Semua Bab คู่หมั้นหมอมาเฟีย : Bab 51 - Bab 60

วันต่อมา ---" นายแน่ใจใช่ไหมครับว่างานจะสำเร็จ? " มือซ้ายของชาร์ทเอ่ยถามขณะที่ชาร์ทกำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องอาหาร" สำเร็จไม่สำเร็จมึงก็คอยดู " ชาร์ทตอบเสียงสบายอารมณ์พร้อมกับจิบกาแฟโดยไม่รู้สึกหวาดกลัวหรือหวาดระแวงเลยสักนิด" ครับ "" เรื่องที่กูให้ไปสืบถึงไหนแล้ว? "" ผู้หญิงคนนั้นอยู่เกาหลีครับแต่ข้อมูลอื่น ๆ ผมกำลังตามอยู่ "" เออ รีบหน่อยก็ดีกูจะทำให้ไอ้ธันมันกระอักเลือดและเจ็บปวดเหมือนที่กูเป็น! " ชาร์ทเค้นเสียงพูดด้วยความแค้นขณะเดียวกันก็วางหนังสือพิมพ์ไว้ด้วยสายตาอำมหิตคฤหาสน์ ธัน" ไม่ต้อง! " หวานนั่งอยู่บนเตียงโพล่งขึ้นเสียงดุ เมื่อธันกำลังจะอุ้มเธอขึ้นเหมือนทุกเช้าที่เขามักจะเป็นคนอุ้มเธอลงไปรับประทานอาหารเช้าข้างล่าง ทำให้ธันหยุดการกระทำของตัวเองก่อนจะยืดตัวตรงขมวดคิ้วยุ่ง" ถ้าฉันไม่อุ้มเธอลงไป แล้วเธอจะลงยังไง? "" นายแค่ประคองฉันก็พอ "" อือ "ท่าทางเย็นชาของเธอตอนนี้มันทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อย แต่ก็ยอมทำตามที่เธอสั่งธันประคองตัวหวานเดินลงบันไดอย่างระมัดระวังพรึบบบปึก!" บอกว่าไม่ต้องอุ้มไงจะถึงแล้ว! " หวานแหวใส่ทันทีที่ธันอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวพร้อ

หลายวันต่อมา ---คอนโด ธัน" นายจะกลับบ้านแล้วใช่ไหมครับ? " แจ็คเอ่ยถามธันขณะที่เขากำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอน ตั้งแต่ธันออกจากบ้านมาอยู่คอนโดเมื่อห้าวันก่อน เขาก็ไม่กลับบ้านอีกเลย" อือ "" นายจะยอมถอนหมั้นกับคุณหวานจริง ๆ เหรอครับ? "" ก็ยัยนั่นต้องการ "" แล้วนายอยากถอนหมั้นไหมล่ะครับ? "" กูไม่ใช่คนยอมอะไรง่าย ๆ ในเมื่อยัยนั่นอยากถอนหมั้นก็เชิญแต่กูไม่! " ธันกล่าวทิ้งท้ายด้วยประโยคเรียบเฉยแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที แจ็คที่เห็นอย่างนั้นจึงเผลอหลุดยิ้มออกมา พร้อมกับเดินตามเจ้านายหนุ่มไปคฤหาสน์ ธัน" อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหวาน " หวานเดินเข้ามาในห้องอาหารเสียงมายที่เข้ามาก่อนหน้านี้ เอ่ยทักทาย แต่เธอไม่ได้สนใจอะไรจึงเดินเลี่ยงไปนั่งแทน มายจึงชักสีหน้าตามหลังอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินมาหย่อนสะโพกนั่งฝั่งตรงข้ามหวาน" ช่วงนี้ไม่เห็นธันกลับมานอนบ้านเลยคุณสองคนโกรธอะไรกันหรือเปล่าคะ? " มายถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์พร้อมกับรอยยิ้มเยอะเย้ย" แน่ใจเหรอว่าไม่รู้ เธอน่าจะรู้เป็นคนแรกนะคุณหมอมายแอบถ่ายฉันกับปืนฉันยังไม่ได้คิดบัญชีนะ! "" มายไม่ได้แอบถ่ายนะคะ มายถ่ายรูปเล่นบังเอิญเผลอ

