กรงรักราชาโจรตอนที่ 47(โปรดปราน 18+)"ทรงดื่มหนักเกินไปแล้วขอรับ" ริฎวานเตือนสติด้วยความห่วงใย เมื่อนายเหนือหัวกระดกเครื่องดื่มรสฝาดคอลงรวดเดียวอย่างกับน้ำเปล่าแก้วแล้วแก้วเล่าอย่างไม่รู้เมา ข้างกายมีสองสาวงามคอยดูแลใกล้ชิด นั่งตัวติดกันจนแทบสิงร่าง สุราคละเคล้านารีช่างเป็นอะไรที่หอมหวานเข้ากันได้เป็นอย่างดี"ไม่ใช่เรื่องของนาย" จาห์มาล์หาได้สนในความห่วงใยของริฎวาน ยังคงกระดกเครื่องดื่มสีเข้มลงคออย่างต่อเนื่อง พร้อมกับแกล้มที่สาวงามคอยป้อนใส่ปากอย่างสำราญ"กระผมแค่ห่วงสุขภาพของท่าน" ริฎวานยังคงว่าต่อ พูดกับคนเมาไม่รู้จะต่อกลอนได้หรือไม่ แต่ด้วยความห่วงใยที่เขามี สีหน้าของนายเหนือหัวที่แดงก่ำ ทำให้เขาต้องย้ำเตือนทั้งที่รู้แก่ใจว่าผู้เป็นนายนั้นคงไม่คิดฟัง"ขอบใจ แต่เราแข็งแรงดี" เป็นอย่างที่ริฎวานคิดล่วงหน้าไม่มีผิด คนสนิทใกล้ชิดจนรู้ใจ แม้จะห่วงใยก็ถูกปฏิเสธอด้วยความเอาแต่ใจตน"...ท่านนี่นะทรงรั้นไม่เปลี่ยน" ริฎวานถึงกับส่ายหัว แม้จะเห็นตั้งแต่เยาว์วัยก็ยังไม่คิดจะชินชาเสียที"มาริฎวานชนแก้วกับเรา เลิกพูดเรื่องอื่นเถอะน่า นี่เรามาเที่ยวหาความสุขใส่ตัวเองนะ จะมาพูดเรื่องเครียดทำไมกัน
กรงรักราชาโจรตอนที่ 48(โชคชะตา)ตลอดคืนที่จัสซีเนียนอนแทบไม่เต็มตื่น ในหัวสมองของหล่อนพลันคิดไปต่าง ๆ นานา เหตุใดเขาถึงได้เสียคำสัตย์ที่ให้ไว้ คำมั่นสัญญาเดียวที่หล่อนเฝ้ารอคอย กับการที่จะได้โผบินในโลกกว้างอย่างอิสระ แม้ที่ผ่านมาหล่อนจะเป็นคนก้าวขาเข้ามาเป็นเหยื่อให้ราชสีห์เอง แต่ก็กลับมีความหวังด้วยคำสัญญานั้น แต่แล้วบัดนี้มันเหมือนกับเป็นความฝันเฟื่องเท่านั้นดวงตะวันโด่เจิดจ้า จนปาไปเกือบเที่ยงของวันใหม่ หล่อนและซัลมาก็ยังอยู่ในบ้านหลังโต ที่เหล่านางรับใช้และนางกำนัลเรียกมันว่าเรือนกุหลาบ ซึ่งก็เหมาะแล้วกับชื่อที่พักนี้ เพราะมันมีแต่ดอกกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์ปลูกล้อมรอบ มีทั้งกุหลาบทะเลทรายโชยกลิ่นหอมหวนในยามราตรี แปลกดีทั้งที่ประเทศนี้ที่แทบไม่มีใครรู้จัก เป็นเขตที่มีแต่ทะเลทราย กลับสรรหาไม้ดอกหลากสีมาปลูกได้อย่างสวยงาม"เธอเป็นอย่างไรบ้างซัลมา" จัสซีเนียเอ่ยปากถามก่อน หลังจากที่พวกหล่อนนั้นสะสางกับกิจวัตรประจำตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว"ฉันสบายดี ฉันเป็นห่วงเธอมาก ตอนเห็นเธอถูกยิงฉันใจสั่นไปหมด" ซัลมาคว้ามือของจัสซีเนียกุมไว้ ความเดียงสาที่สื่อออกมาทางแววตา มันเป็นดั่งปากว่าจริง ๆ"
