออกมาเองช่วยไม่ได้! "แจ็คไม่ได้โต้เถียงเจ้านายหนุ่ม เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยใบหน้ามุ่ยเท่านั้น" เรื่องห้องครัวนายคงไม่เชื่อคุณหมอมายนะครับ "" กูดูกล้องแล้ว ไม่คิดว่ามายจะลงทุนทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้ " ธันพูดเสียงอ่อนลง ดวงตาฉายแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก –ธันเปิดประตูห้องมายเข้ามาหลังจากเสร็จกิจกรรมกับหวานเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เขาชะงักไปทันทีที่เห็นสายตาดุของมาย เธอนั่งกอดอกมองอยู่บนเตียงใหญ่ ธันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับเดินเข้าไปหา" ตื่นแล้วเหรอมายยังมืดอยู่เลย? "" มายตกใจตื่นแล้วไม่เห็นธันเลยนั่งรอค่ะ! " มายตอบเสียงแข็งด้วยใบหน้าบึ้งตึง" ขอโทษครับ ผมทำงานเพลินไปหน่อยผมว่าเรานอนกันเถอะดึกแล้ว "" ค่ะ ธันอาบน้ำแล้วเหรอคะ "" ครับ ห้องทำงานผมมีห้องน้ำเลยอาบในนั้นเลยจะได้กลับมานอนกอดมายไง " ธันบอกเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับนั่งลงข้างเธอพลางยื่นเอามือเธอเข้ามากุมไว้หลวม ๆ ในขณะที่มายยังคงแสดงสีหน้าบึ้งตึงและน้อยใจเขา" มายโกรธผมเหรอ? ผมขอโทษนะ "" เปล่าค่ะ มายอยากรู้ว่าธันรักมายจริงไหม? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ธันยังบอกว่ารักคุณหวานอยู่ เลย "" มายก็รู้ที่ผมทำไปทั้งหมดเป็นการแสดงเท่านั้น ผมจะบอกความจริงกับมาย ผมทำไปเพราะผมต้องการช่วยมาย "" ยังไงคะ? " มายขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ" มายรู้ใช่ไหมว่าไอ้ชาร์ทคือศัตรูผม? "คำถามจริงจังของธันและสายตาแข็งกระด้างที่เขามองมา ทำให้มายรู้สึกประหม่าไปทันทีเมื่อพูดถ