Lahat ng Kabanata ng กรงรักราชาโจร: Kabanata 41 - Kabanata 50

กรงรักราชาโจรตอนที่ 41(ฉิบหาย)"ยังไงจาห์มาล์ลูกว่ามาสิ" เพียงเดินเข้ามายังห้องรับรอง ที่อยู่ในพื้นที่ห้องพัก เสียงอันน่าสะพรึงกลัวของมารดาก็เอ่ยทักทันที"ไม่มีอันใดขอรับ" ปฏิเสธหน้าตาย ทั้งที่มารดานั้นเห็นเต็มสองตาอย่างตะลึงงัน"มันจะไม่มีได้อย่างไรกัน ลูกทำอะไรเธอผู้นั้น แถมยังย่ำยีเธอทั้งที่ได้รับบาดเจ็บ จากสิ่งที่แม่เห็นเธอไม่ได้สมยอมลูกเลยสักนิด" พระนางตอบโต้บุตรชายที่ตีหน้าซื่อ ด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธ การกระทำที่มันสะกิดแผลเก่าในใจ ทำให้พระนางไม่ปลื้ม"ท่านแม่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ" บุตรชายที่เห็นสีหน้าของมารดาดูจริงจัง จึงจับข้อมือของมารดามากุมไว้ ก่อนจะโอบกอดพระนางสายตาก็ส่งสัญญาณไปทางบิดา ที่นั่งนิ่งมองอยู่ห่าง ๆ เพราะไม่อยากโดนหางเลขไปด้วย รู้ดีว่าภริยานั้นเวลาโมโหจริงจังแค่ไหน ยิ่งเรื่องที่มันแสนจะสะกิดใจยิ่งทำให้ถูกพาลไปกันหมด...อยู่นิ่ง ๆ ถึงจะรอด นั่นคือสิ่งที่ เชคฮ อานัส ย้ำเตือนตัวเองในใจ"รอบนี้แม่ไม่เล่นด้วยนะ ทำไมมีนิสัยแบบนี้ ที่ผ่านมานี่ตบตาแม่มาโดยตลอดใช่ไหม นิสัยเหมือนท่านพ่อไม่มีผิด" ความโกรธกริ้วทำให้สีหน้าของพระนางแดงก่ำ ผละกอดจากบุตรชาย แล้วเอ่ยต่อว่าอย่างตำหนิ

กรงรักราชาโจรตอนที่ 43(สิทธิ์แค่คนเดียว)"ฟาตินมองซีรีนผิดไปจริง ๆ ""ดีแล้วที่เผยธาตุแท้ออกมาเร็ว ครั้งนี้ความริษยาทำให้นางพลาดไป เราเข้าข้างในเถอะ ดูท่าแล้วจาห์มาล์จัดการได้ เรื่องของหนุ่มสาวปล่อยให้เขาจัดการไป""หวังว่าจาห์มาล์คงไม่ทำรุนแรงกับผู้หญิงอีกนะคะ""คงไม่กล้าหรอก คงยังเห็นหัวพ่อกับแม่อยู่""ยังไม่ทันได้รู้เรื่องลึกเลยค่ะ ข้างนอกดันเกิดวิวาทเสียก่อน ฟาตินเลยอดรู้สิ่งที่จาห์มาล์ปิดบัง ฟาตินว่ามันยังต้องมีสิ่งที่จาห์มาล์ก่อขึ้นโดยที่เราไม่รู้อีกแน่เลย เพราะท่านเชคฮนั่นแหละค่ะ ที่ชอบให้ท้ายลูกเลยแอบหนีไปทำอะไรลับหลังเราแบบนี้""อ้าว...ผิดแบบไม่ทันตั้งตัวอีกแล้วรึ""ค่ะ""อืม ผิดก็ผิด ยอมรับผิดเองก็ได้ ถ้ามันทำให้รานีของอานัสสบายใจ""ทำไมทรงน่ารักแบบนี้ละคะ""ก็น่ารักมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ"ผู้ครองรัฐพร้อมราชินีที่ซุ่มมอง ต้องกลับเข้าห้องรับรองตามเดิม เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแล้วว่า บุตรชายจัดการเองได้กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องถึงมือของผู้ครองรัฐให้ตัดสิน คำพูดที่ผู้เป็นสวามีไม่ต้องการให้ภริยาเอ่ยกับตัวเองตามแบบราชสำนัก นั่นเพราะไม่อยากฟังแล้วห่างเหิน อยากจะเป็นแบบ

