แกร๊ก ---ธันเปิดประตูเข้ามาในห้องนอน เมื่อไม่เห็นหวานจึงใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปหยุดหน้าห้องน้ำ ซึ่งประตูปิดอยู่และธันกำลังจะเคาะประตูเรียกแต่หวานดันเปิดออกมาก่อนทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย" ตกใจหมด! "" เดินโดยไม่มีไม้ได้ยังไง? สั่งห้ามไม่ให้ลงน้ำหนักเท้าตอนนี้ไม่ใช่? ! " ธันถามเสียงดุทันทีที่เห็นหวานเดินออกมาโดยไม่มีไม้ค่ำยืนหรืออะไรใช้พยุงตัว หวานถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย" ก็ไม้ฉันอยู่ข้างล่างไง! แล้วก็ปวดฉี่ไม่ให้เดินจะให้คลานเข้าห้องน้ำหรือไง? ! "" ก็โทรให้คนข้างล่างเอาขึ้นมาสิ! "" เลิกโมโหได้แล้วมันไม่เป็นอะไรหรอกหน่าหลีกไป! " หวานโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้างอย่างรำคาญ พร้อมกับยกมือสะบัดไปมาเป็นเชิงให้ถอยไป" ว้ายยยย!!! ไอ้หน้านิ่งงงงง!!! " หวานร้องขึ้นโวยวายเมื่อธันอุ้มเธอพาดบ่าเดินทุ่มลงเตียงอย่างแรง" โอ้ยยย ไอ้บ้าเอ้ยยย!! วางดี ๆ ไม่ได้หรือไง? "" เดี๋ยวมิลินจะมาเยี่ยม " ธันไม่สนใจคำต่อว่าของหวาน เขาแจ้งให้เธอทราบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่คิ้วทั้งสองข้างยังขมวดเข้าหากันก๊อก ก๊อก ก๊อก" นายครับ " ขณะเดียวกันแจ็คมาเอ่ยเรียกอยู่หน้าห้อง ธันจึงเดินไปเปิด
คอนโด หมอมายก๊อก ก๊อก ก๊อกเมื่อธันมาถึงคอนโดมาย เขาก็มุ่งหน้าขึ้นไปหาทันที ธันเคาะประตูสองสามครั้งเพื่อรอให้คนข้างในมาเปิดด้วยสีหน้าเป็นกังวลแกร๊ก ---" ธัน! " มายเปิดประตูออกมาขานเรียกธันด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือน้ำตาไหลเป็นทางพร้อมกับสวมกอดทันที" เป็นอะไรมาย? ร้องไห้ทำไม? "" ธันช่วยมายด้วยนะ มายกลัว อึกก "" เข้าไปคุยในห้องเถอะ " มายพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นทั้งสองเข้าไปในห้อง ธันประคองมายมานั่งโซฟาตัวยาวพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากพวกแก้มให้" หน้ามายไปโดนอะไรมา ใครทำบอกผม? " ธันลูบรอยซ้ำมุมปากพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันยุ่ง อย่างเป็นห่วงก่อนจะไล่ตามองรอบ ๆ ร่างกายพบว่ายังมีรอยซ้ำ จ่ำ ๆ บริเวณต้นแขน มายใส่ชุดนอนสายเดี่ยวจึงทำให้เห็นชัดเจน" เมื่อวานมายเลิกงาน มายขับรถออกจากโรงพยาบาลระหว่างทาง รถที่ไหนไม่รู้ปาดหน้ารถมาย ไอ้ผู้ชายชุดดำมันหยิบปืนขึ้นมาขู่ ให้มายเปิดประตูรถถ้ามายไม่เปิดมันจะฆ่า มายเลยต้องลงแล้วมันก็ทำร้ายมายดีที่คนมาช่วยไม่งั้นมายคง อึกกกก มายกลัวอ่ะธัน " มายเหล่าเหตุการณ์ให้ธันฟังด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่หวาดกลัวเนื้อตัวสั่นเท่าพร้อมกับน้ำตาไหลพราก เม