กรงรักราชาโจรตอนที่ 49(คนสวน)"พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากพื้นที่นะคะ" นางกำนัลที่เห็นจัสซีเนียและซัลมา เดินมาจากด้านบนหมายจะเดินออกจากนอกประตู จึงได้ทักท้วงและยืนขวางทางไว้"พวกเราแค่ขอไปเดินดูดอกไม้ได้ไหม?" ซัลมาว่าขึ้นอย่างขอร้อง"องค์รัชทายาทไม่ได้มีคำสั่ง พวกเราไม่อาจขัดได้" นางกำนัลยังยึดมั่นในหน้าที่ไม่มีขาดตกบกพร่อง นั่นทำให้ซัลมาถึงกับหน้าหงอยลงทันตา"พวกเราจะไปไม่นานหรอก ให้พวกเราไปเดินสูดอากาศข้างนอกบ้าง มันน่าเบื่อจะตายที่ต้องอดอู้อยู่แต่ในนี้" จัสซีเนียว่าเสริม เพราะหล่อนก็ต้องการจะออกไปเดินรับอากาศเหมือนกัน"ไม่ได้ค่ะ" นางกำนัลยังคงยืนกราน"พวกเราสัญญาว่าจะไม่ซนค่ะ แล้วจะรีบกลับมาแน่นอน จะไม่ให้องค์รัชทายาทรู้ คุณนางกำนัลไม่พูด พวกเราไม่พูดท่านก็ไม่ทรงทราบหรอกค่ะ นะ นะ นะ พวกเราเบื่อจนใจจะขาดอยู่แล้ว" เมื่อใช้ไม้แข็งแล้วไม่ได้ผล ซัลมาจึงใช้ลูกอ้อน ขยับไปกอดแขนของนางกำนัล จนต้องลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน"สิบนาทีเท่านั้นนะคะ" และแล้วก็ต้องแพ้ลูกอ้อนของซัลมา จนตบปากรับคำอนุญาตแม้จะเสี่ยงก็ตาม"เย่ ขอบคุณมากนะคะ" ซัลมาแสดงความดีใจอย่างกับเด็ก ก่อนจะลากแขนของจัสซีเนียอ
กรงรักราชาโจรตอนที่ 50(นางบำเรอ)"จะกลับแล้วหรือคะ" เสียงหวานของมาหยาทักขึ้น จังหวะเดียวกับที่จาห์มาล์ เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า อย่างไม่คิดอายสายตาของมาหยาที่จ้องมอง หล่อนลุกไปปรนนิบัติ จัดการหยิบจับเสื้อผ้าคอยสวมใส่ให้กับเขา"อืม เรามีงานต้องทำ" จาห์มาล์ว่าขึ้นอย่างไม่ยี่หระ สอดแขนใส่เสื้อที่มาหยาอำนวยให้"ท่านพักผ่อนเพียงไม่กี่ชั่วโมงเองนะคะ น่าจะพักอีกสักหน่อย...กว่ามาหยาจะได้อยู่กับท่านแบบนี้ นานทีท่านจะมาหา ยังไม่หายคิดถึงเลยค่ะก็จะไปเสียแล้ว" มาหยาซบหน้าลงแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน วงแขนโอบกอดรอบเอวสอบหลวม ๆ เนื้อนูนนุ่มนิ่มสัมผัสกับกายชาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เลือดชายแล่นพล่าน เพราะผ่านคืนที่สุขสมมาอิ่มหนำสำราญแล้ว"ช้ำไปทั้งตัว ไม่กลัวเราหรือไง" จาห์มาล์ยืนนิ่งไม่ได้กอดตอบ เพราะอ้อมกอดของเขาไม่ได้ใช้กับใครพร่ำเพรื่อ เพียงแค่นางบำเรอทางกาย ไม่มีสิทธิ์ใดในอ้อมกอดอุ่นและจับต้องส่วนที่หวงแหนในร่างกายของเขา"มาหยารับได้ ขอแค่เป็นท่านจาห์มาล์" จริตหญิงที่มักใช้ได้ผลเสมอกับผู้ชาย หล่อนงัดมันมาใช้พูดอย่างเอาใจ ก็เขามันคือขุมทรัพย์อันล้ำค่า จะทำให้หลุดมือได้อย่างไร"เธอมันได้ใจเรา
กรงรักราชาโจรตอนที่ 51(พอสักที 18+)"จัสซีเนีย" น้ำเสียงเศร้าของซัลมาเอื้อนเอ่ย เมื่อจัดการแต่งตัวให้กับจัสซีเนียเรียบร้อยคนที่นั่งนิ่งบนเตียงเหมือนกับตุ๊กตา ถูกซัลมาแปลงโฉมด้วยชุดคลุมลูกไม้สีขาวสะอาด ประดับประดาด้วยเพชรแท้เม็ดเล็ก ๆ ระยิบระยับ ปล่อยชายยาวลากพื้นอย่างสง่างาม ชุดที่มีมูลค่าแพงลิบลิ่ว หากทั้งชีวิตของจัสซีเนียหรือซัลมาคงไม่มีปัญญาหามาครอบครองเป็นเจ้าของได้ ประทินผิวด้วยน้ำหอมจากกลีบดอกไม้จนกลิ่นคละคลุ้งตลบอบอวล น่ารัญจวณใจแก่ผู้ที่เข้าใกล้ยิ่งนัก"ชุดนางบำเรอนี่สวยดีเนอะ" พยายามพูดติดตลก แต่คนที่นั่งยอง ๆ ลงพื้นเงยหน้ามองกลับมีสีหน้าเศร้าหมอง ซัลมาสงสารจัสซีเนียเป็นอย่างมาก แต่หล่อนก็ยากที่จะช่วยเหลืออะไรเพื่อนได้"ฉันสงสารเธอ" ซัลมาว่าขึ้นน้ำเสียงเศร้านั้น มันกำลังจะเรียกธารน้ำตาของจัสซีเนียให้ไหลริน"ฉันไม่เป็นไรหรอก เอาตัวรอดได้ เธอไปพักเถอะเดี๋ยวถูกลงโทษจะแย่เอานะ" จัสซีเนียว่าขึ้นพร้อมระบายยิ้มให้ซัลมา รอยยิ้มที่ดูไร้ความสดใส มันเป็นยิ้มที่มีแต่ความเศร้าหมอง รู้สาแก่ใจว่าถึงอย่างไรก็ไม่รอดพ้น แต่ก็ไม่อยากจะให้ซัลมานั้นตกที่นั่งลำบากไปด้วย"เราคงได้เจอกันพรุ่งนี้เ
กรงรักราชาโจรตอนที่ 52(เลว18+)บทรักที่ร้อนแรงตั้งแต่ช่วงบ่าย สองกายนอนกกกอดกันอย่างไม่รู้สึกตัวด้วยความเหนื่อยล้า จนดวงตะวันลาลับขอบฟ้า ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีใครตื่น จนเวลาผันผ่านมาถึงยามกลางคืนที่พระจันทร์ทอแสงสีนวลสาดทอผ่านบานหน้าต่างเข้ามา ข้าวปลามื้อเย็นยังไม่ตกถึงท้องของคนทั้งสองแม้แต่คำเดียวแขนแกร่งที่เริ่มเหน็บชา ทำให้จาห์มาล์รู้สึกตัว เปลือกตาค่อย ๆ ลืมมอง กะพริบปรับรับแสงที่ผันเปลี่ยน สายตามองเห็นจัสซีเนียที่ยังคงนอนหลับสนิท ใบหน้าจิ้มลิ้ม ริมฝีปากอิ่ม ทำให้เขาที่ได้เมียนมองต้องลอบยิ้มอย่างเผอเรอ เรียวปากสีชมพูระเรื่อช่างดึงดูดสายตาของคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน จนเขาอดใจไม่ไหว ค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ประทับริมฝีปากบรรจบอย่างละมุน แค่เพียงสัมผัสก็ทำเอาขนอ่อนลุกชัน ความกระสันเสน่หาแล่นพล่านจนแทบอดกลั้นไม่ไหว สมองสั่งการต่อสิ่งที่รู้สึก ทำให้จาห์มาล์ค่อย ๆ ถลำลึกต่อตัณหา เคลื่อนคล้อยใบหน้าลงต่ำ ปากครอบงำยอดถันสีสวยอย่างเมามัน นั่นยิ่งก่อกำหนัดต้องการที่ล้นปรี่ มือหนึ่งเค้นคลึงเต้าอิ่มนุ่มนิ่ม ปากก็ยังไม่ลดละกับการเล้าโลมครอบครองการถูกสัมผัสรบกวนช่างเหมือนกับฝัน จัสซีเนียทำเพี
กรงรักราชาโจรตอนที่ 53(ผู้มาเยือน)"ถวายบังคมเพคะเชคฮคา" นางกำนัลรีบต้อนรับ เมื่อการมาเยือนของราชินีแห่งอานัสนคร ไม่ได้รับการแจ้งล่วงหน้า เหล่าข้ารับใช้ไม่ทันตั้งตัว สถานที่อันเป็นความลับบัดนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสียแล้ว เมื่อพระนางรับรู้จากปากสวามี รวมถึงการที่จัสซีเนียถูกพาตัวเข้ามายังเรือนอันโอ่อ่า หากไม่จับพิรุธสวามีได้ก็คงไม่ยอมปริปากเล่าให้ฟัง"องค์รัชทายาทอยู่ด้านในใช่หรือไม่" ยืนด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย เอ่ยถามหัวหน้านางกำนัลที่โค้งหัวต้อนรับด้วยการหยั่งเชิง"องค์รัชทายาททรงเสด็จแต่เช้า