โรงพยาบาล เค(เมื่อไหร่จะจัดการให้ฉัน? !)(ใจเย็น ๆ สิครับคุณหมอคนสวยผมจัดการให้ตามที่คุณขออยู่แล้ว แต่คุณต้องทำงานให้ผมด้วยสิถึงจะวิน ๆ ทั้งคู่)(นี่นาย!!)ก๊อก ก๊อก ก๊อกแกร๊ก ---ขณะที่มายกำลังคุยสายกับใครบางคนอยู่ เมื่อเห็นแจ็คเดินเข้ามาในห้องเธอจึงรีบกดวางสายทันทีพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยคลี่ยิ้มให้แจ็คบาง ๆ ต่างจากใบหน้าดุร้ายเมื่อสักครู่อย่างสิ้นเชิง" ผมเข้ามากวนหรือเปล่าครับคุณหมอมาย? "" ไม่ค่ะ ธันล่ะคะ? "" นายสั่งให้ผมมารับคุณมายครับนายติดธุระ "" ธุระอะไร? ! " มายโพล่งถามขึ้นเสียงดุอย่างโมโหที่ธันไม่มารับเธอด้วยตัวเอง ทำให้แจ็คอึ้งไปกับน้ำเสียงของมายทันที" อ๋อขอโทษค่ะช่วงนี้มายเครียด ๆ เลยหงุดหงิดไปหน่อย "" ไม่เป็นไรครับ นายติดธุระอะไรผมก็ไม่แน่ใจนะครับนายไม่ได้บอกไว้ "" ค่ะ งั้นรอมายเปลี่ยนชุดสักครู่นะคะ " มายบอกแค่นั้นเสียงเรียบด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ภายในใจเธอร้อนรุ่มดั่งไฟ ธันกล้าปล่อยเธอให้กลับไปกับไอ้หมาขี้เรื้อนรับใช้โดยไม่ให้ความสำคัญกับเธออย่างที่ผ่านมา" เพราะอีหวานใช่ไหมธันถึงไม่สนใจมาย!!! " ขณะที่มายแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำ เธอเค้

หลายวันต่อมา ---ผับแทน" อีหวานมึงมาฉลองแล้วจะมานั่งซึมทำไมวะ? " แทนเอ่ยถามเสียงดุเมื่อหวานเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร" ขอโทษ "" พี่หวานเป็นอะไรหรือเปล่า? " ปืนนั่งอยู่ข้าง ๆ เมลล์เอ่ยถาม" นั่นสิพี่หวานตั้งแต่เข้ามาไม่เห็นยิ้มเลย "" ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษที่ทำให้ทุกคนอึดอัด "" ถ้าคิดได้มึงก็เลิกเศร้า "" รู้แล้วหน่าา " หวานตอบตกลงอย่างขอไปที" อยากให้พี่มิลินมาด้วย " ปืนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าก่อนจะกระดกแก้วเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมดพร้อมกับวางแก้วกระทบโต๊ะเสียงดังด้วยท่าทางของคนอกหักปึก !" ไอ้ปืนยังไม่ลืมยัยมิลินอีกเหรอเกือบสองปีแล้วนะ? "" โถ่ พี่หวานการจะลืมใครสักคนมันยากนะพี่ " ประโยคของปืนทำให้สะเทือนถึงเมลล์กับแทนเมื่อทั้งคู่เคยแอบรักกันมาก่อนตั้งแต่มหาลัยทั้งสองสบตากันแวบนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนีกัน" สู้ ๆ นะไอ้ปืน "" บอกตัวเองด้วยหรือเปล่าอีหวาน? "" บอกปืนสิ! " หวานกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิดเพื่อกลบเกลื่อนความจริงที่อยู่ภายในใจ ก่อนจะกระดกหล้าเข้าปากอึกใหญ่" เบา ๆ พี่หวานเดี๋ยวก็เมา "" กินนนนให้เมาาาาไปเลยเมลล์ มาาาฉลองงงกัน " หวานกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงยวนยานพร้อมกับชูแก้

สนามบิน ---รถสปอร์ตหรูของธันขับเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าทางเข้าของสนามบิน โดยมีชิ การ์ดดูแลหวานและลูกน้องอีกสามคนเดินเข้ามาก้มหัวให้ทันทีที่เจ้านายหนุ่มลงจากรถมา แต่ละคนไม่กล้าเงยหน้ามองเจ้านายหนุ่มได้แต่ก้มหน้าอย่างหวั่นเกรง เมื่อรู้ว่าธันต้องโมโหแน่ที่ปล่อยให้หวานหนีไป" ตอบกู! พวกมึงมัวทำอะไรอยู่เห็นหวานแล้วทำไมไม่เข้าไปยื้อไว้! " ธันกดเสียงต่ำถามอย่างวิตก ภายในใจเขาตอนนี้กำลังสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ให้อาละวาดระเบิดอารมณ์เดือดออกมา" ผมตามคุณหวานมาจากคอนโด ไม่คิดว่าคุณหวานจะขึ้นเครื่องหนีไปครับเลยไม่ได้เอะใจอะไร อีกอย่างผมไม่เห็นว่าคุณหวานเธอจะถือกระเป๋าเดินทางมาด้วยครับ "" มึงไปสืบมา ว่าหวานไปไหนภายในครึ่งชั่วโมงถ้าไม่ได้กูจะฆ่าพวกมึงทิ้งซะ!!! " ธันตวาดสั่งเสียงดังอย่างโมโห ผู้คนเดินผ่านไปมาแถวนั้นต่างรีบเดินหนีอย่างหวาดกลัวเมื่อได้ยินประโยคของธันเมื่อสักครู่" ครับ " ชิ และลูกน้องตอบรับพร้อมกับก้มหัวน้อมรับคำสั่ง ก่อนจะรีบกลับเข้าไปในสนามบิน" โถ่โว้ยยยย!!!! คิดจะหนีฉันไปเหรอวะ!!! " ธันสบถคำออกมาอย่างร้อนใจเขาทั้งโมโหและหวาดกลัวที่รู้ว่าหวานหนีเขาไปแบบนี้ ผู้คนเดินอยู่แถวนั้นต่า