หลายชั่วโมงต่อมา ---คฤหาสน์ ธัน (สามทุ่มครึ่ง)ธันขับรถสปอร์ตหรูเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์พร้อมกับมาย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูฝั่งมายพร้อมกับถือกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอพาเข้ามาในบ้านการ์ดเฝ้าอยู่แถวนั้นต่างก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" ไอ้แจ็คห้องที่ให้เตรียมเรียบร้อยหรือยัง? "" ครับนาย " แจ็คตอบรับพร้อมกับเหลือบมองมายเธอยืนอมยิ้มอยู่ข้างธัน เพราะก่อนหน้านี้ธันได้โทรให้แจ็คเตรียมห้องไว้" หวาน อยู่บนห้องใช่ไหม? "" ครับ คุณมิลินพาขึ้นไปเมื่อชั่วโมงก่อนนี้เองครับ "" มิลินอยู่เป็นเพื่อน? "" ครับ คุณหวานบอกให้คุณมิลินกลับไปกับคุณเทวินก่อนแล้วครับ "" อือ มึงพามายไปห้องก่อนกูจะไปหาหวาน "" ครับนาย "" ขอบคุณนะธันที่ให้มายมาอยู่ที่นี่ก่อน " ธันพยักหน้าเข้าใจแค่นั้น จึงเดินขึ้นไปบนห้องทันทีแกร๊ก ---ธันเปิดประตูเข้ามาเห็นหวานนั่งพิมพ์อะไรบ้างอย่างอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ค เธอปรายตามองเขาเพียงนิดก่อนจะกลับมาสนใจหน้าจออีกครั้ง" ยังไม่นอน? " ธันเอ่ยถามเสียงเรียบพร้อมกับหย่อนตัวนั่งบนเตียงใหญ่ข้างเธอ" ยัง " หวานตอบด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ ใบหน้ายังคงเรียบเฉย" กินข้าวหรือยัง? "" อือ "" โกรธฉันหรือเปล่า? ""
วันต่อมา ---" นายแน่ใจใช่ไหมครับว่างานจะสำเร็จ? " มือซ้ายของชาร์ทเอ่ยถามขณะที่ชาร์ทกำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องอาหาร" สำเร็จไม่สำเร็จมึงก็คอยดู " ชาร์ทตอบเสียงสบายอารมณ์พร้อมกับจิบกาแฟโดยไม่รู้สึกหวาดกลัวหรือหวาดระแวงเลยสักนิด" ครับ "" เรื่องที่กูให้ไปสืบถึงไหนแล้ว? "" ผู้หญิงคนนั้นอยู่เกาหลีครับแต่ข้อมูลอื่น ๆ ผมกำลังตามอยู่ "" เออ รีบหน่อยก็ดีกูจะทำให้ไอ้ธันมันกระอักเลือดและเจ็บปวดเหมือนที่กูเป็น! " ชาร์ทเค้นเสียงพูดด้วยความแค้นขณะเดียวกันก็วางหนังสือพิมพ์ไว้ด้วยสายตาอำมหิตคฤหาสน์ ธัน" ไม่ต้อง! " หวานนั่งอยู่บนเตียงโพล่งขึ้นเสียงดุ เมื่อธันกำลังจะอุ้มเธอขึ้นเหมือนทุกเช้าที่เขามักจะเป็นคนอุ้มเธอลงไปรับประทานอาหารเช้าข้างล่าง ทำให้ธันหยุดการกระทำของตัวเองก่อนจะยืดตัวตรงขมวดคิ้วยุ่ง" ถ้าฉันไม่อุ้มเธอลงไป แล้วเธอจะลงยังไง? "" นายแค่ประคองฉันก็พอ "" อือ "ท่าทางเย็นชาของเธอตอนนี้มันทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อย แต่ก็ยอมทำตามที่เธอสั่งธันประคองตัวหวานเดินลงบันไดอย่างระมัดระวังพรึบบบปึก!" บอกว่าไม่ต้องอุ้มไงจะถึงแล้ว! " หวานแหวใส่ทันทีที่ธันอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวพร้อ
สนามแข่งรถ กร" ลมอะไรหอบมึงมาวะไอ้ธันมาแต่เช้า? "" กูจะแข่งรถ! " ธันตอบเสียงแข็งแววตาดุดันคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน" คิ้วชนกันขนาดนี้ใครทำให้โมโหอีกวะ? "" มึงรีบไปหาให้กูไอ้กร! ก่อนที่กูจะพังสนามมึง! " ธันโพล่งขึ้นน้ำเสียงโมโหพร้อมกับจ้องกรตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง ตอนนี้เขาเริ่มควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวตัวเองไม่ได้แล้ว