ไม่ทราบด้วยเกล้าว่าทรงเสด็จที่ไหนเพคะ" หัวหน้านางกำนัลรายงานตามที่รู้เห็น"อย่างนั้นรึ?" ความเงียบเชียบภายในเรือน ทำให้พระนางสอดสายตากวาดมองอย่างจับสังเกต"เพคะ""เรือนของบุตรชายช่างสวยงาม เราอยากเยี่ยมชมเสียหน่อยจะได้หรือไม่""มิบังอาจปฏิเสธเพคะเชคฮคา หม่อมฉันจะนำพาพระองค์เยี่ยมชมตามที่ปรารถนาเพคะ"สองเท้าเดินนวยนาดด้วยท่าทีเฉิดฉายดุจนางพญา เชคฮคาแห่งอานัสนคร ปรายสายตามองรอบเรือนกุหลาบหลังโตโอ่อ่า การตกแต่งที่ทันสมัย เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนหายากราคาแพง ย่างกายนำหน้าเหล่าบริวารรับใช้ มีหัวหน้านางก
กรงรักราชาโจรตอนที่ 54(ห้าม...)"ห้ามองค์รัชทายาทเข้ามาในตำหนักใน จนกว่าจะได้รับอนุญาตฟาตจากเรา หรือไม่ก็คำอนุญาตจากท่านเชคฮ" ดั่งกับรู้นิสัยของบุตรชาย พระนางจำต้องเดินมาแล้วสั่งการกับทหารรักษาพระองค์ด้วยตนเองจัสซีเนียที่เดินตามหลัง หล่อนมองรอบด้านด้วยความสนใจ สถานที่กว้างขวางใหญ่โตโอ่อ่า มีทหารมากมายเฝ้าทุกจุดอย่างหนาแน่น มันแปลกตาสำหรับหญิงสาวสามัญชนธรรมดาเช่นหล่อน"พะยะค่ะ" เหล่าทหารรักษาพระองค์ตอบรับด้วยน้ำเสียงฮึกเหิมและพร้อมเพรียง"ไปกันเถอะจัสซีเนีย ไปดูของสวยงามเป็นเพื่อนคลายเหงาเราหน่อย" เมื่อสั่งการเสร็จสิ้น จึงหันไปยิ้มให้จัสซีเนียที่ยืนก้มหัวอย่างนอบน้อม พระนางทรงเอ็นดูหญิงสาวที่มีเรื่องราวชีวิตแทบไม่ต่างกัน คำพูดที่เสนาะหูแม่ของแผ่นดิน ก่อเกิดความซาบซึ้งใจแก่หล่อนเป็นอย่างมาก แค่สามัญชนธรรมดา แต่ถูกผู้สูงศักดิ์พูดจาด้วยดี ฟังแล้วทำให้หล่อนอบอุ่นหัวใจ เหมือนกับมีแม่ที่คอยปกป้องให้หล่อนนั้นปลอดภัย หากเป็นไปได้จัสซีเนียก็ไม่อยากจะกลับไปยังนรกขุมเดิมนั่นอีก"เพคะองค์ราชินี" มีรอยยิ้มบางเบา แต่ทำเอาคนมองรู้สึกอุ่นใจ เพราะสีหน้าของหญิงสาวในตอนนี้ต่างกันเหลือเกิน กับการที่พระ
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 15(ภาพจำตลอดกาล)ถึงวันเวลาบุตรคนที่สองของจาห์มาล์ถือกำเนิด นับเป็นความยินดีปรีดาที่ได้มาซึ่งบุตรชาย พระโอรสตัวน้อยที่เค้าโครงใบหน้าค่อนไปทางมารดา ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดีทุกประการ และองค์หญิงจัสทีน่าก็ช่างแสนจะเห่อน้องชายที่เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงเดือน"ฮะมีสเรามีน้องแล้วนะ น้องของเราน่ารักเหมือนเราเลย" องค์หญิงจัสทีน่าว่าขึ้นอย่างอวดอ้าง ในขณะที่กำลังนั่งเล่นในสวน มีอัยนูนที่นอนนิ่งอยู่ข้างกาย อีกทั้งยังมีพี่เลี้ยงคอยดูแลปรนนิบัติในทุกย่างก้าว "เราตั้งชื่อน้องชายเองด้วยนะ ให้ชื่อว่าจาห์เนีย""ขอรับ...