กรงรักราชาโจรตอนที่ 45(ว่าที่ราชินี)หลังจากส่งบิดามารดาตรงประตูเสร็จสิ้น จึงเอี้ยวตัวหันกลับเข้ามาในห้องดังเดิม นั่งลงข้างเตียงคนที่นอนหลับด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันสับสนและตีกันไปหมด พลันสมองก็นึกย้อนในสิ่งที่บิดาพูดถึงด้วยความสงสัย เรือนกุหลาบ! "ว่าแต่ท่านพ่อรู้ได้อย่างไรกันว่าเรามีเรือนกุหลาบ อุตส่าห์แอบซุ่มสร้างเงียบ ๆ ไว้รื่นเริงพักผ่อนส่วนตัว" พึมพำเสียงเบาเพียงลำพังอย่างคนคิดไม่ตก"ยังอยู่อีกเหรอ? " แต่แล้วเสียงงัวเงียของจัสซีเนีย ก็แทรกเข้ามาทำให้ต้องสลัดความสงสัยนั้นทิ้งไป หันไปมองหน้าหล่อนที่ช่างดูเดียงสา กำลังพยายามดันตัวเองให้ลุกนั่ง นั่นจึงทำให้จาห์มาล์รีบยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ประคองหล่อนให้ได้นั่งในท้วงท่าที่สะดวกสบายหล่อนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่พยาบาลทำแผลเสร็จ ภายในห้องหับก็เงียบเชียบราวกับป่า นั่นจึงทำให้หล่อนหลับได้อย่างง่ายดาย นานหลายนาทีจนรู้สึกตัวและเห็นใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร นั่งอยู่ข้างเตียงดั่งคนกำลังใช้ความคิด จึงได้เอ่ยทัก"ตื่นมาก็ปากเสียเลยนะยัยตัวแสบ เรายังไม่ตายก็ต้องยังอยู่สิ" คำทักทายแรกยามตื่นนอนของจัสซีเนีย ทำเอาจาห์มาล์ถึงขมวดคิ้วชนกัน

กรงรักราชาโจรตอนที่ 47(โปรดปราน 18+)"ทรงดื่มหนักเกินไปแล้วขอรับ" ริฎวานเตือนสติด้วยความห่วงใย เมื่อนายเหนือหัวกระดกเครื่องดื่มรสฝาดคอลงรวดเดียวอย่างกับน้ำเปล่าแก้วแล้วแก้วเล่าอย่างไม่รู้เมา ข้างกายมีสองสาวงามคอยดูแลใกล้ชิด นั่งตัวติดกันจนแทบสิงร่าง สุราคละเคล้านารีช่างเป็นอะไรที่หอมหวานเข้ากันได้เป็นอย่างดี"ไม่ใช่เรื่องของนาย" จาห์มาล์หาได้สนในความห่วงใยของริฎวาน ยังคงกระดกเครื่องดื่มสีเข้มลงคออย่างต่อเนื่อง พร้อมกับแกล้มที่สาวงามคอยป้อนใส่ปากอย่างสำราญ"กระผมแค่ห่วงสุขภาพของท่าน" ริฎวานยังคงว่าต่อ พูดกับคนเมาไม่รู้จะต่อกลอนได้หรือไม่ แต่ด้วยความห่วงใยที่เขามี สีหน้าของนายเหนือหัวที่แดงก่ำ ทำให้เขาต้องย้ำเตือนทั้งที่รู้แก่ใจว่าผู้เป็นนายนั้นคงไม่คิดฟัง"ขอบใจ แต่เราแข็งแรงดี" เป็นอย่างที่ริฎวานคิดล่วงหน้าไม่มีผิด คนสนิทใกล้ชิดจนรู้ใจ แม้จะห่วงใยก็ถูกปฏิเสธอด้วยความเอาแต่ใจตน"...ท่านนี่นะทรงรั้นไม่เปลี่ยน" ริฎวานถึงกับส่ายหัว แม้จะเห็นตั้งแต่เยาว์วัยก็ยังไม่คิดจะชินชาเสียที"มาริฎวานชนแก้วกับเรา เลิกพูดเรื่องอื่นเถอะน่า นี่เรามาเที่ยวหาความสุขใส่ตัวเองนะ จะมาพูดเรื่องเครียดทำไมกัน

กรงรักราชาโจรตอนที่ 49(คนสวน)"พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากพื้นที่นะคะ" นางกำนัลที่เห็นจัสซีเนียและซัลมา เดินมาจากด้านบนหมายจะเดินออกจากนอกประตู จึงได้ทักท้วงและยืนขวางทางไว้"พวกเราแค่ขอไปเดินดูดอกไม้ได้ไหม?" ซัลมาว่าขึ้นอย่างขอร้อง"องค์รัชทายาทไม่ได้มีคำสั่ง พวกเราไม่อาจขัดได้" นางกำนัลยังยึดมั่นในหน้าที่ไม่มีขาดตกบกพร่อง นั่นทำให้ซัลมาถึงกับหน้าหงอยลงทันตา"พวกเราจะไปไม่นานหรอก ให้พวกเราไปเดินสูดอากาศข้างนอกบ้าง มันน่าเบื่อจะตายที่ต้องอดอู้อยู่แต่ในนี้" จัสซีเนียว่าเสริม เพราะหล่อนก็ต้องการจะออกไปเดินรับอากาศเหมือนกัน"ไม่ได้ค่ะ" นางกำนัลยังคงยืนกราน"พวกเราสัญญาว่าจะไม่ซนค่ะ แล้วจะรีบกลับมาแน่นอน จะไม่ให้องค์รัชทายาทรู้ คุณนางกำนัลไม่พูด พวกเราไม่พูดท่านก็ไม่ทรงทราบหรอกค่ะ นะ นะ นะ พวกเราเบื่อจนใจจะขาดอยู่แล้ว" เมื่อใช้ไม้แข็งแล้วไม่ได้ผล ซัลมาจึงใช้ลูกอ้อน ขยับไปกอดแขนของนางกำนัล จนต้องลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน"สิบนาทีเท่านั้นนะคะ" และแล้วก็ต้องแพ้ลูกอ้อนของซัลมา จนตบปากรับคำอนุญาตแม้จะเสี่ยงก็ตาม"เย่ ขอบคุณมากนะคะ" ซัลมาแสดงความดีใจอย่างกับเด็ก ก่อนจะลากแขนของจัสซีเนียอ