ในใจมันเอาแต่ร้อนรุ่มกับประโยคเย็นชาของหวานเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา" ไอ้สัสถามก็ไม่ได้! กูจะไปเดี๋ยวนี้ แล้วมึงก็หยุดมองกูด้วยสายตาอำมหิตสักทีแม่งขนลุกฉิบหาย " กร ทิ้งท้ายประโยคแค่นั้นเขาก็เดินออกไปทันทีอย่างไม่เข้าใจอารมณ์โมโหจริงจังของเพื่อนรัก" มึงยังอยู่ท่าทางเดิมเลยนะไอ้สัส! " ไม่นานกรกลับเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองอีกครั้งก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งฝั่งตรงข้ามธัน พร้อมกับเอ่ยแซวเพื่อนรักอย่างไม่จริงจังนักเมื่อธันยังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเช่นเดิม" ไอ้แจ็คนายมึงเป็นเหี้ยอะไรอีกเนี่ย? ตั้งแต่เข้ามาก็เอาแต่นั่งหน้ายักถ้ากูไม่ถามมันก็ไม่พูด ""ผมก็ไม่แน่ใจครับนายออกจากบ้านมาก็เป็นแบบที่เห็นผมว่าน่าจะโมโหคุณหวานแหละครับ "" พวกมึงจะพูดกันอีกนานไหม!! " ธันโพล่งขึ้นน้ำเสียงดุดัน พร้
หลายวันต่อมา ---คอนโด ธัน" นายจะกลับบ้านแล้วใช่ไหมครับ? " แจ็คเอ่ยถามธันขณะที่เขากำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอน ตั้งแต่ธันออกจากบ้านมาอยู่คอนโดเมื่อห้าวันก่อน เขาก็ไม่กลับบ้านอีกเลย" อือ "" นายจะยอมถอนหมั้นกับคุณหวานจริง ๆ เหรอครับ? "" ก็ยัยนั่นต้องการ "" แล้วนายอยากถอนหมั้นไหมล่ะครับ? "" กูไม่ใช่คนยอมอะไรง่าย ๆ ในเมื่อยัยนั่นอยากถอนหมั้นก็เชิญแต่กูไม่! " ธันกล่าวทิ้งท้ายด้วยประโยคเรียบเฉยแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที แจ็คที่เห็นอย่างนั้นจึงเผลอหลุดยิ้มออกมา พร้อมกับเดินตามเจ้านายหนุ่มไปคฤหาสน์ ธัน" อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหวาน " หวานเดินเข้ามาในห้องอาหารเสียงมายที่เข้ามาก่อนหน้านี้ เอ่ยทักทาย แต่เธอไม่ได้สนใจอะไรจึงเดินเลี่ยงไปนั่งแทน มายจึงชักสีหน้าตามหลังอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินมาหย่อนสะโพกนั่งฝั่งตรงข้ามหวาน" ช่วงนี้ไม่เห็นธันกลับมานอนบ้านเลยคุณสองคนโกรธอะไรกันหรือเปล่าคะ? " มายถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์พร้อมกับรอยยิ้มเยอะเย้ย" แน่ใจเหรอว่าไม่รู้ เธอน่าจะรู้เป็นคนแรกนะคุณหมอมายแอบถ่ายฉันกับปืนฉันยังไม่ได้คิดบัญชีนะ! "" มายไม่ได้แอบถ่ายนะคะ มายถ่ายรูปเล่นบังเอิญเผลอ
หลายชั่วโมงต่อมา ---โรงพยาบาล เค" มึงส่งคนไปตามดูหวานด้วยอย่าให้คาดสายตารายงานกูทุกอย่างว่าเธอทำอะไรอยู่ที่ไหนเมื่อไหร่ " ธันสั่งแจ็คด้วยน้ำเสียงเรียบสายตายังคงจ้องแหวนหมั้นของหวานในมืออย่างห่วงหา ตั้งแต่ออกมาจากบ้าน เขาเอาแต่นั่งมองแหวนหมั้นอยู่ในห้องตรวจโดยไม่ละสายตา" ทำไมนายไม่ห้ามคุณหวานล่ะครับ? "" ไม่มีประโยชน์ มึงออกไปได้แล้วเดี๋ยวกูจะไปดูมายก่อน "" ครับนาย "วันต่อมา --ห้างสรรพสินค้า" มึงจะไม่กินใช่ไหมข้าวอ่ะ นั่งเหม่อลอยมองจานอยู่นั่น! " แทนแหวใส่เพื่อนรักตรงหน้าเสียงดุเมื่อหวานเอาแต่นั่งเหม่อลอยไม่ยอมกินข้าวที่สั่งมาสักที" ทำไมต้องดุด้วยวะอีแทน! "" มึงบอกมึงหิวข้าวแต่กูไม่เห็นกินสักคำ ทำตัวอย่างกับคนอกหักมึงรักมันเข้าแล้วล่ะสิ "" ไม่!!! ใครจะไปรักคนชั่วหลายใจแบบนั้นได้ล่ะ!! " หวานโพล่งขึ้นปฏิเสธเสียงดังเธอรู้สึกโมโหเมื่อพูดถึงธัน แขกคนอื่น ๆ ที่นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะรอบ ๆ ต่างพากันหันมองอย่างประหลาดใจ" มึงจะเสียงดังทำไมวะ! " แทนแหวใส่หวานเสียงเบา ก่อนจะก้มหัวให้แขกในร้านเป็นเชิงขอโทษ" ก็มันโมโหหนิจะพูดถึงไอ้หน้านิ่งนั่นทำไม! "" ปากบอกไม่รักแต่มานั่งหน้าเศร้าเหม่อลอย
โรงพยาบาล เค(เมื่อไหร่จะจัดการให้ฉัน? !)(ใจเย็น ๆ สิครับคุณหมอคนสวยผมจัดการให้ตามที่คุณขออยู่แล้ว แต่คุณต้องทำงานให้ผมด้วยสิถึงจะวิน ๆ ทั้งคู่)(นี่นาย!!)ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---ขณะที่มายกำลังคุยสายกับใครบางคนอยู่ เมื่อเห็นแจ็คเดินเข้ามาในห้องเธอจึงรีบกดวางสายทันทีพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยคลี่ยิ้มให้แจ็คบาง ๆ ต่างจากใบหน้าดุร้ายเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง" ผมเข้ามากวนหรือเปล่าครับคุณหมอมาย? "" ไม่ค่ะ ธันล่ะคะ? "" นายสั่งให้ผมมารับคุณมายครับนายติดธุระ "" ธุระอะไร? ! " มายโพล่งถามขึ้นเสียงดุอย่างโมโหที่ธันไม่มารับเธอด้วยตัวเอง ทำให้แจ็คอึ้งไปกับน้ำเสียงของมายทันที" อ๋อขอโทษค่ะช่วงนี้มายเครียด ๆ เลยหงุดหงิดไปหน่อย "" ไม่เป็นไรครับ นายติดธุระอะไรผมก็ไม่แน่ใจนะครับนายไม่ได้บอกไว้ "" ค่ะ งั้นรอมายเปลี่ยนชุดสักครู่นะคะ " มายบอกแค่นั้นเสียงเรียบด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ภายในใจเธอร้อนรุ่มดั่งไฟ ธันกล้าปล่อยเธอให้กลับไปกับไอ้หมาขี้เรื้อนรับใช้โดยไม่ให้ความสำคัญกับเธออย่างที่ผ่านมา" เพราะอีหวานใช่ไหมธันถึงไม่สนใจมาย!!! " ขณะที่มายแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำ เธอเค้
หลายชั่วโมงต่อมา ---" พ่อกับแม่กลับก่อนนะ "" ครับ/ค่ะ " หวานและธันตอบรับพ่อแม่ตัวเองพร้อมกัน" หวานพรุ่งนี้หวานคงมีคำตอบให้พี่แล้วใช่ไหม? "" ค่ะ "หวานตอบรับอย่างเข้าใจ ในขณะที่ธันเดินเข้าในบ้านอย่างหงุดหงิดหวานหันมองเพียงนิดเธอพอจะรู้ว่าคนรักของเธอกำลังโกรธ" ขับรถดี ๆ นะคะ "" ครับ "มาร์คตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์หรูของตัวเองและขับออกไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนเข้ามามองหาคนรัก ซึ่งขึ้นมาก่อนหน้าแต่ไม่พบจึงยู่หน้าถอนหายใจ พร้อมกับบ่นอุบอิ๊บ" เฮ้อออ ขี้น้อยใจจัง "แกร๊ก ---เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาหวานจึงหันมองตามเสียง" ไปไหนมาคะ? "" ห้องทำงาน " ธันตอบเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไป" เย็นชาใส่หวานอีกแล้วนะพี่ธัน! " ประโยคของหวานทำให้ธันหยุดทันที เธอจึงเดินไปยืนเผชิญหน้ากับคนรัก" เป็นอะไรอีกคะ? "" เปล่า หายกลัวแล้ว? " ธันปฏิเสธก่อนจะเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ" ค่ะหายแล้ว โกรธหวานเรื่องไหนระหว่างไปดูงานกับเรื่องพี่มาร์ค? "" ทั้งสองเรื่อง พี่ไม่ชอบให้หวานใกล้ชิดกับมันเกินไปดูก็รู้ว่ามันไม่คิดกับหวานแค่น้อง! "" จะสนใจทำไมคะ ในเมื่อ