แล้วจาห์เนียแปลว่าอะไรหรือองค์หญิง" ฮะมีสในวัยเก้าขวบตอบรับอย่างเห็นตาม เขาไม่เคยขัดในสิ่งที่องค์หญิงจัสทีน่าปรารถนา ตามด้วยย้อนถามในพระนามขององค์ชาย"แปลเหรอ? เราก็ไม่รู้เหมือนกัน คิกคิก" องค์หญิงตัวน้อยพูดเจื้อยแจ้ว ทำเอาพี่เลี้ยงที่นั่งฟังถึงกับอมยิ้ม ชอบใจในจินตนาการที่เดียงสาของจัสทีน่า"อ้าว""ก็เราเอาชื่อท่านแม่กับท่านพ่อบวกกัน บวกเหมือนเลขที่โรงเรียนไงครูสอนมา อยากให้มันเยอะต้องบวก มีจาห์เนียมาเพิ่มก็ต้องเป็นบวก...เอ๊ะ! หรือจะบวกกันให้หมดเลยเป็น จัสซีมาล์จาห์เน
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 14(สัตว์เลี้ยงขององค์หญิง)"ท่านแม่ขา" เสียงเจื้อยแจ้วขององค์หญิงตัวน้อยที่นอนหนุนขาของมารดาเอ่ยถาม หันหน้าเข้าหาท้องกลมใหญ่ที่ใกล้คลอด มือป้อม ๆ ขององค์หญิงจัสทีน่า ลูบคลำด้วยความแผ่วเบา"ว่าอย่างไรคะองค์หญิงของแม่" ผู้เป็นมารดาที่นั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียง มือหนึ่งลูบหัวเพื่อขับกล่อมบุตรสาว ขานรับเมื่อองค์หญิงจัสทีน่าพร่ำเรียก"เมื่อไหร่น้องจะออกมาเล่นเป็นเพื่อนลูกคะ" จินตนาการด้วยการเฝ้ารอน้องที่อยู่ในท้องของมารดา"อยากเจอหน้าน้องแล้วเหรอคะ" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู"อยากเจอแล้วค่ะ" องค์หญิงจัสทีน่าให้คำตอบ พร้อมกับกดปลายจมูกเล็กเชิดรั้นสัมผัสลงท้องกลมของมารดา มีการขยับเคลื่อนไหวของทารกน้อยในครรภ์ เหมือนกับตอบรับพี่สาวที่เฝ้ารออยู่ด้านนอก"รออีกหน่อยนะคะ อีกไม่กี่วันน้องก็จะมาแล้ว องค์หญิงจะเลี้ยงน้องช่วยแม่ไหมคะ" ผู้เป็นมารดาให้คำตอบ จากนั้นจึงเอ่ยถามอย่างลองเชิงบุตรสาวที่ยังไร้เดียงสา"ต้องเลี้ยงค่ะท่านแม่ ลูกรักน้อง พี่น้องต้องรักกันค่ะ ท่านปู่กับท่านย่าบอกแบบนี้" คำสั่งสอนของปู่กับย่า องค์หญิงจัสทีน่าจดจำได้ดี ครั้นเข้าเฝ้าทีไรต้องได้สิ่งที่มีประ
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 13(วุ่นทั้งวัง)วันเวลาล่วงใหญ่ผ่านไป การใช้ชีวิตคู่ก็ชื่นมื่นสุขสม ทุกอย่างดำเนินไปตามเจตนารมณ์ของคนทั้งสอง ลูกน้อยที่เคยอยู่ในท้อง ออกมาท่องโลกกว้างมาจนอายุครบสี่ปีและยังมีทารกน้อยในท้องอีกหนึ่งคนที่จวนจะคลอดในอีกไม่กี่วันข้างหน้าองค์หญิงตัวน้อยเป็นที่รักของทุกคน ความสดใสเจื้อยแจ้วเดียงสา ทำให้ราชวังที่เงียบเหงามีสีสันสดใส และวุ่นวายในเวลาเดียวกัน“จัสทีน่า! องค์หญิงอยู่ไหนลูก” เสียงของบิดาตะโกนเรียกขาน เมื่อบุตรสาวตัวน้อยไม่รู้ว่าแอบหนีไปเล่นซุกซนที่ไหน“คิก คิก” เสียงหัวเราะชอบใจเมื่อคนที่อยู่บนต้นไม้ มองไปเห็นบิดากำลังเดินตรงมา สายตาก็กวาดมองหา ทว่าก็ไม่เจอคนที่หลบซ่อน มันทำให้หล่อนชอบใจ“องค์หญิงเพคะ องค์หญิง” เสียงของพี่เลี้ยงตะโกนเรียกหา ทว่าจัสทีน่าองค์หญิงตัวน้อยก็ไม่ยักจะขานรับ“จัสทีน่า” เสียงมารดาแว่วดังตามมา ความวุ่นวายในวังมีไม่หยุดหย่อน สีสันที่ทำเอาเหล่านางในถึงกับเหนื่อยหอบได้ทุกวี่วัน ก็องค์หญิงตัวน้อยชอบแอบหนีไปเล่นเพียงลำพัง แล้วให้คนไล่ตามหา เหมือนกับว่าหนูน้อยชอบใจที่ได้กลั่นแกล้งปั่นหัวผู้คน“ท่านพ่อเดินมาทางนี้แล้ว จะเห็นเราไหมนะ” จัสท
