Semua Bab คู่หมั้นหมอมาเฟีย : Bab 61 - Bab 70

คฤหาสน์ ธันรถยนต์หรูของธันขับเคลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์ ก่อนจะจอดสนิทหน้าบ้านเขาก้าวขาลงจากรถด้วยใบหน้าตึงเครียด ตอนนี้ภายในใจมันกระวนกระวายไปหมด" นายครับ เรื่องไอ้ผู้การได้หลักฐานผิดกฎหมายของมันมาแล้วครับ "" ส่งหลักฐานมาให้กู เรื่องหวานไปถึงไหนแล้ว? "" ไอ้ ชิยังไม่ติดต่อมาครับ "ธันหายใจออกมาพรืดใหญ่เขารีบร้อนอยากรู้ตอนนี้แต่ก็ต้องใช้เวลาหาข้อมูลที่ชัดเจนเรื่องนี้เขาลืมไปเลยได้แต่โวยวายไปทั่ว ธันจึงเดินคอตกขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ" ธันกลับมาแล้วเหรอคะ? " ระหว่างนั้นเสียงของมายที่พึ่งออกจากห้องดังเข้ามาเอ่ยถาม" อือ "" เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าตาดูเครียด ๆ ? "" ไม่มีอะไรมายผมขอตัว " ธันทิ้งท้ายประโยคเย็นชาแค่นั้นก่อนจะรีบเดินขึ้นไปห้องนอนของเขาทันทีแกร๊ก ---ทันทีที่เข้ามาภาพต่าง ๆ ของหวาน อยู่ในห้องนี้กลับแวบเข้ามาในโซนประสาทเต็มไปหมดทั้งรอยยิ้ม เสียงพูดคุย เสียงร้องไห้ และ ภาพต่าง ๆ อีกทั้งภาพตอนเขาทำร้ายหวานในคราวนั้นยังฉายเข้ามาให้เห็นอย่างชัดเจน มันทำให้หัวใจเจ็บจี๊ดขึ้นมาไม่น้อย" เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกยัยปากร้าย!! " ธันนั่งพึมพำอย่างนึกโมโหอยู่บนเตียงใหญ่ ทั้งหัวใจแกร่งกระวน

ถนนกาโรซูกิล (กรุงโซล)" ตรงนี้ก็ถูกแล้วหนิ ไม่เห็นมีอุบัติเหตุอะไรเลย " หวานพึมพำอย่างสงสัย เมื่อเดินมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้สีเหลืองเต็มสองข้างทางดูแล้วไม่เห็นมีอุบัติเหตุแม้แต่ที่เดียวแถมผู้คนยังไม่ค่อยมีอีกพรึบ!!" อือออออ " ระหว่างที่หวานกำลังเดินตามหานายไปเรื่อย ๆ จู่ก็มีใครไม่รู้เอาผ้ามาปิดปากจากทางด้านหลัง จนเธอพูดขอความช่วยเหลือไม่ได้ได้แต่ส่งเสียงร้องอยู่ในลำคอไม่นานเธอจึงสลบไปข้าวของเสื้อผ้าที่ซื้อมากระจัดกระจายเต็มท้องถนนวันต่อมา ---" อื้อออ " หวานส่งเสียงครางในลำคอเมื่อเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเธอค่อย ๆ ปรือตาอย่างยากลำบากพร้อมกับใช้มือขยี้ตาเบา ๆ เพื่อให้ม่านตามองเห็นชัดเจน ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ห้องโทนสีเทาตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์เกาหลีฉบับผู้ชาย" ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนฉันหนิ! " หวานโพล่งขึ้นอย่างตกใจ เธอดันตัวลุกขึ้นก้าวขาลงจากเตียงทันที แล้ววิ่งไปยังประตูก่อนจะพยายามเปิดมัน" ทำไมเปิดไม่ได้ ใครอยู่ข้างนอกช่วยเปิดให้ที!! ช่วยด้วย!!! ได้ยินไหมว่าเปิดประตู!!!! " หวานตะโกนเสียงดังเรียกให้คนข้างนอกช่วยด้วยความหวาดกลัว เมื่อครั้งล่าสุดเธอจำได้คือเธอโดนผู้ชายที่ไหนไม่รู้ล็อกตั

วันต่อมา ---" ยิ้มหน่อยสิคะ หน้านิ่งอีกแล้ว " หวานบอกกับธัน เขาเอาแต่ทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จาตั้งแต่ตื่นนอน ขณะยืนอยู่ในลิฟต์" หวานไม่ยอมลบรูปมันน่าเกลียด! "" น่ารักจะตายหมอหน้านิ่งกับชุดนอนสายเดียว ฮ่า ๆๆ "" ไม่ตลกนะหวานเสียลุคหมด "" หวานไม่เอาให้ใครดูหรอก "" แต่เพื่อนหวานเห็นแล้วนะ "" จะคิดมากทำไมคะ เลิกทำหน้านิ่งได้แล้วค่ะ " หวานพูดขึ้นพร้อมกับบีบแก้มสากไปมาอย่างหยอกล้อ ธันจึงค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมามีความสุขได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสของเธอ" ดีมากค่ะถูกใจหวาน "" พี่จะทำให้หวานมีความสุขที่สุด "" แน่ใจ? "" ร้อยเปอร์เซ็นต์ "" ดีมากค่ะ "" สวัสดีครับนาย คุณหวาน " แจ็คเดินเข้ามาทักทายเจ้านายทั้งสองหลังเดินจับมือกันเดินออกมาจากลิฟต์" สวัสดีค่ะพี่แจ็ค "" ครับคุณหวาน วันนี้ดูใบหน้านายสดใสขึ้นนะครับ "" อะไรไอ้แจ็ค? "" ต่างจากสองวันก่อนเอาแต่เคร่งขรึม กระวนกระวายใจไปทั่วหลังรู้ว่าคุณหวานหายไป " แจ็คเอ่ยอย่างล้อเลียนหวังจะแกล้งเจ้านายหนุ่ม" จะพูดทำไมไอ้แจ็คไปเตรียมรถ! "" หรือไม่จริงครับนาย? "" รีบไปก่อนที่จะโดนตีนกู!! " ธันแหวใส่ลูกน้องเสียงดุดัน ด้วยสายตาอำมหิต" ครับ ๆ ไปแล้วครับ " เ

วันต่อมา ---คฤหาสน์ ชาร์ท" นายครับ " ลูกน้องคนสนิทของชาร์ทเดินเข้ามาก้มหัวทำความเคารพก่อนจะเอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่มชาร์ทที่นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องนั่งเล่นเงยหน้ามองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตานิ่ง ๆ เป็นเชิงถาม" คุณเรดี้ มาขอพบครับ "" หึ ๆ ไม่ต้องไปเอาตัวมาให้เสียเวลาเสือกมาถึงที่เลยว่ะ " ชาร์ทหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างเย้ยหยันพร้อมกับพูดขึ้นเสียงเรียบ ก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาจิบอย่างสบายอารมณ์" ให้เธอมาพบกูที่นี่ "" ครับนาย "หลังจากลูกน้องคนสนิทรับคำสั่ง ชาร์ทจึงหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอย่างอารมณ์ดีนั่งรอคนที่เขาต้องการพบ" นั่งก่อนสิครับคุณเรดี้ " ชาร์ทลุกขึ้นเอ่ยชวนตามมารยาททันทีที่เรดี้เดินเข้ามาในห้องรับแขก เธอส่งยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้าตอบรับ" ขอบคุณค่ะ "" ยินดีที่ได้รู้จักครับ ว่าแต่คุณรู้จักผมได้ยังไงครับ? " ชาร์ทกล่าวขึ้นอย่างเป็นมิตรก่อนจะเอ่ยถามในประโยคต่อมาเสียงเจ้าเล่ห์ด้วยสายตากะลิ่มกะเลี่ย มองเรดี้แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก" ก่อนพ่อจะหายตัวไปท่านส่งข้อความบอกให้มาหาคุณค่ะ "" แต่ผมไม่รู้จักพ่อคุณเรดี้นะครับรู้จักแต่คุณเรดี้ที่เป็นดาราดังจากเกาหลี "" เร ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าพ่

วันต่อมา ---" อื้อออ " หวานส่งเสียงครางในลำคอเบา ๆ เมื่อแสงแดดอ่อน ๆ หลุดลอดผ่านผ้าม่านจากระเบียงเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาให้เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่ หวานค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาอย่างยากลำบากเธอดันตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง ก่อนจะปิดปากหาวหวอด ๆ พร้อมกับดึงหูฟังออกวางไว้บนหัวเตียง" ไปนอนไหนนะ " หวานบ่นพึมพำเป็นห่วง แต่พอนึกถึงเรื่องคืนที่ผ่านมาจึงทำให้โมโหขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงเดินกระทืบเท้าเข้าห้องน้ำไปทันทีแกร๊ก ---หวานเปิดประตูห้องนอนออกมาหลังจากแต่งตัวอะไรเสร็จสับ แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือธัน เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาอ้อนวอน ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาเมื่อหวานทำตัวเย็นชาใส่" พี่ขอโทษนะหวาน "" ขอโทษเรื่อง? "" ก็ทุกเรื่องที่ทำให้หวานโกรธไงคะ หวานจะยกโทษให้พี่หมอสุดหล่อคนนี้ไหมเอ่ย? " ธันกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแกมหยอกล้อ พลางเอี่ยมจับมือหวานขึ้นมากุมไว้หลวม ๆ พร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ ราวกับเด็กน้อยอ้อนเอาของเล่น ท่าทางของธันทำให้หวานถึงกับหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อได้สติกลับมา เธอกำลังจะใจอ่อนให้คนตรงหน้า จึง