" นี่นายชาร์ทไหนว่าจัดการลูกน้องธันหมดแล้วไง!! ทำไมถึงมีเสียงปืน?!! " มายตวาดถามอย่างโมโห" หยุดถามสักที!!! เอาตัวอีนี่ออกไปต่อรองกับมันไม่ต้องกลัวพ่อของเธอเป็นตำรวจ!! " ชาร์ท ตวาดสั่ง ก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางเรดี้" น้องหวาน! " พรีนเอ่ยเรียกหวานด้วยใบหน้าตกใจเขาไม่คิดว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่" คุณพรีนพี่ธันล่ะคะ? "" หวาน!! " ขณะเดียวกันธันและเหล่าเพื่อนจึงรีบวิ่งเข้ามา ธันมองหน้ามายด้วยสายตาอำมหิตอย่างไม่อยากให้อภัย มายเมื่อเห็นธันใบหน้าเธอจึงถอดสีทันที" มาแล้วเหรอวะไอ้ธัน มาทันเวลาพอดีกูกำลังจะฆ่าเมียมึงเหมือนที่มึงฆ่าน้องสาวกู!!! "" น้องมึงบังกระสุนแทนมึงเองช่วยไม่ได้ ถ้ามึงไม่รังครวญกูก่อนน้องมึงคงไม่ตายมึงนั่นแหละฆ่าน้องมึงเอง!! "" ไม่จริง! "กรึก!!ชาร์ทตะคอกปฏิเสธเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะลั่นไกลแต่ปืนดันไม่มีลูก ทำให้ใบหน้า ชาร์ทซีดไม่เหลือสีอย่างรู้สึกหวาดกลัว ในเมื่อตอนนี้ลูกน้องตัวเองถูกลูกน้องพรีนจัดการหมดแล้ว" ลืมบอกปืนไม่มีลูก หึ ๆ! " หวานกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เบา ๆ อย่างสะใจ" คิดว่ากูไม่มีปืนหรือไง!! "พรึบ!ปึก!" อ๊ะ! " เรดี้ร้
วันต่อมา ---ย๊วบ ย๊วบ!เสียงยุบตัวของเตียงทำให้หวานรู้สึกตัวตื่นขึ้นเธอค่อย ๆ ลืมตามองตามเสียง ก่อนจะเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียง เมื่อเห็นว่าธันกำลังก้าวขาลงจากเตียงหวานจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมกับดันตัวลุกขึ้น" ไปไหนแต่เช้าคะ? "" ไปทำงาน " ธันเอี่ยวหลังตอบเสียงเรียบแค่นั้น ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว การกระทำเย็นชาของคนรักตอนนี้มันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังงอนเธอเรื่องคืนที่ผ่านมา" ขี้งอนชะมัดไอ้หมอหน้านิ่ง! " หวานบ่นอุบอิ๊บหน้ามุ่ยอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเข้าไปเตรียมชุดทำงานให้ธันในห้องแต่งตัว" อรุณสวัสดิ์ค่ะนายหญิงวันนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารเองเลยเหรอคะ? " ป้าใจเดินเข้าห้องครัวมาเอ่ยถาม ขณะที่หวานกำลังตักกุ้งใส่หม้ออยู่" ใช่ค่ะ "" ทำข้าวต้มกุ้งเหรอคะ? "" ค่ะ ทำให้พี่ธัน เขางอนหวานอยู่ต้องเอาใจหน่อย "" น่ารักจังเลยค่ะ นายหญิงคะป้าขอถามเรื่องคุณหมอมายกับผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้ไหมคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น? "" ไว้เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหวานค่อยเล่าให้ฟังนะคะป้าใจ "" ค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท "" ไม่เป็นไรค่ะ หวานวานป้าใจยกกาแฟไปไว้ที่โต๊ะอาหารให