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 12(ยอมป้ะล่ะ?)หลังจากสร้างความสบายใจให้กับจัสซีเนียเสร็จสิ้น จาห์มาล์ก็กลับเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัว เพื่อสะสางสิ่งที่ต้องทำ เตรียมพร้อมสำหรับการที่จะพาจัสซีเนียไปพักผ่อนตามคำบัญชาของมารดา ที่ห่วงลูกสะใภ้หนักหนา ทว่ากับมีบางอย่างให้ฉุกคิดขึ้นมาในหัว"ส่งมาหยาเรียบร้อยใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเมื่อรับรู้ถึงการเข้ามาในห้องของริฎวาน"ขอรับ" ตอบรับด้วยน้ำเสียงสุขุม"ได้ไปดูทาเธียน่าบ้างหรือไม่" มันคือสิ่งที่ฉุกคิดขึ้นมาได้เลยเอ่ยถาม ตั้งแต่วันที่เขาสำเร็จโทษของทาเธียน่า ก็ไม่มีทีท่าจะไปพบหน้าหล่อนอีกเลย ได้แต่ถามไถ่จากริฎวานเท่านั้น เป็นครั้งคราวที่นึกถึง"กระผมเพิ่งแวะไปเยี่ยมตอนไปส่งคุณมาหยาขอรับ" ริฎวานให้คำตอบ"นางเป็นอย่างไรบ้าง" จาห์มาล์ยืนมือไขว้หลัง ทอดสายตามองออกไปยังทัศนียภาพเบื้องหน้าอย่างไร้เป้าหมาย ครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่พบเจอมา ดั่งกับว่าเป็นนิยายปลำปลา ไม่เคยคิดว่าชีวิตหนึ่งจะต้องมาเจอสิ่งเหล่านี้ ไม่เคยคิดว่าจะต้องพบกับความเจ็บปวดและมีปมในใจ ทั้งที่เกิดมาพร้อมศักดินาที่สูงส่งในเชื้อพระวงศ์ คิดแล้วก็ตลกสิ้นดี"เหมือนเดิมขอรับ เซื่องซึม ไม่พูดไม่จาและ
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 11(อธิบาย)"เธอ!""พระชายา"จัสซีเนียที่เดินมาหวังจะเข้าพบพระสวามี บรรจบพบเข้ากับมาหยาพอดิบพอดี กับที่หล่อนนั้นเปิดประตูออกมา มาหยาฉีกยิ้มให้แล้วโค้งตัวทำความเคารพ แต่กับจัสซีเนียหล่อนคิ้วขมวดชนกัน งุนงงกับการที่มาหยาเดินออกมาจากห้องทำงานของพระสวามีในยามนี้เพี๊ยะ! ไม่ทันจะได้ถามหาความจริง สิ่งที่เห็นทำให้จัสซีเนียเลือดขึ้นหน้า ปรี่ประชิดตัวมาหยาแล้วกระแทกฝ่ามือใส่จนใบหน้าสวยของมาหยาหันไปตามแรง ทำเอาคนสนิทที่เดินประกบหลังมาถึงกับเบิกตากว้างตกใจ ไม่คิดว่าพระชายาที่กำลังอารมณ์ดี จะมีความโมโหรุนแรงเช่นนี้เพียงชั่วพริบตาเดียว มันทำให้พวกหล่อนตั้งหลักไม่ทัน"ท่านพี่!" และสิ่งที่ทำให้ตะลึงยิ่งกว่านั้น คือจาห์มาล์เปิดประตูออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน มันทำให้หัวใจของจัสซีเนียวูบไหว คาดหวังว่าพระสวามีคงไม่ตลบหลังหล่อนใช่ไหม? ภาพที่เห็นทำให้คิดไกล ดวงตาสั่นไหวด้วยความหวาดหวั่น กระนั้นก็ย่างสามขุมเข้าหาจาห์มาล์ที่ยืนทำหน้างุนงง"โอ๊ย ๆ น้องใจเย็น ฟังพี่ก่อน...จัส จัส พี่เจ็บ ท้องอยู่นะ" แต่ต้องร้องโอดครวญด้วยความเจ็บแสบ จนเรียกชื่อของจัสซเนียเพียงพยางค์เดียว เมื่อหล่อนฟาดฝ่ามื