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก ---" เป็นยังไงบ้างคะ? " หวานเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาคนรัก" มายบอกพี่ทุกอย่างแล้ว "" พี่จะทำอะไรเธอหรือเปล่าคะ? "" ถ้ามายหยุดแค่นี้พี่คงต้องปล่อยเธอไปยังไงก็เพื่อนกันอีกอย่างมายเป็นคนเดียวที่คอยช่วยเหลือพี่สมัยเรียนหมอมาตลอด "" หวานเข้าใจไม่เป็นไรนะคะ " หวานพูดปลอบเสียงอ่อน ก่อนจะสวมกอดคนรักพร้อมกับลูบแผ่นหลังแกร่งเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นแววตาผิดหวังและเศร้าจากเขา ธันจึงกระชับกอดหวานแน่น" ขอบคุณนะหวานที่เชื่อใจพี่ "" ค่ะ หวานรักพี่หมอของหวานนะ "" รักเหมือนกันครับ "ฟอดดดดดดดดธันตอบรับหวานพร้อมกับซุกใบหน้าคมคายหอมซอกคอขาวเนียนของเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะผละกอดออกเปลี่ยนมาเป็นกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้แทน เขาส่งยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันอย่างสวยงาม" คิดถึงจัง "" คิดถึงอะไรค ะ? " หวานเลิกคิ้วถามด้วยสายตาจับผิด เมื่อสายตาเขามองเธอนั้นช่างกะลิ้มกะเลี่ยอย่างเจ้าเล่ห์" คิดถึงหวานไงครับ "" เหรอคะ? มองสายตาเยิ้มขนาดนี้กินหวานเข้าไปตอนนี้เลยดีไหมคะ? "" ได้เหรอ? งั้นพี่กินเลยนะ! " ธันแกล้งเลิกคิ้วประทวนคำ
" คุณหวานทำยังไงดีค่ะ? " ป้าใจถามอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกัน มายและเร ยังสุดดึงกันไปมาอยู่" โอ้ยยย!!!! อีบ้า!!! "" ไปเอาปืนในห้องหวานมาค่ะ "" อะไรนะคะ?!!! "" ปืนค่ะ " หวานตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาโดยสายตาไม่ละไปจากธันเลยสักนิดทำให้ธันรีบก้มหน้างุดทันที" ค่ะ ๆๆ " ป้าใจตอบแค่นั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที" พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนะหวาน หวานเชื่อพี่นะ " ธันรีบเดินเข้ามากุมมือหวานไว้หลวม ๆ พร้อมกับ อธิบายเสียงอ่อน" หวานรู้แล้วก็เชื่อด้วยค่ะ เล่นเนียนเหมือนเรียนการแสดงมาเลยนะพี่หมอ "" หึ ๆ " ธันหัวเราะในลำคอเบา ๆ อารมณ์ดี ก่อนจะคลี่ยิ้มร้ายให้หญิงคนรักตรงหน้า" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะ "" ครับ "ธันตอบรับแค่นั้นจึงเดินออกจากห้องเรดี้ไปทันที" แกอีหน้าด้านกล้าแย่งผัวกูหรือไง! "เพี๊ยะ!!!" คิดว่าฉันจะยอมหรือไง? "เพี๊ยะ!เรดี้และมายยังตบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีหวานนั่งมองอย่างมีความสุขเธอแสยะยิ้มมุมปากราวกับกำลังดูละครฉากใหญ่" ปะ...ปืนค่ะนายหญิง " ขณะนั้นป้าใจยื่นปืนให้นายหญิงของบ้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ" ขอบคุณค่ะ ป้าไปทำงานต่อเถอะ