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 10(ทางแยก)"คิดจะกำจัดฉันเหรอ มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก กว่าจะได้เข้ามาในนี้ไม่ใช่ง่าย ๆ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ" มาหยาที่เผลอมาได้ยิน สิ่งที่พระนางเอื้อนเอ่ยทำให้มาหยากำมือแน่นด้วยความแค้นใจเรื่องราวที่องค์รัชทายาทบาดหมางกับพระชายานับว่าเป็นข่าวดีไม่น้อยที่จาห์มาล์พูดระบายตอนเมา เพราะมันทำให้หล่อนตะล่อมจาห์มาล์ได้ง่ายขึ้น จนเขายอมพาหล่อนเข้ามาในวัง นานทีเขาจะไปหาที่ฮาเร็ม หล่อนจะทิ้งโอกาสไปได้อย่างไรความว้าวุ่นก่อเกิดทำให้มาหยาถึงกับนั่งไม่ติดที่ เดินวนอย่างใช้ความคิด เพื่อหาทางได้อยู่ในวังต่อ เดินคิดทวนอยู่นานหลายนาที ความคิดมาดร้ายจึงบังเกิด"ฮึ! พระชายาคงไม่ถือสาหรอกมั้งที่จะใช้สามีร่วมกัน เพราะที่ผ่านมาองค์รัชทายาทก็เคยร่วมเตียงกับหม่อมฉันนะเพคะ" มาหยาที่มีความคิดมาดร้ายในหัว หล่อนยืนพร่ำคนเดียวในห้องนอนรับรอง มโนภาพใบหน้าของพระชายาด้วยความปรีดา หากว่าได้เห็นในสิ่งที่จะผูกมัดให้ตนได้อยู่ต่อก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้มาหยาสะดุ้งตัวหลุดจากภวังค์ความคิด ไม่สบอารมณ์เมื่อมันเป็นการรบกวนสิ่งที่จินตนาการไว้อย่างสวยหรู"มีอะไรคะ" มาหยาเปิดประตูออกมา แล้
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ(คำบัญชา)"เป็นอย่างไรกันบ้าง แม่ได้ข่าวว่ามีปากเสียงกันหนักเลย" องค์ราชินีที่คอยดูบุตรชายและสะใภ้อยู่ห่าง รู้เห็นทุกอย่างแต่ไม่อยากก้าวก่าย พระนางเอ่ยถามเมื่อพบเจอกับลูกทั้งสองในสวนยามเย็น"ขอรับ" จาห์มาล์ขานรับ"แล้วทำไมต้องทะเลาะขนาดนั้น มันหนักหนามากมายเลยหรือจาห์มาล์" พระนางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุขุม จ้องมองไปยังบุตรชายและสะใภ้ ที่ตอนนี้มีสีหน้าแห่งความรู้สึกผิด กระนั้นก็ยังจับมือกันไม่ปล่อยห่าง ทุกความรู้สึกเผยแก่สายตาของมารดา ความรักที่ให้แก่กันยังแน่นแฟ้น แม้นจะมีปากเสียงกันลูกทั้งสองก็รีบเคลียร์ใจ ไม่ปล่อยไว้ให้มันยืดเยื้อ"ไม่ขอรับ" จาห์มาล์ขานรับ แต่จัสซีเนียนั้นยังเงียบ ใบหน้ายังมีความเศร้าที่ปะปนความรู้สึกผิด"อดทนข่มอารมณ์ไม่ได้เลยหรือลูกแม่ ลูกไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้กำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว หากวุฒิภาวะในการควบคุมอารมณ์ยังน้อยนิด ลูกจะเป็นพ่อที่ดีได้อย่างไร จะให้ลูกดูใครเป็นเยี่ยงอย่างถ้าไม่ใช่พ่อกับแม่" พระนางว่าขึ้นตักเตือนบุตรชาย"อย่าทรงตำหนิท่านพี่เลยนะเพคะ...หม่อมฉันผิดเองที่ดื้อรั้น ไม่ฟังสิ่งที่ท่านพี่ปรามด้วยความหวังดี ไม่รักษาความร