หลายชั่วโมงต่อมา --ผับแทน" ไงมาถึงก็นั่งซึมเลยนะมึง? " แทนเดินเข้ามากระแนะกระแหนเพื่อนรักที่นั่ง น่าเศร้า อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์คนเดียวเงียบ ๆ โดยมีเสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วผับชายหญิงต่างโยกย้ายส่ายสะโพกเมามันไปกับเสียงเพลงพร้อมกับแสงสีที่สอดส่องไปมาหลายสี" ก็แค่เบื่อ เจอแต่เรื่องให้ปวดหัวตลอดเลย "" เรื่องผัว? " แทนเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน หวานได้ยินอย่างนั้นจึงกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่รวดเดียวหมด" ใจเย็น ๆ อีสัสเดี๋ยวก็กลับบ้านไม่ได้หรอกเป็นภาระให้กูอีก! "" เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสักทีฉันเบื่อที่จะแก้ปัญหาแล้วนะ อึกกก " หวานตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะฟุบหน้าลงร้องไห้ออกมา" เหนื่อยก็ร้องออกมาเถอะ วันนี้กูจะไม่ด่ามึง " แทนลูบหลังเพื่อนรักอย่างปลอบประโลมพร้อมกับพูดปลอบเสียงอ่อนพรึบ!" อึกกก เหนื่อยอ่ะฉันควรทำยังไงต่อวะอีแทนอึกกก ฮื้ออออ " หวานเงยหน้าขึ้นสวมกอดแทนทันทีพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้อ อีกทั้งยังมีความเมาเริ่มแทรกเข้ามาจึงทำให้อารมณ์อ่อนไหวง่ายไปอีก" ปล่อยนายหญิง! " ระหว่างนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมของใครบางคนดังแทรกเข้ามา ทำให้หวานและแทนรีบผละออกจากกันก่อนจะหันมองตามเสียง
ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---" ว่าไงครับมาย? " ธันวางปากกาลงพร้อมกับเอ่ยถามเสียงอ่อนเมื่อมายเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา" ธันยอมให้คุณหวานพาใครที่ไหนไม่รู้มาอยู่บ้านเหรอคะ? " มายเอ่ยถามด้วยใบหน้ามุ่ย" อือ ผมขัดใจพ่อไม่ได้ "" พ่อธันสั่งเหรอคะ? "" ครับ "" มายอยากอยู่กับธันสองคนเร็ว ๆ จังเลยค่ะ " มายบอกพลางเดินเข้าไปนั่งตักแกร่งของธันพร้อมกับคล้องคออย่างถือวิสาสะ" รออีกหน่อยนะมายผมจัดการไอ้ชาร์ทได้เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันทันที "ฟอดดดด" จริงนะคะ? " มายยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากหนึ่งครั้ง ก่อนจะถามอีกย้ำเพื่อความแน่ใจ" ครับ "" แล้วธันจะจัดการกับศัตรูเมื่อไหร่คะ? "" วันส่งของ "" ค่ะ มายจะรอนะคะ "" ขอบคุณครับ " ธันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้มายบาง ๆก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ----ระหว่างนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา ธันจึงเงยหน้ามองแต่ไม่ทันได้ดูชัดว่าเป็นใครเสียงมายดันเอ่ยเรียกซะก่อน" ธัน "" อื้มมมมมม " เมื่อธันหันกลับมาสนใจ มายจึงประกบจูบกับริมฝีปากหนาพร้อมกับเธอสอดเรียวลิ้นเข้าตวัดไปมาในโพรงปาก ธันเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำของมายก่อนจะเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่
คฤหาสน์ ธันก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---แจ็คเคาะประตูตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้ามาก้มหัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม" นายมีอะไรครับ? "" พรุ่งนี้มึงให้ป้าใจไปทำความสะอาดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้กูหน่อย "" ใครจะมาเหรอครับ? "" เหยื่อของเมียกู "" นายยอมให้นายหญิงเอาผู้ชายอื่นมานอนที่บ้านเหรอครับ? " แจ็คโพล่งถามขึ้นเสียงประหลาดใจเพล้ง!จบประโยคธันจึงเขวี้ยงหนังสือใส่แจ็คทันที แต่ดีที่ลูกน้องคนสนิทหลบได้ทัน" กูยอม ก็โง่แล้วไอ้สัส!!!! " ธันตวาดใส่ลูกน้องคนสนิทเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับจ้องด้วยสายตาดุดัน" เกือบโดนหัวผมแล้วนะนาย! ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนอื่นแล้วนายหมายถึงอะไรล่ะครับ? "" ผู้หญิงที่ทำร้ายเมียกูเมื่อหกปีก่อน หวานพึ่งส่งข้อความมาบอก "" นายพูดอย่างนี้ทีแรกผมก็เข้าใจแล้ว " แจ็คพูดตัดพ้อออกมาอย่างนึกน้อยใจผู้เป็นนาย" ปากมึงพูดออกมาเองช่วยไม่ได้! "แจ็คไม่ได้โต้เถียงเจ้านายหนุ่ม เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยใบหน้ามุ่ยเท่านั้น" เรื่องห้องครัวนายคงไม่เชื่อคุณหมอมายนะครับ "" กูดูกล้องแล้ว ไม่คิดว่ามายจะลงทุนทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้ " ธันพูดเสียงอ่อนลง ดวงตาฉายแววผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"
หลายชั่วโมงต่อมา ---แกร๊ก –ธันเปิดประตูห้องมายเข้ามาหลังจากเสร็จกิจกรรมกับหวานเมื่อหลายชั่วโมงก่อน เขาชะงักไปทันทีที่เห็นสายตาดุของมาย เธอนั่งกอดอกมองอยู่บนเตียงใหญ่ ธันจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับเดินเข้าไปหา" ตื่นแล้วเหรอมายยังมืดอยู่เลย? "" มายตกใจตื่นแล้วไม่เห็นธันเลยนั่งรอค่ะ! " มายตอบเสียงแข็งด้วยใบหน้าบึ้งตึง" ขอโทษครับ ผมทำงานเพลินไปหน่อยผมว่าเรานอนกันเถอะดึกแล้ว "" ค่ะ ธันอาบน้ำแล้วเหรอคะ "" ครับ ห้องทำงานผมมีห้องน้ำเลยอาบในนั้นเลยจะได้กลับมานอนกอดมายไง " ธันบอกเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับนั่งลงข้างเธอพลางยื่นเอามือเธอเข้ามากุมไว้หลวม ๆ ในขณะที่มายยังคงแสดงสีหน้าบึ้งตึงและน้อยใจเขา" มายโกรธผมเหรอ? ผมขอโทษนะ "" เปล่าค่ะ มายอยากรู้ว่าธันรักมายจริงไหม? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ธันยังบอกว่ารักคุณหวานอยู่ เลย "" มายก็รู้ที่ผมทำไปทั้งหมดเป็นการแสดงเท่านั้น ผมจะบอกความจริงกับมาย ผมทำไปเพราะผมต้องการช่วยมาย "" ยังไงคะ? " มายขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ" มายรู้ใช่ไหมว่าไอ้ชาร์ทคือศัตรูผม? "คำถามจริงจังของธันและสายตาแข็งกระด้างที่เขามองมา ทำให้มายรู้สึกประหม่าไปทันทีเมื่อพูดถ