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 8(ผิดทั้งคู่)กลางดึกที่ผู้คนในวังนอนหลับใหล แสงไฟที่เคยเจิดจ้าสว่างไสวดับมอดลง มีเพียงแสงสีนวลจากดวงจันทร์ทอแสงสว่างเลือนลาง เพื่อให้คนที่กำลังเดินกลับเข้ามาในตำหนักได้เห็นทางจาห์มาล์ค่อย ๆ ผลักประตูห้องนอนแผ่วเบา เขาไม่อยากให้จัสซีเนียรู้สึกตัวตื่น แสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบกับใบหน้าคนที่นอนหลับ ทำให้เขาลอบยิ้มหากอยู่นิ่งก็ดูว่านอนสอนง่าย แต่พอรู้สึกตัวตื่นไฉนเลยถึงดื้อรั้นเอาแต่ใจ"ฝันดีนะจัสซีเนีย" จาห์มาล์ไล้ใบหน้าเนียนนั้นอย่างเบามือ โน้มตัวจูบลงกลางหน้าผากนูนนั้นด้วยความอ่อนโยน แตะริมฝีปากจูบซับบางเบา เพราะเขาห่วงว่าหล่อนจะสะดุ้งตื่น...แม้ปากจะไวแต่ถึงอย่างไรเขาก็ทำร้ายคนที่รักมากกว่านี้ไม่ลง"ฝันดีนะเจ้าตัวน้อย..." ตามด้วยแตะจูบลงหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย ที่มีกลอยใจอาศัยอยู่ด้านในจากนั้นจึงเอนตัวนอนเคียงข้าง แทรกร่างกายหนาอุ่นในผ้าห่มผืนเดียวกัน สอดแขนให้จัสซีเนียนอนหนุน กระชับโอบกอดคนที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ได้ยินเพียงเสียงของลมหายใจที่พ่นเข้าออกเป็นจังหวะ"อื้อ~~" การถูกรบกวนทำให้คนที่อ่อนล้านอนหลับสนิท มีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอเล็ดลอดออกมาบางเบา แต่
กรงรักราชาโจรตอนพิเศษ 7(ที่หนึ่งไม่ไหว)นานราวยี่สิบนาทีตั้งแต่ที่จาห์มาล์ทิ้งหล่อนไว้ข้างหลังให้ร้องไห้น้ำตาไหลเพียงลำพัง จัสซีเนียก็ยังไม่ขยับขาก้าวเดินไปไหน มันจุกในอก มันเจ็บปวดเหมือนหัวใจตกหล่นลงสู่พื้นที่เต็มไปด้วยหนามแหลม ทิ่มแทงลงก้อนเนื้อหัวใจให้เจ็บร้าว ยิ่งเขาเมินเฉยใส่ ยิ่งสร้างความทรมานหัวใจแก่จัสซีเนียผู้มีความผิด"พระชายาเพคะ" ซัลมาเดินเข้าไปใกล้ เรียกขานคนที่เอาแต่ยืนร้องไห้หวังให้รู้สึกตัว"เสด็จเข้าด้านในเถิดเพคะ อากาศตอนนี้หนาวเย็นแล้วเพคะ" ลีนาว่าขึ้นอย่างนึกสงสาร สิ่งที่เห็นทำเอาหญิงรับใช้ทั้งสองน้ำตาซึมตามอย่างไม่อาจหักห้าม"ฉันไม่เคยแคร์ความรู้สึกของท่านพี่เลย ไม่เคยฟังในสิ่งที่เขาห้าม...ฉันเป็นคนที่แย่มาก ฮึก ฮึก ใช่ไหม?" จากที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยวาจาขึ้นถามความเห็นด้วยน้ำเสียงสะอื้น น้ำตารื้นขอบตาจนมาไหลรดอาบแก้มเป็นทางยาว"ที่องค์รัชทายาททรงห้ามปรามนั่นก็เพราะทรงห่วงพระชายานะเพคะ หม่อมฉันอยู่ในวังมาหลายปี ไม่เคยมีหญิงใดที่พระองค์จะทรงห่วงใยถึงเพียงนี้...ไม่ใช่สิเพคะ องค์รัชทายาทดูเหมือนจะแทบไม่มีใครเลยด้วยซ้ำไป" ลีนาคุกเข่ากับพื้นแล้วจับมือของจัสซีเนียแนบแก้